Στον αντίποδα, το ΚΚΕ δηλώνει: Καμιά ανοχή, καμιά αναμονή. Το εργατικό - λαϊκό κίνημα πρέπει να οξύνει την ταξική αντιπαράθεση, να μη δώσει ανάσα ζωής σ' ένα σύστημα που η σαπίλα του αναδίνεται από κάθε πόρο του. Να βάλει πλώρη τόσο για την άμεση αντιμετώπιση της αντεργατικής πολιτικής, όσο και κυρίως για τη συγκέντρωση δυνάμεων που με την πάλη τους θα ανοίγουν δρόμο για μια εξουσία του ίδιου του λαού.

Ανάμεσα στις προτάσεις και την εφαρμοσμένη πολιτική των αστικών κομμάτων (για ανάπτυξη, παραγωγική ανασυγκρότηση, αναδιαρθρώσεις) και τη διακήρυξη του ΚΚΕ ότι αυτό το σύστημα δεν γιατρεύεται, μόνο ανατρέπεται, υπάρχει χάος. Το ίδιο το περιεχόμενο των αναδιαρθρώσεων που λένε οι αστοί και παπαγαλίζουν οι αριστεροί ψάλτες τους μαρτυρά την άβυσσο που το χωρίζει από τα εργατικά - λαϊκά συμφέροντα.

Οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις σημαίνουν ακόμη μεγαλύτερη ευελιξία στην αγορά εργασίας, παραπέρα μείωση του μισθολογικού όσο και του μη μισθολογικού κόστους (ασφαλιστικές εισφορές που καταβάλλει η εργοδοσία), επίσης τη μείωση των συντάξεων, για λόγους... εξορθολογισμού τους κ.ο.κ.

Αναδιάρθρωση για το κεφάλαιο είναι και η εφαρμογή ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, μέσω του οποίου διαλύονται τα κάθε είδους προνοιακά επιδόματα σε κατηγορίες των φτωχών λαϊκών νοικοκυριών, την ίδια ώρα που το ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα εξαρτάται από τα λεγόμενα περιουσιακά στοιχεία.

Ολα αυτά δεν είναι επινοήσεις της στιγμής, είναι μελετημένες επιλογές που έχουν και τη βούλα της ΕΕ.

Είναι η ίδια η Κομισιόν που διαπιστώνει «μεγάλες αποκλίσεις» μεταξύ ανώτατων και κατώτατων μισθών στο στενό και τον ευρύτερο δημόσιο τομέα. Σε αυτό το πλαίσιο, δρομολογείται η μείωση του μέσου μισθού στο Δημόσιο, καθώς και του μισθού των νεοπροσλαμβανόμενων υπαλλήλων, οι οποίοι θα αμείβονται με τον κατώτατο μισθό που ισχύει στον ιδιωτικό τομέα. Στο αντιλαϊκό στόχαστρο μπαίνουν οι συντάξεις, μέσω της συνένωσης των ασφαλιστικών ταμείων, ενώ ψηλά στην ατζέντα βρίσκονται τα ζητήματα της απελευθέρωσης των ομαδικών απολύσεων, καθώς και οι αντεργατικές ανατροπές μέσω του νέου συνδικαλιστικού νόμου.

Επίσης, στα κρίσιμα θέματα των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων συγκαταλέγονται η «διαχείριση» των «κόκκινων» δανείων, η διαδικασία επιτάχυνσης των πλειστηριασμών ακόμη και για την πρώτη κατοικία των λαϊκών νοικοκυριών, καθώς και οι ιδιωτικοποιήσεις της επόμενης περιόδου, σε συνδυασμό με το νέο «αναπτυξιακό πρότυπο».

Το ΔΝΤ, από την πλευρά του, σε προηγούμενη έκθεση αξιολόγησης, αναφέρεται σε «μόνιμα και υψηλής ποιότητας μέτρα, με ταυτόχρονη ενίσχυση στο κοινωνικό δίχτυ ασφάλειας», όπως ονομάζουν τα προγράμματα διαχείρισης της ακραίας φτώχειας από την πολιτική στήριξης της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσουν την επίσπευση των ιδιωτικοποιήσεων, τη «βελτίωση του ελέγχου» στις κρατικές δαπάνες, την αποτελεσματική λειτουργία του φοροεισπρακτικού μηχανισμού, τις «μεταρρυθμίσεις» στη Δημόσια Διοίκηση.

Ολα αυτά δεν είναι ο δρόμος του λαού. Σ' όλα αυτά η εργατική τάξη δεν πρέπει να δείχνει καμία ανοχή, να μην κάνει καθόλου υπομονή.

Σ' αυτό το φόντο, λοιπόν, που είναι φωτιά και λάβρα για τα λαϊκά στρώματα, ξέσπασε η νέα κόντρα για τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης (ψήφο εμπιστοσύνης το λένε), ενώ κοινή συνισταμένη πια και μάλιστα ομολογημένη μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει το χρέος. Είτε με άμεσο «κούρεμα», είτε με επιμήκυνση το χρέος πρέπει να πληρωθεί, λένε.

Αυτό είναι κομβικό σημείο καθώς ούτε το χτεσινό, ούτε και το επόμενο χρέος είναι του λαού. Το χρέος δημιουργήθηκε και δημιουργείται από το κεφάλαιο, τις φοροαπαλλαγές και τις επιδοτήσεις του από το αστικό κράτος, τη συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ. Αυτό το χρέος σε καμιά περίπτωση δεν πρέπει να πληρωθεί απ' το λαό.

Ενώ, λοιπόν, τέτοια είναι τα επίδικα, με τη νέα κόντρα που ξέσπασε με αφορμή την ψήφο εμπιστοσύνης επιχειρείται για μια ακόμα φορά ο αποπροσανατολισμός του λαού, την ώρα που περισσότερο από ποτέ είναι αναγκαία η οργάνωση της λαϊκής πάλης απέναντι στην εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική της ΕΕ και του κεφαλαίου. Σ' αυτόν τον αποπροσανατολισμό συντείνουν τόσο το αίτημα για ψήφο εμπιστοσύνης, όσο και τα διάφορα παζάρια γύρω από την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας.

Απέναντι σ' αυτήν την προσπάθεια, ελπίδα είναι οι ίδιοι οι λαϊκοί αγώνες, που μέσα από μύριες όσες δυσκολίες τελικά οργανώνονται, ξεδιπλώνονται, αναπτύσσονται. Το σύνθημα «Καμία ανοχή, καμία αναμονή, ο λαός να οργανώσει την πάλη του, να πάρει μαζικά μέρος στους αγώνες, με ΙΣΧΥΡΟ ΚΚΕ παντού» είναι η απάντηση στους σχεδιασμούς της κυβέρνησης, αλλά και στα ψευτοδιλήμματα που βάζουν στο σύνολό τους τα κόμματα του ευρωμονόδρομου. Απάντηση και στις αυταπάτες για μια «άλλη» διαχείριση, μέσα στο σύστημα της εκμετάλλευσης και της ΕΕ, που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ.

Αυτή η «άλλη» διαχείριση γνώρισε δόξες τη βδομάδα που πέρασε. Στο σύνολο του Τύπου παρουσιάστηκε η κατάθεση του προϋπολογισμού στη Γαλλία από την κυβέρνηση Ολάντ και Βαλς ως η «μάχη κατά της λιτότητας», ως «σφήνα» μαζί με την Ιταλία στη Γερμανία και «αντίσταση» στην Μέρκελ, ως «όχι» στην αυστηρή δημοσιονομική πειθαρχία, ακόμα και ως «γαλλική επανάσταση στην Ευρώπη». Το ζήτημα της «χαλάρωσης» χρησιμοποιείται ιδιαίτερα στη χώρα μας από αστικές διαχειριστικές δυνάμεις ως το κομβικό ζήτημα, για να επιτευχθεί η ανάκαμψη της καπιταλιστικής οικονομίας. Την ίδια ώρα, όμως, στη Γαλλία ή την Ιταλία (όπως και σε όλη την ΕΕ), ανεξάρτητα πώς βαφτίζονται τα μέτρα, προχωράει το χτύπημα εργασιακών και άλλων λαϊκών δικαιωμάτων. Η Γαλλία αλλά και η Ιταλία για λογαριασμό των αστικών τους τάξεων διαπραγματεύονται τη «χαλάρωση», επιμήκυνση του χρόνου επίτευξης της μείωσης του ελλείμματος, γιατί θέλουν να έχουν διαθέσιμα κρατικά κεφάλαια ώστε να μπορούν να επιδοτήσουν τους καπιταλιστές των χωρών τους για επενδύσεις ή να κάνει το ίδιο το κράτος επενδύσεις σε υποδομές σε όφελος των καπιταλιστών. Αλλά για την εργατική τάξη δεν διαφοροποιείται καθόλου το καθεστώς εκμετάλλευσής της και δεν αλλάζουν οι όροι ζωής της.

Οι εργαζόμενοι και τα λαϊκά στρώματα σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να δώσουν βάση στην αυταπάτη που καλλιεργούν κάθε λογής διαχειριστές της καπιταλιστικής βαρβαρότητας ότι η καπιταλιστική ανάκαμψη θα λύσει τα δικά τους προβλήματα, πέφτοντας στην παγίδα στήριξης των διαφορετικών μειγμάτων διαχείρισης, που εκφράζουν όμως κοινή αντιλαϊκή στρατηγική.

Το KKE στη βδομάδα που πέρασε έδωσε ένα δείγμα του πώς εννοεί τη στοιχειώδη κάλυψη των λαϊκών αναγκών. Κατέθεσε πρόταση νόμου για την επαναφορά του κατώτερου μισθού στα 751, χωρίς «ναι, μεν, αλλά», χωρίς παραπομπές στους «κοινωνικούς διαλόγους» της υποταγής. Πρότεινε μια σειρά ακόμα μέτρα άμεσης ανακούφισης του λαού. Αλλά δεν έκανε βήμα πίσω από το κρίσιμο: Οτι αυτό το σύστημα το σάπιο δεν αλλάζει, ότι αυτό το σύστημα θέλει ανατροπή, κι αν οι εργάτες θέλουν να δουν άσπρη μέρα, αυτό πρέπει να 'ναι ο στόχος τους. Γιατί σήμερα περισσότερο από χτες επιβεβαιώνεται ότι όσο ο εργάτης αναβάλλει την πάλη για τη δική του εξουσία μέχρι να πετύχει τους στόχους του το αφεντικό - κι εκεί οδηγούν όλα τα περί παραγωγικής ανασυγκρότησης και αντιμετώπισης της λιτότητας χωρίς να θίγεται η καπιταλιστική ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής - τόσο περισσότερο θα γυρνά στις ρούγες με σκυμμένο το κεφάλι.

Αυτόν το δρόμο, το δρόμο της υποταγής, τον έχουν ήδη απορρίψει χιλιάδες εργαζόμενοι που συσπειρωμένοι στα ταξικά σωματεία τους οργανώνουν τη δική τους αντεπίθεση. Οι συγκεντρώσεις χτες και προχτές, οι συνελεύσεις το επόμενο διάστημα, προετοιμάζουν την επόμενη απάντηση την 1η Νοέμβρη.

Καθώς τα σύννεφα του πολέμου πυκνώνουν στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ανατολής κρατάμε στα υπόψιν μια φράση του Δ. Κουτσούμπα στην Ευρωπαϊκή Κομμουνιστική Συνάντηση που έγινε στις Βρυξέλλες:

«Οποια μορφή και αν πάρει η συμμετοχή της κάθε ξεχωριστής χώρας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, στην ιμπεριαλιστική επέμβαση, το κομμουνιστικό μας κίνημα, τα Κομμουνιστικά Κόμματα πρέπει να ηγηθούν για την αυτοτελή οργάνωση της εργατικής, λαϊκής αντίστασης και να συνδέσουν αυτήν την πάλη τους με την ολοκληρωτική ήττα της αστικής τάξης, τόσο της εγχώριας όσο και της ξένης ως εισβολέα, με στόχο να περάσει η εξουσία στα χέρια των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων.

Κι αυτό μπορεί να γίνει πραγματικότητα, παίρνοντας σε τέτοιες συνθήκες το Κομμουνιστικό Κόμμα την πρωτοβουλία για τη συγκρότηση Εργατικού - Λαϊκού Μετώπου με το σύνθημα: Ο λαός να δώσει την ελευθερία και τη διέξοδο από την καπιταλιστική βαρβαρότητα, που όσο κυριαρχεί στις χώρες μας φέρνει τον πόλεμο και την ιμπεριαλιστική "ειρήνη" με το πιστόλι στον κρόταφο των λαών».

Και ερχόμαστε να πάρουμε τον κόσμο» (Τ. Λειβαδίτης)

Εχουμε δοκιμαστεί το προηγούμενο τετράχρονο, μπροστά σε σκληρές αναμετρήσεις, στις δεκάδες απεργιακές κινητοποιήσεις κι άλλους αγώνες που πραγματοποιήθηκαν.

Οταν οι συμβιβασμένοι συνδικαλιστές έβγαζαν καλέσματα «κοινωνικής ειρήνης» στους χώρους δουλειάς, τα μέλη της ΚΝΕ οργάνωναν την πάλη για να κερδίζει έδαφος στη συνείδηση της εργαζόμενης νεολαίας το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Την ώρα που αυτοί οι συνδικαλιστές έκαναν μαθήματα απεργοσπασίας, μέλη της ΚΝΕ αναμετριόνταν με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της, πρωτοστατούσαν στη συγκρότηση σωματειακών κι απεργιακών επιτροπών. Οταν ο εκπρόσωπος Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ χαρακτήριζε την απεργία ξεπερασμένη και καλούσε σε νέες, υποτίθεται, μορφές πάλης, μέλη και στελέχη της ΚΝΕ απολύονταν για την πρωτοπόρα δράση στην οργάνωση του αγώνα, για τη μαζική συμμετοχή των εργαζομένων σε αυτόν. Και γι' αυτή τη στάση τους στηρίζονταν σε πολλές περιπτώσεις στην αλληλεγγύη από τους συναδέλφους τους.

Ο αρνητικός συσχετισμός δε μας κλονίζει. Παίρνουμε υπόψη τους παράγοντες που επιδρούν στο εργατικό κίνημα, τις αντιλήψεις και την αντιφατική συμπεριφορά των νέων που βρίσκονται στους χώρους δουλειάς, στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα προγράμματα ανακύκλωσης της ανεργίας, για να βελτιώνουμε τη δική μας δράση, να βρίσκουμε δρόμους επικοινωνίας και κοινής δράσης με τους νέους εργαζόμενους και ανέργους, να προβλέπουμε και να προετοιμαζόμαστε μπροστά στις σύνθετες και εξελισσόμενες συνθήκες.

Οι όροι υπερεκμετάλλευσης με τους οποίους μπαίνουμε σήμερα στην παραγωγή, που σε πολλές περιπτώσεις διαπραγματευόμαστε από το μηδέν με τον εργοδότη, το ότι ζούμε χειρότερα από τους γονείς μας, οδηγούν και σε μείωση των απαιτήσεων. Σε αυτό το έδαφος καλλιεργείται η λογική της ατομικής και «άμεσης λύσης». Ομως, ξεσπούν και θα ξεσπάνε αγώνες σε χώρους δουλειάς και κλάδους. Η ταξική πάλη δε σταματά, δεν καταργείται, ακόμα και αν κάνει «κοιλιά» το εργατικό κίνημα. Αναγεννιούνται και αναπτύσσονται αγωνιστικά σκιρτήματα και αγωνιστικές διαθέσεις. Αυτό ισχύει και σε χώρους που δουλεύουν νέοι, περιπλανώμενοι εργαζόμενοι, με μικρότερη κοινωνική και πολιτική πείρα. Ακόμα και η πείρα σιγά σιγά αποκτιέται.

Και μαζί με την ολόπλευρη παρέμβασή μας, μπορεί να συνειδητοποιείται: Οτι οι ίδιοι οι εργαζόμενοι από τον πλούτο που παράγουν παίρνουν ένα πολύ μικρό κομμάτι και το υπόλοιπο το αρπάζουν τα αφεντικά, γιατί έχουν στα χέρια τους τα μέσα παραγωγής, που όμως η εργατική τάξη τα παράγει και τα λειτουργεί. Οτι η παραγωγή θα μπορούσε να συνεχίζει κανονικά στα χέρια των εργατών, χωρίς την ύπαρξη κανενός καπιταλιστή.

Δρούμε, παρά τις σημερινές δυσκολίες, με εμπιστοσύνη στη δύναμη της εργατικής τάξης, της νεολαίας της, στις δυνατότητες της αυριανής βάρδιάς της. Και δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για να συμβάλουμε, στο πλευρό του Κόμματος, στην ανασύνταξη του εργατικού κινήματος, δουλεύοντας σε επιχειρήσεις και κλάδους που σημειώνουν δυναμική ανάπτυξη, όπου η πλειοψηφία των εργαζομένων είναι νέοι σε ηλικία, σε χώρους δουλειάς και κλάδους που έχουν στρατηγική σημασία. Εκεί δουλεύουν και νέοι από τα προγράμματα voucher, πρακτικάριοι από τις επαγγελματικές σχολές και τα ΤΕΙ, εργαζόμενοι φοιτητές και φοιτήτριες.

Μας ενδιαφέρει λοιπόν πώς θα γίνουμε πιο αποτελεσματικοί για να συνδεόμαστε με τις μάζες των νέων εργαζομένων και των νέων ανέργων, των νέων από την τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση, που η τεράστια πλειοψηφία τους είναι ανοργάνωτη. Είναι επιφυλακτικοί στην οργάνωση στο συνδικάτο, στον ταξικό αγώνα, ενδεχομένως να βλέπει θετικά την «επιχειρηματική δράση».

Μας απασχολεί ότι μαζί με την οργάνωση της πάλης και για τα οξυμένα προβλήματα των νέων, μαζί με την προσπάθεια να κερδηθούν οι εργατικές οργανώσεις από τις συνεπείς ταξικές δυνάμεις, απαιτείται δουλειά για να κατανοείται από την εργαζόμενη νεολαία η ανάγκη για μαζική συμμετοχή σε αυτήν, αλλά και για τη γραμμή πάλης του κινήματος. Που μπορεί να καθαρίσει τη σαπίλα από το συνδικαλιστικό κίνημα και να ανοίξει δρόμους για κατακτήσεις, ρήξεις και ριζικές ανατροπές.

Σήμερα, είναι αναγκαίο να δυναμώσουμε τις προσπάθειες για να διαμορφώνεται, να σταθεροποιείται και να διευρύνεται σε κάθε χώρο δουλειάς και κλάδο μια μαχητική, αγωνιστική πρωτοπορία νέων εργατών και εργατριών, με ετοιμότητα και προετοιμασία για νέους, πιο σκληρούς και σύνθετους αγώνες. Αυτή η προσπάθεια θα αποκτά δυναμική όσο θα αναπτύσσεται η ΚΝΕ στην εργαζόμενη και άνεργη νεολαία, με την οικοδόμηση ΟΒ σε χώρους δουλειάς και επαγγελματικές σχολές.

Εχει μεγάλη σημασία να είμαστε προετοιμασμένοι σε κάθε χώρο δουλειάς με αγωνιστικούς πυρήνες νέων εργατών, με επιχειρήματα και επεξεργασμένα αιτήματα πάλης, με μορφές επικοινωνίας και συσπείρωσης, να ενισχύουμε αγωνιστικές εστίες. Να έχουμε καλή γνώση των εξελίξεων και των συνθηκών σε κάθε χώρο. Να ενθαρρύνουμε αγωνιστικά σκιρτήματα και πρωτοβουλίες αλληλεγγύης. Να είμαστε ένα πράγμα με τους νέους της τάξης μας, ακόμα και αν δε συμφωνούν σε όλα μαζί μας, να βοηθάμε στον προσανατολισμό και στην καλύτερη οργάνωση.

Γνωρίζουμε καλά ότι η άνοδος του βαθμού οργάνωσης περνάει μέσα από τη σταθερή συμβολή των μελών της ΚΝΕ στο περιεχόμενο και τη ζωντανή λειτουργία των σωματείων. Για να προβάλλονται θέσεις, αιτήματα, να οργανώνονται η διαφώτιση και αγωνιστικές ενέργειες, με βάση τα προβλήματα, τις ανησυχίες, τους προβληματισμούς των νέων εργαζομένων, ανέργων, με πλούσια πολιτιστική, αθλητική, μορφωτική δραστηριότητα. Δεμένη με την ηρωική, μαχητική ιστορία του εργατικού κινήματος, που μπορεί να ελκύει στη συμμετοχή και να διαπαιδαγωγεί με τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης, της προσφοράς στον αγώνα, να καλλιεργούν την ταξική ενότητα και αδιαλλαξία.

Επίκεντρο της προσπάθειάς μας είναι τα κλαδικά συνδικάτα. Που μπορούν να παίρνουν δύναμη όσο ενισχύουν τα πατήματά τους μέσα σε χώρους δουλειάς και δένονται με τα επιχειρησιακά σωματεία, με τις σωματειακές επιτροπές και επιτροπές αγώνα, με τα παραρτήματα σε γειτονιές. Σωματεία που υποδέχονται, οργανώνουν κάθε εργαζόμενο, είτε είναι ενοικιαζόμενος, συμβασιούχος, πρακτικάριος, σε πρόγραμμα voucher, που συνδέονται με τις τεχνικές σχολές.

Κάθε μας βήμα, κάθε αγωνιστική μας προσπάθεια επιδιώκουμε να μας κάνει πιο ικανούς και πιο έτοιμους για να διεξάγουμε πιο μαζικούς και αποφασιστικούς αγώνες. Κόντρα στο ρεύμα της ηττοπάθειας, να δίνουμε πιο αποτελεσματικά τη μάχη ενάντια στις θεωρίες περί σεβασμού των αστικών θεσμών και αξιών, σεβασμού στα «δικαιώματα» της εργοδοσίας, όπως λένε.

Σταθερά να εξηγούμε την αναγκαιότητα, το περιεχόμενο της κατεύθυνσης για την ανασύνταξη του εργατικού συνδικαλιστικού κινήματος. Ωστε η ανασύνταξη να μην είναι ένα γενικό σύνθημα αλλά να ωθεί στη συζήτηση, στον προβληματισμό, να πατάει στις εμπειρίες, να δείξει τι δρόμος ανοίγεται για τη νεολαία. Με πυρήνα τις σύγχρονες ανάγκες της εργατικής, λαϊκής οικογένειας και των παιδιών της, στη μόνιμη και σταθερή δουλειά, στη ζωή με δικαιώματα και τις δυνατότητες που υπάρχουν να ικανοποιηθούν, με βάση την εξέλιξη της παραγωγής, της τεχνολογίας και της επιστήμης. Αναδεικνύοντας τις δυνατότητες που απελευθερώνουν η κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και ο κεντρικός σχεδιασμός, αν βγουν από τη μέση τα μονοπώλια και η εξουσία τους. Αποκτώντας την ικανότητα, να δίνουμε μάχη με την πολύμορφη ιδεολογικοπολιτική παρέμβαση της αστικής τάξης και των κομμάτων της. Συμβάλλοντας και από νωρίς στην προετοιμασία, στην ταξική διαπαιδαγώγηση των παιδιών των εργατικών, λαϊκών οικογενειών που σήμερα τους «διαπαιδαγωγεί» το αστικό εκπαιδευτικό σύστημα.

Επιτελεία, δυνάμεις του συστήματος, με αφορμή ότι πάνω από το 50% των νέων είναι άνεργοι, μιλάνε για «χαμένη γενιά». Αυτό που τους νοιάζει είναι πώς θα συνεχίζουν να ενσωματώνουν τη δυσαρέσκεια και να διαχειρίζονται την ανεργία, που είναι μόνιμο χαρακτηριστικό του συστήματος. Αυτό που τους νοιάζει είναι πώς θα γίνουμε η επόμενη γενιά που από τον κόπο και τον ιδρώτα μας θα πλουτίζει η τάξη των καπιταλιστών. Στοχεύουν να αποκόψουν τη νέα βάρδια της εργατικής τάξης από την ταξική πάλη, τις παραδόσεις και την προοπτική της.

Μπορεί, όμως, να γίνει μια «χαμένη» για το σύστημα γενιά, να κερδηθεί στην πάλη για την ανατροπή του, για την εργατική εξουσία. Οι εξελίξεις περικλείουν και δυναμική. Οι αντιθέσεις του συστήματος δίνουν δυνατότητες να προβάλλουμε τη δική μας στρατηγική, την αναγκαιότητα και επικαιρότητα του άλλου δρόμου ανάπτυξης. Η πείρα που συσσωρεύεται και η δικιά μας παρέμβαση διαμορφώνουν και προϋποθέσεις για συγκέντρωση δυνάμεων ώστε να διεκδικήσουμε μια ανώτερη ζωή, στο ύψος των σημερινών απαιτήσεων και δυνατοτήτων.

Με τις αποφάσεις του 11ου Συνεδρίου μας, μαζί με το Κόμμα μας, μέσα από τις μάχες του επόμενου διαστήματος θα γίνουμε πιο δυνατοί. Ο προσανατολισμός στην εργατική και άνεργη νεολαία είναι σωστός. Αυτό όμως από μόνο του δεν αρκεί. Πρέπει να γίνουμε πιο ικανοί στις συνθήκες που έχουν διαμορφωθεί. Γνωρίζουμε ότι τα αποτελέσματα της δουλειάς μας δε φαίνονται άμεσα. Κι ότι αυτό δεν πρέπει να μπαίνει εμπόδιο στον προσανατολισμό, στην προσπάθεια να διαμορφώνουμε ισχυρούς αγωνιστικούς, πολιτικούς δεσμούς με τους νέους εργαζόμενους, ανέργους.

Ταυτόχρονα, αυτό σημαίνει ότι, χωρίς δισταγμούς, πρέπει σταθερά να προχωράει και η αναδιάταξη των δυνάμεών μας. Να πηγαίνουν γρήγορα οι εργαζόμενοι σύντροφοι οργανωτικά στον κλάδο. Είναι λάθος στο όνομα των ελαστικών σχέσεων εργασίας και των συμβάσεων ορισμένου χρόνου να διστάζουμε. Ενώ η δουλειά προοπτικής στην εργατική τάξη, στην ανασύνταξη του κινήματός της απαιτεί να συγκεντρώνουμε δυνάμεις και προσπάθειες στην τεχνικοεπαγγελματική εκπαίδευση.

Για να είμαστε παρόντες στους χώρους δουλειάς και τις επαγγελματικές σχολές. Ετσι θα είμαστε προετοιμασμένοι «για τους σεισμούς που μέλλονται να 'ρθουν».