Και τι δεν είπε προχτές - ανήμερα της έναρξης της νέας σχολικής χρονιάς - ο υπουργός Παιδείας, προκειμένου να καλύψει τις ελλείψεις και τα προβλήματα της δημόσιας Παιδείας και να διασκεδάσει τις εύλογες ανησυχίες και αγωνίες των μαθητών και των γονιών τους, αλλά και των εκπαιδευτικών. Κι όπως έκαναν και όλοι οι μέχρι σήμερα προκάτοχοί του, μοίρασε νέες υποσχέσεις και ανέλαβε νέες... δεσμεύσεις για την αντιμετώπιση μιας σειράς κτιριακών και άλλων ελλείψεων, μέχρι το 2006.

Δεν είπε τίποτε, όμως, για τα δεκάδες χιλιάδες παιδιά, που διώχτηκαν βίαια από τα Λύκεια και στοιβάχτηκαν στα ΤΕΕ. Δεν είπε ουσιαστικά τίποτε για το απερίγραπτο χάλι των τελευταίων. Και δε βρήκε, βέβαια, τίποτε να πει, για τις πολλές άλλες επώδυνες συνέπειες της λεγόμενης μεταρρύθμισης, που βίωσαν και συνεχίζουν να βιώνουν ιδιαίτερα τα παιδιά των φτωχότερων οικονομικά στρωμάτων. Γιατί, πέρα από τις υπαρκτές και μεγάλες ελλείψεις σε καθηγητές και δασκάλους, βιβλία, αίθουσες, κτίρια και εποπτικά μέσα. Πέρα απ' το περιεχόμενο της όλο και περισσότερο υποβαθμισμένης παρεχόμενης μόρφωσης. Πέρα από τα αρκετά και οξυμένα προβλήματα (οικονομικά, εργασιακά, κ.ά.) των εκπαιδευτικών, κλπ., κλπ., υπάρχουν οι πολύμορφες και ολοένα αυξανόμενες ταξικές διακρίσεις και ανισότητες, που ορθώνουν σοβαρούς φραγμούς και εμπόδια στα παιδιά των εργατικών και γενικότερα των φτωχών λαϊκών οικογενειών.