Γρηγοριάδης Κώστας

Σταχυολογούμε απ' την κοινοβουλευτική δραστηριότητα της ΔΗΜ.ΑΡ. των τελευταίων ημερών: Ερώτηση «με θέμα το μέλλον του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου» όπου έχουν το θράσος να ρωτάνε τάχα μου δήθεν τον αρμόδιο υπουργό «με ποιο τρόπο, σε κάθε περίπτωση, προτίθεται να απαντήσει στις αγωνίες των μικρομετόχων για το μέλλον της επένδυσής τους και των εργαζομένων για το εργασιακό τους μέλλον»... Το ΤΤ πωλείται. Με τη σύμφωνη γνώμη της ΔΗΜ.ΑΡ.

Επίσης, κατέθεσε Ερώτηση για τις «προϋποθέσεις επιδότησης ανεργίας των εποχιακά εργαζόμενων (ιδίως στον τουρισμό)». Που σύμφωνα με όλες τις πληροφορίες καταργούνται εκτός αν η κυβέρνηση εισακούσει τη ...γενναιόδωρη και πονόψυχη πρόταση του βουλευτή της ΔΗΜ.ΑΡ. και θεσπίσει εισοδηματικά κριτήρια. Μάλιστα, ο ίδιος θεωρεί ότι ένας εργαζόμενος με εισόδημα 15.000 ευρώ είναι αρκετά ευκατάστατος ώστε να μη δικαιούται το επίδομα!

Αλλος βουλευτής της ΔΗΜ.ΑΡ. κατέθεσε Ερώτηση για το γεγονός ότι η καταβολή «των προνοιακών επιδομάτων τον Μάιο και τον Ιούνιο, έγινε με καθυστέρηση στις αρχές Αυγούστου», όπως και για την περικοπή θέσεων στους δημοτικούς παιδικούς σταθμούς αλλά και για τους κινδύνους που διατρέχει το πρόγραμμα «Βοήθεια στο σπίτι»... Δεν τον πληροφόρησε άραγε ο πρόεδρος του κόμματός του ότι σε λίγο δε θα υφίστανται προνοιακά επιδόματα, ότι οι δημοτικοί παιδικοί σταθμοί και προγράμματα όπως το «Βοήθεια στο σπίτι», φυτοζωούν;

Προφανώς και δεν έχουν άγνοια, γνωρίζουν καλά ότι ο πρόεδρός τους και συνολικά το κόμμα τους έχουν συνυπογράψει ένα προς ένα τα μέτρα καρατόμησης δικαιωμάτων του λαού. Κι αντί να σιωπούν τουλάχιστον, τολμούν να εμπαίζουν το λαό καταθέτοντας Ερωτήσεις για το θεαθήναι.

Αν τελικώς πάρουν σάρκα και οστά οι σχεδιασμοί για δημιουργία Ειδικών Οικονομικών Ζωνών, γκέτο δηλαδή, όπου οι κεφαλαιοκράτες θα «αρμέγουν» όπως νομίζουν τους εργαζόμενους, δίχως υποχρέωση τήρησης κι αυτού του υποτυπώδους πλέον εργασιακού - ασφαλιστικού πλαισίου, και επιπλέον θα ανταμείβονται γι' αυτό με φοροασυλία, αυτό θα οφείλεται, σύμφωνα με τον βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Θ. Πετράκο, στις «νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες» του υπουργού κ. Χατζηδάκη. Αν, δε, εγκατασταθεί μια τέτοια ζώνη στην Πελοπόννησο θα οφείλεται και στις... ιδεοληψίες του περιφερειάρχη, κ. Τατούλη!

Η προσέγγιση αυτή κλείνει τα μάτια μπροστά στο προφανές. Το «τρένο» του καπιταλισμού απ' όταν έβαλε μπρος τις μηχανές του οδηγεί τους λαούς βαθιά στην άγρια Δύση, όπου νόμος είναι το συμφέρον του κεφαλαιοκράτη, τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Οι ανάγκες τους στην εκάστοτε χρονική συγκυρία ικανοποιούνται πάραυτα απ' τους πολιτικούς τους εκπροσώπους.

Αυτή την αλήθεια προσπερνά σκόπιμα ο ΣΥΡΙΖΑ γιατί όχι μόνο δεν έχει στρατηγική ρήξης με το σύστημα αυτό, αντιθέτως επιδιώκει να αναλάβει τη διαχείρισή του. Και όταν το πράξει - λέει ο βουλευτής του - «θα επιβάλει μια νέου τύπου ανάπτυξη η οποία πρώτα από όλα θα σέβεται τα εργατικά και κοινωνικά δικαιώματα». Είναι γελοίο να ισχυρίζεται κανείς ότι τα μονοπώλια θα κρατούν τα κλειδιά της οικονομίας στα χέρια τους και την ίδια ώρα η ανάπτυξή της δε θα υπηρετεί τα κέρδη τους αλλά τις λαϊκές ανάγκες.

Επίσης ότι τα μονοπώλια θα αποφασίζουν τι, πώς, πού, αν θα παραχθεί έχοντας την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, των πλουτοπαραγωγικών πηγών, με μόνο κριτήριο το κέρδος, αλλά οι λαϊκές ανάγκες θα ικανοποιούνται.

Είναι σκέτη κοροϊδία να ισχυρίζονται οι του ΣΥΡΙΖΑ ότι σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που σκοπό της ύπαρξής της έχει τη διασφάλιση των κερδών και της ανταγωνιστικότητας των μονοπωλίων της, η δική τους διακυβέρνηση θα επιβάλει κανόνες καλής συμπεριφοράς και θα τους αναγκάσει να σέβονται το λαό, τους εργαζόμενους, τα δικαιώματά τους.

Υπάρχει άλλος δρόμος ανάπτυξης. Αλλά αυτός προϋποθέτει ρήξη, σύγκρουση, ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, κοινωνικοποίησή τους, ώστε η παραγωγή να γίνεται σχεδιασμένα με κριτήριο τις λαϊκές ανάγκες και στόχο την ικανοποίησή τους. Προϋποθέτει αποδέσμευση απ' την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους. Αυτά μπορεί να τα κάνει μια άλλη, μια λαϊκή εξουσία, δεν μπορεί και δε θα τα κάνει μια άλλη διακυβέρνηση της αστικής διαχείρισης.

Γρηγοριάδης Κώστας

Αλλωστε, όταν μιλάει για «τέτοιο πακέτο», προφανώς ομολογεί ότι θα έχουμε συντόμως και άλλα που δε θα είναι «τέτοια» αλλά «διαφορετικά». Πάντως, περικοπές θα κάνουν.

Εξυπακούεται πως δεν υπάρχει άνθρωπος σε αυτή τη χώρα που να πιστεύει αυτή τη δήλωση, η οποία και αληθινή να ήταν δεν έχει και ιδιαίτερη σημασία. Ηδη έχουν πάρει τόσα μέτρα που επαρκούν για να τσακίζουν το λαό για χρόνια ολόκληρα.

Δε θα σταματήσουν, να είστε βέβαιοι, όπως άλλωστε λέμε εδώ και πολύ καιρό. Μόνο αν τους σταματήσουμε εμείς μπορούν τα πράγματα να πάρουν άλλο δρόμο.

Κι αυτό για να μη γίνει πράξη αυτό που υποσχέθηκε ο πρωθυπουργός. Οτι «η Ελλάδα σε δύο χρόνια θα είναι πολύ διαφορετική».

Μια Ελλάδα ξέφραγο αμπέλι για τις εταιρείες και τις πολυεθνικές, με ανέργους, φτωχούς, εξαθλιωμένους, χωρίς δικαιώματα και ασφάλιση, δηλαδή ένας... «επενδυτικός παράδεισος».

ΜΟΝΟ ΜΙΣΟ ΔΙΣ. ΟΙ ανεξόφλητοι λογαριασμοί της ΔΕΗ; Και λίγα είναι. Γιατί έρχονται οι λογαριασμοί και ο κόσμος «τραβάει τα μαλλιά του».

Πραγματικά, αυτή η επιχείρηση έχει γίνει... μοναδική στο να ανεβάζει το κόστος με χίλιους και δυο τρόπους. Για να καταλάβεις τι λέει ο λογαριασμός πρέπει να έχεις διδακτορικό στα οικονομικά.

Πάντως, ένα πράγμα είναι σίγουρο: Μέσω της ΔΕΗ πληρώνουμε τους πάντες και τα πάντα. Από τους τραπεζίτες μέχρι τις εταιρείες Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας και από τους βιομήχανους μέχρι την Κομισιόν.

Γρηγοριάδης Κώστας

Με χτεσινή ανακοίνωση την οποία υπογράφει η ηγεσία της ΟΤΟΕ (στην πλειοψηφία συμμετέχουν η ΠΑΣΚΕ, η ΔΑΚΕ και η «Αυτόνομη Παρέμβαση» του ΣΥΡΙΖΑ) και έβγαλε με αφορμή τη σχεδιαζόμενη ιδιωτικοποίηση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου, καλείται η κυβέρνηση, «έστω και την τελευταία στιγμή, να τιμήσει τις προεκλογικές της δεσμεύσεις και να υπερασπίσει πραγματικά τα συμφέροντα της ελληνικής κοινωνίας, εφαρμόζοντας μια άλλη πολιτική στο τραπεζικό σύστημα»...

Αλήθεια, τι αντιλαμβάνεται η ΟΤΟΕ ως αθέτηση προεκλογικών δεσμεύσεων της κυβέρνησης; Την «αξιοποίηση» του δημόσιου πλούτου και τις «αποκρατικοποιήσεις» που τα κόμματα της συγκυβέρνησης είχαν πει ότι θα προχωρήσουν και προωθούν ολοταχώς; Τη διασφάλιση της παραμονής της χώρας πάση θυσία στο ευρώ, που επίσης εξασφαλίζουν με νέα οδυνηρά μέτρα για το λαό; Την ανάγκη για «διαρθρωτικές αλλαγές» που τόνιζαν συνέχεια και με πίστη επιταχύνουν φέρνοντας νέες ανατροπές σε Εργασιακά και Ασφαλιστικό; Τον «εξορθολογισμό των κοινωνικών δαπανών» που είχαν κάνει σημαία τους και υλοποιούν κατά προτεραιότητα συρρικνώνοντας δραματικά τις δημόσιες υπηρεσίες Υγείας και Πρόνοιας με τραγικές συνέπειες για το λαό; Τι αθετείται σήμερα από όλες αυτές τις υποσχέσεις που έδιναν τα κόμματα της συγκυβέρνησης;... Τίποτα.

Οσο για τα λόγια... συμπάθειας που όλοι μοιράζουν (ειδικά προεκλογικά) προς εργαζόμενους και συνταξιούχους δήθεν θρηνώντας για το τσάκισμα των μισθών και των άλλων δικαιωμάτων, αυτά δεν αρκούν: Η κρίση που βαθαίνει αμείλικτα βεβαιώνει ότι για να σταθεί κάποιος αληθινά στο πλευρό των εργαζομένων, πρέπει να εγκαταλείψει μια για πάντα το στρατόπεδο των μεγαλοεπιχειρηματιών και της «ανταγωνιστικότητας». Ομως, αυτό ποτέ δεν το έκανε (και δε θα το κάνει) ούτε η ΝΔ ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε η ΔΗΜΑΡ. Ούτε βέβαια και ο ΣΥΡΙΖΑ.

Τα κόμματα της συγκυβέρνησης προωθούν αταλάντευτα τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Προεκλογικά, αυτό ακριβώς διακήρυσσαν ότι θέλουν να κάνουν. Γι' αυτό και «έβγαζαν σπυράκια», συκοφαντούσαν, άφριζαν όταν άκουγαν το ΚΚΕ να διακηρύσσει την ανάγκη αποδέσμευσης από την ΕΕ και μονομερούς διαγραφής του χρέους με λαϊκή εξουσία.

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις που στις διακηρύξεις τέτοιων κομμάτων εντόπιζαν φιλεργατική προοπτική έχουν ευθύνη, συνέβαλαν στον εφησυχασμό και το συμβιβασμό των εργαζομένων. Είναι δυνατόν να γκρινιάζει κάποιος (που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί τα συμφέροντα των εργαζομένων) επειδή μια κυβέρνηση με φιλομονοπωλιακό προσανατολισμό δεν ... τηρεί τις δεσμεύσεις της;

Οι συνδικαλιστικές δυνάμεις ή θα είναι με το μέρος της πλουτοκρατίας ή θα είναι με το μέρος της εργατικής τάξης. Γιατί, προστασία των εργατικών - λαϊκών συμφερόντων με ταυτόχρονη προστασία των μονοπωλιακών συμφερόντων είναι αδύνατη. Αλλά με τις παραπάνω συνδικαλιστικές δυνάμεις στην ηγεσία του κινήματος, δε θα μπορέσουν οι εργαζόμενοι να υπερασπιστούν τις οικογένειές τους από την εξαθλίωση. Γι' αυτό και πρέπει να εμπιστευτούν την πείρα τους, να βγάλουν συμπεράσματα. Για παράδειγμα, τι «άλλη πολιτική στο τραπεζικό σύστημα» μπορεί να αναζητήσει μια κυβέρνηση που στηρίζει την εξουσία των μονοπωλίων; Για το λαό, δεν έχει σημασία αν το τραπεζικό κεφάλαιο εκφράζεται και δρα μέσω μίας, δύο ή πέντε τραπεζών, μέσω «κρατικών» ή ιδιωτικών τραπεζών. Αυτό που έχει σημασία είναι ότι το τραπεζικό κεφάλαιο ανήκει στην πλουτοκρατία, είναι δηλαδή μέρος της εκμεταλλεύτριας τάξης που μένει στην εξουσία, που δεν μπορεί παρά να είναι ορκισμένος αντίπαλος και των εργαζομένων στο Χρηματοπιστωτικό Σύστημα και των εργαζομένων - μικροκαταθετών.