Αφορμή της συνάντησής μας με τον ποιητή, συγγραφέα και εικαστικό Γιώργο Κακουλίδη η κυκλοφορία από τις εκδόσεις «Λιβάνη» του τελευταίου του βιβλίου με τον ιδιόρρυθμο τίτλο «Μίστερ Μπούλντογκ».

-- Είναι το δεύτερό σας μυθιστόρημα, έτσι δεν είναι; Εκτός από το έργο σας που έχει, μέχρι τούδε, εκδοθεί: τις 14 δηλαδή ποιητικές συλλογές, τα 6 πεζογραφήματα, τα 2 θεατρικά, τη συλλογή διηγημάτων και τέλος τη μαρτυρία «Η μαύρη κούρσα του κυρίου Καρούζου»...

-- Είναι το δεύτερο μυθιστόρημά μου μετά το «Η λέσχη της στιγμής» και το έγραφα με πόνο ψυχής. Αυτό το βιβλίο με παίδεψε απίστευτα, το θεωρώ το δυσκολότερό μου.

-- Τι έχετε να πείτε για το τραχύ θέμα που επιλέξατε, τις στρατιές των λούμπεν νεαρών και όχι μόνο;

-- Η σκέψη να καταπιαστώ μ' αυτό το θέμα γεννήθηκε από τυχαίες συναντήσεις σε καφέ και ξενύχτια, δεν ήμουν όμως έτοιμος να βουτήξω στα βαθιά. Με ενοχλούσε η γενικότερη μυθοποίηση του λούμπεν στην Τέχνη, όχι σαν οδύνη, αλλά σαν αίσθηση και τρόπος ζωής. Ωστόσο, δεν ήμουν έτοιμος να αφηγηθώ τι ακριβώς συμβαίνει μ' όλα αυτά τα παιδιά, τα απρόσωπα αυτά πιόνια που συνιστούν μεγάλο κομμάτι της νεολαίας, που το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι τα «φράγκα», που δεν έχουν καμιά ηθική ούτε καν προσωπική και που μπλέκονται σε κάθε είδους κομπίνες... Εν ολίγοις, κάνουν τα πάντα και στο τέλος, σύστημα και μηχανισμοί τα χρησιμοποιούν ποικιλότροπα... και πολιτικά.

Γνωρίζω τους περισσότερους από πρώτο χέρι κι έχω κάνει άπειρες συζητήσεις μαζί τους. Τα παιδιά αυτά δεν αλλάζουν γιατί δεν μπορούν. Αντίθετα πληθαίνουν... Η πλειοψηφία τους δεν έχει οικογένεια, όμως επιθυμεί να ανήκει στην ομάδα. Τα παιδιά αυτά είναι έτοιμα να γεμίσουν τις φυλακές, δυστυχώς τα περισσότερα καταλήγουν εκεί, σε ένα σωφρονιστικό σύστημα που βρωμάει. Οι κλίκες και το κύκλωμα της φυλακής γνωρίζουν λεπτομερώς τα πάντα για τους πάντες, για ποιον λόγο μπήκαν μέσα, τι ανάγκες έχουν και τους εκβιάζουν... Η φυλακή γίνεται αφετηρία μιας νέας περιπέτειας, πώς το κύκλωμα θα χρησιμοποιήσει τον καθένα τους όταν έρθει η ώρα. Υπάρχει ακόμα μια διάσταση: ένας έγκλειστος «κινεί» μια άλλου είδους παραοικονομία. Γιατί όλα λειτουργούν αλυσιδωτά: Εγκλημα, δικηγόρος, δικαστής, φυλακή, σωφρονιστικοί υπάλληλοι κ.λπ...

-- Συνθέσατε δηλαδή μια μυθοπλασία του περιθωρίου, ενός μικρόκοσμου που έχει την έδρα του στο κέντρο της πόλης...

-- Ναι, το περιθώριο έπαιξε χοντρό παιχνίδι σ' αυτήν τη χώρα. Εγώ τόνισα τη διαφορά της χαριτωμένης αλητείας (το να περιφέρεται κανείς άσκοπα) από τους λούμπεν, που βλέπουν την Ελλάδα γεμάτη τρύπες όπου μπορούν να «τη χωθούν». Πιστεύουν ότι είναι πολύ έξυπνοι, ότι δε θα πιαστούν ποτέ. Στο σύνολό τους είναι θρησκευόμενοι και φασίστες, χωρίς να είναι κάπου ενταγμένοι. Η νοοτροπία τους είναι φασιστική, ρατσιστική. Είναι μισογύνηδες. Τους έμπλεξα με την κλεψιά και την απάτη και στο τέλος πρόσθεσα και το πολιτικό στοιχείο. Είναι η μικρογραφία του καπιταλισμού που θα στα πάρει όλα. Μια στημένη μηχανή που παράγει και τροφοδοτεί τις φυλακές αλλά και αυτοτροφοδοτείται από μέσα, μια που τα παιδιά αυτά βγαίνουν έτοιμα για «το καινούριο».

-- Ο αναγνώστης, όμως, θα μπορέσει να ερμηνεύσει με τον ίδιο ρεαλιστικό τρόπο τη μυθοπλασία με την αφήγηση σε πρώτο πρόσωπο από τον αυτοαποκαλούμενο «Μίστερ Μπούλντογκ», δηλαδή «Σκυλί που θα επιβιώσει»;

-- Ακολούθησα το μοτίβο του μυθιστορήματος, για να μην εξωκείλω σε μαρτυρία, που εμπεριέχει δημοσιογραφική αποτίμηση, που τα δελτία ειδήσεων είναι γεμάτα. Ηθελα να δώσω το σχήμα της λογοτεχνικής αποτύπωσης με στοιχεία μαρτυρίας, με ντοκουμενταρίστικη χροιά. Και ο αναγνώστης θα το καταλάβει. Εγώ μιλάω καθαρά για ανθρώπους που εξαγοράζονται, που πουλούν τους φίλους τους, το σώμα τους και δεν υπάρχει η παραμικρή ηρωοποίηση. Το δύσκολο είναι πώς οι ίδιοι θα γελοιοποιηθούν στα δικά τους μάτια. Το δύσκολο είναι να γίνει κατανοητό ότι, ανά πάσα στιγμή, μπορούν να χρησιμοποιηθούν από κάποιους, να μπλεχτούν οπουδήποτε... Γιατί ο θεός - χρήμα είναι ο υποκινητής των πάντων... Ο καπιταλισμός αξιοποιεί τους πάντες. Δεν αφήνει τίποτα αναξιοποίητο, από τον τελευταίο λούμπεν μέχρι το διανοούμενο... Ολα τα χρησιμοποιεί και τα εκμεταλλεύεται...