Στο πλαίσιο του Διεθνούς Φεστιβάλ Πάτρας, οι προβολές της ενότητας «Εβδομάδα Παιδικού και Νεανικού Κινηματογράφου» - που ξεκίνησαν στις 18 του Ιούλη και πραγματοποιούνται σε συνεργασία με το «Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για νέους και παιδιά» και το «Νεανικό Πλάνο» - συνεχίζονται και ολοκληρώνονται σήμερα και αύριο με ώρα έναρξης 9 το βράδυ και είσοδο ελεύθερη για το κοινό. Αναλυτικότερα: Σήμερα θα προβληθούν η ολλανδική ταινία μεγάλου μήκους «Μινούς» (2001, 88') του Βίνσεντ Μπαλ και η καναδομαροκινή συμπαραγωγή μικρού μήκους «Το αγριοπούλι» (2010, 16') της Χαλιμά Κουαρντίρι, ενώ αύριο Τετάρτη θα προβληθεί η μεγάλου μήκους ιταλική νεορεαλιστική παραγωγή «Κλέφτης ποδηλάτων» (1948, 93') σε σκηνοθεσία Βιτόριο Ντε Σίκα και η μικρού μήκους «Πες μου, μπαμπά» (2012, 17') μια βουλγαρο-κροατικο-γερμανική παραγωγή σε σκηνοθεσία Ιβάν Μπογκντάνοφ.

Η ταινία «Κλέφτης ποδηλάτων» - σε σκηνοθεσία Βιτόριο Ντε Σίκα και σενάριο Τσέζαρε Ζαβατίνι - θεωρείται ένα εκπληκτικό υπόδειγμα καθαρού κινηματογράφου, του ρεύματος που ονομάστηκε ιταλικός νεορεαλισμός ή «η ζωή των ταπεινών στην τέχνη του κινηματογράφου». Το σενάριο, γραμμένο από τον θεωρητικό του ιταλικού νεορεαλισμού Τσέζαρε Τζαβατίνι - βασισμένο με τη σειρά του στο ομώνυμο μυθιστόρημα (1946) του Λουίτζι Μπαρτολίνι - και τοποθετημένο στην τραγική πραγματικότητα που άφησε ο πόλεμος στη ιταλική πρωτεύουσα, ερμηνεύουν ερασιτέχνες ηθοποιοί... Η ταινία είναι όντως έργο μοναδικό, ένα κλασικό αριστούργημα γυρισμένο ολοκληρωτικά εκτός στούντιο και αφηγείται τη δραματική ιστορία του άνεργου οικογενειάρχη Αντόνιο Ρίτσι που κάποιος του κλέβει το ποδήλατο που με τόσο κόπο απόκτησε για να δουλέψει αφισοκολλητής. Διασχίζοντας τη μεταπολεμική Ρώμη με το γιο του ψάχνοντας τον κλέφτη, ο Αντόνιο συναντά αλληλεγγύη, αδιαφορία, ανοιχτή εχθρότητα. Η ταινία μαζί με το αριστούργημα «Umberto D.» (1952) - καρπό πάλι της συνεργασίας Τζαβατίνι / Ντε Σίκα - και το «Ρώμη ανοχύρωτη πόλη» (1945) του Ρομπέρτο Ροσελίνι αποτέλεσαν τον ακρογωνιαίο λίθο του ιταλικού νεορεαλισμού. Η αγάπη για τους χαρακτήρες γίνεται αληθινό έλεος και η ποίηση της καθημερινότητας δεν κρύβει την κοινωνική πραγματικότητα. Η ταινία εκτός από το ειδικό Οσκαρ, με το οποίο βραβεύτηκε το 1949, έλαβε αναρίθμητες άλλες διακρίσεις.