Ασφυκτικά γέμισε η αίθουσα Συνεδρίων της ΚΕ του ΚΚΕ |
Χαιρετισμό στην εκδήλωση απηύθυνε ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας. Αναφερόμενος στη σημασία της 8ης Μάρτη, σημείωσε ανάμεσα σε άλλα: «Η θυσία των εργατριών στα υφαντουργεία και τα ραφτάδικα της Νέας Υόρκης το 1857 για στοιχειωδώς καλύτερες συνθήκες δουλειάς και εργασίας βάζει τη σφραγίδα της στον ταξικό και αγωνιστικό, διεκδικητικό χαρακτήρα της επετείου. Οπως άλλωστε και κάθε μεγάλη στιγμή ανάτασης του παγκόσμιου εργατικού κινήματος, αφήνει παρακαταθήκη, αγωνιστική πείρα για τη συνέχεια. Διδάσκει ότι η ελπίδα και η αισιοδοξία για τις γυναίκες της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων μπορούν να γεννηθούν στο δρόμο της συλλογικής διεκδίκησης, του ταξικού αγώνα για τη γυναικεία ισοτιμία και χειραφέτηση».
Αμέσως μετά την ομιλία ακολούθησε η παράσταση «Το κέντημα», που ετοίμασε και παρουσίασε η θεατρική και μουσική Ομάδα της Οργάνωσης Περιοχής Θεσσαλίας του ΚΚΕ. Εμπνευσμένη από την ιστορία των αλύγιστων γυναικών της ταξικής πάλης, η παράσταση γέμισε με συγκίνηση το κοινό ενώ οι συντελεστές της χειροκροτήθηκαν θερμά.
«Κοίτα καλά, χτύπα σωστά, την τελευταία βελονιά...» |
«Κάτω από την επίδραση των κομμουνιστικών ιδεών, με τη δυναμική της ταξικής πάλης, έτσι κατόρθωσαν γυναίκες απλές, καθημερινές, να επιβιώσουν, οργανώνοντας μια ολόπλευρη ζωή με τις αξίες της συλλογικότητας, της αλληλεγγύης», αναφέρει, ενώ το φωτογραφικό υλικό που περιλαμβάνει δίνει μια εικόνα για τη ζωή των γυναικών στους τόπους εξορίας. Το δρώμενο πλαισιώθηκε από ζωντανή μουσική, ενώ δίπλα στα τραγούδια των εξόριστων ακούστηκαν και δύο πρωτότυπα τραγούδια που δημιουργήθηκαν για τις ανάγκες της παράστασης.
Με αφετηρία τις φυλακές Αβέρωφ και επόμενους σταθμούς τη Χίο, το Τρίκερι, τη Μακρόνησο, παρουσιάστηκε η πορεία των γυναικών μέσα από μεταγωγές, βασανιστήρια και εκτελέσεις. Μέσα από πιέσεις και εκβιασμούς που ασκήθηκαν από το αστικό κράτος και τους μηχανισμούς του, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα μικρά παιδιά, με μοχλό ακόμα και τους άντρες τους, για να υπογράψουν «δήλωση». Τα γεγονότα «ζωντάνεψαν» μέσα από την εξιστόρηση μιας ηλικιωμένης γυναίκας, πρωταγωνίστριας των γεγονότων, προς μία νεότερη. Και μέσα από την ιστορία ενός εργόχειρου που ξεκίνησε να κεντά μια από τις συγκρατούμενές της, αλλά δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει. Τις βελονιές που λείπουν πρέπει να τις προσθέσουν τα χέρια αυτών που ακολουθούν. Με τους στίχους και τη μουσική του τραγουδιού να απευθύνουν αυτό το κάλεσμα, έπεσε η αυλαία της εκδήλωσης:
«Ενα κουβάρι κόμπος σφιχτός σε δρόμο ανηφορικό, Δύσκολο, άγριο και μακρύ σκαμπανεβάσματα σωρό. Μη σταματάς, μη φοβηθείς, σειρά σου για να τον διαβείς.
Μία κλωστή μάς διαπερνά πάνω σ' αυτό το κέντημα, Μέχρι να ολοκληρωθεί όποτε πρέπει και μπορεί, Κοίτα καλά, χτύπα σωστά την τελευταία βελονιά».