Παρά τη «μουντάδα» του καιρού και το κατά τόπους ψιλόβροχο, τα μονοπάτια γέμισαν από μικρούς και μεγάλους που θέλησαν να περπατήσουν, να μάθουν όσα οι «ιστορικοί» κρύβουν από τα βιβλία των σχολείων, να βαδίσουν στα ίδια μέρη όπου οι αντάρτες κράτησαν ψηλά το λάβαρο του αγώνα απέναντι στους Γερμανούς κατακτητές αλλά και στα τμήματα ΜΑΥδων, χωροφυλάκων και αστικού στρατού το 1948. Στα ίδια βήματα, που ήταν το πέρασμα αγωνιστών από την Αθήνα στις περιοχές όπου είχε τον έλεγχο ο Δημοκρατικός Στρατός Ελλάδας.

Δεν πτοήθηκαν. Ξεκίνησαν χωρισμένοι σε εννέα ομάδες των 35 - 40 ατόμων μία απόσταση 6 χιλιομέτρων από τη Μονή Κλειστών με υψομετρική διαφορά κοντά στα 400 μέτρα και σημεία όπου η κλίση σ' ορισμένα σημεία έφτανε και στο 30%. Με το χαμόγελο στα χείλη, με το σύνθημα «εννιά δεκαετίες αγώνας και θυσία, το ΚΚΕ στην πρωτοπορία» να αντηχεί στις πλαγιές της Πάρνηθας αλλά και άλλα για τους μαχητές του ΕΛΑΣ, της ΕΠΟΝ και του ΕΑΜ έφτασαν στον τερματισμό (αφού κινήθηκαν δυτικά της κορφής Αρμα, στο μονοπάτι που οδηγεί στο οροπέδιο Σκούρτων, απέναντι από το αρχαίο φρούριο της Φυλής, στη θέση Αγ. Παρασκευή) σε 2,5 ώρες όταν οι εκτιμήσεις των διοργανωτών ξεπερνούσαν τις 3,5 ώρες.

Στο τελείωμα του μονοπατιού για την πρώτη στάση το βλέμμα όσων συμμετείχαν, έπεφτε στην πινακίδα που είχε τοποθετήσει η ΚΝΕ και το ΚΚΕ και που υπενθύμιζε το «πέρασμα» από εκείνο το σημείο των ανταρτών την περίοδο 1941 - 1949. Ετσι, τα λίγα λεπτά για τις απαραίτητες ανάσες γέμιζαν σκέψεις για τις κακουχίες των ανδρών και γυναικών που περπάτησαν εκείνα τα μονοπάτια και οι οποίες μετατράπηκαν σε θάρρος για τη νίκη.

Η συνέχεια, πιο εύκολη σε σχέση με το πρώτο κομμάτι για τους «πρωτάρηδες». Το τοπίο και η βαριά ιστορία συντρόφευαν τους συμμετέχοντες που, παρά την κούραση, προχωρούσαν προς τη δεύτερη στάση. Το κάθε βήμα, συνοδευόταν από ένα παραπάνω τραγούδι και ένα χαμόγελο μέχρι το τελείωμα της 2ης διαδρομής, στην «Κιάφα Καλαμάρα». Στο ξέφωτο, τα νερά έδιναν και έπαιρναν για να ξεδιψάσουν οι πιο κουρασμένοι. Αλλοι κοιτούσαν την πλαγιά όπου το μάτι απλωνόταν προς τα Δερβενοχώρια, άλλοι απολάμβαναν τη φύση με τα ελάτια και τα πεύκα.

Το τρίτο μέρος της πεζοπορίας ήταν το «κατέβασμα». Ελικοειδής χωματόδρομος που δεν υστερούσε σε τίποτα από τα προηγούμενα χιλιόμετρα σε ιστορία και ομορφιά. Οσο πλησίαζαν στον τερματισμό, φαίνονταν πιο έντονα οι κόκκινες σημαίες που ανέμιζαν και ακούγονταν πιο κοντά τα αντάρτικα τραγούδια, σαν κάλεσμα για τη γιορτή που θα επακολουθούσε. Μέλη των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ της Χασιάς, των Λιοσίων και του Μενιδίου είχαν οργανώσει μια συμβολική υποδοχή με ψητά, ενώ όλοι οι συμμετέχοντες πήραν ένα αναμνηστικό έντυπο δίνοντας ραντεβού για την επόμενη παρόμοια εκδήλωση.

Να σημειώσουμε τη συμβολή ομάδας ορειβατών που βοήθησαν τόσο στην οργάνωση της διαδρομής όσο και κύρια κατά τη διάρκειά της με τη γνώση και την ενθάρρυνση που χρειαζόταν καθώς για πολλούς από τους συμμετέχοντες ήταν η πρώτη επαφή με μια βουνίσια διαδρομή και τις δυσκολίες που αυτή περιείχει.