Ο καταξιωμένος τη δεκαετία του '70 Γερμανός σκηνοθέτης Φόλκερ Σλέντορφ για το «Η χαμένη τιμή της Καταρίνα Μπλουμ» (1975) που γύρισε μαζί με την τότε σύζυγό του, επίσης σκηνοθέτη, Μαργκαρέτε φον Τρότα και αργότερα για το «Τενεκεδένιο ταμπούρλο» (1979), γεννήθηκε με το ξέσπασμα του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και ασχολήθηκε με το εθνικό και διεθνές τραύμα του ναζισμού, θέμα που ακόμη επεξεργάζεται. Τη φορά αυτή, μέσα από μια χαμηλού προϋπολογισμού ταινία, ένα δράμα δωματίου για τη μοιραία για το Παρίσι νύχτα της 24ης προς 25η Αυγούστου 1944. Οι σύμμαχοι βρίσκονται προ των πυλών, αλλά ο Φύρερ έχει ήδη αποφασίσει να ισοπεδώσει τη γαλλική πρωτεύουσα, για να τιμωρήσει την αλαζονεία των Γάλλων που ήδη θεωρούν τη γερμανική κυριαρχία παρελθόν. Νάρκες έχουν τοποθετηθεί σε όλα τα σημαντικά κτίσματα της πρωτεύουσας, όλα θα τιναχθούν στον αέρα μαζί με τα τρία εκατομμύρια των κατοίκων με το που ο Γερμανός διοικητής, στρατηγός φον Χόλτιτζ θα προφέρει την εντολή την αυγή...Είναι ακόμα σκοτάδι, όταν εμφανίζεται στη σουίτα του στρατηγού στο ξενοδοχείο «Meurice», ως από μηχανής θεός, ο Σουηδός Πρόξενος Ράουλ Νόρντλινγκ, γεννημένος και μεγαλωμένος στο Παρίσι - όπως λέει ο ίδιος - για να τον μεταπείσει. Τον Ράουλ αυτόν μάλλον σκίασε ένας άλλος Ράουλ (ο Βάλενμπεργκ, που βοήθησε πολλούς Εβραίους από το πόστο του, στη Βουδαπέστη). Κι ενώ στη Γαλλία τίμησαν τον Νόρντλινγκ, δίνοντας το όνομά του σε δρόμους και πλατείες, στη Σουηδία έμεινε παντελώς άγνωστος. Μάλιστα, μετά την απελευθέρωση του Παρισιού, εκλήθη στη Στοκχόλμη από τον Βασιλιά Γουσταύο τον 5ο και τον σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργό Περ Αλμπιν Χάνσον που τον επέπληξαν γιατί παρέβη τη σουηδική ουδετερότητα... Τον Σουηδό βιομήχανο και διπλωμάτη Ράουλ Νόρντλινγκ (1881-1962) υποδύεται στη θεαματική ταινία του Ρενέ Κλεμάν πάνω στο ίδιο θέμα αλλά με τίτλο «Το Παρίσι καίγεται;» (1965), ο Ορσον Γουέλς.
Βάση της κινηματογραφικής διασκευής συνιστά το θεατρικό έργο του Cyril Gely με τίτλο «Διπλωματία». Ο περιορισμός σε χώρο και χρόνο μπορεί να παραπέμπει στο θεατρικό χαρακτήρα του πρωτότυπου, η ταινία όμως δε γίνεται ποτέ θεατρική. Ο σκηνοθέτης αποδίδει την ένταση και τα διλήμματα των τελευταίων, πριν την καταστροφή, ωρών, προσπαθώντας να κρατήσει τον θεατή σε αγωνία και με κλασική και ώριμη σκηνοθεσία, υπαινίσσεται ότι προσπαθεί να αγγίξει, με άκρως ξεδοντιασμένο, αλλά πολύ καθωσπρέπει, σικάτο τρόπο, το θέμα της ευθύνης του ναζισμού, συλλογικής και ατομικής, εστιάζοντας, υπό τους ήχους της 7ης του Μπετόβεν, στην αμιγώς βερμπαλιστική πράξη, στο εσωτερικό ενός δωματίου με εκπληκτικά χρώματα και σκηνογραφικές λεπτομέρειες, στους δύο άνδρες που διαμόρφωσαν την Ιστορία. Το μόνο που μπορεί να κρατήσει τα μάτια του θεατή ανοικτά σε αυτήν την χλιαρή ταινία είναι οι ερμηνείες του Αρεστρουπ πρωτίστως και του Ντισολιέ δευτερευόντως...
Με τους: Αντρέ Ντισολιέ, Νιλς Αρεστρουπ, κ.ά.
Παραγωγή: ΓΑΛΛΙΑ, ΓΕΡΜΑΝΙΑ (2014)