Χτες, τα «Νέα» δημοσίευσαν ρεπορτάζ σύμφωνα με το οποίο αμερικανικό επενδυτικό σχήμα κατέθεσε πρόταση για επενδύσεις, μέσω Σύμπραξης Δημοσίου - Ιδιωτικού Τομέα, ύψους 100 εκατομμυρίων δολαρίων, που αφορούν στην Ελληνική Αεροπορική Βιομηχανία (ΕΑΒ). Το Νοέμβρη υπήρξε επίσης δημοσίευμα σε αστική εφημερίδα σύμφωνα με το οποίο έγινε μυστική συνάντηση του γαλλογερμανικού αεροναυπηγικού μονοπωλίου EADS (κατασκευαστής των «Eurofighter»), με υψηλού επιπέδου κυβερνητική αντιπροσωπεία, προτείνοντας την εξαγορά της ΕΑΒ. Επίσης, συνεχίζεται το σίριαλ στις διαπραγματεύσεις κυβέρνησης - τρόικας με επίκεντρο τα Ελληνικά Αμυντικά Συστήματα (ΕΑΣ). Αλλωστε, για την «αμυντική βιομηχανία» ενδιαφέρεται η ΕΕ, που συζητά για «ενιαία ευρωπαϊκή αμυντική βιομηχανία». Η κυβέρνηση κάνει όντως διαπραγματεύσεις και για την «αμυντική βιομηχανία», την οποία οι ευρωενωσιακοί θέλουν μάλλον να την κλείσουν σε όφελος των γερμανογαλλικών μονοπωλίων στους εξοπλισμούς. Η υπόθεση αυτή, όπως δείχνει το παράδειγμα της ΕΑΒ, εμπλέκεται στους ανταγωνισμούς ΗΠΑ - Γερμανίας και η Ελλάδα αποτελεί χώρο εκδήλωσής τους. Με όλες τις επικίνδυνες για το λαό συνέπειες.

Στην αντιπαράθεση αυτή, ο ΣΥΡΙΖΑ επιβεβαίωσε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο την επιλογή που έχει κάνει, εδώ και καιρό, να στηρίξει συγκεκριμένο τμήμα των φαρμακοβιομηχάνων στη χώρα μας, την «ελληνική» φαρμακοβιομηχανία, όπως την αποκαλεί. Στην ουσία, πρόκειται για το ελληνόκτητο κεφάλαιο, που έχει στα χέρια του και εκμεταλλεύεται για το κέρδος ένα κοινωνικό αγαθό, το φάρμακο, το οποίο στον καπιταλισμό αποτελεί εμπόρευμα, όπως και όλα τα υπόλοιπα.

Στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, πολιτικά και συνδικαλιστικά, υπερθεματίζουν για την ενίσχυση της «ελληνικής φαρμακοβιομηχανίας» απέναντι στις πολυεθνικές, ως υπόδειγμα «υγιούς, παραγωγικής επιχειρηματικότητας» που καλύπτει ανάγκες και δίνει θέσεις εργασίας. Αυτό προβάλλουν ως αίτημα διεκδίκησης από τους εργαζόμενους στον κλάδο του φαρμάκου, προκειμένου να εξασφαλιστούν οι θέσεις εργασίας, αλλά και συνολικά από το εργατικό και λαϊκό κίνημα, προκειμένου να αντιμετωπιστεί το πρόβλημα της φαρμακευτικής περίθαλψης, των ελλείψεων σε φάρμακα κ.λπ.

Η επιχειρηματολογία και οι τοποθετήσεις τους είναι ταυτόσημες με αυτές των ντόπιων φαρμακοβιομηχάνων, που έχουν βρει με αυτόν τον τρόπο ένα γερό στήριγμα στην προπαγάνδα τους, προς τους εργαζόμενους, πρώτα - πρώτα του φαρμακευτικού κλάδου και μετά στους υπόλοιπους, στις λαϊκές οικογένειες. Εντείνουν, μάλιστα, και την επίθεσή τους προς το ΚΚΕ, επειδή ψήφισε «παρών» στην τροπολογία. Κατηγορούν το ΚΚΕ και τους κομμουνιστές συνδικαλιστές ότι η στάση που κρατάνε δεν εξυπηρετεί τα συμφέροντα των εργαζομένων του κλάδου, γιατί αν δεν υποστηριχτεί η ελληνική φαρμακοβιομηχανία, θα κλείσει, οι εργαζόμενοι θα χάσουν τις δουλειές τους, δεν θα υπάρχουν φάρμακα.

Ας δούμε, όμως, πού, τελικά, βρίσκεται η αλήθεια, για την οποία ένα μόνο ασφαλές κριτήριο υπάρχει: Η επιβεβαίωση από την ίδια την πραγματικότητα, από την ίδια τη ζωή. Η πραγματικότητα, λοιπόν, λέει ότι δεν μπορεί κανείς να μιλάει για αμιγώς ελληνικό και ξένο κεφάλαιο, με απολύτως διακριτά όρια. Υπάρχει σύμφυση, αλληλεπίδραση και αλληλεξάρτηση. Παράδειγμα, οι πρόσφατες εξελίξεις στη φαρμακοβιομηχανία με μεγάλες συνεργασίες ελληνικών και πολυεθνικών επιχειρήσεων, που περιέγραψε αναλυτικά και ο «Ριζοσπάστης» σε δημοσίευμά του, την Κυριακή 1/12/2013.

Επίσης, το κεφάλαιο στο φάρμακο, ανεξάρτητα από την προέλευση και την εθνικότητά του, συντονίζεται στο Σύνδεσμο Φαρμακευτικών Επιχειρήσεων Ελλάδας (ΣΦΕΕ), στον οποίο συμμετέχουν ελληνικές και πολυεθνικές φαρμακευτικές επιχειρήσεις. Η ταυτόχρονη οργάνωση των Ελλήνων φαρμακοβιομηχάνων στην Πανελλήνια Ενωση Φαρμακοβιομηχανίας (ΠΕΦ), σε τίποτα δεν εμποδίζει το συντονισμό όλων στο ΣΦΕΕ. Ολοι μαζί αρνούνται την υπογραφή της Συλλογικής Σύμβασης στον κλάδο, επικαλούμενοι και τη γενικότερη γραμμή του ΣΕΒ. Οι βιομήχανοι, λοιπόν, μπροστά στο κύριο συμφέρον τους, το κέρδος, στέκονται ενιαία απέναντι στους εργαζόμενους.

Ας πάμε, όμως, και στα οικονομικά στοιχεία, για να δούμε κατά πόσο χρειάζεται ενίσχυση η «ελληνική» φαρμακοβιομηχανία ή κατά πόσο «χτυπιέται»: Μόνο στην Ελλάδα, ο κλάδος του Φαρμάκου τριπλασίασε τα καθαρά κέρδη το 2012 σε σύγκριση με το 2011 (3,6% έναντι 1,2%). Για το 2013 αναμένεται νέα αύξηση κερδών. Ηδη το α' εξάμηνο καταγράφεται αύξηση στον όγκο της παραγωγής κατά 10,7%, σύμφωνα με τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. Οι πωλήσεις των παραγόμενων από την ελληνόκτητη φαρμακοβιομηχανία γενοσήμων στην εγχώρια αγορά, αλλά και η εξαγωγή τους εμφανίζουν αύξηση.

Σε πρόσφατο φαρμακευτικό συνέδριο, ο υπουργός Υγείας μίλησε για «σχέσεις εμπιστοσύνης, συνεργασία και εκτενή διάλογο με όλους τους εμπλεκόμενους με την Υγεία φορείς», δηλαδή τους επιχειρηματίες: «(...) θα βάλουμε κάτω όλη την πολιτική την οποία ασκούμε, ένα - ένα όλα τα μέτρα που έχουμε πάρει και όλες τις δράσεις που είναι να έρθουν, ώστε αφενός να δομηθεί σωστά η πολιτική μας και αφετέρου να ξέρετε τι ισχύει και τι θα ισχύσει, προκειμένου να οργανωθούμε όλοι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο». Με κάθε τρόπο, επομένως, οι επιχειρηματίες έχουν εξασφαλισμένο το κύριο γι' αυτούς, ότι το φάρμακο είναι εμπόρευμα και η ουσία της κερδοφορίας δε θίγεται.

Τα κυβερνητικά μέτρα που παίρνονται στο πλαίσιο της κρίσης - αλλά ουσιαστικά εκφράζουν τη στρατηγική περικοπής των κοινωνικών παροχών σε όλα τα καπιταλιστικά κράτη - για τη μείωση της φαρμακευτικής δαπάνης, οξύνουν τους ανταγωνισμούς μεταξύ των φαρμακοβιομηχάνων, ντόπιων και ξένων και μεταξύ των πολυεθνικών. Στο πεδίο των ανταγωνισμών τους, οι ντόπιοι φαρμακοβιομήχανοι προτάσσουν το «οικονομικό και ποιοτικό επώνυμο γενόσημο» και οι πολυεθνικές την «καινοτομία σε φάρμακα και θεραπείες».

Για τους εργαζόμενους του κλάδου, όλοι αυτοί οι ανταγωνισμοί μεταφράζονται σε αναδιαρθρώσεις με απολύσεις, σε εργοδοτική επίθεση κατά των συλλογικών δικαιωμάτων, πίεση για χαμηλότερα μεροκάματα και μισθούς, για ατομικές συμβάσεις. Οι ίδιοι οι φαρμακοβιομήχανοι αξιοποιούν την όξυνση των ανταγωνισμών τους, για να πιέζουν τους εργαζόμενους, να τους αποπροσανατολίζουν, να τους καλούν σε θυσίες για να στηρίξουν τις επιχειρήσεις.

Οσον αφορά στην τελευταία τροπολογία της κυβέρνησης, παρ' όλο που μειώνει τις τιμές των φαρμάκων δεν έχει στόχο να εξασφαλίσει φθηνά φάρμακα για το λαό. Εντάσσεται στο πλαίσιο της γενικότερης προσπάθειας μείωσης της κρατικής δαπάνης για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, που περιλαμβάνει άγριες περικοπές και την επιβάρυνση των λαϊκών στρωμάτων για μια σειρά από παροχές σε φάρμακα, εξετάσεις, νοσηλεία κ.λπ.

Η εξοικονόμηση ποσών που φέρνει η τροπολογία της κυβέρνησης, γίνεται με τη μείωση ενός ελάχιστου ποσοστού από την υπερκερδοφορία των φαρμακοβιομηχανιών, έπειτα από μια μακρά περίοδο συνεχούς αύξησής της και αφού έχει προηγηθεί ένα σύνολο αντιλαϊκών μέτρων που αύξησαν τις πληρωμές από τους ασθενείς, όπως: Εκατοντάδες φάρμακα που τέθηκαν εκτός της λίστας αποζημίωσης από τα ασφαλιστικά ταμεία και πληρώνονται 100% από τους ασθενείς. Φάρμακα που αυξήθηκε το ποσοστό συμμετοχής από το 0% στο 10% ή 25%. Πληρωμή του 100% της επιπλέον διαφοράς μεταξύ της αναγραφόμενης από τη λιανική τιμή του φαρμάκου.

Τα στοιχεία της ΗΔΙΚΑ (Ηλεκτρονική Διακυβέρνηση Κοινωνικής Ασφάλισης) αποκαλύπτουν ότι από το 2010 μέχρι σήμερα, η μεσοσταθμική συμμετοχή των ασφαλισμένων για αγορά φαρμάκων από το 9% έχει εκτιναχτεί στο 30%.

Ετσι, ενώ υπήρχε μείωση της τιμής των φαρμάκων και αύξηση της διακίνησης των γενοσήμων που είναι φθηνότερα, οι ασθενείς τελικά πληρώνουν πολύ περισσότερα για την αγορά τους. Ενας στους τέσσερις από τους χρόνιους ασθενείς έχουν μειώσει τις δαπάνες διαβίωσης, προκειμένου να καλύψουν τα κόστη των φαρμάκων. Υπάρχουν γονείς που περικόπτουν τους εμβολιασμούς των παιδιών τους, επειδή είναι ανασφάλιστοι, ή δεν μπορούν να πληρώσουν το κόστος του εμβολιασμού.

Στον καπιταλισμό, όπου η υγεία και το φάρμακο είναι εμπορεύματα, η μείωση της κρατικής δαπάνης αντιστοιχεί στην τραγική επιβάρυνση του λαού, που σε βάρος του το καπιταλιστικό κράτος εξοικονομεί χρήματα, για να ενισχύσει το μεγάλο κεφάλαιο, την επιχειρηματικότητα, την ανάπτυξη. Αυτά ο ΣΥΡΙΖΑ δεν τα αμφισβητεί. Ισα - ίσα που τα υπερασπίζεται και με αυτόν τον τρόπο εννοεί τη «χάραξη εθνικής πολιτικής για το Φάρμακο», που αποτελεί και θέση των φαρμακοβιομηχάνων.

Πρόκειται για άλλη μια όψη της συναίνεσης, στη λογική της διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος και της κρίσης του, που ο ΣΥΡΙΖΑ εμφανίζει σαν διέξοδο, ρίχνοντας στάχτη στα μάτια των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων. Είναι η ίδια λογική αποπροσανατολισμού που υποστηρίζει ότι μπορεί να συνυπάρχουν και να εναρμονίζονται ο δημόσιος και ο ιδιωτικός τομέας σε κρίσιμα πεδία, όπως η Υγεία, η Ενέργεια κ.ο.κ και να εξυπηρετούν τις ανάγκες του λαού.

Αυτό που θέλει να κρύψει ο ΣΥΡΙΖΑ - βαφτίζοντας το κρέας «ψάρι» - είναι ότι τάσσεται απροκάλυπτα στο πλευρό της πλουτοκρατίας και θέλει και το λαό συνταγμένο πίσω από τα συμφέροντά της. Θέλει το λαό ουρά του κεφαλαίου, να διεκδικεί μέτρα για τα κέρδη του κεφαλαίου, στην προκειμένη, της μιας ή της άλλης φαρμακοβιομηχανίας.

Η θέση του ΚΚΕ στην ψηφοφορία για την επίμαχη τροπολογία ήταν μια ξεκάθαρη θέση. Οπως ξεκάθαρη είναι η θέση του για κατάργηση της επιχειρηματικής δραστηριότητας στην υγεία και το φάρμακο, για κρατικό φορέα που θα έχει στην ευθύνη του την έρευνα, την παραγωγή, τη διακίνηση, την εισαγωγή των φαρμάκων, όταν χρειάζεται, ενταγμένο σε ένα καθολικό αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν σύστημα Υγείας.

Το ΚΚΕ δε συνέβαλε ούτε με θετική ούτε με αρνητική ψήφο στην αντιλαϊκή αντιπαράθεση γύρω από το ποιο τμήμα του κεφαλαίου στο φάρμακο θα βγει περισσότερο ωφελημένο ή λιγότερο χαμένο. Δε συνέβαλε στον αποπροσανατολισμό και στη δημαγωγία στις πλάτες του λαού.

Το ΚΚΕ σε όλη την 95χρονη διαδρομή του μέχρι σήμερα, παλεύει για τα εργατικά και λαϊκά συμφέροντα και μπαίνει μπροστά στην οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης, με μοναδικό κριτήριο τις ανάγκες του λαού και την ικανοποίησή τους. Το ΚΚΕ πρωτοστατεί από κάθε μετερίζι, για να μην αποπροσανατολίζεται η πάλη του λαού, να μην μπαίνει κάτω από ξένη σημαία. Γι' αυτό ψήφισε «παρών», γιατί είναι παρόν στον αγώνα για αποκλειστικά δημόσια και δωρεάν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη για όλους χωρίς προϋποθέσεις, για δωρεάν φάρμακο σε όσους το έχουν ανάγκη.

Χαρακτηριστικό προς αυτή την κατεύθυνση είναι το μέτρο της αύξησης των συντελεστών του ΦΠΑ από 1ηΓενάρη 2014 (από 19,6% στο 20% για τον υψηλότερο, από 7% στο 10% για τον ενδιάμεσο και μείωση από 5,5% σε 5% για το χαμηλότερο). Σύμφωνα με δημοσιεύματα, υπολογίζεται ότι οι Γάλλοι θα κληθούν να πληρώσουν 6,4 δισ. ευρώ επιπλέον το 2014 λόγω της αύξησης του ΦΠΑ. Τα επιπλέον έσοδα θα κατευθυνθούν στη χρηματοδότηση του λεγόμενου «συμφώνου ανταγωνιστικότητας», που αποτελεί μια κυβερνητική πρωτοβουλία για τη «μείωση του κόστους εργασίας».

Αν και η κυβέρνηση δεν έχει ανοίξει ακόμα τα χαρτιά της για τη φορολογική μεταρρύθμιση, κάλεσε ήδη κόμματα, συνδικάτα και εργοδοτικές ενώσεις να καταθέσουν τις απόψεις τους. Το αντιπολιτευόμενο Λαϊκό Κόμμα ζήτησε μείωση των φόρων και μείωση των δημοσίων δαπανών. Ο πρόεδρος της ένωσης βιομηχάνων, Μέντεφ, διευκρίνισε ότι θα ήθελε να δοθεί το βάρος σε 5 άξονες: Τη μείωση των δημοσίων δαπανών, τη μείωση του κόστους εργασίας, τη μείωση της φορολογίας, απλούστευση του πλαισίου για τις επιχειρήσεις και αντιμετώπιση παραγόντων που «φρενάρουν» την απασχόληση. Παρά τις επιμέρους διαφορές στη «συνταγή», όλοι τους συμφωνούν ότι στόχος είναι η ανταγωνιστικότητα των γαλλικών επιχειρήσεων που υστερούν σε σχέση με ανταγωνιστές τους, π.χ. από τη Γερμανία.

Το μεταλλαγμένο Γαλλικό ΚΚ διεκδικεί ουσιαστικά ένα φορολογικό σύστημα που να υπηρετήσει το «επεκτατικό» μείγμα διαχείρισης, αυτό της «ανάπτυξης». Χαρακτηριστικά, στέλεχός του δήλωσε πρόσφατα ότι «(ζητάμε) ένα πιο δίκαιο φορολογικό σύστημα που θα επιτρέψει μια πραγματική αναδιανομή του πλούτου για να βγούμε από τις πολιτικές λιτότητας που κάνουν τη χώρα να ασφυκτιά»*. Ακόμα, το ΓΚΚ προτείνει φορολογικά κίνητρα για επιχειρήσεις που «καινοτομούν, επενδύουν και δημιουργούν θέσεις απασχόλησης», δηλαδή δώρα σε κάποιους «καλούς», «υγιείς» καπιταλιστές...

Μπροστά στην πρόθεση της κυβέρνησης να επιβάλει το λεγόμενο «οικολογικό φόρο» στα φορτηγά, «εξεγέρθηκαν» μεγαλοκτηνοτρόφοι, μεγαλοαγρότες και άλλοι επιχειρηματίες, ιδιαίτερα στην περιοχή της Βρετάνης, γιατί θιγόταν η μεταφορά των προϊόντων τους. Οι κινητοποιήσεις, που υπερπροβλήθηκαν από τα γαλλικά ΜΜΕ, διοργανώνονται ουσιαστικά υπό την αιγίδα μεγαλοβιομηχάνων της περιοχής και όχι μόνο, όπως ο Αλέν Γκλον, πρόεδρος του ομώνυμου ομίλου αγροτικής βιομηχανίας (λιπάσματα, ζωοτροφές κ.ά.) με 4.163 εργαζόμενους και 49 σημεία παραγωγής στη Γαλλία και το εξωτερικό!

Από τα παραπάνω γίνεται φανερό ότι οι εργαζόμενοι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τα διαφορετικά «μείγματα» διαχείρισης της κρίσης που προτείνονται. Παράλληλα, μέσα από τη φορολογική επίθεση, φαίνεται το τι συνέπειες έχει για το λαό και το «επεκτατικό» μείγμα διαχείρισης της κρίσης, που στηρίζουν ο ΣΥΡΙΖΑ στην Ελλάδα και ο Ολάντ στη Γαλλία. Αποδεικνύεται και με το παράδειγμα της Γαλλίας η επικαιρότητα της πρότασης του ΚΚΕ για κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, του πλούτου, αποδέσμευση από την ΕΕ των μονοπωλίων και μονομερή διαγραφή του χρέους. Η μόνη φιλολαϊκή πρόταση.

*Ζακ Σαμπαλιέ στο ένθετο «Κομμουνιστές» της «Ουμανιτέ» (4/12)