Αυτό, όλα δείχνουν, θα συνεχιστεί και τα επόμενα χρόνια. Κορωνίδα της επίθεσης είναι οι απολύσεις και άρα η κατάργηση της μονιμότητας. Οποιος σήμερα εξακολουθεί να μιλάει, να σκέφτεται, να αποφασίζει σαν μόνιμος υπάλληλος, είναι ή βλαξ ή επικίνδυνος. Οποιος κρύβεται πίσω από τρόπους λειτουργίας, συμπεριφορές και καταστατικά που αφορούσαν μονίμους υπαλλήλους των προηγούμενων χρόνων και δε βλέπει το σάρωμα των εργασιακών σχέσεων και την προετοιμασία της επέλασης των ιδιωτικών συμφερόντων, αυτός στρώνει το δρόμο σε αυτές τις πολιτικές.

Σήμερα δεν έχουμε αύριο. Δεν έχουμε συλλογική διαπραγμάτευση, δεν έχουμε σταθερή δουλειά και κάποιοι κρύβονται πίσω από καταστατικές διατάξεις. Η πλειοψηφία της ΑΔΕΔΥ και η ηγεσία της ΠΟΕ ΟΤΑ, έχουν επιλέξει μια στρατηγική ήττας, στην οποία εντάσσεται και η διάσπαση των εργαζομένων, εξυπηρετώντας έτσι τις πολιτικές που υποτίθεται ότι καταγγέλλουν. Η πολιτική τους άποψη ήταν ότι πρέπει να αλλάξει το «μείγμα» της πολιτικής που εφάρμοζε η κυβέρνηση και η τακτική τους είχε να κάνει με πολλαπλές απροετοίμαστες -και για αυτό άλλωστε άμαζες από πλευράς τους- απεργιακές κινητοποιήσεις.

Σε μια από τις μεγαλύτερες Ομοσπονδίες του δημοσίου, τους είναι αδιάφορο αν έχουν αποκλειστεί σωματεία επειδή έκαναν το αυτονόητο, να θεωρούν όλους τους εργαζόμενους, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας, ισότιμα και ικανά μέλη να επιλέγουν τις διοικήσεις τους. Προσπαθούν με τρίπλες και τερτίπια να μεταφέρουν το θέμα στο επόμενο συνέδριο της ΑΔΕΔΥ, το 2016 (!), θεωρώντας «νόμιμη» την αντιπροσωπευτικότητα της ΠΟΕ ΟΤΑ.

Καταστατική νομιμότητα μπορεί να βρουν. Πολιτική και ηθική νομιμότητα, που θα βρουν σε έναν κλάδο που ήδη μετράει τις πρώτες χιλιάδες απολυμένων; Είναι ντροπή και αίσχος απέναντι στους αορίστου χρόνου ΔΕ (Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης), τους δημοτικούς αστυνόμους, τους σχολικούς φύλακες να συνεχίζεις να φιλολογείς ως μόνιμος υπάλληλος. Είναι ντροπή και αίσχος όταν έχεις χιλιάδες πεντάμηνα, κοινωνικούς συνεταιρισμούς, εργολάβους, δίμηνα κλπ. και ταυτόχρονα απαγόρευση εδώ και τρία χρόνια κάθε μόνιμης πρόσληψης, να συνεχίζεις να φιλολογείς ως μόνιμος υπάλληλος και να επιμένεις στην ταχτική του διαχωρισμού και της διάσπασης.

Οι ίδιες δυνάμεις, την ίδια ώρα που δε δέχονται συμβασιούχους, υμνούν την «καλή» αξιολόγηση, στρώνοντας το δρόμο για χιλιάδες νέες απολύσεις. Αλήθεια, τους συναδέλφους που είναι στη διαθεσιμότητα ή την κινητικότητα, τους θεωρούν μέλη στα σωματεία;

Η νέα παράταξη που εξήγγειλε ο Θ. Μπαλασόπουλος, θα πρέπει να την εντάξουμε στις προσπάθειες που καταβάλλει η ΠΑΣΚΕ (και όχι μόνο στην ΑΔΕΔΥ) να συγκρατήσει τις φυγόκεντρες δυνάμεις των απογοητευμένων ψηφοφόρων της (στο συνέδριο πάει με 30% μειωμένες δυνάμεις), δημιουργώντας άλλες παρατάξεις, καθώς επίσης και στις προσωπικές φιλοδοξίες του απερχόμενου προέδρου της ΠΟΕ ΟΤΑ για την καρέκλα του προέδρου της ΑΔΕΔΥ.

Για δικούς του λόγους και κάνοντας παιχνίδια με ένα κομμάτι της ΠΑΣΚΕ (Μπαλασόπουλος), στην ίδια γραμμή βρίσκεται και ο ΣΥΡΙΖΑ, που ενώ θέλει να προβάλλεται «ενωτικός», την ίδια ώρα θέλει να χτίζει και το νέο κυβερνητικό συνδικαλισμό ενόψει της «αριστερής» κυβέρνησης. Κινείται στην οικοδόμηση σε συνδικαλιστικό επίπεδο της κεντρικής τακτικής του ΣΥΡΙΖΑ, να τα έχουν καλά και με τον αστυφύλακα και με τον χωροφύλακα και παράλληλα να μαζεύει τα «ορφανά» του ΠΑΣΟΚ.

Ετσι βλέπουμε ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ (Γ. Χαρίσης) να καταγγέλλουν τον αποκλεισμό σωματείων από την ΠΟΕ ΟΤΑ και να βάζουν θέμα νομιμότητας του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ και την ίδια ώρα, άλλο ηγετικό στέλεχος (Θ. Μπιζάς), να τον διαψεύδει, λέγοντας ότι δεν υπάρχει θέμα νομιμότητας του συνεδρίου της ΑΔΕΔΥ και να στηρίζει την υποψηφιότητα Μπαλασόπουλου για πρόεδρο της ΑΔΕΔΥ.

Από το χορό των παζαριών δε λείπουν ούτε και οι φωνές της ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Οι δυνάμεις τους σε 2 δήμους (Ν. Ιωνία, Βύρωνας) έκρυψαν τη συμμετοχή των συμβασιούχων, για να μην αποκλειστούν από το συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ. Τέτοια πίστη στην ενότητα της τάξης! Μάλιστα, όταν αυτή η τακτική τους αποκαλύφθηκε από την ΠΑΣΚΕ στο σωματείο του Βύρωνα ζήτησαν συγνώμη! Σήμερα, οι δυνάμεις της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνουν το εκλογικό συνέδριο της ΠΟΕ ΟΤΑ να γίνει στο τέλος του 2014 (αντί αρχές του 2015), συμβάλλοντας στη διατήρηση μιας νόθας κατάστασης, που διευκολύνει το πέρασμα των αντιλαϊκών - αντεργατικών πολιτικών.

Είναι καθαρό πως αν αυτές οι ηγεσίες και οι παρατάξεις δεν μπουν στην άκρη από τους ίδιους τους εργαζόμενους, τότε μόνο μαύρες μέρες μας περιμένουν. Αν δε δυναμώσει ο αγώνας, η πάλη, η ενότητα, αν δε δυναμώσει το ταξικό κίνημα στο δημόσιο και παντού, τότε οι απολύσεις και τα χτυπήματα στα δικαιώματα θα είναι αμείωτα.

Οι ταξικές δυνάμεις το ΠΑΜΕ δίνουν αυτή τη μάχη κάθε μέρα. Εχουμε ήδη στείλει το μήνυμα σε όλες αυτές τις παρατάξεις και τις ηγεσίες τους ότι δεν παζαρεύουμε την ενότητα της τάξης. Αποχωρήσαμε συνολικά από τις εκλογικές διαδικασίες της ΠΟΕ ΟΤΑ, χωρίς να υπολογίσουμε έδρες, καρέκλες και αξιώματα. Αυτό δε σημαίνει ότι θα επιτρέψουμε να συνεχιστεί αυτός ο διασπαστικός κατήφορος. Δίνουμε τη μάχη καθημερινά, όχι στις κορυφές, αλλά στη βάση, στα πρωτοβάθμια σωματεία. Ηδη 34 σωματεία των ΟΤΑ καταγγέλλουν τη στάση της ΠΟΕ ΟΤΑ και ζητούν γνήσιο συνέδριο. Ηδη, μια σειρά σωματεία του δημοσίου είναι στην ίδια γραμμή καταγγελίας και προς την ΑΔΕΔΥ.

Κάθε αντιπρόσωπος σε αυτά τα συνέδρια, κάθε συνάδελφος στους χώρους δουλειά, θα πρέπει να πάρει θέση σε αυτή τη μάχη. Η ταξική ενότητα, η ουσιαστική ενότητα όλων των εργαζομένων, ανεξάρτητα από σχέση εργασίας, είναι το πρώτο και σημαντικότερο βήμα σ αυτό τον αγώνα επιβίωσης που δίνουμε όλοι.

«Βγαίνουν ξανά από τον υπόνομο». Είναι ένας από τους χαρακτηριστικούς τίτλους των ημερών που, λίγο πολύ, δίνει το στίγμα του πώς παρουσιάζεται η υπόθεση της Χρυσής Αυγής στα αστικά μέσα ενημέρωσης. Η συζήτηση έχει ανοίξει και πάλι για τα καλά. Είναι πολλά τα δημοσιεύματα που θέτουν -μετά τη δολοφονία στο Νέο Ηράκλειο- το ζήτημα ότι ξαναφουντώνει η Χρυσή Αυγή. Ρεπορτάζ για τον ταγματάρχη που εκπαίδευε τον Κασιδιάρη, αναφορές σε συγκεντρώσεις και δράσεις αιμοδοσίας, αφιερώματα στο καλλιτεχνικό ντουέτο που «έσπασε», αλλά και δημοσκοπήσεις που δείχνουν άνοδο των φασιστοειδών, συνθέτουν ένα παζλ που φτιάχνουν για να βγει το συμπέρασμα ότι η Χρυσή Αυγή έρχεται πάλι στο προσκήνιο.

Ας γυρίσουμε λίγες μέρες πίσω. Θα παραθέσουμε μερικούς τίτλους ή και σημεία από αναλύσεις του αστικού Τύπου λίγες μέρες μετά τη διπλή δολοφονία και το κείμενο ανάληψης ευθύνης.

-- «Τα άκρα συναντήθηκαν» («Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ» 3.11.2013).

-- «Τόσο διαφορετικά μα τόσο ίδια. (...) να λοιπόν που αυτά είναι τα δύο άκρα (...) («ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ» 3.11.2013).

- «Η θεωρία των δύο αιμάτων» («ΤΑ ΝΕΑ» 4.11.2013).

Τα δημοσιεύματα στον αστικό Τύπο περιλαμβάνουν αναλύσεις που παραπέμπουν στη θεωρία των δύο άκρων και η συνθηματολογία σχεδόν όλων των κομμάτων για την ανάγκη να υπάρξει αρραγές «δημοκρατικό μέτωπο» ενάντια στις ακρότητες δίνει και παίρνει. Πολύ περισσότερο που συνοδεύτηκαν με ρεπορτάζ για αντίποινα, καλλιεργώντας παραπέρα το κλίμα εκφοβισμού και τρομοκρατίας. Η ίδια η ενέργεια και βέβαια το κείμενο της ανάληψης ευθύνης, αποτέλεσε ένα καλό άλλοθι για να ακολουθήσει ένα μπαράζ αναλύσεων για τα δύο άκρα -από τη μία δηλαδή η δολοφονία Φύσσα και από την άλλη οι δολοφονίες των χρυσαυγιτών- ο στόχος τους διαχρονικά είναι συγκεκριμένος... Η ταύτιση της ναζιστικής φασιστικής δράσης με την εργατική λαϊκή πάλη.

Αυτή η προπαγάνδα των αστικών μηχανισμών στην πραγματικότητα διευκολύνει, ενισχύει και θεριεύει τη Χρυσή Αυγή. Δημιουργεί συνειρμούς συμψηφισμού, που μπορεί να οδηγήσει ακόμα και στο να βγουν λάδι τα φασιστοειδή (Μήπως γιατί κάποιοι τους χρειάζονται;). Κι επειδή βρίσκονται σε οργασμό οι διεργασίες στο επίπεδο της αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος, τίποτε δεν είναι αθώο. Για του λόγου το αληθές θυμίζουμε και πάλι δημοσιεύματα του αστικού Τύπου, τις ίδιες μέρες που ακολούθησαν τις δολοφονίες στο Ν. Ηράκλειο και πώς παρουσιάζουν πληροφορίες ή εκτιμήσεις για όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής.

-- «Δύο γραμμές στη Χρυσή Αυγή. (...) αποκήρυξε τη βία ο Κασιδιάρης(...)». («ΕΘΝΟΣ» 6.11.2013).

-- «Ποιοι θέλουν μια σοβαρή Χρυσή Αυγή;» («Ημερησία» 6.11.2013).

-- «Οι λύκοι που έγιναν αρνάκια» («iefimerida.gr» 10.11.2013).

Είχαμε προειδοποιήσει άλλωστε ότι η όποια προσπάθεια για δικαστικές διώξεις ενάντια στη Χρυσή Αυγή δε σημαίνει και «αντιμετώπισή της» όπως υποστήριζε η κυβέρνηση. Αντίθετα, επισημαίναμε ότι τη Χρυσή Αυγή τη χρειάζονται και ως μπράβο του συστήματος αλλά και ως εφεδρεία στην αναμόρφωση του αστικού πολιτικού σκηνικού. Πολύ περισσότερο που όπως αποδεικνύεται με πολλά παραδείγματα έχει διασυνδέσεις στενές με τμήματα του αστικού κρατικού μηχανισμού. Υπάρχει άλλωστε ιστορική πείρα. Ο Χίτλερ το 1923 πήγε φυλακή, παρ' όλα αυτά το γερμανικό κεφάλαιο δε σταμάτησε να τον χρησιμοποιεί μέχρι που το 1933 του ανέθεσε την καγκελαρία.

Δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητο ότι όλα τα παραπάνω συμβαίνουν σε μια περίοδο όπου γίνεται προσπάθεια να οργανωθεί με τον ένα ή άλλο τρόπο η αντίσταση, οι αγώνες του λαού ενάντια στην αντιλαϊκή επίθεση, ενώ την ίδια στιγμή συνεχίζεται η προσπάθεια να απομονωθεί πολιτικά με όρους μαζικής πάλης, μέσα από τη δραστηριότητα φορέων του εργατικού - λαϊκού κινήματος η εγκληματική δράση της ναζιστικής Χρυσής Αυγής...

Χρειάζεται, επαγρύπνηση και ετοιμότητα.