Ολο και πιο έντονα οι αστοί αναλυτές - μπλεγμένοι στις αντιφάσεις του συστήματος που υπηρετούν - πασχίζουν να πείσουν ότι αυτό το σύστημα - που για να υπάρχει πρέπει να ξεζουμίζει σαν τη βδέλλα την εργατική δύναμη - όχι μόνο μπορεί να σωθεί, αλλά και ότι θα σφύζει από υγεία.

Εχει δει κάποιος γάγγραινα να έλκει με τη «ζωντάνια» της;

Αυτήν την αντίφαση θέλουν να λύσουν. Και οφείλουμε να κάνουμε τα πάντα για να πνιγούν μέσα της.

Οι ίδιοι οι καπιταλιστές και οι αναλυτές τους δίνουν καθημερινά αποδείξεις ότι είναι επικίνδυνοι για την ίδια τη ζωή. Παράδειγμα η ιδιωτικοποίηση του νερού: Ομολογούν ότι αφορά άμεσα στη ζωή των ανθρώπων και παράλληλα την προβάλλουν ως ανάγκη. Ποιανού ανάγκη; Οχι του λαού, αλλά του καπιταλιστή που ψάχνει κερδοφόρους τομείς να επενδύσει. Καπιταλιστικό κέρδος και προστασία της ζωής είναι ασύμβατα πράγματα. Στην περίπτωση του νερού το μαρτυρούν οι καταγραμμένες εμπειρίες από τη δράση πολυεθνικών που όπου τους δόθηκε η δυνατότητα να εκμεταλλευτούν το νερό έσπειραν το θάνατο.

Μια ματιά στα άρθρα του αστικού Τύπου μαρτυρά την αγωνία των καπιταλιστών: Πόσο πιο γρήγορα θα δέσουν και νομικά με τα νέα μέτρα την όλο και περισσότερο άγρια εκμετάλλευση.

Να συμφωνήσουμε μαζί τους σ' ένα: Αυτό το θέατρο πρέπει να τελειώσει. Και θα τελειώσει μόνο με την ήττα τους. Σ' αυτό το στόχο όλες μας οι δυνάμεις.

Δειλά δειλά, έστω, οι αστοί αναλυτές όλο και περισσότερο αναγνωρίζουν ότι έχει τεθεί ξανά στην ημερήσια διάταξη το αίτημα για σοσιαλισμό.

Για να το αντιμετωπίσουν, ζωγραφίζουν ως καρικατούρα το σοσιαλισμό και με αφορισμούς «δεν μπορεί» προσπαθούν να ξεμπερδέψουν μ' αυτό που πράγματι απειλεί το σύστημα της εκμετάλλευσης. Το πρόβλημά τους είναι ότι οι άνθρωποι της δουλειάς ακόμα κι όταν δεν αμφισβητούν με όρους επαναστατικού κινήματος το σύστημα, σίγουρα δεν το ανέχονται. Ετσι, οι αναλυτές είναι υποχρεωμένοι να βγάλουν απ' τα ντουλάπια αραχνιασμένα επιχειρήματα του ακραίου νεοφιλελευθερισμού περί της υγείας του καπιταλισμού, που, όπως λένε, δε φταίει ως σύστημα, αλλά υπάρχει ως πρόβλημα στη στρέβλωσή του. Δεν μπορούν - παρ' όλα αυτά - να κρύψουν την μπόχα ενός συστήματος που όσο κι αν το φτιασιδώσουν από κάθε πόρο του αποπνέει θάνατο.

Σ' αυτό το δρόμο - για τη συντήρηση στη ζωή ενός συστήματος που σαν ιστορική ανάγκη έχει ήδη πεθάνει - συναντιόνται - όχι παραδόξως για όσους κατανοούν την έννοια του ρεφορμισμού - τόσο οι νεοφιλελεύθεροι όσο και οι σοσιαλδημοκράτες. Ο ισχυρισμός του ενός ότι ο καπιταλισμός μπορεί να είναι υγιής, συναντά την εκτίμηση του άλλου ότι υπάρχει μια υγιής Ευρωπαϊκή Ενωση (την οποία σκόπιμα αρνείται να ονομάσει καπιταλιστική ένωση) που απλά πάσχει από την εφαρμογή λάθος πολιτικών και άρα με λίγο φάρμακο (δηλαδή με τσάκισμα των εργατικών δικαιωμάτων) θα γειάνει, δηλαδή θα αναδειχτεί και πάλι ως χώρος ανάπτυξης της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Και στις δύο περιπτώσεις αρνούνται ότι η σαπίλα του συστήματος δεν αφορά σε ένα λάθος φάρμακο, αλλά αναπτύσσεται μαζί με τη γέννηση του συστήματος, που μπορεί να υπάρχει μόνο όσο κερδίζει όλο και περισσότερο από την εκμετάλλευση εργατών και πλουτοπαραγωγικών πηγών.

Αυτό το ξέφρενο κυνήγι είναι που μετατρέπει τις αντιφάσεις του συστήματος σε γάγγραινα που τελικά απειλεί στο σύνολό του το σύστημα. Να το πούμε αλλιώς: Το αίτημα για σοσιαλισμό δεν αφορά στην αναζήτηση μιας κάποιας εναλλακτικής λύσης, αλλά νομοτέλεια που πατάει στην ίδια την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων που δε χωράνε πια στο στενό κορσέ ενός παλιού συστήματος.

Το γεγονός ότι οι εργάτες δεν έχουν ακόμα συνείδηση της νομοτέλειας στην οποία πρέπει να συγκεντρώσουν όλη την προσοχή τους και τη δράση τους, ώστε θάβοντας το σάπιο να αξιοποιήσουν το έδαφος για να καρπίσει η δική τους σπορά, είναι το θέμα - αποστολή των κομμουνιστών.

Εδώ είμαστε: Στο να δείχνουμε καθημερινά, κάθε στιγμή, τις αξεπέραστες αντιφάσεις του συστήματος, να δείχνουμε πως κάθε διαχείρισή του βουλιάζει περισσότερο την εργατική τάξη και παράλληλα - μάλιστα, κύρια - να προβάλλουμε τη μόνη ιστορικά δικαιωμένη διέξοδο, την ανατροπή που οδηγεί στην ισορροπία ανάμεσα στην κοινωνική παραγωγή από τη μια και την κοινωνική απολαβή του παραγόμενου πλούτου από την άλλη, δηλαδή στις σοσιαλιστικές σχέσεις παραγωγής, στη λαϊκή εξουσία, στη λαϊκή οικονομία, εν τέλει το σοσιαλισμό.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Γερό χαράτσι σε νοσήλεια - εξετάσεις, τσεκούρι σε παροχές Υγείας

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ξαφνική αλλαγή σε εφάπαξ και συντάξεις

ΤΑ ΝΕΑ: Το νέο ασφαλιστικό, ποιες συντάξεις κόβονται και πόσο

Η ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Αυτόματο ψαλίδι στις δαπάνες

Ο ΛΟΓΟΣ: Τι θα μας ζητήσει η τρόικα μετά τη δόση

Η ΝΙΚΗ: 15.000 εκπαιδευτικοί κινδυνεύουν με απόλυση

Η ΝΑΥΤΕΜΠΟΡΙΚΗ: Κυβερνητική δοκιμασία από τις ιδιωτικοποιήσεις

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ανοιχτή γραμμή Σαμαρά με τρόικα και συγκυβερνήτες του

ΕΘΝΟΣ: Σε επιτήρηση οι υπουργοί για τις δαπάνες

Η ΒΡΑΔΥΝΗ: Αυθαίρετα διαγραφή προστίμων

Η ΕΛΛΑΔΑ: Στο Στέιτ Ντιπάρτμεντ η λίστα με τους διεφθαρμένους πολιτικούς

ΗΜΕΡΗΣΙΑ: Πολιτική «τορπίλη» στο Χρηματιστήριο

Η ΑΥΓΗ: Πρόβα εκτροπής

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Πέταξαν έξω τον Γιώργο

«Κορυφώνεται η επιχείρηση παραπληροφόρησης των εργαζομένων (...) η διαπραγμάτευση και οι "κόκκινες γραμμές" αποδείχτηκαν τα δίχτυα που άπλωσε η συγκυβέρνηση με την αναφανδόν στήριξη της πλουτοκρατίας και των μέσων ενημέρωσης (...) για να παγιδεύσουν τα λαϊκά στρώματα, να τα τρομοκρατήσουν και να εξουδετερώσουν κάθε αντίστασή τους (...) για 4 και πλέον μήνες είχαμε (...) μια απροκάλυπτη μεθόδευση (...) ούτε μεταξύ τους τα κόμματα της συγκυβέρνησης, ούτε στο σύνολό της η κυβέρνηση με την τρόικα, δεν είχαν τίποτα ουσιαστικό να διαπραγματευτούν (...) όλοι τους είναι από την άλλη πλευρά του χαρακώματος, ενάντια στα εργατικά συμφέροντα».

«(...) το αντεργατικό πακέτο, ολάκερο και χωρίς την ελάχιστη έκπτωση, "κλείδωσε" και προωθείται προς εφαρμογή (...) Συντάξεις, εφάπαξ, μισθοί μπαίνουν για άλλη μια φορά στην κλίνη του Προκρούστη. Από τη λαίλαπα αυτή δε γλιτώνουν ούτε οι απόμαχοι αγρότες των 360 ευρώ! Στην Κοινωνική Ασφάλιση ρίχνουν τη χαριστική βολή. Η φορολόγηση των λαϊκών νοικοκυριών έφτασε στο απόγειό της (...) εκεί που η εξαπάτηση ξεπέρασε κάθε όριο, είναι στα εργασιακά (...) κατάργηση της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας, πριν ακόμα από την Ανοιξη -όπως αρχικά είχε ανακοινώσει η κυβέρνηση και προέβλεπε το 2ο Μνημόνιο- με κατάργηση του επιδόματος γάμου, κατάργηση της καθολικότητάς της, πάγωμα σε πρώτη φάση τριετιών, τις οποίες βέβαια θα καταργήσουν και αυτές στην επόμενη... διαπραγμάτευση. Νέα μείωση, έως ελαχιστοποίηση των αποζημιώσεων λόγω απόλυσης που θα πυροδοτήσει νέο τσουνάμι απολύσεων. Παραπέρα ευελιξία στο χρόνο εργασίας, κατάργηση 8ωρου, 5ήμερου, 40ωρου, 6ήμερη ημέρα εργασίας, δουλειά ήλιο με ήλιο χωρίς υπερωριακή αμοιβή, εργάτες λάστιχο χωρίς την ελάχιστη προστασία. Αυτά συνοπτικά είναι τα αποτελέσματα της περίφημης διαπραγμάτευσης..!».

«(...) Αποδεικνύεται για πολλοστή φορά ότι όσο οι εργαζόμενοι υποκύπτουν στα τρομοκρατικά διλήμματα, όσο στο όνομα του μικρότερου κακού κάνουν πίσω, τόσο πιο μεγάλο είναι το τίμημα (...) Να γιατί χρειάζεται ριζική αλλαγή πορείας. Ο μόνος δρόμος είναι της αντίστασης και της σύγκρουσης, για να μην περάσουν τα μέτρα, να οργανωθεί ο αγώνας για να αχρηστευθούν στην πράξη, και σε αυτήν την κατεύθυνση η απεργιακή κινητοποίηση κατά την κατάθεση και συζήτηση των μέτρων, στην οποία καλούν τα 8 Εργατικά Κέντρα και οι 13 Ομοσπονδίες μπορεί να δώσει νέα ώθηση στη λαϊκή πάλη» (από τον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).

ΔΕ ΣΩΖΕΤΑΙ: «Είναι εύκολο να κοροϊδεύει κανείς τον καπιταλισμό. Το σύστημα τέθηκε εκτός ελέγχου (...) ο κόσμος χρειάζεται τον υγιή καπιταλισμό. Στον προσδιορισμό του "υγιής" περιλαμβάνεται το σθένος, η ευημερία και η ανθεκτικότητα. Ο κρατικός σοσιαλισμός σίγουρα δεν μπορεί, γι' αυτό και η πρακτική εναλλακτική λύση είναι να μεταρρυθμίσουμε τον καπιταλισμό αντί να τον πετάξουμε στα σκουπίδια (...) ιδιωτικοποίηση των κερδών και κοινωνικοποίηση των ζημιών δεν είναι υγιής καπιταλισμός. Είναι μια καρικατούρα της ελεύθερης αγοράς (...) Οι επιχειρηματίες και οι τραπεζίτες δεν πρέπει ποτέ να λησμονούν ότι ο καπιταλισμός εξαρτάται από τη συγκατάθεση του λαού. Η πρόκληση είναι να καταδείξουμε πως ο καπιταλισμός μπορεί να είναι υγιής» (από άρθρο στην ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ).

ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΙ: Η Ειδική Γραμματεία Υδάτων (ΕΓΥ) του υπουργείου Περιβάλλοντος θα μετεξελιχθεί σε Ρυθμιστική Αρχή Υδάτων, προκειμένου να μπορεί το δημόσιο να ελέγχει τα επερχόμενα ιδιωτικά μονοπώλια της ύδρευσης και αποχέτευσης της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Αυτό αποφασίστηκε σε σύσκεψη μεταξύ των υπουργείων (...) καθώς πρόκειται για ένα ζήτημα που αφορά άμεσα τη ζωή και την καθημερινότητα του μισού πληθυσμού της χώρας (...) για να προχωρήσουν οι εν λόγω αποκρατικοποιήσεις (...) θα πρέπει να δοθεί παράταση στις συμβάσεις παραχώρησης των δύο εταιρειών (...) χάριν της εξεύρεσης επενδυτών. Η σύμβαση παραχώρησης της ΕΥΔΑΠ λήγει το 2019, ενώ της ΕΥΑΘ το 2031. Ετσι, διερευνάται ο καλύτερος τρόπος επιμήκυνσης των συμβάσεων» (από το ΒΗΜΑ).

ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΟΥΝΤΑΙ: «Αναγνωρίζοντας τον επώδυνο χαρακτήρα των μέτρων που πρέπει να αποφασιστούν - κυρίως με τις ανατροπές στα εργασιακά (...) η πίστωση χρόνου προς την Ελλάδα εξαντλείται (...) Χρόνος για χάσιμο δεν υπάρχει λοιπόν (...) σκληρές αποφάσεις θα έπρεπε να ληφθούν χθες» (στην ΗΜΕΡΗΣΙΑ).

ΒΙΑΖΟΝΤΑΙ ΝΑ ΞΕΖΟΥΜΙΣΟΥΝ: «Οσοι έχουν απλωμένο τραχανά, ''τρέχουν'' επιχειρήσεις, απασχολούν εργαζόμενους και φροντίζουν παραγωγικές μονάδες καίγονται στην κυριολεξία και όσο περνά ο καιρός κατακυριεύονται από αισθήματα απώλειας και απόγνωσης (...) Δεν δικαιολογείται πια αυτό το παιγνίδι των εντυπώσεων. Κι είναι καιρός να τελειώσει» (στο ΒΗΜΑ).