Αν επικεντρωθεί κανείς στην τεχνική αρτιότητα - υποκριτική, σκηνοθεσία, φωτογραφία κ.λπ. - θα δώσει στην ταινία υψηλούς βαθμούς. Αλλά παρά την ερμηνευτική ικανότητα του Σπαλ που επωμίστηκε όλο το βάρος της ταινίας, αυτή λειτουργεί ως υπνωτικό χάπι, με τον καταθλιπτικό Τέρνερ να περιπλανιέται σαν ζόμπι προς την πλησιέστερη πηγή φωτός για να θαυμάσει ακόμα ένα φυσικό τοπίο! Ετσι, ο χρόνος μοιάζει να σταματά για 150 συναπτά λεπτά της ώρας. Γιατί, μια ταινία δυόμισι ωρών πρέπει να έχει λόγο σοβαρό που να δικαιολογεί τη διάρκειά της... κάτι που δεν συμβαίνει εδώ. Ενας κινηματογραφιστής που «βουτάει» βαθιά σε θέματα που άπτονται της τέχνης και των καλλιτεχνών, πρέπει να διαθέτει την ικανότητα ταυτόχρονου σχεδιασμού για το πώς, με έξυπνο τρόπο, θα προκαλέσει στην ιστορία τέτοιου είδους ανατροπές που να σχετίζονται με το παρόν. Πώς σκέφτηκε το πράγμα ο Λι; Αγνωστο. Σκηνές έρχονται και παρέρχονται, η μια μετά την άλλη, χωρίς οργανική μεταξύ τους σύνδεση, κάτι που θυμίζει συρραφή μεμονωμένων επεισοδίων. Βέβαια, κάθε ταμπλό είναι άψογα κομψό, το φως είναι εκπληκτικό, άξιο της ποιότητας φωτός που φυλακίζει στα λάδια του ο ζωγράφος, επικαλυμμένο με αποχρώσεις που σπάνια βλέπουμε στην οθόνη. Είναι όμως αυτό το ίδιο με το να ζωντανέψει κανείς οπτικά τα φωτεινά και σκοτεινά τοπία της τέχνης και της βιογραφίας του καλλιτέχνη; Ευτυχώς όμως που η ταινία διαθέτει κάποιες κωμικές ανατροπές που καθιστούν τη θέασή της λιγότερο αφόρητη. Αυτό όμως που της λείπει είναι το κίνητρο και το πλαίσιο...

Με τους: Τίμοθι Σπαλ, Ντόροθι Ατκινσον, Μάριον Μπέιλι, κ.ά.

Παραγωγή: «Mr. Turner» (2014) - Μ. Βρετανία