Eurokinissi |
Σκιαγραφώντας τη μεταμνημονιακή αντιλαϊκή κανονικότητα, ο πρωθυπουργός υπερασπίστηκε τη στρατηγική της κυβέρνησης για την έξοδο απ' την κρίση και για «την ενίσχυση της γεωπολιτικής θέσης της χώρας τόσο στα Βαλκάνια όσο και στην Ευρώπη», που μετέτρεψε τη χώρα από «παρία» σε «παράδειγμα πολιτικής σταθερότητας και ανάκαμψης».
Διόλου τυχαία, ως στοιχείο αυτής της στρατηγικής για τα συμφέροντα του κεφαλαίου παρουσίασε και τη διαπραγμάτευση με την ΠΓΔΜ, ώστε να «τρέξουν» τα ευρωατλαντικά σχέδια στην περιοχή, αφού όπως είπε «διαμορφώνει μια νέα εικόνα για την Ελλάδα διεθνώς και ενισχύει το ρόλο της ως πυλώνα σταθερότητας σε μια περιοχή που στροβιλίζεται σε μια δίνη παράλληλων κρίσεων».
Πρόσθεσε ότι «εμείς χωρίς περιστροφές τοποθετηθήκαμε και δουλέψαμε υπέρ της λύσης. Γιατί έτσι πιστεύουμε ότι μπορούμε να αποκαταστήσουμε την πρωταγωνιστική θέση της χώρας στα Βαλκάνια. Κάτι που θα έχει ευρύτερες ευεργετικές συνέπειες όχι μόνο στη γεωπολιτική σκακιέρα, αλλά και στον τομέα της οικονομίας και της επιχειρηματικότητας. Θα δημιουργήσει μια νέα δυναμική ανάπτυξης στην περιοχή των Βαλκανίων. Μια νέα προοπτική συνεργασίας με όλες τις χώρες της περιοχής μας. Και θα ανακόψει ταυτόχρονα βλέψεις οικονομικής και πολιτικής κυριαρχίας άλλων δυνάμεων, όπως της Τουρκίας για παράδειγμα», δήλωσε ευθαρσώς, σκιαγραφώντας την επιδίωξη της αστικής τάξης για αναβάθμιση του ρόλου της στην περιοχή μέσα από την υπηρέτηση των σχεδίων ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ, που θα οξύνει ακόμα περισσότερο τις αντιθέσεις με άλλα ιμπεριαλιστικά κέντρα και καπιταλιστικά κράτη.
Κατά τ' άλλα, ο πρωθυπουργός κόμπασε ενώπιον των βιομηχάνων ότι δεν υπολόγισε το πολιτικό κόστος προκειμένου να υλοποιήσει τα μέτρα που υπαγόρευσαν οι δικές τους ανάγκες, λέγοντας πως «μόνο μια κυβέρνηση που δεν άγεται και φέρεται από τους εσωκομματικούς διαγκωνισμούς, που δεν υπολογίζει το βραχυπρόθεσμο πολιτικό κόστος μπορεί να λάβει θαρραλέες αποφάσεις και να αλλάξει την εικόνα της χώρας».
Αφού επέδειξε τα «παράσημα» που απέσπασε η κυβέρνησή του απ' τον ΟΟΣΑ και τους υπόλοιπους ιμπεριαλιστικούς «θεσμούς», τους διεθνείς οίκους και τις αγορές «που αναγνωρίζουν την προσπάθεια» και «ανταποκρίθηκαν θετικά», διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση θα συνεχίσει στον ίδιο δρόμο, τονίζοντας ότι «τα δεδομένα αυτά θα αποτελέσουν και το διαβατήριό μας για την έξοδο της χώρας στις αγορές με το τέλος του προγράμματος τον Αύγουστο του 2018» και δεσμευόμενος ότι τα «δημοσιονομικά περιθώρια» για τα επόμενα χρόνια «πέραν των στόχων που θα πρέπει να συνεχίσουμε να επιτυγχάνουμε για να διατηρήσουμε την εμπιστοσύνη και την αξιοπιστία τόσο έναντι των εταίρων όσο και έναντι των αγορών, θα τα αξιοποιήσουμε και αυτά με υπευθυνότητα και σχέδιο, αποσκοπώντας ταυτόχρονα σε δύο στόχους: Στη μείωση των φορολογικών βαρών με παράλληλη ενίσχυση των αναπτυξιακών ρυθμών και στην αύξηση της απασχόλησης»!
Ενημέρωσε ακόμα τους βιομηχάνους ότι στην τσέπη τους θα καταλήξει και η όποια ευνοϊκή ρύθμιση του χρέους υπάρξει, καθώς «θα υποστηρίζει την αναπτυξιακή δυναμική» της οικονομίας.
Μεταθέτοντας την υλοποίηση των υποσχέσεων για «δίκαιη ανάπτυξη» στο αόριστο μέλλον, ο Αλ. Τσίπρας σημείωσε ότι «σε αντίθεση με την είσοδό μας στα μνημόνια, η έξοδός μας από αυτά δεν θα τα αλλάξει όλα στη ζωή μας απότομα και θεαματικά», ενώ πρόσθεσε πως προϋπόθεση της όποιας θετικής εξέλιξης «είναι η πολιτική σταθερότητα. Να δώσουμε δηλαδή το μήνυμα προς όλους και μετά την έξοδο από το πρόγραμμα, ότι η Ελλάδα όχι μόνο μπορεί να διατηρεί τα δημόσια οικονομικά της σε τάξη, αλλά μπορεί και να ενισχύσει τη μεταρρυθμιστική της ορμή και φυσικά την αναπτυξιακή της πορεία». Για το λόγο αυτό, ζήτησε να τελειώσει η «αδιέξοδη εκλογολογία», επαναλαμβάνοντας ότι οι εκλογές θα γίνουν στην ώρα τους.
Εκτενώς αναφέρθηκε στο λεγόμενο «εθνικό αναπτυξιακό σχέδιο» της κυβέρνησης, στις αναπτυξιακές προτεραιότητες, καθώς και στα μέσα για την επίτευξή τους, που αυτός προβλέπει, λέγοντας ότι «ο βιομηχανικός τομέας βρίσκεται στο επίκεντρο αυτού του σχεδιασμού, όπως συμβαίνει σε κάθε αναπτυγμένη χώρα του κόσμου», με άμεσο στόχο «η βιομηχανική παραγωγή να ανέλθει στο 12% του ΑΕΠ και στο 15% σε μεσοπρόθεσμο ορίζοντα».
Για την επίτευξη αυτού του στόχου, απαρίθμησε μέτρα για τη μείωση του ενεργειακού κόστους για το κεφάλαιο, όταν ο λαός βυθίζεται στην ενεργειακή φτώχεια, ανέλυσε τις «θεσμικές παρεμβάσεις για τη βελτίωση του οικονομικού περιβάλλοντος» και «τη διευκόλυνση της επιχειρηματικής δραστηριότητας», διαφήμισε τις αλλαγές στο δικαστικό και φορολογικό σύστημα κ.ά.
Σε ό,τι αφορά τη χρηματοδότηση του κεφαλαίου, υπερασπίστηκε ως υγιές το τραπεζικό σύστημα απ' όπου κατά βάση αυτή θα προέλθει, διεκδικώντας τα εύσημα για τα μέτρα εξυγίανσης που έλαβε η κυβέρνηση και πρόσθεσε πως «σε αυτές έρχονται να προστεθούν δυναμικές πηγές ρευστότητας και επενδυτικών πόρων όπως το ΕΣΠΑ, το σχέδιο Γιούνκερ, η υπό σύσταση Αναπτυξιακή Τράπεζα και ειδικά επενδυτικά σχήματα που θα διευκολύνουν τη συμμετοχή ιδιωτών και τον επιμερισμό του ρίσκου...».
Στα παραπάνω πρόσθεσε και τη δέσμευση για υποταγή της Εκπαίδευσης στις ανάγκες του κεφαλαίου, λέγοντας ότι «για να ανταποκριθούμε στα νέα δεδομένα, πρέπει να ξεκινήσουμε από το εκπαιδευτικό σύστημα και να εφαρμόσουμε μια εκπαιδευτική πολιτική που να συνδέεται με τις ενεργητικές πολιτικές απασχόλησης, την διαρκή εκπαίδευση και την επανακατάρτιση».
Μετά απ' όλα αυτά, είχε το θράσος να ισχυριστεί ότι η καπιταλιστική κερδοφορία μπορεί τάχα να συμβιβαστεί με τις λαϊκές ανάγκες, λέγοντας ότι «εμείς πιστεύουμε στη δίκαιη ανάπτυξη (...) Γιατί αυτή μπορεί να συμφιλιώσει την ανάγκη για ανταγωνιστικότητα σε ένα παγκοσμιοποιημένο περιβάλλον, με την απαίτηση για αξιοπρεπή διαβίωση και μείωση των ανισοτήτων»!