Μέχρι τώρα γνωρίζαμε ότι υπάρχει κλάδος παραγωγής κατεψυγμένων προϊόντων που λειτουργεί υποκατάστατα στον κλάδο παραγωγής φρέσκων προϊόντων.

Από τούδε και στο εξής μαθαίνουμε ότι θα υπάρχει και φρέσκος τρόπος παραγωγής αυτός καθ' εαυτός.

Αυτό μας διδάσκει ο καθηγητής οικονομικών Ευκλείδης Τσακαλώτος, σημαίνον στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, στο βαρυσήμαντο άρθρο του: «Οι ρίζες του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ» που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Αυγή» στις 7 Σεπτέμβρη 2014. Στο εν λόγω άρθρο, ο κ. καθηγητής μάς πληροφορεί ότι «...το κυρίαρχο στοιχείο του προγράμματός μας απαντά στη θεμελιακή μαρξιστική ερώτηση: ποιος παράγει, με ποιον τρόπο, και ποιος ωφελείται...». Θα περίμενε κανείς ότι θα είχαμε κατάδυση στη βαθιά θάλασσα της μαρξιστικής σκέψης και ανάσυρση βαθυστόχαστων αναλύσεων όπως και επιχειρημάτων περί ανατροπής/κατάργησης του μπαγιάτικου καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Φευ! Ματαίως! Ο κ. καθηγητής μάς πληροφορεί ότι «...θέλουμε... σε αντίθεση με την απόλυτη κυριαρχία του ιδιωτικού τομέα... μια επέκταση... διαφόρων μορφών οργάνωσης, όπως η αλληλέγγυα... κοινωνική οικονομία... (γιατί)... απαντά στο ζήτημα της παραγωγής με ένα φρέσκο τρόπο...».

Στην ερώτηση ότι απλή αντίθεση στον ιδιωτικό τομέα δε σημαίνει και κατάργησή του και ότι αντίθεση στην απόλυτη κυριαρχία του συνεπάγεται τη σχετική αποδοχή του, ο κ. καθηγητής βρήκε την απάντηση στην αποκάλυψη ενός τρόπου για να παραβλέψει, να αγνοήσει, να εξαφανίσει, ως διά μαγείας, τον ιδιωτικό τομέα.

Αυτά άκουσε ο Μαρξ και αυτή τη φορά πέθανε οριστικά από θαυμασμό μπροστά στο νέο γίγαντα της σκέψης και από απορία για το πώς διέλαθε της προσοχής του αυτή η ανακάλυψη.

Δίπλα στη δουλεία και τη φεουδαρχία, δίπλα στον ασιατικό τρόπο παραγωγής (ΑΤΠ) και δίπλα στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής (ΚΤΠ), αυτός ο αδικημένος από το κατεστημένο και τον αστικό θεσμό των νόμπελ, ογκόλιθος των οικονομικών, ανακάλυψε έναν εντελώς νέο τρόπο παραγωγής: Το φρέσκο τομέα παραγωγής (ΦΤΠ), ο οποίος είναι τόσο φρέσκος όσο και οι ιδέες που έχει στο κεφάλι του και τις σερβίρει στους δύστυχους φοιτητές του.

Πλέον, μετά απ' αυτήν την ενδελεχή παράθεση τόσο ακλόνητων επιχειρημάτων επείσθησαν και οι πλέον άπιστοι: Οι ρίζες του οικονομικού προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ θρέφονται με φρέσκο κοπανιστό αέρα.

Κυβέρνηση και αστική προπαγάνδα συνέχισαν και χτες να «ανακατεύουν» συνειδητά τις αντεργατικές διαδικασίες της «αξιολόγησης» και του «επανελέγχου του συμβάσεων» με το ζήτημα του εντοπισμού πλαστών πτυχίων, προκειμένου να συκοφαντήσουν τους εργαζομένους στο Δημόσιο, να δικαιολογήσουν τις απολύσεις και τις αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις, που στόχο έχουν ένα αστικό κράτος πιο ικανό στην εξυπηρέτηση των μονοπωλίων.

Κατ' αρχάς η «αξιολόγηση» και ο «επανέλεγχος» δεν έχουν καμία σχέση με τον έλεγχο για τον εντοπισμό πλαστών πτυχίων. Βραχυπρόθεσμος στόχος της «αξιολόγησης» και του «επανελέγχου» είναι να χρησιμοποιηθούν σαν διαδικασίες μαζικών απολύσεων. Μακροπρόθεσμα αποτελούν κομμάτι ενός νέου ισχυρού θεσμικού πλαισίου (κινητικότητα, διαθεσιμότητα, νέο πειθαρχικό δίκαιο και μισθολόγιο, αξιολόγηση, πρόσληψη μάνατζερ) που εγκαθιστά αποτελεσματικότερους μηχανισμούς χειραγώγησης και εκφοβισμού των εργαζομένων, προκειμένου να εξασφαλίσει ότι θα υλοποιούν χωρίς αντίσταση τις αντιλαϊκές κυβερνητικές πολιτικές. Το πλαίσιο αυτό εμπλουτίζεται και αναθεωρείται διαρκώς - αναμένεται νέο μισθολόγιο, νέο σύστημα αξιολόγησης κ.ά. - εμβαθύνοντας στα αντεργατικά - αντιλαϊκά χαρακτηριστικά του.

Ο νόμος 4250/2014 - που το ταξικό κίνημα ζητά την κατάργησή του - καθορίζει το νέο σύστημα αξιολόγησης το οποίο περιλαμβάνει τρία διαβαθμισμένα κλιμάκια δημοσίων υπαλλήλων. Σε καθένα από αυτά κατατάσσεται υποχρεωτικά ένα συγκεκριμένο ποσοστό υπαλλήλων. Για τους υπαλλήλους που θα ενταχθούν στο κλιμάκιο με τη χαμηλότερη βαθμολογία ανοίγει ο δρόμος για την απόλυσή τους.

Επίσης η ίδια η διαδικασία μπορεί να οδηγήσει σε κλείσιμο - παράδοση μιας υπηρεσίας στους ιδιώτες καθώς ένα από τα κριτήρια «αξιολόγησης» είναι «οι αρμοδιότητες των οργανικών μονάδων σε σχέση με τις προτεραιότητες της ασκούμενης πολιτικής». Με απλά λόγια, αν η κυβέρνηση αποφασίσει ότι θέλει, για παράδειγμα, να ιδιωτικοποιήσει μια υπηρεσία, τότε μπορεί να πει ότι όλοι οι υπάλληλοι σε αυτή θα βαθμολογηθούν χαμηλά ώστε να την αποδυναμώσει, να την απαξιώσει και τελικά να την κλείσει.

Μέγιστο εμπαιγμό των εργαζομένων αποτελεί ο περίφημος πια «επανέλεγχος των συμβάσεων», ο οποίος αφορά εργαζόμενους που οι συμβάσεις τους μετατράπηκαν από ορισμένου χρόνου σε αορίστου χρόνου μέσα από το Προεδρικό Διάταγμα 164/2004 επί κυβέρνησης ΝΔ.

Το κίνημα των συμβασιούχων που είχε αναπτυχθεί εκείνη την περίοδο έδωσε στο ΠΔ το παρατσούκλι «το Διάταγμα των αποκλεισμών και των εξαιρέσεων» καθώς απέκλεισε χιλιάδες από το δικαίωμα στη δουλειά. Εξαίρεσε πολλές κατηγορίες συμβασιούχων που προσέφεραν πραγματική εργασία και έθεσε όρους των οποίων το πλήθος και το είδος τους ήταν τέτοιο, ώστε ένας συμβασιούχος έπρεπε να περάσει από «σαράντα κύματα», προκειμένου η σύμβασή του να μετατραπεί από ορισμένου σε αορίστου. Επιπλέον για αυτούς που πληρούσαν τους όρους ακολούθησε η παραπομπή στο οικείο αρμόδιο όργανο για να κριθεί εάν πράγματι πληρούν τους όρους. Κατόπιν την τελική κρίση έδωσε το ΑΣΕΠ.

Τα παραπάνω καμία σχέση δεν έχουν με τον έλεγχο για τα πλαστά πτυχία, ο οποίος είναι μια διαφορετική διαδικασία και έχει ξεκινήσει εδώ και μήνες.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να βάλει στην ίδια μοίρα με τα πλαστά πτυχία τους εργαζόμενους που δεν έχουν τα έγγραφα πιστοποίησης της προϋπηρεσίας τους (η οποία είναι πραγματική και όχι πλασματική), αναγκαία προϋπόθεση για τη μετατροπή της σύμβασής τους σε αορίστου χρόνου. Ομως η έλλειψη είναι αποτέλεσμα της χρόνιας εργασιακής και πολιτικής ομηρίας εκατοντάδων χιλιάδων συμβασιούχων (ορισμένου χρόνου ή έργου). Πολλοί από αυτούς, όταν έληγαν οι συμβάσεις τους, δούλευαν ακόμα και ανασφάλιστοι, περιμένοντας να ξαναϋπογράψουν μια σύμβαση. Αυτές τις περιόδους η σημερινή κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ δεν τις αναγνωρίζει.

Χωρίς μεταφορά από και προς το σχολείο, χωρίς να γνωρίζουν πότε, πώς, ακόμα και αν θα ξεκινήσει, βρίσκονται χιλιάδες μαθητές σε όλη τη χώρα. Το σκηνικό επαναλαμβάνεται κάθε χρόνο, εξαιτίας του τρόπου με τον οποίο εξαρχής επιλέχτηκε από την κυβέρνηση να αντιμετωπίζεται το θέμα. Φέτος δε, εμφανίζεται ακόμα πιο οξυμένο, αφού το θεσμικό πλαίσιο που φτιάχτηκε γύρω από τη μεταφορά μαθητών έχει στόχο να την περιορίσει και όχι να εξασφαλίσει ότι όσα παιδιά χρειάζονται, θα έχουν μισθωμένα μέσα για να πηγαίνουν δωρεάν και με ασφάλεια στα σχολεία τους.

Δεκαπέντε μέρες λειτουργίας των σχολείων, «και δεν έχουν διαθέσει ούτε πατίνι για τη μεταφορά των μαθητών», είναι η χαρακτηριστική έκφραση που επιλέγει η Ομοσπονδία Γονέων Αττικής για να περιγράψει την κατάσταση. Διαγωνισμοί γίνονται ακόμα για την ανάθεση της μεταφοράς, ενώ δρομολόγια που έχουν δημοπρατηθεί δε γίνονται λόγω γραφειοκρατικών καθυστερήσεων. Στην Κεντρική Μακεδονία, οι λεωφορειούχοι απέσυραν τις προσφορές τους προς την Περιφέρεια Κεντρικής Μακεδονίας για το σύνολο των δρομολογίων μεταφοράς μαθητών στα σχολεία, αφού δεν ικανοποιήθηκε το αίτημά τους για την κάλυψη των αναδρομικών δύο μηνών. Αλλά και εκεί που έχουν ολοκληρωθεί διαγωνισμοί, λείπουν δρομολόγια όπως στο Δήμο Αρτέμιδας - Σπάτων, όπου σύμφωνα με τους γονείς των μαθητών, «υπάρχουν σχολεία που τα τουριστικά γραφεία έχουν πάρει το ένα ή τα δυο από τα τρία δρομολόγια του σχολείου», ενώ πέρσι δεν μπήκε το λεωφορείο στο 3ο και στο 7ο Δημοτικό, επειδή κανένα ταξιδιωτικό γραφείο δεν βρήκε κερδοφόρα την αποζημίωση που δίνει το κράτος.

***

Το τοπίο είναι πιο θολό για σχολεία διαδημοτικά όπως Μουσικά - Καλλιτεχνικά για τα οποία το ζήτημα της μεταφοράς εξαρτάται από το αν οι περιφέρειες θα συμφωνήσουν και θα διαθέσουν το ποσό των 5 εκατομμυρίων ευρώ περίπου. Εκεί δε που το ζήτημα αποτελεί πρόκληση είναι τα προβλήματα μεταφοράς μαθητών από και προς τα Ειδικά Σχολεία, για τα οποία η ύπαρξη πρόβλεψης για δωρεάν μεταφορά με εξειδικευμένα μέσα και προσωπικό είναι το όριο που χωρίζει το παιδί ΑμΕΑ από το να κάθεται σπίτι του και το να πηγαίνει σχολείο, όπου εκτός από εκπαίδευση γίνεται δουλειά αποκατάστασης. Με τη νέα τροποποιητική Κοινή Υπουργική Απόφαση που εκδόθηκε στις αρχές του Σεπτέμβρη, προβλέπεται ότι εκτός από τα μισθωμένα μέσα όπως λεωφορεία και ταξί: «μεταφέρονται με ιδιώτες μεταφορείς, τα μέσα των οποίων πληρούν τις κατάλληλες προδιαγραφές (ζώνες ασφαλείας, ΚΤΕΟ, κ.λπ.), λόγω έλλειψης μεταφορικών μέσων δημόσιας χρήσης σε ορεινές, δύσβατες ή νησιωτικές περιοχές», που είναι τελικά και οι περιοχές για τις οποίες θα έπρεπε πρώτα απ' όλες να προβλέπεται η κάλυψή τους με ασφαλή δημόσια μέσα μόνιμα, ώστε οι μαθητές να μην αναγκάζονται να διασχίζουν με όποιον τρόπο βρουν... βουνά και λαγκάδια.

***

Οι γονείς και οι μαθητές έχουν εμπειρία από όλα αυτά τα χρόνια. Είναι εκείνοι που βιώνουν το πρόβλημα, που έχουν αναγκαστεί να πάνε το παιδί στο σχολείο με το αυτοκίνητό τους, να πληρώσουν γι' αυτό, να χρησιμοποιήσουν το «παπάκι» ή το αγροτικό για να μεταφέρουν τα παιδιά, ή και να τα κρατήσουν σπίτι. Η διεκδίκηση από το οργανωμένο κίνημα των γονιών για δημιουργία ενός κρατικού φορέα για τη μεταφορά μαθητών, ενιαίου, με εκπαιδευμένο και εξειδικευμένο προσωπικό, μόνιμο, με ειδικό στόλο απαντά στις ανάγκες όλων αυτών. Στο θέμα των μεταφορών, όπως και όλα άλλωστε τα ζητήματα που αφορούν τη διεκδίκηση δικαιωμάτων των παιδιών, έχει γίνει φανερό ότι η λύση περνά μέσα από την αγωνιστική διεκδίκηση. Αλλωστε, ακόμα και αυτές οι όποιες τροποποιήσεις που έγιναν το τελευταίο διάστημα ήταν αποτέλεσμα της κινητοποίησης γονιών και μαθητών, οι οποίοι έχουν καταφέρει και έχουν διαφυλάξει αυτό το δικαίωμα, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο βρίσκεται διαρκώς στο στόχαστρο.