Στην ανάγκη ανάδειξης της σημασίας της 18ης Οκτώβρη, μέρας που πριν από 70 χρόνια δυνάμεις του ΕΛΑΣ, του ΕΑΜ, με επικεφαλής τον αρχικαπετάνιο Αρη Βελουχιώτη, κατέκλυσαν την πλατεία Ελευθερίας, απελευθερώνοντας τη Λαμία, αναφέρθηκε ο Δ. Κουτσούμπας, αρχίζοντας την ομιλία του.

Στη συνέχεια υπογράμμισε: «Εκδηλώσεις σαν τη σημερινή αποκτούν ξεχωριστή σημασία γιατί αναδεικνύουν τις ηρωικές σελίδες της Ιστορίας που έχει γράψει ο λαός μας. Κυρίως, όμως, μπορούν όχι μόνο να διδάξουν, να εμπνεύσουν τις νεότερες γενιές, αλλά να αποδείξουν ότι όταν ένας λαός αποφασίσει να πάρει τη ζωή του στα χέρια του, να γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων, τότε μπορεί να κάνει το αδύνατο δυνατό, μπορεί να νικήσει αυτόν που στα μάτια του φαίνεται ανίκητος.

Ακριβώς αυτές οι ηρωικές σελίδες γράφτηκαν από έναν λαό που δεν έψαχνε και δεν περίμενε σωτήρες, που ήταν αποφασισμένος να σώσει ο ίδιος τον εαυτό του και τον τόπο του και σ' αυτόν ακριβώς τον αγώνα δεν έκανε σκόντο σε θυσίες, αντίθετα κατέθεσε τις πιο μεγάλες, ακόμα και την ίδια του τη ζωή.

Σήμερα, 70 χρόνια μετά, η Ιστορία ξαναγράφεται από την αρχή και οι λέξεις, οι έννοιες αποκτούν κι άλλο νόημα ακριβώς γιατί θέλουν το λαό να παραμένει απλός θεατής, να μη γίνει ο πρωταγωνιστής των εξελίξεων.

Γι' αυτό κάνουν παρέλαση παλιοί και νέοι "σωτήρες". Γι' αυτό πάνε και έρχονται τα δήθεν "εθνικά συμφέροντα", οι "εθνικές υποθέσεις". Γι' αυτό και οι θυσίες πια δεν αφορούν στο τι ο καθένας εθελοντικά καταθέτει και για ποιο σκοπό, αλλά στο τι "από τα πάνω", του επιβάλλεται.

Ολα αυτά τα διάφορα δήθεν "εθνικοπατριωτικά" που εκστομίζουν κάθε τρεις και λίγο οι κυβερνώντες και οι προαλειφόμενοι να κυβερνήσουν, είναι τελικά γνώριμες εικόνες, έννοιες, λέξεις και νοήματα που συνήθως επιστρατεύει η άρχουσα τάξη για να αποπροσανατολίσει, να ξεγελάσει και να συμπαρασύρει την εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα στους δικούς της στόχους και σκοπούς, κάτω από τη σημαία των δικών της ιδιοτελών, ταξικών συμφερόντων.

Γι' αυτό, άλλωστε, τα δικά της ταξικά συμφέροντα τα βαφτίζει εθνικά. Γι' αυτό τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα (...) παρουσιάζονται ως "θυσίες που θα πιάσουν τόπο". Γι' αυτό και οι νέοι κάθε φορά "σωτήρες" τα δικά της συμφέροντα έρχονται πάλι να σώσουν, επιβεβαιώνοντας (...) ότι το παλιό, το σάπιο, πάντα εμφανίζεται με τη μάσκα του νέου, πότε του αρυτίδωτου, πότε του μακιγιαρισμένου.

Ποια χώρα, ποιο έθνος έσωσε άραγε η συγκυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ; Ποια πατρίδα προχωράει μπροστά και σπάει τα δεσμά της, όπως το θέλει ο ελληνικός λαός, σύμφωνα με τον πρωθυπουργό; Αυτοί που σώθηκαν, αυτοί που σώζονται είναι οι καπιταλιστές, οι μονοπωλιακοί όμιλοι.

Ολοι αυτοί, δηλαδή, που και σε συνθήκες οικονομικής κρίσης εξακολουθούσαν να έχουν μεγάλη κερδοφορία, να γεμίζουν τα σεντούκια και τις τράπεζές τους με ματωμένα κέρδη. Είναι και όσοι μεγαλοεπιχειρηματίες, τώρα μόλις ανακάμπτουν από την κρίση, γιατί έχουν πλέον περισσότερα εργαλεία για την εξασφάλιση μεγαλύτερων κερδών.

Το πώς έγινε αυτό, το έχει ζήσει τα 6 τελευταία χρόνια ο λαός στο πετσί του. Μείωσαν στο ελάχιστο μισθούς και μεροκάματα, πήραν πίσω κατακτήσεις ποτισμένες με το αίμα του εργατικού κινήματος. Σμπαράλιασαν τα εργατικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα μέσα από ένα πλούσιο πλέον αντεργατικό οπλοστάσιο νόμων.

Η εργατική τάξη, τα φτωχά λαϊκά στρώματα παραμένουν δεμένοι με τις αλυσίδες της ανεργίας, της δουλειάς χωρίς εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα, των μόνιμων χαρατσιών και της αβάσταχτης άμεσης και έμμεσης φορολογίας.

Τελικά, ποιος βγαίνει στο ξέφωτο, όπως ισχυρίζεται ο Σαμαράς, ο Βενιζέλος; Σίγουρα μόνο τα μονοπώλια, ένα τμήμα μεσαίων και μεγάλων επιχειρήσεων σε συγκεκριμένους κλάδους και όχι βέβαια οι εργαζόμενοι, οι αυτοαπασχολούμενοι ΕΒΕ, οι βιοπαλαιστές αγρότες, οι άνεργοι, οι συνταξιούχοι, ο λαός, που θα συνεχίσει να ματώνει για να μην απειληθούν τα κέρδη των λίγων, για να είναι ισχυρή η δική τους, καπιταλιστική ανάπτυξη.

Απ' αυτή την ισχυρή ανάπτυξη τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση καλλιεργούν προσδοκίες στο λαό ότι έχει κι αυτός να "λαβαίνει κατιτίς", αλλά το ταμείον θα είναι πάλι μείον. Η κυβέρνηση ήδη έχει διαψευστεί από το προσχέδιο του προϋπολογισμού, που προβλέπει ανάπτυξη 2,9%.

Γιατί η ανάπτυξη δεν πάει μόνη της. Πάει μαζί με τη μονιμοποίηση της εισφοράς αλληλεγγύης. Μαζί με το χαράτσι του ΕΝΦΙΑ. Μαζί με τους κομμένους μισθούς και συντάξεις. Μαζί με τις κουτσουρεμένες δαπάνες στην Παιδεία, στην Υγεία και την Πρόνοια.

Αυτό που προορίζουν για το λαό είναι κάποια ψίχουλα. "Ελάχιστο εγγυημένο εισόδημα" το λέει και το θεσμοθετεί η κυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, στην ουσία του το υιοθετεί και ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν κάνουν τίποτε περισσότερο από το να μονιμοποιούν τη φτώχεια, βάζοντας "ταβάνι" στα όρια της ακραίας φτώχειας.

Η "εθνική συνεννόηση" που ζητά η κυβέρνηση της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις και να είναι ισχυρή η ανάπτυξη, είναι η "κοινωνική συναίνεση και συμφωνία" του ΣΥΡΙΖΑ για να προχωρήσει η δική του "παραγωγική ανασυγκρότηση".

Χρησιμοποιούν ολίγον διαφορετικές λέξεις για να πουν προφανώς το ίδιο πράγμα: Υποταγή στα συμφέροντα των μονοπωλιακών ομίλων. Συναίνεση στο δρόμο της καπιταλιστικής ανάπτυξης ο οποίος ευθύνεται που φτάσαμε έως την κρίση, σε αυτή την κατρακύλα. Αποκρύβοντας από το λαό ότι μετά από μια υποτιθέμενη ή και υπαρκτή μικρή ή μεγαλύτερη ανάπτυξη, μας περιμένει νέα κρίση, ύφεση και δυστυχία...

Το ΚΚΕ θα συνεχίζει να αποκαλύπτει το πραγματικό περιεχόμενο της αντιπαράθεσης ανάμεσα στη ΝΔ και τον ΣΥΡΙΖΑ, το δίπολο της νέας συμφοράς, που έρχεται να αντικαταστήσει τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ πριν ακόμα εξελιχθούν στα σημερινά κυβερνητικά συνεταιράκια, τότε που ακόμα ήταν "φως" ο ένας, "σκότος" ο άλλος, όπως έλεγαν στις κοκορομαχίες τους. Τώρα, τη σκυτάλη την παίρνουν Σαμαράς - Τσίπρας με τους αναγκαίους πρόθυμους κολαούζους... Ο Σαμαράς με τον Βενιζέλο, την Ελιά αλλά και το Ποτάμι, ο Τσίπρας μαζί με πρώην ΠΑΣΟΚους υπουργούς, τον Κουβέλη, τον Καμμένο.

Σήμερα, χωρίς καθυστέρηση, είναι κρίσιμο ζήτημα, ο λαός και η νεολαία όχι μόνο να μην εγκλωβιστούν σ' αυτήν τη σικέ αντιπαράθεση αλλά και να μην υποταχτούν στα - ξένα προς τα δικά τους - συμφέροντα της αστικής τάξης, των μονοπωλίων.

Ας γυρίσουμε την πλάτη στις γνωστές εικόνες της δικομματικής αντιπαράθεσης του παρελθόντος, στη χειρότερη σημερινή τους έκδοση.

Ξέρουμε όλοι και όλες από την ίδια μας την πικρή πείρα ότι όσο μεγαλύτερη γίνεται η σύγκλιση της ΝΔ και του ΣΥΡΙΖΑ, στη βάση του κοινού στόχου του κεφαλαίου για μεγαλύτερη ανταγωνιστικότητα, μεγαλύτερη κερδοφορία, τόσο πιο οξυμένη θα γίνεται αυτή η αντιπαράθεση.

Η αντιπαράθεσή τους εκφράζει την αντιπαράθεση που υπάρχει μέσα στην ΕΕ για το ποιος θα επωμιστεί τις μεγαλύτερες ζημιές από την κρίση. Αυτό εκδηλώνει η αντιπαράθεση της Γερμανίας που ήταν κερδισμένη μέσα στην κρίση, σε σχέση με τη Γαλλία, την Ιταλία, αντιπαράθεση που έχει να κάνει με τους ανταγωνισμούς των μονοπωλίων μεταξύ τους.

Οποια αντιπαράθεση και αν έχουν αυτές οι κυβερνήσεις και οι διάφορες χώρες για το ποιο μείγμα διαχείρισης θα ακολουθήσει η Ευρωζώνη, όλες ανεξαιρέτως παίρνουν βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα. Για παράδειγμα, ο προϋπολογισμός της ιταλικής κυβέρνησης - που ο ΣΥΡΙΖΑ την μοστράρει ως εν δυνάμει σύμμαχό του στο πλαίσιο της συμμαχίας του Νότου - προβλέπει περικοπές 15 δισ. ευρώ σε κοινωνικές δαπάνες, αναδιάρθρωση του Ασφαλιστικού, ομαδικές απολύσεις, μειώσεις μισθών.

Δεν χρειάζεται να περιγράψουμε το περιεχόμενο της αντιπαράθεσης των "κοκορομάχων" για το χρέος. Το περιέγραψε πολύ καλά στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, όταν είπε "η λύση για το χρέος είναι σα να θες να κατέβεις από τη Θεσσαλονίκη στην Αθήνα και δεν έχεις επιλέξει το μέσο, αν θα πας δηλαδή με αυτοκίνητο, με τρένο ή με αεροπλάνο". Πάρ' τον στο γάμο σου να σου πει και του χρόνου...

Εντάξει, καταλάβαμε. Ο προορισμός είναι δεδομένος, αυτό που αλλάζει είναι το μέσο. Και ο προορισμός, τόσο για τη ΝΔ όσο και για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ότι ο λαός πρέπει να πληρώσει για ένα χρέος που δεν δημιούργησε, ότι θα συνεχίσει να ματώνει γιατί αυτό θα απαιτεί όποια συμφωνία και αν γίνει με τους δανειστές για την αποπληρωμή του.

Οι μηχανισμοί εποπτείας της ΕΕ, οι ισοσκελισμένοι προϋπολογισμοί, το καθεστώς επιτήρησης για όλα τα κράτη - μέλη θα επιβάλλουν μνημόνια διαρκείας, γι' αυτό και είναι ψεύτικα τα λόγια τα μεγάλα της ΝΔ για τα "μνημόνια που τελειώνουν" αλλά και του ΣΥΡΙΖΑ, που θα σκίσει, θα ακυρώσει δήθεν το μνημόνιο.

Τέλος πραγματικό στα μνημόνια για το λαό σημαίνει κατάργηση όλων των εφαρμοστικών αντιλαϊκών νόμων, επαναφορά των δικαιωμάτων των εργαζομένων και των συνταξιούχων και των λαϊκών εισοδημάτων στα προ κρίσης επίπεδα. Κανένας δε δεσμεύεται γι' αυτό. Ούτε η ΝΔ ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ.

Η ΝΔ δεν χρειάζεται να δώσει συστατικές επιστολές στα επιτελεία της αστικής τάξης για να πάρει παράταση στο τιμόνι της αστικής διαχείρισης. Της αρκεί το αντιλαϊκό βιογραφικό, που μόνο στα δύο χρόνια της διακυβέρνησής της είναι αρκετά πλούσιο. Ο ΣΥΡΙΖΑ όμως δεν έχει τέτοιο βιογραφικό γι' αυτό μαζεύει συστατικές επιστολές ανά τον κόσμο, από επιτελεία των καπιταλιστών, γι' αυτό αξιοποιεί τις νέες γνωριμίες του ανά την υφήλιο.

Από το Τέξας μέχρι την ευρωπαϊκή λέσχη Μπίλντερμπεργκ, στη λίμνη Κόμο της Ιταλίας, από τον Ντράγκι μέχρι τον Ασμουσεν, από τον ΣΕΒ μέχρι την Ενωση Ελλήνων Επιχειρηματιών κατάφερε όχι απλά να έχει τους ίδιους συνομιλητές με τη ΝΔ, αλλά και να ανταλλάσσει γνώμες για το πώς θα υπηρετήσει το σύστημα στην Ελλάδα, με το κεφάλαιο χορτάτο και το λαό στη γωνία. Γιατί βιογραφικό διακυβέρνησης ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην έχει, έχει κάνει όμως το κουμάντο του δυο χρόνια στην αναμονή, έχει κάνει το κουμάντο του με τη στάση του στο κίνημα που κάνει ό,τι μπορεί για να το διαλύσει, να το παροπλίσει, να μη σηκώσει κεφάλι.

Διάλυση του κινήματος είναι να δείχνεις μόνο τις μνημονιακές πολιτικές, για να βγάλεις λάδι το σύστημα που πήρε ανάσα από το μνημόνιο. Να μιλάς για την ανατροπή και η ανατροπή σου να φτάνει μέχρι να εγκατασταθείς στο Μαξίμου.

Παροπλισμός είναι η κοινωνική συναίνεση, η κοινωνική συμφωνία με τον ΣΕΒ και άλλους μονοπωλιακούς ομίλους, όπως λέει. Παροπλισμός του κινήματος είναι η πρότασή του ο λαός τελικά να φορτωθεί το χρέος αλλά και να βάλει πλάτη για να ανέβει η κερδοφορία και ανταγωνιστικότητα του κεφαλαίου, διά χειρός ΣΥΡΙΖΑ.

Το μεγαλύτερο όμως τσάκισμα του κινήματος είναι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ κατεβάζει κι άλλο τις ήδη μειωμένες απαιτήσεις. Αυτό ακριβώς είναι το κυβερνητικό του πρόγραμμα (...) Μειωμένες απαιτήσεις που δεν φτάνουν ούτε καν στην επαναφορά του 13ου και 14ου μισθού και της σύνταξης, δεν ακουμπάνε τις Συλλογικές Συμβάσεις, τις ελαστικές και "μαύρες" σχέσεις εργασίας.

Μειωμένες απαιτήσεις που φτάνουν μέχρι ένα πιάτο φαΐ για τον πεινασμένο, μισή δουλειά με μισό μισθό και ολόκληρη επιδότηση στην επιχείρηση κι αυτό μόνο για λίγο και για λίγους από το 1,5 εκατομμύριο των ανέργων.

Αν πριν από δυο χρόνια κάποιοι άκουγαν την κριτική του ΚΚΕ στον ΣΥΡΙΖΑ και τη θεωρούσαν από υπερβολική ως εμπαθή, σήμερα έχουν περισσότερες αποδείξεις για να δουν το πού το πάει το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης.

Και μη μας πούνε κάποιοι, παριστάνοντας τον αφελή, μετρώντας τις λέξεις μας και τις αναφορές μας, ότι ασχολούμαστε περισσότερο με τον ΣΥΡΙΖΑ από ό,τι με τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ.

Ξέρουν πολύ καλά ότι δεν χρειάζονται πολλά λόγια για να αποδείξουμε τα έργα και τις ημέρες της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Είμαστε σίγουροι ότι ο λαός θα τους καταδικάσει αυτή τη φορά πολύ αποφασιστικά... Η πολιτική και η τακτική που ακολουθούν τους βυθίζει όλο και περισσότερο στη συντηρητική αναδίπλωση, στην κατρακύλα, στην ανυποληψία.

Εχουν γίνει με τον αντικομμουνισμό τους και την ψύχωση που έχουν, έτσι όπως εκφράζεται από ορισμένους υπουργούς τους, με την πολιτική τους, καθημερινοί αβανταδόροι του ΣΥΡΙΖΑ. Του πασάρουν την μπάλα για να παίζει ύστερα αυτός ανενόχλητος στα πλαίσια του δικομματισμού, δίνοντάς του χέρι βοήθειας για να ρίχνει ύστερα αυτός μελάνι σαν τη σουπιά, να συσκοτίζει τις πραγματικές θέσεις του, να μοιάζει δήθεν ανατρεπτικός, αντισυστημικός. Με την πολιτική τους προπαγάνδα δίνουν πόντους στον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου δήθεν να συσπειρώσουν το συντηρητικό τους εκ δεξιών ή κεντρώο ακροατήριο, να μη μετακινηθεί προς ΣΥΡΙΖΑ. Ετσι στρώνουν το χαλί, πότε στη Χρυσή Αυγή, εκ δεξιών τους, πότε στον ΣΥΡΙΖΑ, εξ αριστερών τους. Ετσι στρώνεται το νέο διπολικό παιγνίδι. Κι ο λαός θα εξακολουθεί να υποφέρει...

Ομως, ο λαός και η νεολαία, όσο κι αν δεν μπορεί πλέον να υποφέρει αυτή την πολιτική της συγκυβέρνησης ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, πριν τους στείλει σπίτια τους, θέλει να ξέρει και τι θα ακολουθήσει... Λευκές επιταγές και ραντεβού στα τυφλά δεν πρέπει να ξαναϋπογράψει...

Σε αυτόν, λοιπόν, τον υγιή και δίκαιο προβληματισμό του λαού μας, κυρίως των ανθρώπων που έχουμε συναντηθεί στους αγώνες, θέλει να συμβάλει το ΚΚΕ.

Γι' αυτό και εξηγεί καθημερινά, επίμονα και σταθερά, αναλυτικά, τις θέσεις του. Είναι δημοκρατικό του καθήκον να το κάνει, παρότι οι διάφοροι "γλείφτες" της εκάστοτε ανερχόμενης δύναμης στην καρέκλα της εξουσίας, κάθε φορά προτιμούν το ΚΚΕ σιωπηλό, αδύναμο να εκφέρει τον πραγματικό ριζοσπαστικό λόγο, να σέρνεται πίσω από καιροσκόπους και αριβίστες. Δεν θα τους γίνει το χατίρι!

Σήμερα, οι αριστεροί, οι ριζοσπάστες, οι αγωνιστές του καθημερινού μόχθου, της δουλειάς και της επιστήμης, ξέρουν.

Το ΚΚΕ είναι το μοναδικό κόμμα που μπορεί να κοιτάξει κατάματα το λαό και να του πει: Σκέψου τι σου είπε το ΚΚΕ τα τελευταία 20 χρόνια, για τι σε προειδοποίησε, σε τι επιβεβαιώθηκε. Κι εμείς δεν είμαστε απ' αυτούς που προειδοποιούσαμε απλά.

Παίρναμε και συνεχίζουμε να παίρνουμε όλα τα μέτρα, να δίνουμε όλες μας τις δυνάμεις για την οργάνωση της πάλης του λαού παντού, για την ανασύνταξη του εργατικού - λαϊκού κινήματος, για το δυνάμωμα της κοινωνικής λαϊκής συμμαχίας.

Και συνεχίζουμε σ' αυτές τις συνθήκες να παλεύουμε, κόντρα σε "θεούς και δαίμονες", για να μην παραιτηθεί ο εργάτης απ' τα αυτονόητα, να σταθεί πλάι πλάι με το συνάδελφο στη συνέλευση, να συζητήσουν τι και πώς θα το πετύχουμε, τι μπορούμε σήμερα να εμποδίσουμε, να κερδίσουμε.

Ποιος φταίει που φτάσαμε ως εδώ και πού πρέπει να πάμε.

Δύσκολη δουλειά, μυρμηγκιού, που απαιτεί επιμονή και υπομονή, αντοχή στις δυσκολίες, στις αναποδιές.

Για να μπορεί ο εργάτης, ο άνεργος να δει πέρα από το πολιτικό προσωπικό, τα κόμματα, την ίδια την αστική τάξη, ως τάξη που 'χει το κουμάντο, την εξουσία και να βάλει ως στόχο την αλλαγή της στην εξουσία.

Το ΚΚΕ μπορεί σήμερα να παλεύει σε συνθήκες υποχώρησης του κινήματος, που η πείνα δημιουργεί παθητικότητα, που πολλές φορές η προσδοκία φτάνει στο "κάτι λίγο παραπάνω" ή και στο "τίποτα, να μην πάμε παρακάτω".

Να μη συμβιβάζεται με τη "λογική του εφικτού", δηλαδή να παζαρεύω τι άλλο θα χάσω γιατί η κρίση απαιτεί προσαρμογή και τελικά υποταγή.

Οση σημασία έχει σήμερα να οργανωθεί η πάλη για την προστασία των ανέργων, της λαϊκής οικογένειας διεκδικώντας άμεσα επείγοντα μέτρα, άλλο τόσο έχει σημασία να πεις, να πείσεις, να αποδείξεις ποια εξουσία, ποιο τελικά κοινωνικό οικονομικό σύστημα μπορεί να δώσει σταθερή δουλειά σε όλους με μισθό και δικαιώματα, μπορεί να ικανοποιήσει σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Οι προτάσεις, οι θέσεις του ΚΚΕ για όλα τα καθημερινά προβλήματα δεν είναι θέσεις που αφορούν μια άλλη ζωή στη "δευτέρα παρουσία", όπως ορισμένοι μας κατηγορούν, είναι προτάσεις που αφορούν στο τι σήμερα, σε συνθήκες κρίσης, πρέπει να διεκδικηθεί.

Για παράδειγμα, η πρόταση του ΚΚΕ για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά αφορά στο σήμερα, γιατί σήμερα και σ' αυτή τη ζωή τα χρέη γίνονται θηλιά στο λαιμό του λαού.

Σήμερα, είναι ανάγκη για να ζήσει ο λαός να επανέλθει όχι μόνο ο μισθός το λιγότερο στα 751 ευρώ, αλλά να καταργηθεί και όλο το αντεργατικό οικοδόμημα, πριν και μετά το μνημόνιο, που γενικεύει τη μερική απασχόληση, την απλήρωτη δουλειά, τους μισθούς πείνας.

Γιατί, αλήθεια, η πρόταση αυτή του ΚΚΕ δεν υιοθετείται από τα άλλα κόμματα; Γιατί η πρόταση νόμου του ΚΚΕ δεν είναι ίδια, για παράδειγμα, με την πρόταση νόμου του ΣΥΡΙΖΑ για τον κατώτατο μισθό;

Ακριβώς γιατί υπάρχει θεμελιακή διαφορά και στα απλά, γιατί αυτά έχουν σχέση με το τι θα κάνεις και μετά, με ποιους συμβιβάζεσαι, ποιους θέλεις να αποκοιμίσεις με την πολιτική που θα ακολουθήσεις.

Γιατί η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ δεν αμφισβητεί τους αντεργατικούς νόμους που μείωσαν στο ελάχιστο τους μισθούς, που άλλαξαν στο χειρότερο τις εργασιακές σχέσεις, που αύξησαν το βαθμό εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης, γιατί απλά δεν αμφισβητεί συνολικά το κεφάλαιο και την εξουσία του.

Αντίστοιχα και η πρότασή του για το χρέος, είναι πρόταση που υπηρετεί τη στρατηγική της ΕΕ, του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης. Με ή χωρίς "κούρεμα", με ή χωρίς επιμήκυνση, ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται το χρέος ως χρέος του λαού που θα συνεχίσει να ματώνει για την αποπληρωμή του.

Πολλά ακόμα παραδείγματα μπορούμε να αναφέρουμε.

Και στην αγροτική οικονομία, με τις ποσοστώσεις, τη νέα ΚΑΠ, το ότι ο αγρότης δεν μπορεί να ζήσει, να παράγει, να καλλιεργήσει τα χωράφια του, αλλά η θηλιά της τράπεζας, των χρεών, των φόρων, των χαρατσιών τού σφίγγει συνεχώς το λαιμό.

Για το μικρό επιχειρηματία που έχει γονατίσει με τα "κόκκινα" δάνεια, τη στιγμή που πρέπει αυτά να "κουρευτούν" αμέσως, να απαλλαγεί από το βραχνά, να μη βάλουν άλλα λουκέτα στις επιχειρήσεις τους, να μπορούν να πάρουν μια ανάσα μέσα σε αυτή τη ζοφερή κατάσταση, που τους κυνηγάνε όλοι μαζί.

Σήμερα, υπάρχουν όλες οι δυνατότητες να καλυφτούν διευρυμένες λαϊκές ανάγκες με μια ριζικά διαφορετική οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας.

Η κοινωνικοποίηση των συγκεντρωμένων μέσων παραγωγής θα απελευθερώσει μεγάλες αναξιοποίητες αναπτυξιακές δυνατότητες που έχει σήμερα η Ελλάδα. Τα άλλα κόμματα προσπαθούν να υποβαθμίσουν το γεγονός ότι η Ελλάδα είναι πλούσια χώρα και μπορεί να μειώσει την εξάρτησή της από τα διεθνικά μονοπώλια σε κρίσιμους στρατηγικούς τομείς της οικονομίας.

Προϋπόθεση γι' αυτό είναι η αξιοποίηση του παραγωγικού μας πλούτου από τον πανεθνικό επιστημονικό σχεδιασμό της παραγωγής και της οικονομίας. Μόνο αυτός ο σχεδιασμός μπορεί να απελευθερώσει όλες τις δυνατότητες, γιατί έχει γνώμονα και σκοπό την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών.

Να εξαλείψει οριστικά την αναρχία της παραγωγής, τη ζούγκλα του καπιταλιστικού ανταγωνισμού για το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος. Μπορεί να αξιοποιήσει και να κατανείμει σε αυτήν την κατεύθυνση το σύνολο του εργατικού δυναμικού της χώρας, εξαλείφοντας την ανεργία.

Η λαϊκή εξουσία θα εξοικονομήσει σημαντικούς πόρους, που σπαταλιούνται σήμερα και δημιουργούν χρέη, στο πλαίσιο αυτής της πολιτικής, της εξουσίας των μονοπωλίων.

Με κατάργηση στρατιωτικών δαπανών για το ΝΑΤΟ. Με μονομερή διαγραφή του χρέους, το οποίο είναι προϊόν της καπιταλιστικής διαχείρισης.

Με κατάργηση των πολύμορφων πακέτων κρατικής στήριξης των μονοπωλιακών ομίλων και άλλα.

Ολοι οι εργαζόμενοι θα απολαμβάνουν με βάση τις ανάγκες τους δωρεάν σύγχρονες δημόσιες υπηρεσίες Υγείας, Παιδείας, αναψυχής, προστασίας των παιδιών και των υπερηλίκων.

Το οικογενειακό νοικοκυριό θα στηρίζεται από κρατικές κοινωνικές υποδομές. Τα πανεπιστήμια σε συνεργασία με τους κλαδικούς κρατικούς φορείς θα προωθούν την έρευνα για την επιστημονική πρόβλεψη των διευρυνόμενων κοινωνικών αναγκών.

Η διεύρυνση του ελεύθερου χρόνου των εργαζομένων θα συμβάλει στην ουσιαστική συμμετοχή τους στον έλεγχο.

Ο εργατικός και λαϊκός έλεγχος και η συμμετοχή θα ξεκινά από τις παραγωγικές μονάδες με εκλεγμένους ανακλητούς αντιπροσώπους και θα επεκτείνεται σε κάθε κλάδο και περιοχή. Στα εκλεγμένα όργανα εξουσίας θα μετέχουν εκπρόσωποι των εργαζομένων στις παραγωγικές μονάδες, και θα διασφαλίζεται η συμμετοχή των συνεταιρισμένων, των φοιτητών, των συνταξιούχων. Ακόμα και στο ανώτατο όργανο εξουσίας για το σύνολο της χώρας, οι εκλεγμένοι αντιπρόσωποι δεν θα είναι μόνιμοι αλλά ανακλητοί.

Οχι όπως σήμερα στη Βουλή με τους διάφορους καρεκλοκένταυρους, που έχουν πιάσει στασίδι για δεκαετίες, χωρίς να προσφέρουν τίποτε θετικό για το λαό. Το μόνο που ξέρουν είναι να σηκώνουν το χέρι για να ψηφίζουν όλο το αντεργατικό, αντιλαϊκό οπλοστάσιο των νόμων που ρίχνουν στα τάρταρα το λαό και τη νεολαία.

Η αποδέσμευση της χώρας από τις αλυσίδες της ΕΕ και του ΝΑΤΟ θα διαμορφώσει ευνοϊκούς όρους για τη σύναψη επωφελών διεθνών σχέσεων συνεργασίας. Η λαϊκή εξουσία είναι η μόνη που μπορεί να αξιοποιήσει αποτελεσματικά τις διάφορες ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις προς όφελος της κοινωνικής ευημερίας και να υπερασπίσει αποτελεσματικά τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας.

Η σημαντική γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, ιδιαίτερα για τη μεταφορά Ενέργειας και εμπορευμάτων μεταξύ Ευρώπης, Ασίας, Αφρικής, διαμορφώνει ευνοϊκό πεδίο διαπραγματευτικής βάσης για τη λαϊκή εξουσία, ιδιαίτερα σε περίοδο όξυνσης των αντιθέσεων.

Η επικράτηση της εργατικής - λαϊκής εξουσίας αποτελεί αναγκαιότητα για την ευημερία του λαού όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και σε κάθε καπιταλιστική χώρα, ανεξάρτητα από τη θέση της στην ιμπεριαλιστική πυραμίδα.

Ανεξάρτητα από το αν η νίκη της λαϊκής εξουσίας προηγηθεί στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα, το σίγουρο είναι ότι θα επιδράσει στην άνοδο του κινήματος στην ευρύτερη περιοχή. Αλλά και το ανάποδο. Δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί νίκη της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα χωρίς κλιμάκωση της ταξικής πάλης, λαϊκό ξεσηκωμό και αλλού. Η λαϊκή εξουσία σε μια μικρή χώρα θα συγκεντρώσει ενεργά γύρω της και τις λαϊκές δυνάμεις των γειτονικών κρατών, θα συμβάλει να δημιουργηθούν προϋποθέσεις επαναστατικής ανατροπής στον ευρύτερο περίγυρό της».