Συζήτηση την Πέμπτη στη Διεθνούπολη
Η κεντρική ομιλία έγινε από τον Κώστα Σκολαρίκο, μέλος του Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ, ο οποίος τόνισε μεταξύ άλλων: «Κατά τη διάρκεια του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, κόντρα στη στάση της συντριπτικής πλειοψηφίας της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας, ο Λένιν ανέδειξε τον ιμπεριαλιστικό του χαρακτήρα και εισηγήθηκε τη μετατροπή του σε πάλη για τη σοσιαλιστική επανάσταση. Επίσης, επεξεργάστηκε τη θεωρία του αδύναμου κρίκου στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, βάσει της οποίας ήταν δυνατή η επικράτηση της προλεταριακής επανάστασης αρχικά σε μια χώρα ή σε μια ομάδα χωρών. Στη βάση των προηγούμενων επεξεργασιών οι μπολσεβίκοι πραγματοποίησαν με επιτυχία την Οκτωβριανή Επανάσταση.
Από την πρώτη στιγμή, η επιτυχία της Οκτωβριανής Επανάστασης είχε διεθνή αντίκτυπο. Οπως νωρίτερα η Παρισινή Κομμούνα, η Οκτωβριανή Επανάσταση απέδειξε το εφικτό και το αναγκαίο της κατάκτησης της εξουσίας από την εργατική τάξη και αποτέλεσε πρότυπο για τους κομμουνιστές σε όλο τον κόσμο. Ταυτόχρονα, αποκατέστησε το γόητρο του εργατικού και σοσιαλιστικού κινήματος, που είχε πληγωθεί από τη συνηγορία των σοσιαλδημοκρατικών κομμάτων υπέρ του ιμπεριαλιστικού πολέμου».
Από τον ομιλητή επισημάνθηκε ότι η τοποθέτηση της Οκτωβριανής Επανάστασης υπέρ του τερματισμού του πολέμου και οι όροι που έθεσε για την υπογραφή συμφωνίας ειρήνης προς τη Γερμανία και την Αυστροουγγρική Αυτοκρατορία, προκάλεσαν κύμα συμπάθειας στις εργατικές και φτωχές λαϊκές μάζες της Ευρώπης. Ο επαναστατικός αναβρασμός απλώθηκε σε όλη τη Γερμανία, μέσα από τις στάσεις στο γερμανικό στρατό και στο ναυτικό, τις φιλειρηνικές διαδηλώσεις και τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις. Ανάλογη ήταν η κατάσταση που διαμορφώθηκε και στα εδάφη της Αυστροουγγρικής Αυτοκρατορίας. Ακολούθως, έκανε αναφορές στην Ουγγρική Επανάσταση και στις προσπάθειες που έγιναν στην Ιταλία.
Μετά την κεντρική ομιλία, ακολούθησε παρέμβαση από τον Αγκοστίνο Αλάνια, μέλος της Κεντρικής Επιτροπής του Μετώπου Κομμουνιστικής Νεολαίας από την Ιταλία (FGC), ο οποίος αναφέρθηκε στα συμπεράσματα από την «κόκκινη διετία» της Ιταλίας, που ξεκίνησε το 1919 και κορυφώθηκε με τις απεργίες και τις καταλήψεις εργοστασίων το 1920.