«Κάτω από τα λάβαρα και τα πανό του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, διατρανώνουμε την απόφασή μας να συνεχίσουμε τον αγώνα μας, βάζοντας μπροστά τις δικές μας ανάγκες, τα δικά μας αιτήματα και στόχους», τόνισε από το βήμα της συγκέντρωσης στην Ομόνοια ο Γιάννης Τασιούλας, μέλος της Εκτελεστικής Γραμματείας του ΠΑΜΕ και πρόεδρος της Ομοσπονδίας Οικοδόμων.

«Είμαστε εδώ γιατί ξέρουμε καλά ότι τις λύσεις που έχουμε ανάγκη δεν θα μας τις προσφέρει καμιά κυβέρνηση που δεν προλαβαίνει να φέρνει τον έναν αντεργατικό νόμο πίσω από τον άλλον. Κανένας βιομήχανος, κανένας μεγαλοεπιχειρηματίας, κανένας εφοπλιστής, που δεν φημίζονται για "ανοιχτοχέρηδες". Ολοι αυτοί παίρνουν από τους εργαζόμενους, δεν δίνουν. Κι αν δώσουν λίγα ψίχουλα, φροντίζουν στο τέλος ο λογαριασμός να είναι υπέρ τους», υπογράμμισε μεταξύ άλλων.

Αναφερόμενος στις κυβερνητικές εξαγγελίες για τη «μεταμνημονιακή» εποχή, σημείωσε: «Λέει η κυβέρνηση και η υπουργός Εργασίας ότι θα αυξήσουν τον κατώτερο μισθό στα πρότυπα πάνω - κάτω της Πορτογαλίας. Κάνα 20ευρο δηλαδή, άντε λίγο παραπάνω, που στο τέλος του χρόνου θα το πάρουν πίσω διπλό και τρίδιπλο από τη μείωση του αφορολόγητου, που την έχουν έτοιμη.

Το κόλπο παλιό και χιλιοχρησιμοποιημένο, για να πιάνουν τους εργαζόμενους στον ύπνο, όπως ο κυνηγός το θήραμά του, για να καλλιεργούν αυταπάτες και να κάνουν τη δουλειά τους.

Οπως ακριβώς έκαναν με το "κοινωνικό μέρισμα". Αφού πρώτα μάτωσαν τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, μετά πέταξαν ορισμένα ψίχουλα για κοροϊδία.

Η σειρά για αυτούς δεν έχει σημασία. Κόβουν πολλά, δίνουν ψίχουλα. Δίνουν ψίχουλα, παίρνουν πίσω περισσότερα. Η δουλειά να γίνεται. Ο λογαριασμός να βγαίνει. Τα συμφέροντα των λίγων να υπηρετούνται.

Ως εδώ! Τις λύσεις που έχουμε ανάγκη θα τις κάνουμε πραγματικότητα με τον αγώνα μας. Γι' αυτό είμαστε εδώ, γι' αυτό συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε!».

«Το κυβερνητικό παραμύθι για "δίκαιη" ανάπτυξη, για "τέλος των μνημονίων", για "επιστροφή στην κανονικότητα", δεν μπορεί να κοροϊδέψει ούτε μικρό παιδί», τόνισε ο Γ. Τασιούλας. «Τι σόι "δίκαιη" ανάπτυξη είναι αυτή, με εκατοντάδες αντεργατικούς νόμους σε πλήρη ισχύ και μόνιμους, για πολλές επόμενες δεκαετίες; Τι σόι "δίκαιη" ανάπτυξη είναι αυτή, που συνοδεύεται με ιδιωτικοποιήσεις λιμανιών, αεροδρομίων, λιγνιτικών μονάδων; Για ποια "κανονικότητα" και ποια "επιστροφή" μάς λένε; Θα αναπληρωθούν οι απώλειες που είχαμε; Θα επανέλθουν οι συντάξεις, τα όρια ηλικίας συνταξιοδότησης; Θα απαλλαγούμε από τον ΕΝΦΙΑ και τη φοροληστεία; Θα αυξηθεί το αφορολόγητο το δικό μας, ή μήπως θα πολλαπλασιαστούν τα προνόμια και οι ελαφρύνσεις στο κεφάλαιο, που και σήμερα έχει τόσες που γεμίζουν δέκα βιβλία; Μήπως τα πρωτογενή πλεονάσματα, που βάζει στόχο η κυβέρνηση, θα προκύψουν από τη φορολογία στους βιομήχανους και στις μεγάλες επιχειρήσεις; Οχι βέβαια! Από το λαό θα τα ξαναρπάξουν για να χρηματοδοτήσουν την ανάπτυξή τους. Μήπως θα γλιτώσει, με την "κανονικότητα" που υπόσχονται, κανένα σπίτι εργαζόμενου από τα νύχια των τραπεζών; Μα αφού απελευθερώθηκαν οι πλειστηριασμοί τώρα το Μάη!».

«Θα είναι τόσο "δίκαιη" η ανάπτυξη που ετοιμάζει η κυβέρνηση», συνέχισε, «που τη συνοδεύει με νόμο που ψήφισε με τα άλλα αστικά κόμματα, για τον περιορισμό του δικαιώματος στην απεργία και τη συνδικαλιστική δράση στους χώρους δουλειάς.

Τόσο "δίκαιη", που χρειάζεται δίπλα της νόμο για να διώκονται με συνοπτικές διαδικασίες όσοι αγωνίζονται ενάντια στους πλειστηριασμούς, για να μην πέσει το σπίτι τους στα χέρια των τραπεζών.

Αυτή η ανάπτυξη είναι δίκαιη μόνο για τα αφεντικά. Γι' αυτό τη χειροκροτούν, τη διεκδικούν και την απαιτούν, εδώ και τώρα!

Εμείς οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα, χρειαζόμαστε την ανάπτυξη που θα βάλει στο επίκεντρο τις δικές μας ανάγκες. Υπάρχουν οι δυνατότητες ώστε οι οικογένειές μας να ζήσουν καλύτερα, να καλύπτουν τις ανάγκες τους, να περάσει η ζωή μας σε πραγματικά ανώτερο επίπεδο. Από τα χέρια μας περνάει όλος ο πλούτος, με τη δουλειά μας χτίζουμε μεγαθήρια, γέφυρες, εργοστάσια, παράγουμε ό,τι βλέπει το μάτι του ανθρώπου, και είμαστε καταδικασμένοι να ζούμε στη φτώχεια και την ανέχεια.

Δεν συμβιβαζόμαστε με το παρόν και το μέλλον που σχεδιάζουν για εμάς κυβερνήσεις, κόμματα και δυνάμεις του κεφαλαίου. Θα παλέψουμε μέχρι τέλους. Αυτό είναι το σίγουρο. Αυτό είναι το ελπιδοφόρο».

Ο Γ. Τασιούλας επισήμανε ακόμα πως το κεφάλαιο, εκτός από τις κυβερνήσεις, τα κόμματά του και τα ΜΜΕ του, έχει και τους ανθρώπους του μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, υπενθυμίζοντας ότι οι πλειοψηφίες σε ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ έχουν κολλημένα πολλά «ένσημα» σε αυτόν το ρόλο.

«Την περίοδο της μεγάλης ανάπτυξης, τη δεκαετία του '90 και στις αρχές του 2000, πριν την έναρξη των Ολυμπιακών Αγώνων, ήταν "μανούλες" στην καλλιέργεια αυταπατών, του "κοινωνικού εταιρισμού"», ανέφερε. Ξεχώρισε μάλιστα το παράδειγμα του νόμου της κυβέρνησης Σημίτη για την εκ περιτροπής εργασία και τα προγράμματα «Stage», τα οποία προέκυψαν ως «προϊόν του κοινωνικού διαλόγου» και του «Συμφώνου Εμπιστοσύνης προς το 2000», που υπέγραψε η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ το 1997.

«Στην ανάπτυξη, μας λέγανε ότι ζητάμε ψηλούς μισθούς, στην κρίση ότι οι αγώνες είναι τρέλα, μετά ότι οι απεργίες δεν αποδίδουν και πρέπει να βγάλουμε πείρα από το παράδειγμα της Πορτογαλίας, που προβάλλει και η κυβέρνηση. Απέναντι στους εργάτες πάντα», υπογράμμισε, και συνέχισε: «Το ίδιο προσπαθούν να κάνουν και σήμερα. Μπορεί να είναι απαξιωμένοι, αλλά δεν πρέπει να υποτιμηθούν. Είναι επικίνδυνοι. Βγάζουν μπροστά όλα τα κόλπα ενσωμάτωσης. Λένε, τώρα, κάτι για μια "συμμαχία". Απέναντι σε ποιον; Που θα κάνει τι; Μια συμμαχία προθύμων θέλουν να φτιάξουν, με το περιεχόμενο που θέλει το κεφάλαιο, ο ΣΕΒ. Μια συμμαχία που χωράει μέσα και τα αφεντικά. Ετσι κι αλλιώς, μαζί τα βρίσκουν. Τα ίδια λένε. Τις ίδιες αγωνίες έχουν».

Τόνισε ακόμα πόσο υποκριτικό είναι να λέει η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ ότι παλεύει ενάντια «στη λιτότητα, την ανεργία, τη φοροληστεία», την ίδια στιγμή που υπογράφει μαζί με τον ΣΕΒ συμβάσεις των 586 ευρώ και μνημόνια συνεργασίας, ενώ στέκεται μόνιμα εμπόδιο στους αγώνες που δίνουν οι δυνάμεις των ταξικών Ομοσπονδιών στους χώρους δουλειάς, για αύξηση στα μεροκάματα και για βελτίωση των όρων δουλειάς.

«Σήμερα οι εργαζόμενοι έχουν πείρα», κατέληξε ο Γ. Τασιούλας, σημειώνοντας τα εξής: «Μπορούν να κρίνουν και είναι αναγκαίο να αποφασίσουν. Να μην μείνουν μόνο στη σωστή διαπίστωση, στη σωστή εκτίμηση για το τι φταίει. Να αποφασίσουν να αγωνιστούν δίπλα στο ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, δίπλα στο ΠΑΜΕ, κάτω από τα δικά μας αιτήματα, τις δικές μας σημαίες. Απέναντι στο κεφάλαιο, τις κυβερνήσεις και τα κόμματά του. Βάζοντας μπροστά τις ανάγκες των οικογενειών μας, μπορούμε να ανατρέψουμε την κατάσταση προς όφελος της ζωής και του μέλλοντος των παιδιών μας.

Συνεχίζουμε μέχρι τη νίκη».