Πέμπτη 2 Ιούνη 2011
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Καταστολή της αγωνιστικής διάθεσης

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Το Σύμφωνο για το ευρώ, το πακέτο της οικονομικής διακυβέρνησης, αποτελούν νέα μέσα για την εντεινόμενη επίθεση κατά των εργαζομένων και των λαών της Ευρώπης (...) Το κίνημα των αγανακτισμένων πολιτών υπογραμμίζει την κρίση νομιμοποίησης των εφαρμοζόμενων πολιτικών και επομένως πρέπει να συνδεθούμε και να ενισχύσουμε το αίτημα για συμμετοχή των πολιτών και των λαών στη λήψη τόσο σοβαρών αποφάσεων».

Αυτή είναι η άποψη του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, διά στόματος του ευρωβουλευτή του Ν. Χουντή. Φαίνεται ότι στο όνομα των «αγανακτισμένων» ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ προβάλλει ένα κατ' αυτόν πρόβλημα και ένα δικό του αίτημα. Δηλαδή, να επιτραπεί στους λαούς να πάρουν μέρος σε ένα στημένο παιχνίδι με δοσμένους εκ των προτέρων τους νικητές. Και με τη συμμετοχή τους αυτή να το νομιμοποιήσουν. Κακά τα ψέματα. Στον καπιταλισμό η μόνη συμμετοχή που επιτρέπεται στους λαούς είναι η αδιαμαρτύρητη αποδοχή και εφαρμογή από μέρους τους αποφάσεων που λαμβάνονται με έναν και μόνο γνώμονα: Τα συμφέροντα των μονοπωλίων. Το να ισχυρίζεται ο οπορτουνισμός ότι μπορεί να υπάρξει λαϊκή συμμετοχή στη λήψη αποφάσεων που μάλιστα θα επιδράσει, ώστε αυτές να μην είναι και τόσο αντιλαϊκές, αποτελεί καραμπινάτο ψέμα. Προσκρούει μάλιστα και στην εμπειρία. Οπου ρωτήθηκαν οι λαοί για οτιδήποτε και η ετυμηγορία τους δεν άρεσε στο σύστημα, αυτό είτε την έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του είτε φρόντισε η ετυμηγορία αυτή να αλλάξει υπέρ του.

Μία συμμετοχή πρέπει να αφορά τους λαούς. Η συμμετοχή στη δράση, στον αγώνα, στην ταξική πάλη για ανατροπή του καπιταλισμού. Ολα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και για να εθίζονται οι λαϊκές συνειδήσεις στην αυταπάτη ότι αυτό το σύστημα μπορεί να εξανθρωπιστεί, αυταπάτη - ναρκωτικό που καταστέλλει αγωνιστικές διαθέσεις και διεργασίες ριζοσπαστικοποίησης.

Σκόπιμη διαστρέβλωση

«...Το λέω γιατί άκουσα και τους μύδρους που έριξε η Αλέκα Παπαρήγα, ότι δεν έχει πολιτική κατεύθυνση, ότι υποτασσόμαστε στο αυθόρμητο (...) Αρα λοιπόν είναι κατ' αρχήν μια θετική εκκίνηση η συγκέντρωση στις πλατείες και από εκεί και πέρα εξαρτάται και από τους ίδιους. Θα ήταν λάθος να πω ότι εξαρτάται από τους πεφωτισμένους ή από τις δυνάμεις που έχουν την ιδεολογία να δώσουν κατεύθυνση. Εξαρτάται και από τον ίδιο τον κόσμο, πόση αποφασιστικότητα θα δείξει, πόση επιμονή, πώς θα συγκλίνει αυτά που γίνονται στην κοινωνία με αυτά που γίνονται στους ΠΟΕ - ΟΤΑ, στο ΤΤ, στις ΔΕΚΟ κ.λπ. (...) Η αριστερά που σκέπτεται και δεν είναι περιχαρακωμένη τα έχει δει, τα έχει αναλύσει εδώ και δεκαετίες και κυρίως δεν τα φοβάται». Τάδε έφη Ν. Βούτσης, μέλος της ΠΓ του ΣΥΝ στον ρ/σ «Κόκκινο». Ο ΣΥΝ σκόπιμα διαστρεβλώνει το ΚΚΕ, προσπαθώντας να συμβάλει και αυτός - στο μέτρο των δυνάμεών του - στο να καλλιεργείται η αντίθεση που θέλουν οι αστοί ανάμεσα στο οργανωμένο κίνημα και την αυθόρμητη αντίδραση στην κυρίαρχη πολιτική. Το ΚΚΕ σε καμιά δημόσια τοποθέτησή του δεν έχει εξαπολύσει μύδρους για όσους διαδηλώνουν στις πλατείες. Ούτε, όμως, προσπαθεί να χαϊδέψει άκριτα τα αυτιά τους, όπως κάνει ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος έχει το χούι να θεοποιεί οτιδήποτε έξω από το οργανωμένο λαϊκό ή ταξικό εργατικό κίνημα. Ακριβώς γιατί ενδιαφέρεται να μπουν στη συνειδητή πάλη ενάντια σ' αυτούς που τους κάνουν τη ζωή κόλαση, τα μονοπώλια και την εξουσία τους, πράγμα το οποίο ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αντιστρατεύεται. Αλλά επιβεβαιώνει ο Βούτσης ότι η ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ είναι αντίθετος με το οργανωμένο ταξικό κίνημα, περιγράφοντας τον τρόπο με τον οποίο το κόμμα του αντιλαμβάνεται το κίνημα. Δηλώνει πως το θέλει ακαθοδήγητο από κόμματα και συνδικάτα, δηλαδή αποκομμένο από την εργατική τάξη και τις διεκδικήσεις της. Τα ίδια έλεγαν και με τα διάφορα φόρουμ, τους φοιτητικούς αγώνες για το άρθρο 16 και πάει λέγοντας. Δείχνουν αξιέπαινη συνέπεια στον τρόπο με τον οποίο αντιπαλεύουν το οργανωμένο κίνημα και εχθρεύονται τον πρωτοπόρο ρόλο της εργατικής τάξης, επειδή σε τελική ανάλυση θέλουν το λαό ηττημένο και απογοητευμένο στη γωνία.

Προβιές της πλουτοκρατίας

Τάχα σοφοί, «ανεξάρτητοι τεχνοκράτες», οι ορντινάντσες και οι εφεδρείες τόσο του εκμεταλλευτικού συστήματος όσο και των πολιτικών κομμάτων του, καθένας από τη δική «προβιά», βάλθηκαν να πείσουν το λαό για την αναγκαιότητα της κλιμακούμενης βαρβαρότητας.

Το «μικρόφωνο» δόθηκε χτες στον νομπελίστα οικονομολόγο Χ. Πισσαρίδη. Ανάμεσα σε άλλα, «προτείνει» την εφαρμογή περισσότερο ευέλικτων συστημάτων στην Κοινωνική Ασφάλιση, ιδιωτικοποιήσεις, δραστική περικοπή της φορολογίας στις επιχειρήσεις, την ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων. Από την άλλη, ο ίδιος είναι που «διαπιστώνει» ότι σε αυτήν τη φάση το Δημόσιο χρειάζεται έσοδα και κατά συνέπεια δεν είναι κατάλληλη εποχή για μειώσεις φόρων (για το λαό).

Η «επιστημοσύνη» τους είναι απόλυτα ενταγμένη στον ενιαίο στρατηγικό σχεδιασμό της πλουτοκρατίας. Μέσα από τα νέας κοπής αντιλαϊκά πακέτα είναι βγαλμένοι και οι μηρυκασμοί όπως οι παραπάνω. Το «διαφορετικό» και γι' αυτό απόλυτο χρήσιμό τους, αλλά επικίνδυνο για το λαό, είναι η μάσκα της δήθεν ...ανεξάρτητης άποψης...

Ο πραγματικός αντίπαλος

Ορισμένοι επιμένουν να προσεγγίζουν την οικονομική κρίση και το σκηνικό που διαμορφώνεται από τις φιλομονοπωλιακές παρεμβάσεις της κυβέρνησης, για τη μεταφορά των επιπτώσεών της στα λαϊκά στρώματα, ως «υποθήκευση της χώρας» (αυτό λόγω των «εγγυήσεων» για τα δάνεια), «καθεστώς ομηρίας» και άλλα παρόμοια. Οταν, όμως, προσπαθούν να αποκωδικοποιήσουν τη σκέψη τους, ξεχνάνε την κρίση και «δείχνουν» τη Γερμανία και την Μέρκελ, άλλες πρωτεύουσες χωρών της ΕΕ, ή την ΕΚΤ και το ΔΝΤ. Το αποτέλεσμα είναι να προσφέρουν ένα πρώτης τάξεως άλλοθι και σανίδα σωτηρίας στους κυβερνώντες, οι οποίοι ακόμα και όταν δεν το λένε ανοιχτά, συστηματικά υπαινίσσονται ότι άλλοι είναι εκείνοι που φταίνε για τα αντιλαϊκά μέτρα, άλλοι ευθύνονται για την έντασή τους και από αλλού έρχονται οι εντολές για τη συνεχή τους διεύρυνση.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι διαφορετική. Κυβέρνηση και κεφάλαιο έχουν εξαπολύσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, με άμεσο στόχο να στηρίξουν, όσο γίνεται περισσότερο, τις διάφορες ομάδες του κεφαλαίου και να ελέγξουν τις αρνητικές συνέπειες που έχει η οικονομική κρίση για την πλουτοκρατία. Αυτό γίνεται στην Ελλάδα, αυτό γίνεται και στις άλλες χώρες της ΕΕ, αυτό γίνεται σ' ολόκληρο τον καπιταλιστικό κόσμο. Κυβέρνηση και κεφάλαιο, σε αγαστή συνεργασία με την ΕΕ, χωρίς ίχνος σχέσεων ομηρίας, έχουν καταστρώσει ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για να προωθήσουν μέτρα και πολιτικές που θα εξασφαλίζουν την κερδοφορία του κεφαλαίου (και μάλιστα του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου) στις σύγχρονες συνθήκες εξέλιξης του συστήματος. Ντόπια και ξένη πλουτοκρατία, ενωμένοι πλήρως και με κοινό εφαλτήριο τον ιμπεριαλιστικό συνασπισμό της ΕΕ που δημιούργησαν, απεργάζονται από κοινού τρόπους και μεθόδους για το κυριολεκτικό ξεζούμισμα των λαών, μόνο και μόνο για να βγουν οι εκπρόσωποί τους κερδισμένοι από τη λαίλαπα της κρίσης.

Ταυτόχρονα, και παράλληλα με το «μαύρο μέτωπο» κατά των εργαζομένων, εντείνονται και οι ανταγωνισμοί μεταξύ των διαφόρων ομάδων της οικονομικής ολιγαρχίας, τόσο στο εσωτερικό της κάθε χώρας - μέλους, όσο και σε διακρατικό επίπεδο. Αυτό είναι αναπόφευκτο, είναι συστατικό στοιχείο του ίδιου του καπιταλισμού. Ετσι, η κάθε Μέρκελ ενδιαφέρεται περισσότερο για τα συμφέροντα των γερμανικών κεφαλαίων και ο κάθε Παπανδρέου για τα συμφέροντα των κεφαλαίων που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα. Και εδώ, βέβαια, έρχονται στην επιφάνεια οι εκτιμήσεις, που πολύ έγκαιρα είχε διατυπώσει το ΚΚΕ, ότι η οικονομική ανισομετρία ανάμεσα στις χώρες - μέλη της ΕΕ θα οξυνθεί και ότι οι αποκλίσεις θα μεγαλώνουν, με φυσικό επακόλουθο η οικονομική ανισομετρία να φέρνει και πολιτική ανισομετρία.

Είναι δεδομένο ότι, στην κοινωνία μας, η κυριαρχία της οικονομικής ολιγαρχίας διαμορφώνει συνθήκες πλήρους ομηρίας για εκατομμύρια λαϊκά νοικοκυριά. Είναι βέβαιο ότι οι πλουτοπαραγωγικές πηγές της χώρας, το παραγωγικό δυναμικό, ο παραγόμενος από τους εργαζόμενους πλούτος, όλα αυτά που ελέω συστήματος ανήκουν σε μια χούφτα μεγαλοκαπιταλιστές, βρίσκονται στην ιδιοκτησία των κεφαλαιοκρατών. Αυτό είναι το εμπόδιο που πρέπει να αντιμετωπίσουμε. Το κεφάλαιο και οι εκπρόσωποί του είναι ο αντίπαλος των εργαζομένων. Γι' αυτό και εκείνο που απαιτείται είναι να αντισταθούμε στην πολιτική που εκχωρεί τα λαϊκά δικαιώματα στο κεφάλαιο. Να οικοδομήσουμε το Λαϊκό Μέτωπο, που θα βάλει φραγμό στην πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, στην πολιτική που λεηλατεί τα λαϊκά στρώματα για να τη βγάλουν καθαρή οι κεφαλαιοκράτες, που θα την ανατρέψει.


Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Ομηρία η αξιολόγηση

Παπαγεωργίου Βασίλης

ΑΠ' Ο,ΤΙ ΦΑΙΝΕΤΑΙ, εφεξής η ...λέξη κλειδί (για το Δημόσιο) των κυβερνώντων θα είναι η ...«αξιολόγηση»!

Οπως δηλώνουν, 7.000 υπάλληλοι πρόκειται μετά τις συγχωνεύσεις να «αξιολογηθούν» και στη συνέχεια να αποφασιστεί η τύχη τους. Δηλαδή να απολυθούν, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία γι' αυτό.

Και οι αμοιβές, όμως, στο Δημόσιο - από ό,τι ακούγεται - θα αποτελέσουν αντικείμενο κάποιας ...αξιολόγησης. Κάποιοι «καλοί» και «ξεχωριστοί» θα έχουν ωριμάνσεις στους μισθούς τους και κάποιοι όχι.

Εξυπακούεται, φυσικά, πως όταν το ΠΑΣΟΚ ετοιμάζει τέτοιου είδους μηχανισμούς, το περιεχόμενό τους και τα κριτήριά τους θα είναι ανάλογα του ...παρελθόντος του κυβερνώντος κόμματος.

Ας μην ξεχνάμε ότι πρόκειται για το κόμμα που έχει κάνει το ρουσφέτι και την εξαγορά συνειδήσεων ...επιστήμη.

ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΚΑΡΑΜΕΛΑ ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ έχει κάνει την εμφάνισή της στα δελτία ειδήσεων: Για όλα φταίει το ...«πολιτικό σύστημα»! Τι είναι αυτό ακριβώς; Γιατί φταίει; Δεν μπαίνουν στον κόπο να μας εξηγήσουν.

Προφανώς, θεωρούν πολύ καλύτερη τη ...θολούρα παρά την αλήθεια. Αυτήν που λέει πως πολύ συγκεκριμένες πολιτικές δυνάμεις εξυπηρετούν πολύ συγκεκριμένα συμφέροντα μιας πολύ συγκεκριμένης τάξης.

Λογικό, όμως, αυτό που κάνουν, μια και η πλουτοκρατία είναι αυτή που εξυπηρετείται και οι ιδιοκτήτες των καναλιών σε αυτήν ανήκουν.


Γρηγοριάδης Κώστας

Ο πραγματικός στόχος

Γρηγοριάδης Κώστας

Το πακέτο για τα εργασιακά που «κλείδωσε» η κυβέρνηση με την τρόικα και θα περιληφθεί στο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα στοχεύει κατ' ευθείαν στην καρδιά των εργασιακών δικαιωμάτων, καθώς δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη διαρκή συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης και την πιο άγρια εκμετάλλευση των εργαζομένων. Οι συλλογικές συμβάσεις καταργούνται, οι ευέλικτες εργασιακές σχέσεις κυριαρχούν παντού, προκειμένου να διασφαλιστεί η αειφόρος κερδοφορία του κεφαλαίου. Με τις προωθούμενες αντεργατικές ανατροπές η εργοδοσία θα μπορεί να «διευθετεί», όπως επιθυμεί, το χρόνο εργασίας και να πληρώνει πολύ πιο φτηνά την εργατική δύναμη. Αυτός όμως είναι και ο πραγματικός στόχος του πολέμου που διεξάγουν η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση και η τρόικα, με τη στήριξη των άλλων κομμάτων του κεφαλαίου: Να θωρακίσουν την ανταγωνιστικότητα και την κερδοφορία των μονοπωλίων. Καταρρέουν για πολλοστή φορά τα κυρίαρχα ιδεολογήματα ότι τάχα στόχος των βάρβαρων μέτρων είναι η αντιμετώπιση τάχα του χρέους και των ελλειμμάτων. Αντίθετα, αποδεικνύεται περίτρανα ότι τα μέτρα που παίρνουν οδηγούν στην ένταση της ταξικής εκμετάλλευσης και καθιστούν ολοένα πιο φτηνή την εργατική δύναμη. Ακριβώς γι' αυτό η αντεπίθεση του λαού πρέπει να στοχεύει καθαρά στο μεγάλο ένοχο, το καπιταλιστικό σύστημα και τα μονοπώλια που είναι το βασικό χαρακτηριστικό του. Αλλη φιλολαϊκή διέξοδος δεν υπάρχει.

Μπροστά σε διλήμματα

«Εδώ που βρισκόμαστε, όμως, έχουμε να διαλέξουμε ανάμεσα σε επώδυνες λύσεις από τη μια και καταστροφικές από την άλλη», συνοψίζει το «επικαιροποιημένο» εκβιαστικό δίλημμα της κυρίαρχης προπαγάνδας η «Καθημερινή», στο χθεσινό πρωτοσέλιδο σχόλιό της. Με άλλα λόγια, ξεχάστε και πάλι πώς φτάσαμε ως εδώ, ξεχάστε πόσο καταστράφηκε η ζωή σας, ξεχάστε πάνω απ' όλα ποια είναι η βασική αιτία της κρίσης, και πάρτε το απόφαση ότι δεν υπάρχει άλλη λύση από το να αποδεχθείτε ως αναγκαίες τις νέες άγριες θυσίες. Το ίδιο δηλαδή εκβιαστικό και τρομοκρατικό δίλημμα που έμπαινε στο όνομα της χρεοκοπίας, ως πιστόλι στον κρόταφο του λαού, για να τσακίσουν το λαϊκό κίνημα. Αυτό όμως που παραβλέπουν οι εμπνευστές αυτών των εκβιαστικών διλημμάτων, είναι ότι και τα δύο σκέλη τους έχουν τον ίδιο αποδέκτη, το λαό. Δηλαδή και οι επώδυνες λύσεις και η καταστροφή πλήττουν μόνο τα λαϊκά στρώματα, είναι δηλαδή από χέρι χαμένα. Αντίθετα μένει έξω η πλουτοκρατία, που όχι μόνο δεν την αγγίζουν οι επώδυνες ή καταστροφικές λύσεις, αλλά αποτελούν ευκαιρία για να ενισχύσει την κερδοφορία της, πράγμα που ήδη αρχίζει να αποδίδει «καρπούς». Το παραπάνω δίλημμα λοιπόν είναι το δίλημμα που θέτουν η πλουτοκρατία, η κυβέρνηση και τα κόμματα του κεφαλαίου, για να κρατάνε διαρκώς το λαό με σκυμμένο το κεφάλι. Το δίλημμα όμως για το λαό είναι αν θα δεχθεί να πτωχεύσει ο ίδιος ή θα πάρει όλα τα μέτρα, για να πτωχεύσει η πλουτοκρατία. Προϋπόθεση, βέβαια, είναι η ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων.

«Διεκδικούν» το δικαίωμα στις μπίζνες!

Οι περικοπές κονδυλίων στα Πανεπιστήμια και τα ΤΕΙ έχουν φτάσει τα ιδρύματα, όντως, σε αδιέξοδο, ενώ το υπουργείο Παιδείας έχει ξεκαθαρίσει πως δε θα διαθέσει ούτε ένα ευρώ παραπάνω. Τι κάνουν και τι προτείνουν γι' αυτό οι ηγεσίες της ΠΟΣΔΕΠ και της ΟΣΕΠ - ΤΕΙ; Ο,τι ακριβώς και πολλές πρυτανικές αρχές, ζητούν τη δυνατότητα να κάνουν μπίζνες και να υπάρχει οικονομική και διοικητική αυτοτέλεια των ιδρυμάτων για να βγουν στην «αγορά». Με λίγα λόγια, «απαιτούν» αυτό ακριβώς που προτείνει η κυβέρνηση, «αντιδρώντας» έτσι στις μειώσεις κονδυλίων! Στην ίδια κατεύθυνση με τις προτάσεις για καλύτερη διαχείριση των οικονομικών των ιδρυμάτων και της εξεύρεσης πόρων απ' την «αγορά» οι ηγεσίες της ΠΟΣΔΕΠ και της ΟΣΕΠ - ΤΕΙ ζήτησαν αξιοποίηση της ακίνητης περιουσίας των ιδρυμάτων και εκμετάλλευση των ερευνητικών δραστηριοτήτων. Ζητούν, δηλαδή, να εφαρμόσουν το νόμο - πλαίσιο για το Πανεπιστήμιο που θα λειτουργεί σαν επιχείρηση και θα μπορεί να εμπορεύεται πλήρως τις λειτουργίες του... πριν καν ο νέος νόμος ψηφιστεί!

Η ΑΠΟΨΗ ΜΑΣ
Ιδεολογήματα ενσωμάτωσης

Μιλώντας σε χτεσινή εκδήλωση της Τράπεζας της Ελλάδας, ο Γ. Παπανδρέου είπε μεταξύ άλλων: «Η κλιματική αλλαγή, η ανεργία, η μετανάστευση, η παγκόσμια οικονομική κρίση είναι φαινόμενα που απαιτούν την παγκόσμια συνεργασία (...) Και όσοι διαδηλώνουν, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε τόσες πλατείες ανά τον κόσμο, απευθύνονται σε εθνικά συστήματα Δημοκρατίας, τα οποία σήμερα είναι αδύναμα, πολύ πιο αδύναμα από ό,τι παλαιά (...) αιχμαλωτίζονται από παγκόσμιες εξουσίες και από τις αδυναμίες ενός παγκόσμιου ή περιφερειακού συστήματος (...) Απαιτείται ριζική αναμόρφωση, και σε περιφερειακό, και σε εθνικό επίπεδο, του συστήματος δημοκρατικής διακυβέρνησης, που θα δίνει τη δυνατότητα στον ενημερωμένο πολίτη να δρα, να παίρνει πρωτοβουλίες και να αναλαμβάνει ευθύνες, μέσα σε ένα πλαίσιο κανόνων και αρχών δικαίου».

Μιλώντας εκ μέρους της πλουτοκρατίας, ο Γ. Παπανδρέου καλεί το λαό να εμπεδώσει μια βολική για τα συμφέροντά της περιγραφή της πραγματικότητας. Σύμφωνα με τον πρωθυπουργό, η καταστροφή του περιβάλλοντος, η ανεργία και πάει λέγοντας δεν είναι αποτέλεσμα του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής - σε συνθήκες μάλιστα παγκοσμιοποιημένης δράσης του κεφαλαίου - αλλά η στρέβλωση που προκαλεί η διαχείριση του καπιταλισμού από «αδύναμα εθνικά συστήματα δημοκρατίας». Αυτό προσπαθεί να πει ο Γ. Παπανδρέου για να βγάλει λάδι την κυβέρνηση, την ΕΕ και την ενιαία στρατηγική τους. Ταυτόχρονα καλλιεργεί την πλαστή εικόνα ότι τα πράγματα μπορούν να αλλάξουν με επιμέρους παρεμβάσεις στο αστικό σύστημα, χωρίς όμως να πειραχτεί ούτε τρίχα από τα συμφέροντα του κεφαλαίου στη σφαίρα της παραγωγής.

Προσπαθεί μάλιστα να επιδράσει στο λαϊκό κίνημα για να το φέρει στα μέτρα του και το παρουσιάζει σαν ένα πράγμα που παλεύει για «ριζική αναμόρφωση της διακυβέρνησης», εκφράζοντας τον μύχιο πόθο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της να ενσωματώσουν τις λαϊκές αντιδράσεις στα σχέδιά τους, για αναμόρφωση του αστικού συστήματος, ακριβώς για να μη διακινδυνεύσει η αστική εξουσία από τη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων. Λένε δηλαδή πως ο λαός μπορεί να ζήσει καλύτερα, αρκεί να βυθιστεί στην ψευδαίσθηση ότι είναι και αυτός συμμέτοχος στην άσκηση της διακυβέρνησης, μέσα από ομάδες και «κινήματα» που κινούνται εντός των ορίων του συστήματος και έχουν ρόλο συμπληρωματικό στην αστική διαχείριση.

Τα ίδια φούμαρα πουλούσε το ΠΑΣΟΚ με αφορμή και την έξαρση της προπαγάνδας περί «συμμετοχικής δημοκρατίας». Θέλουν τον εργαζόμενο να λιώνει στο μεροκάματο, να δουλεύει μέχρι τα 70 για μια ψωροσύνταξη, αλλά να μη βλέπει την αιτία για τα δεινά του και να στέκεται μακριά από το συνδικάτο του και την οργανωμένη ταξική πάλη. Αντίθετα, τον προτρέπουν να αποκτήσει πιο ενεργητικό ρόλο στον εξωραϊσμό και στη θωράκιση της αδίστακτης αστικής εξουσίας, με τη συμμετοχή του σε θεσμούς και πρωτοβουλίες που αφήνουν στο απυρόβλητο τα συμφέροντα του κεφαλαίου και την κυριαρχία του στην παραγωγή. Το ταξικό εργατικό κίνημα είναι αυτό που τους φοβίζει πραγματικά και σκαρφίζονται ένα κάρο ιδεολογήματα για να αποτρέψουν τη μαζικοποίησή του. Μάταιος κόπος. Το μέλλον της εργατικής τάξης και των συμμάχων της βρίσκεται στο γκρέμισμα της αστικής εξουσίας και όχι στο ρετουσάρισμά της.



Ευρωεκλογές Ιούνη 2024
Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ