Βουτηγμένη στη σίγουρη, ψυχρή γοητεία του μπλε και της όχρας, η ταινία αποδεικνύεται κάτι περισσότερο από μια απλή άσκηση στυλ. Ο εραστής - στο ρόλο ο σκηνοθέτης Ματιέ Αμαλρίκ - αφηγείται την ιστορία που επικεντρώνεται στην ερωμένη του, που ήταν η γυναίκα της ζωής του, αυτή που του χάρισε την υπέρτατη σεξουαλική απόλαυση. Κι έρχεται ο ξαφνικός θάνατος του συζύγου της ερωμένης, για να γεννήσει την υποψία ότι ο θάνατος αυτός δεν ήταν φυσικός... Ο εραστής αφηγείται την ιστορία στο θεατή, ταυτόχρονα στους αστυνομικούς, στο δικαστικό... Ο Αμαλρίκ, με την ελεύθερη ιμπρεσιονιστική του σκηνοθεσία και το μοντάζ καλειδοσκοπίου, διακινδυνεύει να αποπροσανατολίσει το κοινό και τους θαυμαστές του Σιμενόν. Μετά συμβαίνει ακόμα ένα έγκλημα, που πυροδοτεί τη δικαστική μηχανή, που ξαναφέρνει στην επιφάνεια το παρελθόν, την αμαρτία, την αμφιβολία, την καχυποψία... Η δικαιοσύνη θυμίζει συνεδρία ψυχανάλυσης με τα έντονα φλας μπακ και τις εικόνες που επανέρχονται. Μοιάζει με τράπουλα που ανακατεύεται ξανά και ξανά. Τα κλειδιά της αφήγησης αντιθετικά και συμπληρωματικά, ενώ το όποιο «ουσιαστικό» κρύβεται στις βουβές συγκινήσεις, στις τύψεις για τον έρωτα, στον πόνο των ανθρώπων που φέρνουν οι ομολογίες και η σιωπή της μη διάψευσης. Είναι αυτή η παλέτα των ανεξιχνίαστων αισθήσεων, το στοιχείο στην ταινία που κατορθώνει να ξαφνιάζει...