Δεν είμαστε, λοιπόν, όλοι ίδιοι, αγαπητοί κύριοι.

Μόνο η πάλη των λαών μπορεί να εμποδίσει και να ανατρέψει τα επικίνδυνα σχέδια των ιμπεριαλιστών

Η ΚΠΑΑ αποτελεί τον επιχειρησιακό βραχίονα της Κοινής Εξωτερικής Πολιτικής και Πολιτικής Ασφαλείας (ΚΕΠΠΑ) της ΕΕ. Εκφραση της αυξανόμενης επιθετικότητας του μονοπωλιακού κεφαλαίου στην ΕΕ και της ενίσχυσης του αντιδραστικού χαρακτήρα της. Εδώ εκδηλώνονται με πιο σαφή τρόπο τα ιδιαίτερα συμφέροντα των αστικών τάξεων των κρατών - μελών στο μεταξύ τους λυσσαλέο ανταγωνισμό για το μοίρασμα των αγορών, τη γεωστρατηγική επιρροή, τον έλεγχο των πλουτοπαραγωγικών πηγών και των δρόμων μεταφοράς τους. Το κουβάρι των αντιθέσεων γίνεται ακόμη πιο πολύπλοκο, από τις ανισότιμες σχέσεις αλληλεξάρτησης στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, καθώς οι ανταγωνισμοί μαίνονται όχι μόνο στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά και με τις άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

• Βελτίωση της αποτελεσματικότητας της ΚΠΑΑ.
• Προώθηση της ανάπτυξης των πολεμικών δυνατοτήτων της ΕΕ σε διεθνή κλίμακα.
• Ισχυροποίηση της αμυντικής βιομηχανίας στην ΕΕ.

Η ανάγκη αναδιάταξης σε πιο επιθετική κατεύθυνση της ΚΠΑΑ καθορίζεται από διάφορους παράγοντες, όπως η καπιταλιστική κρίση που βρίσκεται σε εξέλιξη στην Ευρωζώνη και την ΕΕ, οι δυσκολίες της αστικής διαχείρισης, η όξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων στο έδαφος της καπιταλιστικής κρίσης, η δυναμική εμφάνιση στο προσκήνιο των διεθνών ανταγωνισμών ανερχόμενων καπιταλιστικών χωρών, όπως αυτές της ομάδας BRICS (Ρωσία, Κίνα, Ινδία, Βραζιλία, Ν. Αφρική), ο προσανατολισμός του «αμυντικού δόγματος» των ΗΠΑ στην περιοχή Ασίας - Ειρηνικού κ.ά. Κοινός παρονομαστής των επιδιώξεων των αστικών τάξεων των κρατών - μελών της ΕΕ και των πολιτικών εκπροσώπων τους είναι η ένταση της επιθετικότητας της ΕΕ ενάντια στους λαούς, στο εσωτερικό της και σε τρίτες χώρες, η μεγαλύτερη στρατιωτικοποίηση της ΕΕ και η αύξηση των στρατιωτικών δυνατοτήτων της, ώστε να εξαπολύει ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις και πολέμους σε κάθε γωνιά του πλανήτη, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά από την Ευρώπη.

Οι κύριες τάσεις και προσανατολισμοί για την «ανανεωμένη» ΚΠΑΑ της ΕΕ, που διαφαίνονται ενόψει της Συνόδου Κορυφής του Δεκέμβρη 2013 είναι οι εξής:

-- Πυλώνας της στρατιωτικής επιθετικής πολιτικής της ΕΕ συνεχίζει να αποτελεί το ΝΑΤΟ και η παραπέρα ανάπτυξη της στρατηγικής συνεργασίας των δύο ιμπεριαλιστικών οργανισμών, ώστε να αυξηθεί η ισχύς πυρός των ιμπεριαλιστικών τους επεμβάσεων. Ωστόσο, η ΕΕ θέλει να αποκτήσει εκείνες τις στρατιωτικές δυνατότητες που θα της επιτρέπουν να ενεργεί και μόνη της, αυτοτελώς, χωρίς τη στήριξη των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.

-- Η γεωγραφική έκταση της ιμπεριαλιστικής δράσης της ΕΕ πρέπει να περιλαμβάνει κάθε σημείο του κόσμου, όσο μακριά κι αν βρίσκεται από την Ευρώπη. Γεωγραφικά, η ζώνη της ευθύνης της εκτείνεται πέραν της περιοχής της «Ευρωπαϊκής Πολιτικής Γειτονίας» (Ανατολική Ευρώπη, Καύκασος, χώρες του Μαγκρέμπ και Μέση Ανατολή). Περιλαμβάνει και αυτούς που τώρα συχνά ονομάζονται «οι γείτονες των γειτόνων», στην υποσαχάρια Αφρική (Σαχέλ), το Κέρας της Αφρικής, τον Κόλπο και σε μικρότερο βαθμό την Κεντρική Ασία.

-- Η ΕΕ πρέπει να επεκτείνει τις στρατιωτικές της δυνατότητες σε όλα τα πεδία ιμπεριαλιστικής παρέμβασης. Εκτός από τα μέχρι σήμερα παραδοσιακά, όπως η «καταπολέμηση της τρομοκρατίας», η «διασπορά όπλων μαζικής καταστροφής», πεδία δράσης αποτελούν η «ασφάλεια του ενεργειακού εφοδιασμού της ΕΕ», η «μετανάστευση», «οι επιθέσεις στον κυβερνοχώρο», η «προστασία των διαστημικών δικτύων της ΕΕ», ακόμη και «οι κίνδυνοι που συνδέονται με την κλιματική αλλαγή», όπως οι συγκρούσεις για το νερό ή άλλους φυσικούς πόρους. Με λίγα λόγια, οτιδήποτε μπορεί να αποτελεί πρόσχημα για την εξαπόλυση της δολοφονικής βαρβαρότητας της ΕΕ ενάντια στους λαούς, για την εξασφάλιση των συμφερόντων των μονοπωλίων. Για το σκοπό αυτό, πρέπει να αξιοποιούνται εκτός από τις στρατιωτικές και οι λεγόμενες «μη στρατιωτικές» αποστολές της ΕΕ (π.χ. εκπαίδευση αστυνομικών δυνάμεων, καταπολέμηση της διαφθοράς, οικοδόμηση «δικαστικών θεσμών», πρόληψη συγκρούσεων κ.λπ.), που θα εξασφαλίζουν την εγκατάσταση μηχανισμών της ΕΕ στις τρίτες χώρες μέχρι να επιτευχθούν οι στόχοι της ιμπεριαλιστικής επέμβασής της. Χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων αποστολών αποτελούν σήμερα η αστυνομικο-δικαστική αποστολή EULEX της ΕΕ στο Κόσσοβο, η EUTM για την εκπαίδευση στρατιωτών στη Σομαλία, η EUCAP στο Νίγηρα.

Για να πετύχει τους παραπάνω στόχους η ΕΕ επιδιώκει την αποφασιστική αύξηση των στρατιωτικών της δυνατοτήτων. Κλειδί των στρατιωτικών επιχειρήσεων της ΕΕ συνεχίζουν να αποτελούν οι «Τακτικοί Σχηματισμοί Μάχης» (Battlegroups). Ως στόχος τίθεται η κινητοποίηση αυτών των στρατιωτικών δυνάμεων πολύ ταχύτερα, ώστε να αποτελέσουν πραγματικές «δυνάμεις ταχείας αντίδρασης». Γι' αυτό θα γίνεται χρήση των «σπονδυλωτών» μάχιμων μονάδων, δηλαδή των πιο «πρόθυμων», των δυνάμεων εκείνων των χωρών - μελών «που ενδιαφέρονται περισσότερο για μια δεδομένη κρίση». Στην ίδια κατεύθυνση κινείται και ο σχεδιασμός της λεγόμενης «Συγκέντρωσης και Κοινής Χρήσης» («Pooling and Sharing») των στρατιωτικών μέσων και υποδομών που ανήκουν σε ένα ή περισσότερα κράτη - μέλη.

Οι σχεδιασμοί αυτοί προσπαθούν να ξεπεράσουν την εγγενή αδυναμία της ΕΕ να αποφασίζει γρήγορα για την ανάληψη ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, λόγω των ενδοαστικών αντιθέσεων στο εσωτερικό της. Για να ξεπεραστεί μάλιστα η αρχή της ομοφωνίας που απαιτείται στα ζητήματα της ΚΠΑΑ, γίνεται προσπάθεια να ενεργοποιηθούν δύο μηχανισμοί που προβλέπονται στη «Συνθήκη της Λισαβόνας», αλλά μέχρι σήμερα οι οξυμένοι ανταγωνισμοί δεν έχουν επιτρέψει την υλοποίησή τους. Πρόκειται για το «Μηχανισμό μόνιμης διαρθρωμένης συνεργασίας», με τον οποίο μία ομάδα κρατών - μελών μπορεί να συνιστά μόνιμη στρατιωτική συνεργασία, με στόχο να επεμβαίνει στρατιωτικά οπουδήποτε, ακόμη και παρά την αντίθεση άλλων κρατών - μελών. Ο δεύτερος προκύπτει από το άρθρο 44 της «Συνθήκης της Λισαβόνας», με βάση το οποίο το Συμβούλιο μπορεί να αναθέτει σε ομάδα κρατών - μελών την πραγματοποίηση μιας αποστολής για «τη διαφύλαξη των συμφερόντων και των αξιών της Ενωσης».

Σημαντική εξέλιξη είναι η θέση σε λειτουργία της Υπηρεσίας Εξωτερικής Δράσης της ΕΕ (ΕΥΕΔ), η οποία αποσκοπεί στην εναρμόνιση της εξωτερικής πολιτικής και των επεμβάσεων της ΕΕ, στο συντονισμό της εξωτερικής πολιτικής των χωρών - μελών.

Ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Αμυνας (ΕΟΑ/EDA), από υποστηρικτικό όργανο με αρμοδιότητες μόνον την πολεμική βιομηχανία και την έρευνα, αναβαθμίζεται σε στρατηγικό οργανισμό για τον καθορισμό των στρατιωτικών προδιαγραφών, των οπλικών συστημάτων και των σχεδίων για την αναθεώρηση των εθνικών σχεδίων ασφάλειας και άμυνας των κρατών - μελών της ΕΕ.

Η καπιταλιστική κρίση αξιοποιείται από την ΕΕ για την επίσπευση των διαδικασιών, για την ολοκλήρωση της ενιαίας αγοράς, τη συγκεντροποίηση κεφαλαίου και στο χώρο της πολεμικής βιομηχανίας. Η ανακοίνωση της Επιτροπής για τη «Μετάβαση προς ένα ανταγωνιστικότερο και αποδοτικό τομέα άμυνας και ασφάλειας» στις 24/7/2013, καθώς η σχετική έκθεση για «την εφαρμογή της κοινής πολιτικής ασφάλειας και άμυνας» (Α7 - 0360/2013) -σύμφωνα με την ετήσια έκθεση του Συμβουλίου προς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο- θέτουν τη στρατηγική της ΚΠΑΑ και το σχέδιο δράσης για τη προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων στον τομέα της πολεμικής βιομηχανίας, καθώς και την αναδιάταξη των ενόπλων δυνάμεων στα κράτη - μέλη της ΕΕ.

Αποτέλεσμα αυτών των σχεδιασμών αποτελεί η συρρίκνωση, η διάλυση της αμυντικής βιομηχανίας (ΕΑΣ, ΕΛΒΟ) και της ναυπηγοεπισκευαστικής βιομηχανίας της χώρας, που προωθούν από κοινού η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, μονοπώλια - ΕΕ και τρόικα.

Για την προώθηση αυτών των σχεδιασμών είναι απαραίτητη η προσαρμογή των εθνικών Ενόπλων Δυνάμεων, των εθνικών αμυντικών δογμάτων των κρατών - μελών στους «υπέρτερους» στόχους της ευρωενωσιακής ιμπεριαλιστικής πολιτικής, με τη συμμετοχή και τον προσανατολισμό τους σε στρατιωτικούς σχηματισμούς ταχείας αντίδρασης, υποστήριξης επιχειρήσεων, σε συμπληρωματικούς σχηματισμούς στήριξης ΝΑΤΟικών επεμβάσεων. Με άλλα λόγια, ένα πλέγμα μέτρων που δεν αφορούν τόσο τις επιχειρήσεις διαχείρισης κρίσεων, όσο τις εθνικές Ενοπλες Δυνάμεις στο σύνολό τους και τις αμυντικές πολιτικές των κρατών - μελών και της ΕΕ συνολικά.

Η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, υπέρμαχος της στρατηγικής της ΚΠΑΑ, συμμετέχει στην ένταση της ιμπεριαλιστικής επιθετικότητας της ΕΕ, διεκδικώντας μερίδιο από νέα πεδία καπιταλιστικών αγορών, για την ντόπια αστική τάξη, τα μονοπώλια.

Οι οπορτουνιστές, το Κόμμα της Ευρωπαϊκής Αριστεράς, ο ΣΥΡΙΖΑ, κ.ά. κοροϊδεύουν τους εργαζόμενους χρόνια τώρα ότι η ΕΕ μπορεί δήθεν να αποτελέσει το «αντίπαλο δέος» απέναντι στις ΗΠΑ, βάζουν τους λαούς να διαλέξουν ιμπεριαλιστή. Η ΕΕ δεν εξανθρωπίζεται. Μόνο χειρότερη μπορεί να γίνει και αυτό το δείχνουν καθημερινά οι εξελίξεις.

Τα τελευταία 8 χρόνια αναπτύχθηκαν 29 στρατιωτικές επεμβάσεις της ΕΕ σε 3 ηπείρους, με αντίστοιχες στρατιωτικές αποστολές, στις οποίες συμμετείχαν 80.000 άτομα. Αυτή τη στιγμή, βρίσκονται σε εξέλιξη πάνω από 20 αποστολές της ΕΕ σ' ολόκληρο τον κόσμο, Ιράκ, Αφγανιστάν, Λιβύη, Συρία, Κόσσοβο, Βοσνία κ.α. Τα παραπάνω στοιχεία, η συνολική πολιτική της ΕΕ δείχνουν ότι η επιθετικότητα του ευρωενωσιακού κεφαλαίου τόσο ενάντια στους εργαζόμενους της ΕΕ, όσο και ενάντια σε χώρες και λαούς ανά τον κόσμο εντείνεται. Σοβαροί κίνδυνοι για γενικευμένο ιμπεριαλιστικό πόλεμο στην ευρύτερη περιοχή της Ν. Μεσογείου - Μ. Ανατολής - Β. Αφρικής απειλούν με αιματοκύλισμα τους λαούς.

Από το 2010 και μετά η ΚΕΠΠΑ εντάσσεται όλο και περισσότερο στην αντιλαϊκή Στρατηγική της ΕΕ «Ευρώπη 2020». Ολο και περισσότερο η ΚΕΠΠΑ επιστρατεύεται ακριβώς για να ανοίξει το δρόμο και για να εξυπηρετήσει όσο γίνεται πιο ολοκληρωμένα τα οικονομικά, ενεργειακά και άλλα γεωπολιτικά συμφέροντα των ευρωενωσιακων μονοπωλίων, στον ενδοϊμπεριαλιστικό ανταγωνισμό. Επιταχύνεται η στρατιωτικοποίηση της εξωτερικής πολιτικής της ΕΕ συνολικά, με αύξηση των στρατιωτικών και μη μέσων και δυνατοτήτων της για πολέμους και επεμβάσεις μεγάλης διάρκειας και σε μεγάλες αποστάσεις από την ΕΕ. Μεγαλώνει η διασύνδεση ΕΕ - ΝΑΤΟ. Με την υιοθέτηση του νέου, ακόμα πιο επιθετικού δόγματος του «ΝΑΤΟ 2020», με την προσθήκη σειράς νέων «απειλών» (ενεργειακός εφοδιασμός, κλιματικές αλλαγές, επιθέσεις στον κυβερνοχώρο) και την υιοθέτηση της απαίτησης των ΗΠΑ να αναλάβει η ΕΕ μεγαλύτερο βάρος των εξόδων και των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων και πολέμων.

Ακριβώς αυτές τις αναπροσαρμογές έρχεται να κωδικοποιήσει η Σύνοδος Κορυφής της ΕΕ, του Δεκέμβρη του 2013, να χαράξει τους νέους ιμπεριαλιστικούς επιθετικούς προσανατολισμούς και κατευθύνσεις της ΕΕ για την Κοινή Πολιτική Ασφάλειας και Αμυνας.

Η ελπίδα για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα βρίσκεται στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, το δυνάμωμα της Λαϊκής Συμμαχίας, της αντιμονοπωλιακής - αντικαπιταλιστικής πάλης, για αποδέσμευση από την ιμπεριαλιστική διακρατική ένωση του κεφαλαίου - ΕΕ, τη μονομερή διαγραφή του χρέους, με την κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής και τον εργαζόμενο λαό στην Εξουσία.

Η δημιουργία Ταμείων Επαγγελματικής Ασφάλισης (ΤΕΑ) προβλέπεται από το νόμο 3029/2002 που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ. Τα ΤΕΑ ιδρύονται ως νομικά πρόσωπα ιδιωτικού δικαίου και χρηματοδοτούνται από τους εργαζόμενους και τους εργοδότες, δηλαδή ουσιαστικά από τους εργαζόμενους. Μπορούν να ιδρυθούν ανά επιχείρηση, ανά κλάδο ή κλάδους εργαζομένων και απαιτούνται τουλάχιστον 100 άτομα.

Το πιο σημαντικό είναι ότι τα ΤΕΑ είναι φορείς συγκεκριμένων εισφορών και όχι παροχών. Δηλαδή, σε αντίθεση με τη Δημόσια Ασφάλιση, το μέλος του ΤΕΑ δε γνωρίζει, ούτε κανείς εγγυάται τι θα πάρει όταν συνταξιοδοτηθεί. Για κάθε εργαζόμενο υπάρχει ατομικός λογαριασμός και βασίζεται στην κεφαλαιοποίηση των εισφορών του καθενός. Ετσι μεταξύ των μελών δεν υπάρχει καμιά αλληλεγγύη.

Ο Ρ. Σπυρόπουλος δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να υποστηρίζει δημόσια και να προωθεί το μοντέλο των «τριών πυλώνων», που αποτελεί στρατηγική στόχευση της ΕΕ. Σαν τέτοιο, κατείχε πάντα κεντρική θέση στην αντίληψη του ΠΑΣΟΚ, αλλά και της ΝΔ, για το νέο σύστημα ασφάλισης στη χώρα μας, απέναντι στο «παρωχημένο» -όπως έλεγαν- μοντέλο, που είχε δημιουργηθεί μεταπολεμικά. Μόνο που τώρα, το νέο αυτό σύστημα έχει περπατήσει αρκετά.

Με το νόμο 3863/2010, γνωστός και ως «νόμος Λοβέρδου - Κουτρουμάνη», το νέο σύστημα πήρε σάρκα και οστά. Θα τεθεί σε εφαρμογή από το 2015 και μεταξύ άλλων περιλαμβάνει:

• Τη «βασική σύνταξη» των 360 ευρώ, που θα δίνεται όμως μετά από τουλάχιστον 35 χρόνια εργασίας και παραμονής στην Ελλάδα.
• Το «αναλογικό» τμήμα της σύνταξης, που θα προέρχεται από τις εισφορές των εργαζομένων, αλλά θα είναι μειωμένο μέχρι και 50% σε σχέση με τον υπολογισμό της σύνταξης με τα ισχύοντα μέχρι το 2010. Σημειώνεται εδώ, ότι η μείωση αυτή γίνεται με δύο τρόπους: Με τον υπολογισμό της σύνταξης στη βάση των εισφορών ολόκληρου του εργάσιμου βίου και όχι της τελευταίας καλύτερης πενταετίας, αλλά και του ποσοστού αναπλήρωσης του συντάξιμου μισθού, που από το 70% για 35 χρόνια εργασίας, μειώνεται στο 48% για 40 χρόνια εργασίας, με μέσο συντελεστή 1,2% για κάθε έτος, αντί του 2% για κάθε έτος ασφάλισης που ίσχυε πριν.
• Την αύξηση των γενικών ορίων ηλικίας στα 67 χρόνια και στα 62 μόνο στην περίπτωση που κάποιος εργάζεται και ασφαλίζεται ανελλιπώς για 40 ολόκληρα χρόνια (12.000 ημέρες ασφάλισης).

Το παραπάνω «μοντέλο» που ψηφίστηκε, οδηγεί σε συρρικνωμένες συντάξεις, όσον αφορά το «αναλογικό τμήμα» και σε απώλειες για τους ασφαλισμένους, που σε καμιά περίπτωση δεν μπορούν να αναπληρωθούν από τη «βασική σύνταξη». Σημειώνεται δε, πως το κράτος αναλαμβάνει τη χρηματοδότηση μόνο της βασικής σύνταξης και αυτό θα γίνεται πάντα υπό την προϋπόθεση της «δημοσιονομικής σταθερότητας».

Στην πραγματικότητα, δηλαδή, το κράτος δεν εγγυάται για το ύψος των συντάξεων, πέραν του προνοιακού τμήματος των 360 ευρώ και ουσιαστικά αποσύρεται από τη στήριξη της Δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Πολιτική που άλλωστε ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη, με τη μείωση κάθε χρόνο της κρατικής χρηματοδότησης προς τα Ταμεία, μέχρι το ελάχιστο επίπεδο.

Ποιος όμως άνοιξε αυτόν το χορό; Πώς φτάσαμε στο «νέο σύστημα», που δεν εξασφαλίζει ούτε τα βασικά για τους συνταξιούχους και στην ανάγκη σήμερα οι συντάξεις πρόνοιας του δημόσιου συστήματος να απαιτούν τη συμπλήρωσή τους με τα Επαγγελματικά Ταμεία ή και ακόμα με τις συντάξεις από τις ιδιωτικές εταιρείες ασφάλισης, δηλαδή το μοντέλο των «τριών πυλώνων» που προπαγανδίζει ο σημερινός διοικητής του ΙΚΑ;

Ηταν Σεπτέμβρης του 2009, προεκλογική περίοδος, όταν ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και υποψήφιος πρωθυπουργός, από τη Θεσσαλονίκη, έριχνε το «καρότο» της «βασικής σύνταξης». Μάλιστα τότε, ο Γ. Παπανδρέου έκανε λόγο για «βασική σύνταξη» των 500 ευρώ, πάνω στην οποία οι εργαζόμενοι θα χτίζουν με τις εισφορές τους ένα καλύτερο -από το ισχύον τότε- εισόδημα για τα γηρατειά τους.

Αποκρυπτογραφώντας την παρέμβαση Παπανδρέου, λίγες ημέρες μετά, ο «Ριζοσπάστης» προειδοποιούσε τους εργαζόμενους για τη φάκα που έστηνε το ΠΑΣΟΚ και σημείωνε χαρακτηριστικά: «Η αντίληψη του ΠΑΣΟΚ για τη "βασική σύνταξη" - όπως προκύπτει από τα κείμενά του - είναι η αντίληψη του "ελάχιστου επιπέδου διαβίωσης". Είναι το προνοιακό επίδομα που υπόσχεται στο συνταξιούχο και στον ανασφάλιστο για να μην πεθάνει στην ψάθα. Η λογική για ένα ασφαλιστικό σύστημα - "πτωχοκομείο", που θα μειώνει τους κραδασμούς από την επέλαση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, της ευελιξίας στην αγορά εργασίας, της ανεργίας, της ιδιωτικοποίησης και εμπορευματοποίησης της Υγείας. Αυτό είναι το αληθινό "όραμα" του ΠΑΣΟΚ για τον 21ο αιώνα».

Τότε μάλιστα, ο «Ριζοσπάστης» θύμιζε ότι η ιδέα αυτή και παραλλαγές της, διατυπώνονταν ήδη από το 1997 στη γνωστή Εκθεση Σπράου «Οικονομία και Συντάξεις». Αν και στην Εκθεση η σύνταξη αυτή ονομαζόταν «Εθνική», περιγραφόταν ως εξής: «Η Εθνική Σύνταξη δεν πρέπει να οδηγήσει σε αυξήσεις συντάξεων, αλλά σε ανακατανομή του μέσου όρου μεταξύ της εθνικής και της σύνταξης του ταμείου. Αρα, η εισαγωγή της εθνικής σύνταξης προϋποθέτει την αναμόρφωση του τρόπου υπολογισμού των συντάξεων όλων των ταμείων...».

Στο ίδιο άρθρο, ο «Ριζοσπάστης» ενέτασσε τη «βασική σύνταξη» στο σχέδιο των «τριών πυλώνων» και σημείωνε χαρακτηριστικά:

«Το σενάριο όμως της "βασικής σύνταξης", επαναφέρει στο προσκήνιο το γενικότερο σχέδιο για ένα συνταξιοδοτικό σύστημα "τριών πυλώνων". Το σχέδιο αυτό, το οποίο γνώρισε την αποθέωσή του στη Χιλή και οδήγησε στη χρεοκοπία το ασφαλιστικό της σύστημα, προβλέπει:

• Τον πρώτο πυλώνα, μια δημόσια "βασική σύνταξη" στο ύψος ενός ελάχιστου επιδόματος.
• Το δεύτερο πυλώνα, με τη δημιουργία Επαγγελματικών Ταμείων, τα οποία θα λειτουργούν σε κεφαλαιοποιητική βάση, με τις εισφορές εργοδοτών και εργαζομένων, με ατομικούς λογαριασμούς για κάθε εργαζόμενο.
• Τον τρίτο πυλώνα, τα ατομικά ασφαλιστικά συμβόλαια των ιδιωτικών ασφαλιστικών εταιρειών.

Το σχέδιο αυτό ανατρέπει άρδην όλη τη λειτουργία και το χαρακτήρα της δημόσιας Κοινωνικής Ασφάλισης. Βασικό στοιχείο και επιδίωξη αυτού του σχεδίου είναι η απόσυρση του κράτους από τη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, η μείωση της χρηματοδότησης από τους προϋπολογισμούς του κράτους των Ταμείων. Ουσιαστικά, η ευθύνη του κράτους περιορίζεται μόνο στη "βασική σύνταξη", δηλαδή στην προνοιακή κάλυψη των συνταξιούχων.

Ταυτόχρονα, εξασφαλίζει και μικρότερες εισφορές για τις επιχειρήσεις, μια πάγια επιδίωξη και απαίτηση της εργοδοσίας. Και επειδή η βασική σύνταξη θα είναι σε επίπεδα προνοιακού επιδόματος, το ΠΑΣΟΚ, όπως βέβαια και η ΝΔ, αλλά και η Ευρωπαϊκή Ενωση δείχνουν τη διέξοδο στην "παράταση του εργάσιμου βίου", όπως "ευρωπαϊκά" περιγράφεται η δουλειά μέχρι τα βαθιά γεράματα. (...) Οσον αφορά τον «τρίτο πυλώνα» είναι καθαρό ότι εδώ πρόκειται για καθαρά ιδιωτική ασφάλιση με ό,τι αυτό συνεπάγεται».

Για τα ίδια τα Ταμεία της Επαγγελματικής Ασφάλισης (ΤΕΑ), τα οποία ο «Ριζοσπάστης» χαρακτήριζε ευθέως ως «Επαγγελματικά Ταμεία Ανασφάλειας», υπογράμμιζε:

«Ο δεύτερος πυλώνας είναι τα λεγόμενα Ταμεία Επαγγελματικής Ασφάλισης (ΤΕΑ), τα οποία νομοθέτησε ήδη το ΠΑΣΟΚ με το 3029/2002 και τα οποία παρουσίασε ως μια μεγάλη καινοτομία. Στην πραγματικότητα, βέβαια, το ΠΑΣΟΚ καθόλου δεν πρωτοτύπησε. Ψήφισε και προωθεί αυτό που η Ευρωπαϊκή Ενωση με το "Πράσινο Βιβλίο" το 1997 έθεσε ως στρατηγικό στόχο: Την ενίσχυση της ευρωπαϊκής κεφαλαιαγοράς μέσα από τη δημιουργία μιας "κοινής αγοράς προϊόντων συντάξεων".

Ενας στόχος διόλου ευκαταφρόνητος, αν αναλογιστεί κανείς ότι τα κεφάλαια που συγκεντρώθηκαν για συντάξεις το 2005 αναλογούσαν στο 29% του ΑΕΠ των χωρών της ΕΕ. Η δημιουργία των ΤΕΑ καθόλου δεν εξασφαλίζει "αξιοπρεπείς συντάξεις", όπως υπόσχονται. Το μόνο που εξασφαλίζει είναι ένα ακόμα πεδίο κερδοφορίας για τους μεγάλους χρηματοπιστωτικούς ομίλους, αλλά και ζεστό χρήμα για τις χρηματαγορές όπου και θα επενδύεται μεγάλο μέρος αυτών των κεφαλαίων».

Και ακόμα, η εφημερίδα του ΚΚΕ προειδοποιούσε: «Το πόσο επικίνδυνο είναι οι εργαζόμενοι να δέσουν τη μοίρα τους με τέτοιου είδους εγχειρήματα (...) φαίνεται και από το γεγονός ότι το 2008, με το ξέσπασμα της καπιταλιστικής κρίσης, τα Επαγγελματικά Ταμεία παγκοσμίως απώλεσαν το 25% των κεφαλαίων τους. Η ανάπτυξη των Επαγγελματικών Ταμείων καθόλου, όπως και κάθε άλλη μορφή ιδιωτικής ασφάλισης, δεν ενισχύει τη σιγουριά των γηρατειών. Το αντίθετο, ενισχύει την Αν-ασφάλεια, εξοβελίζει την κοινωνική αλληλεγγύη μεταξύ των εργαζομένων, αφού ο κάθε εργαζόμενος έχει τον ατομικό του λογαριασμό και η σύνταξή του εξαρτάται αποκλειστικά από το ύψος των προσωπικών του εισφορών και τις αποδόσεις τους».

Την ίδια ευρωενωσιακή συνταγή εφαρμόζουν σήμερα ΠΑΣΟΚ και ΝΔ και ασμένως κόπτονται για την ίδρυση Επαγγελματικών Ταμείων. Μόνο που σήμερα, μετά από δεκαετίες επέλασης στη δημόσια Κοινωνική Ασφάλιση, που κλιμακώθηκε τα τελευταία τέσσερα χρόνια, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι έχουν την εμπειρία να κατανοήσουν τον πραγματικό ρόλο τέτοιων Ταμείων και κυρίως, τη μοίρα που επιφυλάσσουν με τους σχεδιασμούς τους οι κυβερνώντες και η ΕΕ για τη δημόσια ασφάλιση, την οποία ρίχνουν στον Καιάδα.