Εχουν και η διαστρέβλωση και ηπαραποίηση των θέσεων του ΚΚΕ τα όριά τους. Αλλά, μάλλον, τα αγνοούν όσοι άγονται και φέρονται απ' το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα». Το «Πριν» και ο πολιτικός χώρος που εκφράζει δεν παραιτούνται απ' το σκοπό να πλήξουν το ΚΚΕ. Ετσι, το περασμένο Σάββατο και με την υπογραφή του στελέχους του ΝΑΡ, Π. Μαυροειδή δημοσιεύτηκε κείμενο με τίτλο: «"Οχι" και στις πλατείες - Ο Περισσός απών από τη μάχη του λαού»! Στα ...ενδότερα του κειμένου, ο αρθρογράφος κάνει εξαιρετικά επιλεκτική χρήση φράσεων της ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλ. Παπαρήγα, σε μια μάταιη προσπάθεια να στοιχειοθετήσει τον τίτλο που επέλεξε. Σκόπιμα ψεύδεται ότι το ΚΚΕ καταγγέλλει τους χιλιάδες που συγκεντρώνονται στο Σύνταγμα, ότι τοποθετείται «υπέρ της αστικής πολιτικής σταθερότητας», ότι φροντίζει «να κατακτά την αποστροφή των εργαζομένων» και άλλες τέτοιες φαιδρότητες.
Το ΚΚΕ δε μασάει τα λόγια του. Πάντα απευθυνόταν και απευθύνεται στο λαό με τη γλώσσα της αλήθειας και με το ένα και μοναδικό πρόσωπο που διαθέτει. Διαχωρίζει όσους από πραγματική αγανάκτηση βρίσκονται στο Σύνταγμα και τους εφιστά την προσοχή να μη γίνουν «εργαλείο» στα χέρια όσων επίσης βρίσκονται εκεί για να αναπτύξουν προβοκατόρικη και υπονομευτική για το κίνημα δράση. Αυτούς και τους αποκαλύπτει και τους καταγγέλλει.
Σε αντίθεση με τους κάθε είδους οπορτουνιστές, δε φοράει το πρωί την κομματική του μάσκα, την οποία αποχωρίζεται το βράδυ για να παραστήσει στο Σύνταγμα τον υπέρμαχο του «ακομμάτισμου» και του «ανεξάρτητου» κινήματος. Το ΚΚΕ είναι περήφανο για το «πρόσωπό» του. Μ' αυτό δίνει τις μάχες του πάντα και παντού.
Ας μην προκαλούν οι κύριοι του ΝΑΡ και του «Πριν». Πόσο μάλλον στον απόηχο μιας μεγάλης απεργίας, της οποίας την επιτυχία το ΚΚΕ σήκωσε στις πλάτες του. Δίνοντας μάχη εκεί όπου η αγανάκτηση πρέπει να μετουσιωθεί σε συνειδητή πράξη αντίστασης και πάλης, εκεί όπου αυτή η πράξη έχει τη μεγαλύτερη δυνατή αξία και πολλαπλασιαστική ισχύ και βάζει τα θεμέλια συγκρούσεων και ριζικών ανατροπών στο μέλλον: Στους χώρους δουλειάς. Και όχι παίζοντας παιχνίδια εκεί όπου η αγανάκτηση εκτονώνεται ανώδυνα για το σύστημα.
Ο κόσμος το 'χει τούμπανο...
«Υπάρχουν προβοκάτορες που δημιουργούν τα επεισόδια; Δύσκολο να το πιστέψουμε ότι αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να δουλέψουν υπερωριακά και πιο σκληρά τα ΜΑΤ. Σίγουρα θα υπάρχουν ανάμεσα στους διαδηλωτές αστυνομικοί με πολιτικά, για να κάνουν συλλήψεις ή ακόμη για να φακελώνουν τους ταραξίες. Κάποιοι πιάστηκαν από την καλά οργανωμένη περιφρούρηση του ΚΚΕ και δημοσιοποιήθηκαν οι ταυτότητές τους. Είναι απίθανο όμως ότι αυτή η τριακονταετής δράση των κουκουλοφόρων να οφείλεται σε μια καλά σχεδιασμένη επιχείρηση της Αστυνομίας για να αποκτήσει κακό όνομα η Αριστερά. Κατ' αρχήν δεν έχουμε τόσο αποτελεσματικές δημόσιες υπηρεσίες που να έχουν αναλάβει ένα έργο από το 1980 και να το συνεχίζουν με επιτυχία μέχρι το 2011. Επιπλέον, δεν είναι στη φύση των δημόσιων υπηρεσιών η στεγανότητα. Ολα διαρρέουν σε χρόνο μηδέν ή όσο αρκεί τουλάχιστον για το δελτίο των οκτώ. Επειδή δε υπάρχουν και πολλοί εσωτερικοί ανταγωνισμοί στην ΕΛ.ΑΣ., σίγουρα κάποιος θα κάρφωνε το σχέδιο. (...) Σ' αυτές τις κρίσιμες στιγμές κάποιοι παίζουν την επανάσταση στις πλάτες μιας χρεοκοπημένης χώρας. Δεν είναι άγια η ΕΛ.ΑΣ., αλλά η θεωρία ότι αστυνομικοί δέρνουν αστυνομικούς για να αμαυρωθούν οι αγώνες της Αριστεράς, είναι απλώς ανοησίες».
Τα παραπάνω γράφει ο Πάσχος Μανδραβέλης στην «Καθημερινή», σε μια προσπάθεια να αθωώσει το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, να πείσει ότι δήθεν δεν υπάρχουν μηχανισμοί και παραμηχανισμοί στην υπηρεσία του συστήματος, ότι δεν υπάρχουν αστυνομικοί με κουκούλες στις διαδηλώσεις που να αναλαμβάνουν δράση για τη δημιουργία επεισοδίων, προκειμένου να χτυπηθούν οι λαϊκές κινητοποιήσεις, να τρομοκρατηθούν οι εργαζόμενοι, να καμφθεί το αγωνιστικό φρόνημα ενός λαού, που έχει προ πολλού χρεοκοπήσει και διεκδικεί τα δικαιώματά του.
... κι αυτός κρυφό «καμάρι» για να στηρίξει το σύστημα
Ας ρίξει μια ματιά ο αρθρογράφος στις καταγγελίες του ΚΚΕ, στα ρεπορτάζ του «Ριζοσπάστη», αλλά και σε άλλες εφημερίδες, (να του θυμίσουμε μόνο την υπόθεση της "ζαρντινιέρας" στη Θεσσαλονίκη), θα ανακαλύψει το ξεμπρόστιασμα πολλών αστυνομικών που «διεισδύουν» στις διαδηλώσεις, όχι μόνο για να «παρακολουθούν» και, δήθεν, να συλλαμβάνουν «ταραξίες», αλλά για να αναλαμβάνουν δράση στη δημιουργία των «επεισοδίων», που αξιοποιούν στη συνέχεια οι κατασταλτικοί μηχανισμοί με στολή για να χτυπήσουν με μανία, όχι τους κουκουλοφόρους, αλλά το λαό που διαδηλώνει. Ανοησίες είναι να προσπαθείς να αθωώσεις το αστικό κράτος και τις κατασταλτικές περικοκλάδες του, όταν όλο και μεγαλύτερο μέρος του λαού διαπιστώνει από την ίδια του την πείρα ότι τα παιχνίδια αυτά είναι στημένα για να χτυπηθεί το λαϊκό κίνημα. Και είναι ακόμα μεγαλύτερη ανοησία να προσπαθείς να τεκμηριώσεις αυτή την αθώωση, με αστειότητες περί «αποτελεσματικότητας» του κράτους και των δημοσίων οργανισμών. Οταν η αστική εξουσία θέλει να κάνει τη δουλειά της υπέρ των μονοπωλίων, την κάνει αποτελεσματικά. Αυτό αποδεικνύει και η αποτελεσματικότητα της κυβέρνησης στο ξεθεμέλιωμα όλων των εργατικών και λαϊκών δικαιωμάτων.
Αντιδραστικά άλματα στα ΑΕΙ
Υστερα από μήνες κυβερνητικών διαβουλεύσεων, δόθηκε στη δημοσιότητα το σχέδιο του νέου νόμου - πλαισίου για την ανώτατη εκπαίδευση, που κινείται σε ακόμα πιο αντιδραστική κατεύθυνση απ' όσα είχαν αρχικά ανακοινωθεί. Ιδρύματα και προγράμματα σπουδών πολλαπλών ταχυτήτων και επιπέδων, σπουδές που θα προσομοιάζουν περισσότερο στην κατάρτιση παρά στην ανώτατη εκπαίδευση, συνολική υποβάθμιση με θεσμοθέτηση ως ελάχιστου ορίου σπουδών τα τρία έτη, αλλά και μονοετή, διετή προγράμματα και σχολές κατάρτισης εντός των ΑΕΙ, είναι μερικές από τις ρυθμίσεις του νέου νόμου που οδηγούν στην αποσάθρωση των σπουδών. Αυτά θα αντιμετωπίζει η μεγάλη μάζα των φοιτητών. Τα πολλαπλά πτυχία και τίτλοι σπουδών που θα χορηγούνται από τα διάφορα προγράμματα θα αποτιμώνται «μπακαλίστικα» σε πιστωτικές μονάδες, ενώ μέσα σε αυτή την πανσπερμία υποβαθμισμένων τίτλων θα εισαχθεί η λογική της «πιστοποίησης», που σημαίνει ότι δε θα είναι όλα τα προγράμματα των ΑΕΙ αναγνωρισμένα, αλλά μόνον όσα πιστοποιούνται από την αρμόδια «Αρχή Διασφάλισης της Ποιότητας».
Με το νέο νόμο επιχειρείται να ανοίξει ο δρόμος για αντιδραστικές παρεμβάσεις στο φοιτητικό κίνημα: Οι εκπρόσωποι των φοιτητών στα διάφορα συμβούλια των ΑΕΙ (διοίκησης, φοιτητικής μέριμνας, συμβούλια σπουδών κ.ά.) θα εκλέγονται με ειδικές εκλογές που θα γίνονται με ενιαίο ψηφοδέλτιο και δικαίωμα ψήφου θα έχουν μόνον όσοι ορίζονται ως ενεργοί φοιτητές. Μέχρι τώρα οι εκπρόσωποι των φοιτητών αναδεικνύονταν από τις φοιτητικές εκλογές με βάση το συσχετισμό που διαμορφωνόταν και τη δύναμη των παρατάξεων. Τώρα πρακτικά, με το ενιαίο ψηφοδέλτιο απαγορεύεται η συλλογική έκφραση και διεκδίκηση μέσω εκλογικών συνδυασμών, επιχειρείται διά νόμου να επιβληθεί η αντιδημοκρατική λογική «έξω τα κόμματα από τις σχολές»! Το ότι στόχος του νέου νόμου είναι η πάταξη των συλλογικών διεκδικήσεων εντός των ιδρυμάτων φαίνεται και από το ότι θεσπίζεται στα ιδρύματα υπηρεσία «συνηγόρου του φοιτητή για την επίλυση διαφορών του με το ίδρυμα και τη διοίκησή του»! Δηλαδή, οι συλλογικές διεκδικήσεις δε θα είναι ανεκτές, αλλά θα αντικατασταθούν με ατομική προσφυγή σε κάποιου είδους ...υπηρεσία διαιτησίας! Στα παραπάνω προσθέστε και την κατάργηση του ακαδημαϊκού ασύλου...
Ενα ενιαίο Νομικό Πρόσωπο Ιδιωτικού Δικαίου σε κάθε ΑΕΙ θα αναλάβει τους κύριους μέχρι σήμερα επιχειρηματικούς τομείς των ιδρυμάτων (ειδικούς λογαριασμούς έρευνας, εταιρίες αξιοποίησης της περιουσίας των ιδρυμάτων) αλλά και υπηρεσίες φοιτητικής μέριμνας (εστίες, εστιατόρια, κυλικεία) φανερώνοντας την πρόθεση να λειτουργούν αυτές οι υπηρεσίες «ανταποδοτικά», δηλαδή, πιο ακριβά για τους φοιτητές και τις λαϊκές οικογένειες. Ενα μέρος της κρατικής χρηματοδότησης θα λειτουργεί σαν κάνουλα επιβράβευσης ή τιμωρίας των ιδρυμάτων, ανάλογα με την επίτευξη των στόχων τους όπως αυτοί θα έχουν καθοριστεί στα τετραετή «μπίζνες πλανς» που θα συνυπογράφουν τα ιδρύματα με το κράτος. Θεσμοθετούνται έδρες με την επωνυμία «χορηγών» του ιδρύματος. Ελαστικοποιούνται παραπέρα οι εργασιακές σχέσεις των πανεπιστημιακών με δυνατότητα να συνάπτεται μια ποικιλία ατομικών συμβάσεων ιδιωτικού δικαίου ορισμένου χρόνου για διδάσκοντες. Είναι φανερό ότι για να ενισχυθεί όλη αυτή η επιχειρηματική λειτουργία των ιδρυμάτων χρειάζονται και οι ανάλογες διοικητικές αρχές. Ετσι προκύπτει ότι ένα μέρος των νέων οργάνων διοίκησης θα επιλέγεται αντί να εκλέγεται (το ίδιο κι ο πρύτανης), ενώ ακόμα κι όσοι εκλέγονται είναι άγνωστο από ποιο εκλογικό σώμα θα προκύπτουν και πού θα λογοδοτούν. Μιλάμε συνολικά, για ένα νόμο που δεν κάνει αντιδραστικά βήματα, αλλά αντιδραστικά άλματα...
Γιάννα ΣΤΡΕΒΙΝΑ
Ετοιμάζουν τα χειρότερα για το λαό...
Γρηγοριάδης Κώστας
ΝΕΟ ΕΦΑΡΜΟΣΤΙΚΟ νόμο (θα αφορά εργασιακά δικαιώματα και μισθούς στο Δημόσιο) ανήγγειλε η κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι θα τον ψηφίσει μέχρι τις 15 Αυγούστου.
Και μόνον από την επιλογή της ημερομηνίας ψήφισης, καταλαβαίνουμε το ...περιεχόμενο. Ως γνωστόν και κατά πάγια πρακτική των κυβερνήσεων των τελευταίων 20 χρόνων, τα χειρότερα νομοσχέδια ψηφίζονται το κατακαλόκαιρο.
Αλλωστε, αυτό το κατανόησε πολύ καλά ο ελληνικός λαός από την ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου» και τα μέτρα του, που άρχισαν ήδη να εφαρμόζονται και συνιστούν επιδρομή σε όλα τα επίπεδα.
Μόνο που αυτές οι μεθοδεύσεις δεν είναι παρά ...φτηνά κόλπα από την πλευρά της κυβέρνησης και δε θα αποφύγει αυτό που της αξίζει, δηλαδή την οργή (και το χειρότερο), τη συνειδητοποίηση του κόσμου για το τι συμβαίνει.
ΝΕΟ ΣΕΝΑΡΙΟ ΣΤΟΝ ορίζοντα που κυριαρχεί στην αρθρογραφία των γνωστών «παπαγάλων» της ΕΕ και της κυβέρνησης: Επιλεκτική χρεοκοπία!
Από άποψη ...τίτλου, πάντως, είναι το μόνο που είναι κοντά στην πραγματικότητα. Γιατί αυτό που επιχειρείται είναι σίγουρο πως αποτελεί «επιλεκτική χρεοκοπία». Επιλέγουν να χρεοκοπήσει ο λαός για να σωθούν οι τράπεζες, οι πολυεθνικές, οι βιομήχανοι και οι εφοπλιστές.
Το μόνο βέβαιο είναι ότι ψάχνουν εναγωνίως άκρη στην όλη ιστορία, ισορροπούν συμφέροντα, προσαρμόζουν τις διαδικασίες στις ανάγκες τους. Ολα λοιπόν είναι ρευστά εκτός από ένα: Οτι την κρίση θα την πληρώσουμε εμείς.
Οπότε το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε δεν είναι να προσπαθούμε να ...αναλύσουμε και να μαντέψουμε τα σχέδιά τους, αλλά να τα ανατρέψουμε, ακόμη κι αν δεν τα ξέρουμε.
Είναι απολύτως βέβαιο πως δε φτιάχνονται για το καλό μας και μόνον εμείς μπορούμε να σταματήσουμε τον κατήφορο.
Γρηγοριάδης Κώστας
Αν-ασφάλεια για τα μονοπώλια
Γρηγοριάδης Κώστας
«Βασική προϋπόθεση για την ανασυγκρότηση της χώρας είναι να επικρατεί κλίμα ασφάλειας ως προς το πλαίσιο μέσα στο οποίο κινούμαστε», τόνισε χτες ο Ευ. Βενιζέλος, ομολογώντας για ακόμα μια φορά πως υπέρτατος στόχος της κυβέρνησης και της εφαρμοζόμενης βάρβαρης πολιτικής είναι να εμπεδώνει διαρκώς κλίμα ασφάλειας, εννοείται για τα ξένα και εγχώρια μονοπώλια και τους ξένους δανειστές. Παραλείπει όμως σκόπιμα ο υπουργός Οικονομικών να αναφέρει ότι για να δημιουργηθεί αυτό το «κλίμα ασφάλειας» για το μεγάλο κεφάλαιο πρέπει να σφαγιαστούν οι μισθοί και οι συντάξεις, να κατεδαφιστούν τα εργασιακά, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, να διαλυθούν οι εργασιακές σχέσεις, ώστε να μπορούν να αγοράσουν πάμφθηνα την εργατική δύναμη, να πετσοκοπούν άγρια οι δαπάνες για την Παιδεία, την Υγεία, την Κοινωνική Πρόνοια, να ενταθούν οι φοροεπιδρομές στα λαϊκά νοικοκυριά, ώστε να μπορούν να μειωθούν κι άλλο οι φορολογικοί συντελεστές για τα επιχειρηματικά κέρδη, να εκποιηθεί η δημόσια περιουσία, κ.ο.κ. Με άλλα λόγια, κλίμα ασφάλειας για τους «επενδυτές» σημαίνει όλεθρος και φρίκη για το λαό. Πραγματική ασφάλεια για το λαό, σημαίνει πρώτα απ' όλα ότι πρέπει να έχει διασφαλιστεί το δικαίωμά του στη δουλειά, στη δωρεάν δημόσια Παιδεία και Υγεία, στην αναψυχή, κ.ο.κ. Και αυτά τα δικαιώματα και τις σύγχρονες ανάγκες μόνο η λαϊκή εξουσία μπορεί να τα διασφαλίσει, καθιστώντας λαϊκή περιουσία τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής στους βασικούς κλάδους της οικονομίας, με τον εργατικό - λαϊκό έλεγχο.
Βολική εκτόνωση...
Το μπαράζ των επιθέσεων και των προπηλακισμών σε βάρος βουλευτών της κυβέρνησης, παρά τις φραστικές καταδίκες και τους αφορισμούς από την πλευρά του ΠΑΣΟΚ, βολεύει και εξυπηρετεί το σύστημα. Αλλωστε, βγάζει μάτι η προσπάθεια του κυβερνώντος κόμματος να αξιοποιήσει αυτές τις επιθέσεις για να αθωώσει συνολικά την αντιλαϊκή πολιτική του και να βρεθεί από τη θέση του θύτη, σε αυτή του θύματος. Το ίδιο βολικές για το σύστημα είναι και οι μούντζες στο Κοινοβούλιο, ή τα συνθήματα «να καεί η Βουλή», «οι 300 στο Γουδή» και πάει λέγοντας. Είναι αντιδράσεις ανέξοδης εκτόνωσης της δεδομένης λαϊκής δυσαρέσκειας, που βολεύει το αστικό πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του, στο βαθμό που συντελεί στο να συγκαλύπτεται και να μη στοχοποιείται η στρατηγική τους. Τέτοιου είδους αντιδράσεις όχι μόνο ενσωματώνονται εύκολα και χειραγωγούνται, αλλά επιπλέον δίνουν και μια πρώτης τάξης ευκαιρία στα αστικά επιτελεία να επιτεθούν συνολικά στο οργανωμένο λαϊκό κίνημα, κραδαίνοντας τον κίνδυνο της «ανομίας» και της «εκτροπής». Χαρακτηριστικό παράδειγμα το χτεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιο της Καθημερινής, η οποία, αφού μπερδεύει τους προπηλακισμούς των βουλευτών με τα επεισόδια των προβοκατόρων, την Κερατέα και τελικά με τον τουρισμό και τις επενδύσεις, καλεί όλους να σκεφτούν σοβαρά τους κινδύνους που προκύπτουν για τη δημοκρατία. Και για να μη μένει καμιά αμφιβολία για το τι συνειρμούς επιδιώκει να καλλιεργήσει η εφημερίδα, καλεί το ΚΚΕ να συνδράμει τα άλλα «υπεύθυνα κόμματα», την αστυνομία και την κυβέρνηση στην επιβολή της τάξης «πριν αυτή η χώρα βυθιστεί σε μια άβυσσο μίσους και βίας».
... και συνειρμοί σε βάρος του ΚΚΕ
Τι σχέση έχει το ΚΚΕ, το οργανωμένο εργατικό λαϊκό κίνημα με τα όσα αραδιάζει η «Καθημερινή» σαν «κίνδυνο για τη δημοκρατία»; Καμία απολύτως. Μπλέκει, όμως, και το ΚΚΕ, για να υπονοήσει ότι και η δική του η δράση αποτελεί πλήγμα στον τουρισμό και υπονομεύει τη σταθερότητα. Αρα, να κάτσει στα αυγά του το ταξικό εργατικό κίνημα και να μη διεκδικεί, γιατί έτσι δημιουργείται το έδαφος για την «ανομία». Από την άλλη, με τον υπαινιγμό ότι το ΚΚΕ, μαζί με όλα τα άλλα «υπεύθυνα κόμματα» μπορεί να συμβάλει στην αντιμετώπιση της κατάστασης, προσπαθεί να παρουσιάσει το ΚΚΕ σαν κόμμα συστημικό. Μ' ένα σμπάρο δυο τρυγόνια επιδιώκει η «Καθημερινή», για λογαριασμό της τάξης που υπηρετεί. Είναι γελασμένοι, όμως, αν νομίζουν ότι με τα προπαγανδιστικά τους τερτίπια θα πλήξουν το ΚΚΕ. Ο λαός έχει πείρα. Και αποκτά ολοένα και περισσότερη, όσο το κεφάλαιο, τα κόμματα και οι γραφίδες του προσπαθούν με αθλιότητες να ξεπεράσουν τα αδιέξοδα, που συναντούν στην προσπάθειά τους να διαχειριστούν την κρίση σε βάρος του λαού.
Φτιάχνουν επικίνδυνο κλίμα
«
Διαβάζοντας» τα γεγονότα των τελευταίων ημερών από τη σκοπιά των συμφερόντων της πλουτοκρατίας, τα αστικά επιτελεία κραδαίνουν τον κίνδυνο του «χάους» και της «ανομίας», άμεσα συνδεδεμένο με το ενδεχόμενο να κηρύξει η κυβέρνηση στάση πληρωμών. Η συλλογιστική τους στόχο έχει να μεγαλώσει τους εκβιασμούς στις λαϊκές συνειδήσεις, να ταυτίσει τις εργατικές κινητοποιήσεις με το σκηνικό που στήνουν οι προβοκάτορες και οι δυνάμεις καταστολής σε περιόδους όξυνσης της ταξικής πάλης και να δημιουργήσει αντιδραστικά αντανακλαστικά ενάντια στο οργανωμένο ταξικό κίνημα και την πολιτική πρωτοπορία του, το ΚΚΕ.
Με κορωνίδα την υπεράσπιση δήθεν της «δημοκρατίας», σκόπιμα αφυδατωμένης από το ταξικό της περιεχόμενο, όλοι μ' ένα στόμα καλούν σε σύμπραξη των αστικών δυνάμεων, δείχνοντας το περιεχόμενο των αλλαγών που προωθούνται στο αστικό πολιτικό σύστημα. Συγκροτήματα του Τύπου βλέπουν το δίπολο της αντιπαράθεσης να μορφοποιείται ανάμεσα στις δυνάμεις εκείνες που θέλουν τη χρεοκοπία - χωρίς να λένε ότι ο λαός έχει ήδη χρεοκοπήσει - και σε εκείνες που παλεύουν δήθεν να σώσουν τη χώρα από τη στάση πληρωμών. Σκόπιμα προσπαθούν να ταυτίσουν κόμματα και φορείς που παλεύουν με όρους μαζικής πολιτικής πάλης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτική, με τις ομάδες εκείνες που είτε εκτονώνουν ανώδυνα για το σύστημα την αγανάκτησή τους, είτε δρουν σε διατεταγμένη υπηρεσία για να προκαλέσουν το χτύπημα του κινήματος.
Εν κατακλείδι, λένε ότι προκειμένου η Ελλάδα να μην κυλήσει στο χάος, τα αστικά κόμματα πρέπει να πάρουν τα μέτρα τους για να προστατεύσουν - όπως ισχυρίζονται - τη δημοκρατία. Φτάνουν μάλιστα στο σημείο να παρουσιάζουν το ΚΚΕ, που πρωτοστατεί σε απεργίες και μαζικές εργατικές διαδηλώσεις, ως κόμμα που «φλερτάρει με τις ακραίες, βίαιες μεθόδους», που οργανώνονται ή χρησιμοποιούνται από το αστικό κράτος για να χτυπήσουν το λαϊκό κίνημα. Αλλοι πάλι, μιλάνε ανοιχτά για «φάση μετάλλαξης και αναδιαμόρφωσης» του πολιτικού συστήματος και προαναγγέλλουν ότι «η νέα μορφή του θα εξαρτηθεί (...) από την αντιπαράθεση μεταξύ των δυνάμεων που θα στηρίξουν πραγματικά τη διάσωση της ελληνικής οικονομίας και από εκείνες που θα βρεθούν απέναντι, είτε επειδή δεν την επιθυμούν είτε επειδή φαντάζονται τη χώρα αλλιώς». Μόνο που αυτές οι δυνάμεις που σώζουν τη χώρα, χρεοκοπούν το λαό.
Φτιάχνουν το κλίμα ώστε όποιος αμφισβητεί έστω και μια παρωνυχίδα της κυρίαρχης αντιλαϊκής πολιτικής, να συκοφαντείται, να λοιδορείται, να καταστέλλεται. Αυτός είναι και ο λόγος της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού: Να θωρακιστεί το αστικό σύστημα απέναντι στη λαϊκή δυσαρέσκεια, ώστε να μπορέσει με αποτελεσματικότητα να υπηρετήσει το κεφάλαιο και να νομοθετήσει τα μέτρα που έχει ανάγκη η κερδοφορία του. Γι' αυτό ζυμώνουν «λύσεις» όπως οι κυβερνήσεις συνεργασίας και προωθούν μέτρα, που στόχο έχουν να δυσκολέψουν τη δράση του ΚΚΕ. Για να ενσωματώσουν το λαό, να χτυπήσουν με όποια μέσα διαθέτουν το ταξικά προσανατολισμένο κίνημα. Την πραγματική διαχωριστική γραμμή στην κοινωνία και στα κόμματα, τη βάζει το δίλημμα «με τα μονοπώλια ή με το λαό». Η αναμόρφωση του πολιτικού σκηνικού υπηρετεί τα μονοπώλια. Ο λαός έχει το δικό του δρόμο να βαδίσει: Ανυπακοή, λαϊκή συμμαχία, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, των κομμάτων που την υπηρετούν.
Feeds
