Με την εκδήλωση στα Τρόπαια, το πρωί της Κυριακής, η ΚΕ του ΚΚΕ και οι Οργανώσεις Πελοποννήσου και Δυτικής Ελλάδας του Κόμματος και της ΚΝΕ τίμησαν τα στελέχη, τους δασκάλους και τους μαθητές του Λαϊκού Διδασκαλείου Πελοποννήσου, στο πλαίσιο των εκδηλώσεων για τα 100χρονα του Κόμματος και τα 70 χρόνια από την ίδρυση του ΔΣΕ.

Πέρα από τη μαρμάρινη πλάκα με την οποία η ΚΕ του ΚΚΕ σηματοδότησε το χώρο του Λαϊκού Διδασκαλείου, όπου σήμερα λειτουργεί το Δημοτικό Σχολείο των Τροπαίων, στην εκδήλωση δέσποζαν τα λόγια του κομμουνιστή δάσκαλου Δημήτρη Γληνού, γραμμένα στην πλάτη της εξέδρας: «Ο σωστός εκπαιδευτικός βλέπει στις νέες ψυχές τη δυνατότητα μιας καλύτερης ανθρωπότητας και θέτει ολόκληρο τον εαυτό του, υπηρέτη της δημιουργίας αυτής».

Ο κόσμος που ταξίδεψε απ' όλες τις περιοχές της Πελοποννήσου, της Δυτικής Ελλάδας από την Αθήνα και άλλα μέρη, γέμισε ασφυκτικά το πλάτωμα μπροστά από την εξέδρα, όπου από νωρίς ακούγονταν αντάρτικα τραγούδια και αφηγήσεις από τη δράση του ΔΣΕ. Ο αντίλαλος από τα μεγάφωνα της εξέδρας απλωνόταν σε όλο το χωριό, καλώντας τους κατοίκους να συμμετάσχουν στην εκδήλωση, να συνεισφέρουν με μαρτυρίες και στοιχεία στη συνέχεια της ιστορικής έρευνας για τη δράση του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο και το Λαϊκό Διδασκαλείο.

Οι Οργανώσεις Πελοποννήσου του ΚΚΕ και της ΚΝΕ προσυγκεντρώθηκαν στο ψηλότερο σημείο του αμφιθεατρικού χωριού. Επικεφαλής της πορείας προς το χώρο της εκδήλωσης τέθηκε η αντιπροσωπεία της ΚΕ του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον ΓΓ, Δημήτρη Κουτσούμπα. Ακολουθούσαν νεολαίοι της ΚΝΕ, κρατώντας πικέτες με τις μορφές μαχητών του ΔΣΕ στην Πελοπόννησο που έπεσαν στη μάχη ή εκτελέστηκαν, καθώς και τα λάβαρα των Κομματικών Οργανώσεων της Πελοποννήσου.

Τα συνθήματα «Ούτε σε ξερονήσια ούτε στις φυλακές, ποτέ τους δεν λυγίσανε οι κομμουνιστές», «Οι μαχητές του Μαίναλου δεν λύγισαν ποτέ, τιμή και δόξα στο ΔΣΕ» και «ΚΚΕ το Κόμμα σου λαέ» αντήχησαν στους στενούς δρόμους των Τροπαίων, απ' όπου περνούσε η πορεία αποσπώντας χειροκροτήματα. Σχεδόν ταυτόχρονα, στο χώρο της εκδήλωσης έφτασαν με προσυγκέντρωση από την άλλη άκρη του χωριού οι Οργανώσεις Δυτικής Ελλάδας του ΚΚΕ και ΚΝΕ.

Στην εκδήλωση συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΣ της ΚΝΕ, με επικεφαλής τον Γραμματέα του ΚΣ Νίκο Αμπατιέλο. Παραβρέθηκαν επίσης ο δήμαρχος Πάτρας Κώστας Πελετίδης και ο Κώστας Καζάκος.

Απευθύνοντας σύντομο χαιρετισμό, ο πρόεδρος της τοπικής κοινότητας Τροπαίων, Χρήστος Μαρτιόνος, ευχαρίστησε το ΚΚΕ για την τιμή που κάνει στην περιοχή να προβάλει την ιστορία της. Αναφέρθηκε στην απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου Γορτυνίας να παραχωρήσει χώρο στα Τρόπαια για την ανέγερση μνημείου για το Λαϊκό Διδασκαλείο και ζήτησε την παρέμβαση του ΚΚΕ για να πάρει η κυβέρνηση μέτρα συντήρησης και ανάδειξης του ιστορικού κτιρίου.

Ακολούθησε μουσικοθεατρικό αναλόγιο από τη θεατρική ομάδα και το συγκρότημα της Οργάνωσης Περιοχής Δυτικής Ελλάδας της ΚΝΕ, με κείμενα βασισμένα σε αφηγήσεις και διηγήσεις μαθητών του Διδασκαλείου. Πριν αρχίσει η εκδήλωση, τα βλέμματα συγκέντρωσε η έκθεση που είχε στηθεί στο χώρο με αρχειακό υλικό για τον Δημοκρατικό Στρατό Πελοποννήσου.

Ξεκινώντας την ομιλία του μέσα σε συνθήματα, ο ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δ. Κουτσούμπας, αναφέρθηκε στην παράσταση που προηγήθηκε από τους νεολαίους της ΚΝΕ. Οπως είπε, «όλα αυτά τα όμορφα και ηρωικά που μας απήγγειλαν, που μας τραγούδησαν λίγο πριν τα παιδιά μας, δεν θα υπήρχαν χωρίς το ΚΚΕ. Χωρίς το ΚΚΕ, η μεγάλη, η ηρωική Ιστορία του λαού μας δεν θα περνούσε σήμερα ζωντανή μπροστά μας, εδώ στα Τρόπαια».

Σε άλλο σημείο της ομιλίας του, ανέφερε ανάμεσα σε άλλα: «Στον ένα αιώνα της Ιστορίας του ΚΚΕ, θέσαμε συνεχώς στο επίκεντρο της προσοχής μας την πνευματική ανύψωση της εργατικής τάξης και όλων των καταπιεσμένων στρωμάτων, για την απόσπασή τους από την επιρροή της αστικής ιδεολογίας, το ξεπέρασμα των μορφωτικών ανισοτήτων, που πηγάζουν από τις ταξικές αντιθέσεις της εκμεταλλευτικής κοινωνίας, του καπιταλισμού, την αντιπαράθεση με παλιές και σύγχρονες μορφές ιδεολογικής χειραγώγησης.

Το ενδιαφέρον μας αυτό δεν είναι και δεν ήταν ποτέ ακαδημαϊκό. Και αυτό επιβεβαιώνεται από την ίδια την ιστορική πείρα. Δεν θα ήμασταν υπερβολικοί, αν λέγαμε πως η ιστορία των εκπαιδευτικών ιδεών και αγώνων στη χώρα μας, από την ίδρυση του Κόμματός μας το 1918 μέχρι τις μέρες μας, συμπορεύεται με τις θέσεις και τα αιτήματα που έθετε το ΚΚΕ.

Από το πρώτο κιόλας Συνέδριό του, το 1918, ως ΣΕΚΕ, έθεσε τις βασικές του θέσεις. Θέσεις που με λίγα λόγια σημαίνουν ότι η Εκπαίδευση πρέπει να οργανωθεί με προϋποθέσεις: Καταρχήν κοινωνικές, όπως η δωρεάν δημόσια εξασφάλιση της μόρφωσης των παιδιών του λαού, της υγείας, φαρμάκων, τροφής, ρούχων, η απαγόρευση της παιδικής κι εφηβικής εργασίας, η στήριξη της φτωχής - λαϊκής οικογένειας. Κι από την άλλη, παιδαγωγικές, όπως η γλώσσα, τα μέσα και οι συνθήκες διδασκαλίας, ώστε να μπορεί όλος ο λαός να μορφωθεί.

Αυτό το αίτημα, 98 χρόνια μετά, δεν έχει υλοποιηθεί. Κι αυτό έχει την εξήγησή του. Η θέση του ΚΚΕ για Λαϊκή Παιδεία βρίσκεται στον αντίποδα της αστικής αντίληψης, που υποτάσσει την Παιδεία στις εκάστοτε εκμεταλλευτικές ανάγκες. Η θέση για Λαϊκή Παιδεία, η πρακτική δράση σύμφωνα με αυτήν (όπως στις συνθήκες της Κατοχής, της Ελεύθερης Ελλάδας, του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, στην πολιτική προσφυγιά), η επεξεργασία στόχων πάλης για το σήμερα, πηγάζει από την ίδια τη φυσιογνωμία του, ως συνειδητό, οργανωμένο, πρωτοπόρο τμήμα της εργατικής τάξης, που έχει στρατηγικό στόχο την ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση του σοσιαλισμού - κομμουνισμού.

Αλλωστε, κακά τα ψέματα, το αστικό κράτος δεν έκρυψε την έχθρα του για τις πρωτοπόρες ιδέες των κομμουνιστών στα ζητήματα της Εκπαίδευσης και γενικότερα της επιστημονικής ερμηνείας των κοινωνικών φαινομένων και της ίδιας της κοινωνικής εξέλιξης. Και με χοντροκομμένα, σκοταδιστικά μέτρα και με πιο συγκαλυμμένα κατά περιόδους. Ανεξάρτητα από τις μεθόδους, τις μορφές και το ιδιαίτερο περιεχόμενο, η ουσία είναι μία: Οι αστικές κυβερνήσεις με το πρόσχημα μιας δήθεν ουδετερότητας - στην ουσία ξεκάθαρης ταξικότητας - μιλούν για την ανάγκη "να φύγουν τα κόμματα από τα σχολεία", χτυπώντας κατευθείαν την παρέμβαση των ταξικά προσανατολισμένων δυνάμεων, των κομμουνιστών.

Και η αλήθεια είναι ότι η αστική τάξη έχει πλήρη επίγνωση της δυνατότητας οι πρωτοπόρες ιδέες και για την Παιδεία, τη μόρφωση, τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών να γίνουν κτήμα των εργατικών - λαϊκών δυνάμεων, όπλο στην πάλη τους για την κατάργηση της εκμετάλλευσης. Σκεφτείτε μόνο: Πόσοι και πόσοι κορυφαίοι επιστήμονες, παιδαγωγοί - υπό την ακτινοβόλο επίδραση της Οχτωβριανής Επανάστασης και των πρωτοπόρων ιδεών - στρατεύτηκαν στο ΚΚΕ ή δίπλα του, άφησαν πίσω τους ανυπέρβλητες θεωρητικές παρακαταθήκες και πρακτικό εκπαιδευτικό έργο για τη μόρφωση του λαού μας.

Αρνήθηκαν, όμως, τις δάφνες και τις τιμές του εκμεταλλευτικού συστήματος. Και γι' αυτήν τους την επιλογή εξορίστηκαν, πέθαναν φτωχοί και χωρίς την ακαδημαϊκή αναγνώριση άλλων. Προσωπικότητες που το έργο τους βαραίνει ως κληρονομιά και παρακαταθήκη την Ιστορία του ΚΚΕ, αποτελεί μέρος αυτής της Ιστορίας και οπωσδήποτε το τιμάμε, στο πλαίσιο των πολύμορφων εκδηλώσεων μπροστά στα 100 χρόνια του Κόμματός μας.

Δίνει όμως και πολύτιμο συμπέρασμα που κρατάμε εμείς, αλλά πολύ περισσότερο πρέπει να διαφυλάξουν ως κόρη οφθαλμού οι νέες γενιές των επιστημόνων, ότι: "Η πρωτοπόρα σκέψη ανθίζει στον αγώνα για την κατάργηση της εκμετάλλευσης".

Σήμερα συνεχίζουμε. Η πρόταση του ΚΚΕ για το σχολείο των λαϊκών αναγκών, των κοινωνικών δυνατοτήτων και απαιτήσεων της εποχής μας είναι συμβολή στην προβολή της πρότασης διεξόδου, της ρεαλιστικότητας και αναγκαιότητας του σοσιαλισμού. Αποτελεί ταυτόχρονα όπλο στην αντιπαράθεση με τις κατά καιρούς αλλαγές που προωθούνται από το κεφάλαιο, το αστικό κράτος και τους διεθνείς ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς στους οποίους συμμετέχει η Ελλάδα».

Αναφερόμενος στην πολιτική της σημερινής κυβέρνησης στην Παιδεία, ο Δ. Κουτσούμπας είπε στην ομιλία του: «Αλλη μια φορά, μια αστική κυβέρνηση, αυτή τη φορά με την ετικέτα της "αριστεράς", διεξάγει ένα "διάλογο" για την Παιδεία, με σκοπό να προωθήσει στο επόμενο διάστημα, σε συνάρτηση φυσικά και με γενικότερες πολιτικές και οικονομικές εξελίξεις, μια σειρά από εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις.

Τι άλλαξε, αλήθεια, όλα αυτά τα χρόνια από τις συνεχείς εκπαιδευτικές μεταρρυθμίσεις προς το καλύτερο για τη λαϊκή οικογένεια και τα παιδιά του λαού; Μήπως έχει σταματήσει η μόρφωση να είναι εμπόρευμα, να καθορίζεται η πρόσβαση σε αυτήν ανάλογα με την τσέπη της οικογένειας; Μήπως έχουν καλυφθεί οι ανάγκες για εκπαιδευτικούς, τη στιγμή μάλιστα που χιλιάδες νέοι εκπαιδευτικοί βρίσκονται στα αζήτητα της ανεργίας, της ελαστικής εργασίας;

Μήπως έχουν επιλυθεί τα χρόνια συσσωρευμένα προβλήματα που αφορούν στη σχολική καθημερινότητα; Από εκείνα που είναι τα πιο στοιχειώδη, όπως καθαριότητα, κτίρια ασφαλή κ.ο.κ., μέχρι άλλα που κακώς εννοούνται σαν το "κάτι παραπάνω", ενώ είναι τα αναγκαία για μια ουσιαστική μορφωτική διαδικασία, όπως η υποδομή, που απαιτείται για όλα τα μαθήματα που διδάσκονται, οι κατάλληλοι χώροι για αθλητικές και πολιτιστικές δραστηριότητες; Και αυτό επιβεβαιώνεται από την "κόκκινη κλωστή" που συνδέει τις αντιδραστικές αλλαγές, χρόνια τώρα στο σχολείο.

Και λέγοντας ή σκεπτόμενοι όλα αυτά τα σημερινά, τα αποτρόπαια για το σημερινό σχολείο των παιδιών μας, δεν μπορεί να μην κάνουμε συγκρίσεις και κρίσεις, παρότι πέρασαν κοντά 70 χρόνια από τότε. Μπροστά, λοιπόν, σε όλα αυτά που συμβαίνουν στη χώρα μας και που είναι αποτρόπαια, δεν μπορούμε να μη μιλήσουμε με περηφάνια για το Λαϊκό Διδασκαλείο στα Τρόπαια. Εδώ, στα Τρόπαια, συνετελέσθη ένα τεράστιο διαπαιδαγωγητικό και εκπαιδευτικό έργο, μέσα στην καρδιά του Εμφυλίου Πολέμου, με το όπλο στο χέρι.

Αποδεικνύει την ανωτερότητα του αγώνα του ΔΣΕ, το ρόλο που μπορεί να διαδραματίσει η λαϊκή εξουσία και οι θεσμοί της, λαογέννητοι οι περισσότεροι από αυτούς, μέσα στη φωτιά της μάχης και του σκληρού ταξικού αγώνα, για το δίκιο των κατατρεγμένων και καταπιεσμένων.

Φέτος, που τιμάμε τα 70 χρόνια από την έναρξη του ένοπλου αγώνα του ΔΣΕ, δεν μπορούσε να μην έχει ξεχωριστή θέση στις δραστηριότητες και τις εκδηλώσεις μας το Λαϊκό Διδασκαλείο στα Τρόπαια Αρκαδίας. Προσφέρει διδάγματα, αφήνει παρακαταθήκες πολύτιμες για το παρόν και το μέλλον, για τις γενιές που έρχονται, που όλα αυτά πρέπει να τα μάθουν, να γίνουν κτήμα τους».