ΑΠΟ ΜΕΡΑ ΣΕ ΜΕΡΑ | ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Ταχτική τους ο αποπροσανατολισμός

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Ο χαρακτήρας της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων (ΣΕΣ) που λειτουργεί περισσότερο ως τμήμα του συστήματος της ΕΕ παρά σαν ταξική συνδικαλιστική οργάνωση», «η ΣΕΣ, η οποία σήμερα λειτουργεί ως απλό λόμπι, με ελάχιστες κινηματικές πρωτοβουλίες, συμβιβαστικά με τις κυρίαρχες πολιτικές στην ΕΕ».

Αυτά γράφει στα κείμενά της η «Αυτόνομη Παρέμβαση» (ΣΥΝ), η οποία παρά τις δήθεν επιφυλάξεις της ακολουθεί πιστά τον προγραμματισμό της ΣΕΣ. Χαρακτηριστικό παράδειγμα, η στάση της ΑΣΚ ΟΤΑ (ΣΥΝ) στην Πανελλήνια Ομοσπονδία Εργαζομένων στους ΟΤΑ (ΠΟΕ - ΟΤΑ). Μαζί με την ΠΑΣΚ οργάνωσαν συλλαλητήριο το Σάββατο 9 Απρίλη, στο πλαίσιο της πανευρωπαϊκής μέρας δράσης της ΣΕΣ. Σαν να μην έφτανε αυτό, στο γενικό συμβούλιο της ΠΟΕ - ΟΤΑ, την Κυριακή 10 Απρίλη, η ΑΣΚ ΟΤΑ επιτέθηκε (πάντα μαζί με την ΠΑΣΚ) στις δυνάμεις του ΠΑΜΕ, γιατί δε συμμετείχαν στο συλλαλητήριο και κατηγορώντας για απεργοσπασία !!!

Οταν οι ταξικές δυνάμεις απάντησαν πως δε συμμετέχουν σε δράση της ξεπουλημένης ΣΕΣ, η απάντηση της ΑΣΚ ΟΤΑ ήταν πως «σιγά μην ήξεραν οι εργαζόμενοι στους ΟΤΑ ότι αυτό γίνεται στο πλαίσιο της ΣΕΣ»!!! Και, βέβαια, οι ίδιοι δεν ένιωσαν ούτε στιγμή την ανάγκη να τους ενημερώσουν.

Για τις δυνάμεις του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ η θολούρα και η ασυνέπεια είναι γνωρίσματα της τακτικής που ακολουθούν με στόχο τον αποπροσανατολισμό των εργαζομένων.

Αγροτική «επιβάρυνση» στη ΔΕΗ

Βρε, τι σου είναι κι αυτοί οι αγρότες... Δαπανηροί. Γιατί, σύμφωνα με τον πρόεδρο της ΔΕΗ, Α. Ζερβό, στοιχίζουν στη ΔΕΗ 120 εκατ. ευρώ το χρόνο, λόγω της ειδικής τιμολογιακής πολιτικής. Και παρά τις μεγάλες αυξήσεις που αποφάσισε η κυβέρνηση, με την τελευταία αντιδραστική αναδιάρθρωση των τιμολογίων.

Σκέψου να είχε η ΔΕΗ άλλα 120 εκατ. ευρώ κέρδη. Να τα βάλει για να φτιάξει δίκτυα, να μπορεί το ηλεκτρικό ρεύμα να πηγαίνει όχι μόνο σε όλη την Ελλάδα, αλλά και έξω από αυτή, να το αγοράζουν όσοι έχουν ανάγκη.

Να τα κάνει, αυτά τα 120 εκατ. ευρώ, συνεργασίες με τους ξένους ενεργειακούς κολοσσούς στις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας, που τις χρυσοπληρώνει ο κοσμάκης μέσω του τέλους ΑΠΕ και γενικότερα. Επειδή, τι να σου κάνει και ο ιδιώτης, θέλει ένα «κίνητρο» για να βάλει τις ρημάδες τις ανεμογεννήτριες.

Τέλος πάντων, μπορεί πολλοί φτωχοί αγρότες, πιεσμένοι και εκμεταλλευόμενοι από μεσάζοντες, εταιρείες, την ΚΑΠ και την κυβερνητική πολιτική, να μην μπορούν αυτές τις μέρες να πληρώσουν τους λογαριασμούς της ΔΕΗ, αλλά θα πρέπει κι αυτοί να δείξουν μια κάποια ευγνωμοσύνη για το «φέσι» που της βάζουν.

Αλλά ας σταματήσουν να ανησυχούν. Θα φροντίσει η κυβέρνηση να υπερασπιστεί τους μετόχους της ΔΕΗ και κάποια στιγμή θα ξεμπερδέψει και με αυτού του είδους τις «ειδικές μεταχειρίσεις». Ολα όχι μόνο θα αποτιμώνται, αλλά και θα πληρώνονται. Θα χρυσοπληρώνονται για την ακρίβεια, αλλιώς τι νόημα έχει να είσαι καπιταλιστής στον καπιταλισμό; Πώς θα αγοράζεις ακριβά αμάξια και κότερα, αν δεν τα παίρνεις «χοντρά» από το λαό;

Παραμύθια για αμνοερίφια...

«Μηχανισμό» εμπαιγμού και εξαπάτησης των κτηνοτρόφων και των λαϊκών στρωμάτων της πόλης αποτελεί ο μηχανισμός που φτιάχνει, λίγες μέρες πριν το Πάσχα, η κυβέρνηση για να αντιμετωπιστεί τάχα το φαινόμενο των ελληνοποιήσεων εισαγόμενων αμνοεριφίων. Κοροϊδεύει τον κόσμο η κυβέρνηση, δηλώνοντας ότι το πρόβλημα θα αντιμετωπιστεί μέσω της ηλεκτρονικής διασύνδεσης των πιστοποιημένων σφαγείων με τον ΕΛΟΓΑΚ (Ελληνικός Οργανισμός Γάλακτος και Κρέατος), καθώς και με τη λειτουργία γραμμής τηλεφωνικών καταγγελιών από τους πολίτες! Γνωρίζει πολύ καλά ότι κανένας έλεγχος δεν μπορεί να υπάρξει σε συνθήκες πλήρους απελευθέρωσης των αγορών και απρόσκοπτης λειτουργίας των καρτέλ με τη βούλα μάλιστα της ΚΑΠ. Σε αυτές τις συνθήκες υπέρτατος νόμος είναι η κερδοφορία των μονοπωλίων και όχι βέβαια η ικανοποίηση των αναγκών των λαϊκών στρωμάτων για ασφαλή και φθηνά τρόφιμα. Για να γίνει αυτό πράξη, ένας δρόμος υπάρχει: Η σύγκρουση και ανατροπή της αντιαγροτικής - αντιλαϊκής πολιτικής κυβέρνησης - ΕΕ, η στήριξη και ανάπτυξη της εγχώριας παραγωγής στο πλαίσιο ενός κεντρικού πανεθνικού σχεδιασμού και κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής. Η αναγκαιότητα αυτού του δρόμου συνειδητοποιείται από ολοένα και περισσότερους.

Η «αναδιάρθρωση»

Το ζήτημα της αναδιάρθρωσης του χρέους, που φόρτωσε στη χώρα η πολιτική στήριξης του κεφαλαίου, ήταν προδιαγεγραμμένο ότι κάποια στιγμή θα έμπαινε στην ημερήσια διάταξη, αφού όταν έπεφταν οι υπογραφές στο αντιλαϊκό μνημόνιο, οι υπογράφοντες γνώριζαν ότι το κρατικό χρέος θα εκτοξευόταν σε επίπεδα που θα ξεπερνούσαν το 170% του ΑΕΠ. Τέτοια χρέη δεν μπορούν να αποπληρωθούν κι αυτό το γνώριζε και η τρόικα και η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, που με πρόσχημα το χρέος ξεδίπλωσε ένα πρωτοφανές πογκρόμ σε βάρος των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι το κρατικό χρέος, ούτε η πληρωμή του. Είναι η οικονομική κρίση και οι συνέπειες που αυτή, αντικειμενικά, προκαλεί. Ετσι, με δεδομένο ότι μπροστά μας έχουμε μια κρίση που προκλήθηκε από την τεράστια υπερσυσσώρευση κεφαλαίων, σε τέτοια επίπεδα που δεν ήταν πλέον δυνατό να επενδύονται, να διευρύνεται η παραγωγή και να βγαίνουν ικανοποιητικά κέρδη για το σύνολο της πλουτοκρατίας, η «λύση» που μπορούσε να βρεθεί, μέσα στα πλαίσια του συστήματος, ήταν η ...μείωση του όγκου των κεφαλαίων. Αυτό που με μια κουβέντα λέμε καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων.

Η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων, πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης, βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη. Το δείχνουν τα εφιαλτικά στοιχεία για την ανεργία και την υποαπασχόληση, η μαζικοποίηση των ελαστικών μορφών απασχόλησης, οι ρυθμίσεις για τη μείωση των μισθών και των ημερομισθίων, η ακύρωση εργασιακών κατακτήσεων ολόκληρων δεκαετιών. Η καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων αγγίζει ήδη και τμήματα του κεφαλαίου, με βιομηχανικές μονάδες να μετατρέπονται σε κουφάρια, εργοστάσια να κλείνουν, μηχανολογικό εξοπλισμό να απαξιώνεται. Την ίδια στιγμή, διάφοροι κεφαλαιοκράτες καραδοκούν πότε θα εμφανιστούν οι νέες ισορροπίες, ώστε με πιο φτηνή εργατική δύναμη και λιγότερες επιχειρήσεις να συνεχίσουν την κερδοφόρα δράση τους.

Τώρα έρχεται η σειρά του, επίσης υπερσυσσωρευμένου, τραπεζικού κεφαλαίου και των ανακατατάξεων που πρέπει να γίνουν στους κόλπους του. Οι μεγάλες, ντόπιες και ξένες, τράπεζες, που έχουν θησαυρίσει και μέσα από τη διαχείριση των κρατικών χρεών, δεν μπορεί να μείνουν αλώβητες. Ολοι συνομολογούν ότι μέρος από τα δάνεια - κεφάλαια που τους χρωστά η Ελλάδα (και άλλες χώρες), πρέπει να ...αναδιαρθρωθούν, ώστε να επέλθει και εδώ μια νέα ισορροπία, ως αποτέλεσμα των κεφαλαίων που θα καταστραφούν - διαγραφούν. Εδώ αναδύονται τα αντιτιθέμενα συμφέροντα και οι ανταγωνισμοί ανάμεσα σε διάφορα τμήματα του κεφαλαίου και χώρες - δυνάμεις που τα εκπροσωπούν, με την κάθε πλευρά να προσπαθεί να μειώσει τη δική της χασούρα, γι' αυτό και καθημερινά προβάλλονται διαφορετικές γνώμες για το θέμα.

Η μορφή που θα πάρει η όποια αναδιάρθρωση του χρέους («κούρεμα», επιμήκυνση, επαναχρηματοδότηση, επαναγορά φτηνών ομολόγων) είναι κάτι που δεν αφορά στο παραμικρό τους εργαζόμενους. Πρώτα και κύρια επειδή αυτοί δε χρωστάνε δεκάρα σε κανέναν. Αλλά και επειδή με δεδομένους τους κοινωνικο-πολιτικούς συσχετισμούς, αυτοί πληρώνουν και μάλιστα πολύ ακριβά τη νύφη. Είτε σε περιόδους ανόδου της οικονομίας, είτε σε περιόδους κρίσης. Για τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα μοναδική προοπτική διεξόδου μπορεί να υπάρξει μέσα από την αγωνιστική απόρριψη της πολιτικής που στηρίζει τους κεφαλαιοκράτες. Μέσα από τη συστράτευση με το ΚΚΕ, την οργάνωση της κοινωνικής συμμαχίας για την οριστική τους ανατροπή και τη λαϊκή εξουσία και οικονομία.

Γιώργος ΚΑΚΟΥΛΙΔΗΣ

Φτώχεια στο λαό - κέρδη στα μονοπώλια...

Γρηγοριάδης Κώστας

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ «μεγαλοστέλεχος» της ΕΕ (ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου, Χ. Β Ρομπάι) έσπευσε χτες να διαψεύσει το ενδεχόμενο αναδιάρθρωσης του ελληνικού χρέους...

Για κάποιον παράξενο λόγο όλοι αυτοί θεωρούν ότι έχουν κάποια ...αξιοπιστία, φαίνεται, γι' αυτό βγαίνουν και κάνουν βαρύγδουπες δηλώσεις.

Ομως - όπως και οι προηγούμενοι - το είπε ...όλο το παραμύθι. Δηλαδή και το δεύτερο σκέλος του, που λέει πως «πρέπει να συνεχιστούν οι μεταρρυθμίσεις και οι ιδιωτικοποιήσεις».

Κι εκεί είναι φυσικά η ουσία του πράγματος: Με αναδιάρθρωση ή χωρίς, με χρεοκοπία ή χωρίς, με επιμηκύνσεις ή χωρίς πρέπει να συμπιεστούν οι μισθοί, να πάει η δημόσια περιουσία στις πολυεθνικές, να καταργηθεί κάθε εργατική κατάκτηση.

Γιατί τα κέρδη του κεφαλαίου είναι που τους ενδιαφέρουν (εντάξει, ίσως κάποιοι ενδιαφέρονται περισσότερο για τα κέρδη ενός μέρους του κεφαλαίου περισσότερο από τα κέρδη κάποιου άλλου). Τα υπόλοιπα είναι ...λεπτομέρειες.

ΣΤΟ ΜΕΤΑΞΥ, ο υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου, άφησε στην άκρη την οικονομία και ασχολείται πλέον επιμελώς με τη ...γεωμετρία. Γι' αυτό και ανακοινώνει όπου βρεθεί και όπου σταθεί ότι δε θα υπάρξουν «οριζόντιες περικοπές».

Προφανώς θα υπάρξουν ...κάθετες, πλάγιες, καμπύλες ή ό,τι άλλο καταστρώσει η φαντασία τους. Πάντως, περικοπές θα είναι και φυσικά θα αφορούν στις ανάγκες του λαού.

ΤΩΡΑ, ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ σοβαροί, πιστεύει κανείς ότι οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ αντιδρούν στο επικείμενο νομοσχέδιο για τα «φρουτάκια» για ...λόγους αρχής; Οτι θίχτηκαν επειδή είναι κατά του τζόγου;

`Η μήπως σήμερα δεν υπάρχει νομιμότατος τζόγος, και μάλιστα με κέρδη δισεκατομμυρίων ευρώ, με νόμους που οι ίδιοι αυτοί βουλευτές έχουν ψηφίσει; Προφανώς αλλού πρέπει να αναζητήσουμε τις ρίζες της ανησυχίας τους.

Παπαγεωργίου Βασίλης

Αλλωστε, μιλάμε για χοντρά κέρδη που σίγουρα ...αγγίζουν τα πολιτικά αντανακλαστικά της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.

Ρεαλιστική εναλλακτική λύση

Γρηγοριάδης Κώστας

«Το μήνυμά μου προς τον ελληνικό λαό είναι απλό και ευθύ: οι μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση είναι απαραίτητες για να γίνει η Ελλάδα ανταγωνιστικότερη, πιο σύγχρονη και ικανότερη να αναπτυχθεί ταχύτερα και να δημιουργήσει περισσότερες θέσεις εργασίας στο μέλλον. Αυτές οι μεταρρυθμίσεις είναι αναπόφευκτες και θα έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί χρόνια πριν. Δεν υπάρχει βιώσιμη εναλλακτική λύση». Δεν περίμενε βέβαια κανείς να ακούσει κάτι διαφορετικό από τον πρόεδρο του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Χ. Β. Ρομπάι, που σταθερά στηρίζει την κυβέρνηση και την πολιτική που από κοινού με την τρόικα εφαρμόζει. Δεν έχει άδικο όμως όταν ισχυρίζεται, ότι δεν υπάρχει εναλλακτική λύση, εννοείται στο πλαίσιο της διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης. Δεν υπάρχουν δηλαδή άλλες πιο φιλολαϊκές συνταγές για τη διαχείριση της κρίσης, που τάχα θα «ανακουφίσουν» τους εργαζόμενους και το λαό και θα επιτρέψουν μια «ήπια» έξοδο από την κρίση, ακριβώς γιατί δεν το επιτρέπει ο βασικός νόμος του καπιταλισμού, ο νόμος πτωτικής τάσης του ποσοστού κέρδους και η ανάπτυξη του παγκόσμιου καπιταλισμού. Είναι απόλυτα βέβαιο ότι η όποια ανάκαμψη δεν πρόκειται να οδηγήσει στις «παλιές καλές μέρες» της μεταπολεμικής καπιταλιστικής ανάκαμψης, ούτε βέβαια θα οδηγήσει σε άμβλυνση των ταξικών διαφορών. Το ακριβώς αντίθετο θα συμβεί, γιατί ολοένα και μεγαλύτερο μερίδιο του παραγόμενου πλούτου θα καρπώνεται από μια χούφτα μονοπώλια. Ομως, εναλλακτική λύση που ανταποκρίνεται στα συμφέροντα του λαού υπάρχει. Προϋποθέτει όμως τη ρεαλιστική ανατροπή του καπιταλισμού και λαϊκή εξουσία.

«Σάρωμα» της αντιλαϊκής πολιτικής

Οι οριζόντιες ή όχι περικοπές στους μισθούς των δημοσίων υπαλλήλων και οι περικοπές στις πρώην ΔΕΚΟ είναι τα δύο ζητήματα που διογκώνει σκόπιμα η κυβερνητική προπαγάνδα και τα αστικά ΜΜΕ, παραμονές του νέου μεγάλου πακέτου αντιλαϊκών μέτρων, ακριβώς για να δημιουργήσουν σύγχυση, να διαιρέσουν τους εργαζόμενους και να ρίξουν στάχτη στα μάτια του λαού. Θέλουν να αποκρύψουν ότι τα σαρωτικά μέτρα που θα εγκρίνει εντός της βδομάδας το υπουργικό συμβούλιο θα ισοπεδώσουν το λαό φορτώνοντάς του εξολοκλήρου τα βάρη της καπιταλιστικής κρίσης προκειμένου να θωρακιστεί η κερδοφορία των επιχειρηματικών ομίλων. Από μόνο του το ύψος του νέου πακέτου μέτρων, που κυμαίνεται μεταξύ 27 και 30 δισ. ευρώ μέχρι το 2015, φανερώνει το μέγεθος της επικείμενης αντιλαϊκής λαίλαπας, ενώ σε αυτό θα πρέπει να προστεθούν και τα 50 δισ. ευρώ από την αξιοποίηση της δημόσιας περιουσίας, δηλαδή από την ιδιωτικοποίηση των πάντων. Ομως, η εικόνα είναι επικίνδυνα λειψή, αν δεν προστεθούν, και μάλιστα σε πρώτο πλάνο, τα μέτρα για την ενίσχυση της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου, δηλαδή τα μέτρα για τη διαρκή «υποτίμηση» της τιμής της εργατικής δύναμης, όπως η κατάργηση των Συλλογικών Συμβάσεων, η κυριαρχία των ευέλικτων εργασιακών σχέσεων, της εκ περιτροπής απασχόλησης κ.ο.κ. Αξίζει να σημειωθεί ότι σύμφωνα με τα πρόσφατα επίσημα στοιχεία του ΣΕΠΕ, τον περασμένο χρόνο οι συμβάσεις πλήρους απασχόλησης που μετατράπηκαν σε εκ περιτροπής εργασία αυξήθηκαν 12 φορές (ή 1.121%) σε σχέση με ένα χρόνο πριν... Το πράγμα βοά: Η ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής και της εξουσίας του κεφαλαίου είναι η μόνη φιλολαϊκή διέξοδος.

Το παράδειγμα της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης

Η πολιτική κλεισίματος και ξεπουλήματος της Ελληνικής Βιομηχανίας Ζάχαρης (ΕΒΖ) αποτρέπεται με σκληρή αντίσταση, συντονισμένο αγώνα και πάλη για την ανατροπή του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής. Η ακολουθούμενη πολιτική είναι αδιέξοδη. Την ίδια ώρα που η κυβέρνηση αναζητά ξένες επενδύσεις να έρθουν στην Ελλάδα, για να αναπτυχθούν παραγωγικοί τομείς, όπως λέει, κλείνει παραγωγικά εργοστάσια, δυναμικά, όπως η ΕΒΖ. Αυτός είναι ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής. Καταστρέφει παραγωγικές δυνάμεις, προκαλεί φτώχεια, ανεργία, απόγνωση στους πολλούς, για να εξασφαλίζει κέρδη στα μονοπώλια και τους επιχειρηματικούς ομίλους. Με την ιδιωτικοποίηση της ΕΒΖ, κερδισμένος θα βγει ο επιχειρηματικός όμιλος που θα την αγοράσει, αφού θα πάρει προίκα και την ποσόστωση ζάχαρης των 158.000 τόνων και την αγορά της Ελλάδας και των Βαλκανίων. Αυτήν την περίοδο, σε επίπεδο Ευρώπης, γίνεται συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κλάδου στα χέρια λίγων (Γάλλων, Γερμανών) και το πιθανότερο είναι αυτοί που θα αγοράσουν την ΕΒΖ να κλείσουν τα εργοστάσιά της στην Ελλάδα και να παράγουν την ποσόστωση σε άλλα, πιο σύγχρονα, δικά τους εργοστάσια. Το παράδειγμα της ΕΒΖ δεν είναι κάτι ξεχωριστό από όλες τις διεργασίες που γίνονται σήμερα στον τομέα της οικονομίας και της πολιτικής. Και δεν είναι το μόνο. Επίσης και η ΣΕΚΑΠ στον ίδιο δρόμο οδηγείται και η ΕΛΒΙΖ και οι ΔΕΚΟ, συνολικά. Το θέμα είναι να υπάρξει ένας άλλος δρόμος ανάπτυξης, που θα υπηρετεί τις ανάγκες του λαού και όχι των μονοπωλίων. Ανάπτυξη της αγροτικής παραγωγής σε όφελος της φτωχομεσαίας αγροτιάς, της εργατιάς και των άλλων λαϊκών στρωμάτων μπορεί να προκύψει μόνο στο πλαίσιο της λαϊκής εξουσίας και λαϊκής οικονομίας. Με κεντρικό σχεδιασμό, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων που δραστηριοποιούνται στον τομέα της βιομηχανίας των αγροτικών εφοδίων, με παραγωγικούς συνεταιρισμούς και με καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές βιομηχανίες, με κρατικό φορέα συγκέντρωσης και εμπορίας του κάθε αγροτικού προϊόντος.

«Ελεγχόμενες εκρήξεις» στο ΠΑΣΟΚ

Οι «ελεγχόμενες εκρήξεις» που κατά καιρούς εκδηλώνονται στο εσωτερικό του ΠΑΣΟΚ και στην Κοινοβουλευτική του Ομάδα, δίνουν μιας πρώτης τάξης ευκαιρία στο λαό να αντιληφθεί το διαχρονικό ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας, η οποία ποτέ δεν στερούνταν μέσων για να αποπροσανατολίσει και να ενσωματώσει τη λαϊκή δυσαρέσκεια για λογαριασμό του κεφαλαίου. Το τελευταίο, μάλιστα, επεισόδιο είναι αποκαλυπτικό. Κάτω από την πίεση της λαϊκής κατακραυγής για την πολιτική του ΠΑΣΟΚ, ομάδα βουλευτών εξέφρασε επιμέρους ενστάσεις σε νομοσχέδιο για τα φρουτάκια (!), όταν την ίδια ώρα δεν ακούγεται κουβέντα για το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα σταθερότητας που έρχεται τις επόμενες μέρες και προβλέπει νέα ληστρικά μέτρα και ανατροπές σε βάρος του λαού.

Ορισμένες παρατηρήσεις: Οι βουλευτές που εμφανίζονται να αντιδρούν στο συγκεκριμένο νομοσχέδιο, έχουν ψηφίσει τους προηγούμενους μήνες βαθιά αντιλαϊκά νομοσχέδια, όπως το συνταξιοδοτικό, την ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, την απελευθέρωση των λεγόμενων «κλειστών» επαγγελμάτων και άλλα, που αντανακλούν τον πυρήνα της στρατηγικής του ΠΑΣΟΚ. Ακόμα και οι ενστάσεις που εξέφρασαν στο νομοσχέδιο για τα φρουτάκια δεν έχουν να κάνουν με την ουσία του νόμου, αλλά με επιμέρους πλευρές του. Για παράδειγμα, η Β. Παπανδρέου θεωρεί «ανήθικη» τη νομιμοποίηση του τζόγου, θεωρώντας προφανώς «ηθικό» με τους νόμους που και η ίδια ψήφισε να πεθαίνει ένας εργαζόμενος στην σκαλωσιά, επειδή είναι αναγκασμένος να δουλεύει μέχρι τα βαθιά γεράματα μέχρι να πάρει μια σύνταξη πείνας.

Χαρακτηριστικό του δημαγωγικού ψευτοκαυγά, είναι και το γεγονός ότι μετά τον κουρνιαχτό που σηκώθηκε, το νομοσχέδιο αποσύρθηκε για να επανέλθει άμεσα ελαφρώς τροποποιημένο, χωρίς να αλλάζει στο ελάχιστο ο εισπρακτικός του χαρακτήρας και η γενίκευση του τζόγου, την οποία υποθάλπτει και προωθεί! Την ίδια ώρα, όλοι οι «διαφωνούντες» βουλευτές, δηλώνουν πίστη στην κυβέρνηση και διαβεβαιώνουν ότι αυτή δεν κινδυνεύει από την όποια επιμέρους κριτική τους. Οσοι διαθέτουν ισχυρή μνήμη, θα θυμούνται ότι «διαφωνούντες» βουλευτές κατασκεύαζε διαχρονικά το ΠΑΣΟΚ και το ίδιο έκανε από την πρώτη ώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου. Τους πρώτους μήνες μετά την εκλογή της, την επικαιρότητα απασχολούσε μονίμως ο δήθεν «διαμαρτυρόμενος» κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος, Χ. Παπουτσής, ο οποίος σήμερα είναι υπουργός της κυβέρνησης.

Συμπερασματικά: Η λαϊκή πίεση γίνεται αισθητή ολοένα και περισσότερο στο σβέρκο της κυβέρνησης και των βουλευτών της, οι οποίοι, από τη μια προσπαθούν να υπηρετήσουν το συμφέρον της τάξης για την οποία δουλεύουν και από την άλλη να εκτονώσουν όσο γίνεται πιο ανώδυνα την πίεση που τους ασκεί η λαϊκή κατακραυγή, για την πολιτική που εφαρμόζουν. Γι' αυτό κατά καιρούς γίνονται σκόπιμα διαρροές για δήθεν εσωκομματικές «αντιρρήσεις» και «διαφωνίες», οι οποίες αποτελούν παρονυχίδα μπροστά στην εκφρασμένη ομοφωνία με την οποία υπηρετείται η αντιλαϊκή στρατηγική από την κυβέρνηση και το ΠΑΣΟΚ. Ο λαός να γυρίσει την πλάτη στα τερτίπια τους. Με την πολιτική του πάλη και το δυνάμωμα του ΚΚΕ, να αυξήσει την πίεση συνολικά στις πλάτες του πολιτικού προσωπικού του κεφαλαίου. Να κλονίσει το αστικό πολιτικό σύστημα μέχρι να το συντρίψει, να το ανατρέψει.