Ο Α. Τολστόι πέθανε στις 23 Φλεβάρη 1945, πάνω στην ακμή της δημιουργικής του δύναμης. Λίγο καιρό πριν το θάνατό του είχε γράψει τα παρακάτω λόγια για το σοβιετικό λαό και για τους μεγάλους του αρχηγούς, τους δημιουργούς της νέας κοινωνίας: «Να σηκώσει στους ώμους του όλο το βάρος του αγώνα για την ανθρώπινη ευτυχία... Να ανέβει τόσο γοργά στο ύψος της πιο ισχυρής και πολιτισμένης δύναμης - όλα αυτά μπορούσε να τα κάνει μόνο ένας μεγάλος λαός με μεγάλο μέλλον. Το πρώτο ευχαριστώ το χρωστάμε στον Λένιν που προέβλεψε και εξύψωσε τη μεγαλοφυία του λαού. Το δεύτερο στο σύντροφο Στάλιν που πραγματοποίησε αυτό το καθήκον και μπόρεσε να διοχετεύσει τη δύναμη της λαϊκής μεγαλοφυίας στο έργο της οικοδόμησης του κομμουνισμού». Το βιβλίο κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις «Σύγχρονη Εποχή».

Γρηγοριάδης Κώστας

Το «βαρύ πρόγραμμα» του Ντέμπσεϊ έχει άμεση σχέση με τις προεδρικές εκλογές του Νοέμβρη. Κυρίως όμως με τα βραχυπρόθεσμα και μακροπρόθεσμα ιμπεριαλιστικά σχέδια των ΗΠΑ. Υπό αυτό το πρίσμα, Αφγανιστάν και Ιράκ διόλου τυχαίοι προορισμοί ήταν.

Στο Αφγανιστάν, όπου ο πρόεδρος Ομπάμα για προεκλογικούς κυρίως λόγους έχει ανακοινώσει την σταδιακή απόσυρση μέσα στο 2013, οι εξελίξεις είναι αρνητικές για τα κατοχικά αμερικανικά και ΝΑΤΟικά στρατεύματα. Οι επιθέσεις εναντίον των κατοχικών «εκ των έσω», δηλαδή από Αφγανούς αστυνομικούς ή στρατιώτες, προκαλούν αιμορραγία στις κατοχικές δυνάμεις και προβληματισμό όσον αφορά τους σχεδιασμούς τους συνολικά για την Ασία, καθώς εκεί έχει στραφεί το επίκεντρο των ιμπεριαλιστικών επιδιώξεων.

Ανάλογο και το περιεχόμενο της ατζέντας των συνομιλιών του με το στρατηγό Ιβασάκι με στόχο την «επέκταση της αντιβαλλιστικής ασπίδας» στην Ασία, όπου χώρα - κλειδί είναι η Ιαπωνία. Οσο για το Ιράκ, προσπάθησε να πείσει τους Ιρακινούς αξιωματούχους ότι οι ΗΠΑ εξακολουθούν να έχουν «σημαντικό ρόλο στα τεκταινόμενα στο Ιράκ». Προφανώς, καθώς η τύχη του Ιράκ συνδέεται άμεσα με το μέτωπο του πολέμου στη Συρία, αλλά και το μέτωπο που ετοιμάζεται να ανοίξει στο Ιράν.

Ενας από τους διακηρυγμένους στόχους των κυβερνήσεων των τελευταίων τριών ετών είναι η απομάκρυνση από το Δημόσιο τουλάχιστον 150 χιλιάδων εργαζομένων. Για την αποδοχή αυτού του μέτρου η εκάστοτε κυβέρνηση καταφεύγει σε συκοφαντίες σε βάρος των δημοσίων υπαλλήλων αξιοποιώντας και φαινόμενα γραφειοκρατίας, διαφθοράς, αναποτελεσματικότητας (που «άνθισαν» πάνω στο έδαφος της κυρίαρχης πολιτικής). Στη βάση αυτών των συκοφαντιών οικοδομείται ο ισχυρισμός ότι η μείωση του προσωπικού θα οδηγήσει σε ένα δήθεν «καλύτερο κράτος». Χαρακτηριστική είναι η δήλωση του πρωθυπουργού στη γερμανική εφημερίδα «Bild»: «Σύντομα θα έχουμε μικρότερες, υγιείς και σημαντικά βελτιωμένες στην απόδοσή τους δημόσιες υπηρεσίες. Γι' αυτό μειώνουμε το συνολικό αριθμό των δημοσίων υπαλλήλων».

Ομως οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα αλλά και στο Δημόσιο πρέπει να αναρωτηθούν ποιες είναι οι πραγματικές συνέπειες αυτής της πολιτικής. Η απόλυση 150 χιλιάδων υπαλλήλων σημαίνει μεταξύ άλλων μείωση του προσωπικού στο Δημόσιο τουλάχιστον κατά 25%. Κρίσιμοι τομείς όπως είναι η Υγεία και η Παιδεία αντιμετωπίζουν ήδη μεγάλο πρόβλημα έλλειψης προσωπικού. Η παραπέρα υποστελέχωσή τους θα οξύνει στο έπακρο τα ήδη τεράστια προβλήματα, με αρνητικές συνέπειες για τις εργατικές, τις λαϊκές οικογένειες. Ας σκεφτούμε πώς θα είναι την ώρα που θα πηγαίνουμε σε ένα νοσοκομείο και δεν θα υπάρχει προσωπικό να μας εξυπηρετήσει. Πώς θα στοιβάζονται τα παιδιά μας σε μια τάξη γιατί δε θα φθάνουν οι δάσκαλοι.

Από τα παραπάνω προκύπτει πως η μείωση του προσωπικού δεν εξυπηρετεί σε καμία περίπτωση τις ανάγκες των εργαζομένων. Αυτό δε σημαίνει ότι το Δημόσιο σε συνθήκες καπιταλισμού μπορεί να λειτουργεί και προς όφελος του λαού. Αλλά αντικειμενικά η τεράστια συρρίκνωσή του επιφέρει πλήγμα στις όποιες υπηρεσίες κοινωνικού χαρακτήρα παρέχονταν μέχρι σήμερα.

Το «αποτελεσματικό Δημόσιο» για το οποίο μιλά ο πρωθυπουργός δεν αφορά στο λαό αλλά στα μονοπώλια. Στο πλαίσιο αυτό δεν χρειάζονται παρά ελάχιστο προσωπικό. Χαρακτηριστική είναι η προχθεσινή δήλωση του υφυπουργού Υγείας, Μ. Σαλμά για το ρόλο του ΕΟΠΥΥ: «Ο ΕΟΠΥΥ θα λειτουργήσει ως μεγάλος αγοραστής υπηρεσιών Υγείας. Είναι μια μεγάλη ασφαλιστική εταιρεία, η δεύτερη μεγαλύτερη στην Ευρώπη, μετά τον γερμανικό ασφαλιστικό οργανισμό Υγείας. Φτιάχτηκε για να ενώσει τις ασφαλιστικές εισφορές, τον ιδρώτα των εργαζομένων και να βγει στην αγορά να διαπραγματευτεί καλύτερες τιμές για μια πολύ καλύτερη ποιότητα παροχής υπηρεσιών».

Ενα τέτοιος ΕΟΠΥΥ δε θέλει μόνιμο προσωπικό, δε θέλει γιατρούς, ούτε νοσηλευτές. Θέλει λίγους μανατζαραίους που θα εξασφαλίζουν για λογαριασμό των μονοπωλίων, που δραστηριοποιούνται και στον τομέα της Υγείας, ένα τεράστιο πελατολόγιο περίπου δέκα εκατομμυρίων ανθρώπων και θα παζαρεύουν πόσο κοστίζει η ζωή των εργατών και των λαϊκών στρωμάτων.

Αυτά κρύβονται πίσω από τη μείωση του προσωπικού και τις μεγάλες κουβέντες για αποτελεσματικότερο δημόσιο τομέα.