Οπως αναμενόταν, η έναρξη του 2ου συνεδρίου του ΣΥΡΙΖΑ την Πέμπτη, του πρώτου συνεδρίου μετά την ανάληψη της διακυβέρνησης, σφραγίστηκε απ' την παρέμβαση του προέδρου του και πρωθυπουργού, Αλ. Τσίπρα, στοχευμένη απ' την πρώτη έως την τελευταία της αράδα στην προσπάθεια αφενός να εξωραΐσει την εφαρμοζόμενη εδώ και δύο χρόνια πολιτική στα μάτια του λαού, προκειμένου να τον χειραγωγήσουν, αποσπώντας τουλάχιστον την ανοχή του.

Αφετέρου, στην παροχή ικανών διαβεβαιώσεων στην αστική τάξη ότι αυτή η ολέθρια για τα λαϊκά συμφέροντα πολιτική, αλλά αναγκαία για την ανάκαμψη της κερδοφορίας της, θα συνεχιστεί με αμείωτη ένταση. Ολα αυτά πασπαλισμένα με την απαραίτητη «χρυσόσκονη» συνθημάτων, υποσχέσεων, κάλπικων προσδοκιών... Στο μοτίβο αυτό κινήθηκε η συντριπτικά μεγάλη πλειοψηφία των παρεμβάσεων και τις επόμενες μέρες.

Απ' το Συνέδριο, που αναμένεται να επικυρώσει την πλήρη σοσιαλδημοκρατικοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, παρέλασαν ουκ ολίγοι «ανέστιοι» της εγχώριας σοσιαλδημοκρατίας, χώρια όσοι έχουν βρει από καιρό στέγη στον ΣΥΡΙΖΑ, επιβεβαιώνοντας τις πληροφορίες περί προσέγγισης, που ίσως εκφραστεί και στον ανασχηματισμό που επίκειται. Τα σενάρια θέλουν τον ανασχηματισμό αμέσως μετά τη λήξη των εργασιών του Συνεδρίου την Κυριακή, αφού πρώτα εκλεγούν τα νέα όργανα και υπάρξουν ενδεχομένως μετακινήσεις απ' τον κυβερνητικό στον κομματικό μηχανισμό.

Μάλιστα, ο Στ. Τζουμάκας, πρώην στέλεχος του ΠΑΣΟΚ και υπουργός των κυβερνήσεών του, έφτασε σε συνέντευξή του να αναπαραγάγει αυτούσια την κυβερνητική προπαγάνδα, αξιώνοντας απ' το λαό να δείξει ανοχή, αφού η κυβέρνηση προσπαθεί τάχα για το καλύτερο και θα το πετύχει. Το ερώτημα «με ποιους θα πάμε;» ήταν κυρίαρχο στην εναρκτήρια ομιλία του Αλ. Τσίπρα, που ουσιαστικά παρότρυνε το Σώμα να επικυρώσει τις συνεργασίες με την εγχώρια και την ευρωενωσιακή σοσιαλδημοκρατία. Αυτό, άλλωστε, το στίγμα έδινε και η παρουσία στο συνέδριο και άλλων πρώην στελεχών του ΠΑΣΟΚ (π.χ. Μ. Ξενογιαννακοπούλου).

Αυτό που ξεχώρισε, επίσης, στην ομιλία του Αλ. Τσίπρα στην έναρξη του συνεδρίου, ήταν η προσπάθεια που έκανε να δεσμεύσει το λαό στην υλοποίηση του «οδικού χάρτη» που συνέταξε η κυβέρνηση για λογαριασμό του κεφαλαίου «για την ανάκαμψη της οικονομίας, ώστε να βγούμε από τη μέγγενη της επιτροπείας και να προχωρήσουμε σε μεταρρυθμιστικές τομές», όπως είπε.

Σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα, κόμμα και κυβέρνηση διαμορφώνουν «ένα πρόγραμμα οικονομικής και κοινωνικής ανασυγκρότησης πενταετούς διάρκειας, με ορόσημο το έτος σταθμό, το 2021. Και μέχρι τότε φιλοδοξούμε να έχουμε επιτύχει σειρά συγκεκριμένων και μετρήσιμων στόχων αναδιανομής, ανάπτυξης και κοινωνικής προστασίας, ώστε στο τέλος της πενταετίας να έχουμε καταφέρει τη μείωση της ανεργίας στη χώρα μας τουλάχιστον κατά 10%. Και αυτός είναι ίσως ο σημαντικότερος εθνικός μας στόχος για την επόμενη πενταετία».

Κάτω από το περιτύλιγμα που τον πλασάρει, ο «εθνικός στόχος» του ΣΥΡΙΖΑ και της συγκυβέρνησης με τους ΑΝΕΛ συνοψίζεται στους εξής τέσσερις άξονες: Κατοχύρωση και επέκταση της ζούγκλας στην αγορά εργασίας, ενίσχυση των μεγάλων επιχειρήσεων, φοροαφαίμαξη του λαού δίχως έλεος και μοίρασμα της φτώχειας. Ετσι:

• Οταν ο Αλ. Τσίπρας μιλούσε στο συνέδριο για «στήριξη της εργασίας και αποκατάσταση των συλλογικών διαπραγματεύσεων» με βάση το ευρωπαϊκό κεκτημένο, είχε στο νου του το πόρισμα της επιτροπής των «ειδικών» για τα Εργασιακά, την «κοινή δήλωση» των «κοινωνικών εταίρων», τα υπομνήματα και τις συνεντεύξεις των βιομηχάνων, τις θέσεις και τις προτάσεις της Κομισιόν και του ΔΝΤ, βάσει των οποίων θα γίνουν οι αλλαγές στα Εργασιακά και οι οποίες από τη μια κατοχυρώνουν τη σημερινή ευελιξία στην αγορά εργασίας και τους άθλιους μισθούς και από την άλλη δημιουργούν τις προϋποθέσεις για νέες αντεργατικές ανατροπές.
• Οταν ο πρωθυπουργός περιέγραφε ως δεύτερο άξονα της κυβερνητικής πολιτικής «το πεδίο της κοινωνικής οικονομίας», με στόχο «να δημιουργήσουμε ένα παράλληλο και ανταγωνιστικό προς το κυρίαρχο σύστημα συνεργατικής παραγωγής και ανταλλαγής, που δεν θα λειτουργεί με βασικό στόχο το κέρδος, αλλά την εργασία», είχε στο νου το νομοσχέδιο για την «Κοινωνική και αλληλέγγυα οικονομία», που συζητιέται αυτές τις μέρες στη Βουλή και το οποίο εμπλουτίζει προηγούμενο νόμο του ΠΑΣΟΚ (4019/2011), σύμφωνα με τις επικαιροποιημένες κατευθύνσεις της ΕΕ και του ΟΟΣΑ. Με αυτό το νομοσχέδιο δημιουργείται το νομικό υπόβαθρο, ώστε να διευρυνθούν οι αρμοδιότητες των ΚΟΙΝΣΕΠ και να λειτουργούν ως ανταγωνιστικές καπιταλιστικές επιχειρήσεις, ανοίγοντας παράλληλα το δρόμο στην πλήρη ιδιωτικοποίηση νευραλγικών για την εργατική τάξη και το λαό τομέων, που αφορούν υπηρεσίες Πρόνοιας, Υγείας, Παιδείας, καθαριότητας, Ενέργειας, ύδρευσης - άρδευσης κ.λπ.
• Οταν ο Αλ. Τσίπρας μιλούσε στο συνέδριο για «συνέχιση του αγώνα για την καταπολέμηση της μεγάλης και μεσαίας φοροδιαφυγής (...) που είναι συνώνυμο της αναδιανομής και αξεχώριστη από αυτή», προφανώς ήθελε να κρύψει ότι το προσχέδιο του προϋπολογισμού για το 2017 προβλέπει συνέχιση της φοροαφαίμαξης των λαϊκών στρωμάτων καθώς με προβλεπόμενο ρυθμό ανάκαμψης 2,7%, τα νέα αντιλαϊκά μέτρα θα είναι σχεδόν διπλάσια σε σχέση με αυτά που πρωτοεφαρμόζονται από τη φετινή χρονιά!
• Οταν ο πρωθυπουργός έλεγε από το βήμα του συνεδρίου ότι στόχος της κυβέρνησης είναι «η ανοικοδόμηση του κατεστραμμένου από τις προηγούμενες κυβερνήσεις, όχι μόνο κατά τα έτη 2010 - 2014, κοινωνικού κράτους», είχε προφανώς στο νου του την αφαίρεση 2,5 δισ. ευρώ από τους χαμηλοσυνταξιούχους από την κατάργηση του ΕΚΑΣ, το κόψιμο των επικουρικών συντάξεων για 250.000 συνταξιούχους, την περικοπή 900 εκατ. ευρώ το χρόνο από τις δαπάνες για την Πρόνοια, τη θεσμοθέτηση του «Κοινωνικού Εισοδήματος Αλληλεγγύης» για όσους ζουν στην ακραία φτώχεια, που σημαίνει ότι μια τετραμελής οικογένεια χωρίς κανέναν άλλο πόρο θα πρέπει να επιβιώσει με 13 ευρώ τη μέρα!

Επομένως, βασικό ζητούμενο του συνεδρίου, πέραν φυσικά της αποτίμησης, του προγραμματισμού, των αναγκαίων προσαρμογών, ήταν και ο τρόπος με τον οποίο ο κομματικός μηχανισμός θα υπηρετήσει αποτελεσματικότερα όλους τους παραπάνω στόχους της κυβέρνησης, την ανάγκη της να χειραγωγεί το λαό στα προτάγματα του κεφαλαίου που μετουσιώνονται σε συγκεκριμένα μέτρα αντιλαϊκού περιεχομένου.

Οχι τυχαία, ο πρωθυπουργός παρουσιάζοντας τους άξονες πάνω στους οποίους θα πρέπει να κινηθεί το Συνέδριο, ανέφερε ότι αυτό θα πρέπει «...να κάνει έναν ειλικρινή απολογισμό από τα τρία αυτά χρόνια (...) να δώσει απαντήσεις σαφείς στα ερωτήματα: αποτελεί αριστερή, ριζοσπαστική πρόταση η έξοδος από την Ευρωζώνη; Εχει νόημα η Αριστερά να επιλέγει να διεκδικεί τη διακυβέρνηση σε συνθήκες χρεοκοπίας και δημοσιονομικής ασφυξίας, είναι ρεαλιστικό ένα σχέδιο εξόδου με κοινωνική προστασία και παραγωγική ανασυγκρότηση ενόσω υποχρεούσαι να βρίσκεσαι εντός προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής; Με ποιους θα πάμε; Υπάρχει τελικά περιθώριο συμμαχιών και πεδίο σύγκλισης για την Αριστερά με τις δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας και της Πράσινης Αριστεράς;».

Είναι φανερό ότι η «προβληματική» που έθεσε ο πρωθυπουργός, στόχο έχει να αποπροσανατολίσει και να συγκαλύψει ότι το κριτήριο της πολιτικής κάθε κόμματος δεν είναι αυτό που περιγράφουν τα ψευτοδιλήμματα του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η απάντηση στο βασικό ερώτημα: Με τα μονοπώλια ή με το λαό;

Απαντώντας σ' αυτό το ερώτημα από τη σκοπιά των μονοπωλίων, όχι στα λόγια, αλλά με έργα, ο ΣΥΡΙΖΑ προσπαθεί να ξεγελάσει το λαό ότι με το κατάλληλο μείγμα διαχείρισης, τις συμμαχίες και τους ενδοαστικούς συσχετισμούς, είναι δυνατόν στον καπιταλισμό να ευημερούν τα κέρδη των καπιταλιστών και να καλύπτονται ταυτόχρονα οι λαϊκές ανάγκες. Αυτή η θέση περιέχεται σε ένα προς ένα τα ερωτήματα που έθεσε ο Αλ. Τσίπρας ως κεντρικά στο συνέδριο.

Στη συνέχεια, κοιτώντας στα «μάτια» το κεφάλαιο, διαβεβαίωσε ότι η κυβέρνηση κάνει καλά τη δουλειά της, λέγοντας: «Η ελληνική οικονομία βρίσκεται εδώ και λίγους μήνες σε τροχιά ανάκαμψης. Αρκεί ένα νεύμα προς τη διεθνή επενδυτική κοινότητα, ώστε αυτή η ανάκαμψη να μετατραπεί σε απογείωση. Και το νεύμα που δίνεται από τη διαρκή διαμάχη μεταξύ των θεσμών, είναι το ακριβώς αντίθετο από αυτό που χρειαζόμαστε. Και αυτό δεν μπορεί να συνεχιστεί. Η Συμφωνία οφείλει να τηρηθεί από όλους».

Ολα τα αντιλαϊκά μέτρα που έχει πάρει η κυβέρνηση, από τις συντάξεις, τη φορολογία, τα Εργασιακά, μέχρι τις ιδιωτικοποιήσεις, είναι όσα ζητά το κεφάλαιο για την ανάκαμψη των κερδών του, για ...«απογείωση» που λέει και ο πρωθυπουργός. Η κυβέρνηση έχει ετοιμάσει το έδαφος και περιμένει την έκβαση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών, που σχετίζονται όμως με τις γενικότερες εξελίξεις στην παγκόσμια οικονομία και την αδυναμία της να ανακτήσει έναν ασφαλή ρυθμό ανάκαμψης.

Γι' αυτό από το βήμα του συνεδρίου ο Αλ. Τσίπρας ζήτησε πολλές φορές «να τηρηθούν τα συμφωνηθέντα με τους εταίρους», υπονοώντας τη διευθέτηση του χρέους, ώστε να διαμορφωθούν μεγαλύτερα περιθώρια κρατικής στήριξης της προσπάθειας ανάκαμψης της καπιταλιστικής κερδοφορίας στην Ελλάδα.

Κατά τα άλλα, ο Αλ. Τσίπρας κατέφυγε ακόμα και στη μέθοδο της συλλογικής ενοχοποίησης, ισχυριζόμενος απέναντι στο λαό ότι «αμέσως μετά τη Συμφωνία του Ιούλη, απευθυνθήκαμε στον ελληνικό λαό, με τη Συμφωνία γνωστή σε όλους και πάνω στο τραπέζι ... Και πήραμε όχι λευκή επιταγή, αλλά εκ νέου σαφή εντολή με τα ίδια ποσοστά, για να ξεμπερδεύουμε με το παλιό και διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα. Και ταυτόχρονα να υλοποιήσουμε έναν οδικό χάρτη για την έξοδο από τη κρίση. Ο οδικός αυτός χάρτης ήταν σαφής από τη Συμφωνία του Ιούλη»!

Αξιοποίησε και τη λογική της θυματοποίησης, ισχυριζόμενος ότι η κυβέρνησή του μαζί με το λαό «έδωσε και συνεχίζει να δίνει σκληρές και άνισες μάχες. Περάσαμε μέσα από συμπληγάδες. Χτυπηθήκαμε σκληρά αλλά μείναμε όρθιοι» και έφτασε να ισχυριστεί ότι απέναντί της η κυβέρνηση είχε τις προηγούμενες κυβερνήσεις, τους «θεσμούς», τους διανοούμενους του ακραίου κέντρου, τους θεσμούς και τους φορείς των εργοδοτών και «τα παραδομένα συνδικάτα που δεν υπερασπίστηκαν την ίδια τους την τάξη»! Κι αυτό όταν όλοι θυμούνται την απροκάλυπτη εύνοια που απόλαυσε ο ΣΥΡΙΖΑ πριν, αλλά και κατά τη διάρκεια της διακυβέρνησης, αφού πάνω του πόνταρε το εγχώριο κεφάλαιο την προσδοκία του για διαχείριση υπέρ της ανάκαμψης των κερδών του.