Βγήκε τελευταίος απ' το δωμάτιο, με την κόκκινη κορδέλα στο κεφάλι και το το σήμα της νίκης ψηλά. Εκατσε ήρεμος δίπλα μας, με μια νηφαλιότητα στο βλέμμα, που, κυριολεκτικά, τσάκιζε κόκαλα. Στα 42 του ο Ρεσίτ Σαρέ, προσφέρει κι αυτός τη ζωή του για να φυτρώσει πάνω της η ελπίδα. «Οσο ζω, για όσο ακόμα θα ζω, δε θα πάψω να αγωνίζομαι», είναι οι πρώτες κουβέντες του πρώην καπετάνιου. Η συνέχεια το ίδιο συγκλονιστική: «Εχουμε κερδίσει ήδη τον αγώνα, γιατί δεν κατάφεραν να εξαφανίσουν την αντίσταση. Γιατί αυτός είναι ο στόχος των ιμπεριαλιστών: Η αντίστασή μας και τα μυαλά μας».

Η απόφασή του να πεθάνει - έχει συμπληρώσει σχεδόν 175 μέρες απεργίας πείνας - πάρθηκε, όπως λέει, αβίαστα. «Ηταν η ευθύνη που αισθανόμουν απέναντι στις γενιές που θα 'ρθουν μετά από μας. Μόνο γι' αυτόν το λόγο αποφάσισα να χρησιμοποιήσω το δικαίωμα της αντίστασης». Ο Ρεσίτ ήταν στις φυλακές κρατούμενος επί εφτά ολόκληρα χρόνια. Βγήκε το Δεκέμβρη του 1999, μια βδομάδα πριν γίνει η μεγάλη σφαγή σε 20 απ' τις φυλακές της χώρας. Ξεκίνησε αμέσως απεργία πείνας, σε ένδειξη συμπαράστασης προς τους φίλους - συγκρατούμενούς του. Αργότερα πήρε την απόφαση η απεργία αυτή να γίνει μέχρι θανάτου. «Θέλουν όχι μόνο τους πολιτικούς κρατούμενους, αλλά και όσους βρίσκονται έξω να τους κλείσουν σ' ένα κελί. Να μη βλέπουν, να μην καταλαβαίνουν τίποτα. Δεν μπορώ να το δεχτώ αυτό. Και αγωνίζομαι για ν' αλλάξει», λέει.

Ηδη η κατάσταση της υγείας του είναι σοβαρή και κρίσιμη. Τα μάγουλά του έχουν χαθεί, το πρόσωπό του ρουφηγμένο. Προσπάθησε, μας είπε, το προηγούμενο βράδυ (σ.σ.: της Παρασκευής) να γράψει ένα γράμμα σ' έναν φίλο του. «Δεν μπόρεσα να συγκεντρωθώ, δεν τα κατάφερα». Του ζητάμε να γράψει ένα γράμμα προς τον ελληνικό λαό, σκέφτεται λίγο και απευθύνει το μήνυμα προς όλους μας:

«Αυτοί που σήμερα κυριαρχούν στον κόσμο, μια χούφτα άνθρωποι, κι εκμεταλλεύονται όλους τους λαούς, θέλουν να επιβάλουν σε όλον τον πλανήτη ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο. Στόχος του σχεδίου είναι να απομονωθούμε μεταξύ μας, για να μην έχουν απέναντί τους μια οργανωμένη μορφή αντίστασης και πάλης. Αυτό που επιδιώκουν είναι πολύ απλό: Να κυριαρχήσουν στα μυαλά μας. Η επιχείρηση του τουρκικού κράτους στις φυλακές και τα όσα εκεί συμβαίνουν είναι... λεπτομέρειες. Το ουσιαστικό γι' αυτούς είναι η επιχείρηση που πρέπει να γίνει στα μυαλά μας.

Αυτή η απεργία θανάτου που κάνουμε έχει μεγάλη σημασία: Ο ιμπεριαλισμός θέλει να βιάσει την ουσία, το μεγαλείο της ιδέας του σοσιαλισμού. Η αντίσταση που κάνουμε είναι ακριβώς απέναντι σ' αυτό. Ξέρουμε τις συνέπειες αυτής της επιλογής μας, και θα πληρώσουμε - όσο χρειαστεί - γι' αυτό. Μέσα σ' αυτόν τον σημαντικό αγώνα αισθανόμαστε μεγάλη ευχαρίστηση για τη συμπαράσταση του ελληνικού λαού και τον ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό. Τώρα που θα γυρίσετε στην Ελλάδα να πείτε στο λαό σας ότι πιστεύουμε στη νίκη και πως μια μέρα θα ξεκάνουμε το φασισμό στην Τουρκία.

Θέλω να κλείσω με δύο ακόμη λέξεις: Μια θέληση που είναι αντιμέτωπη με το θάνατο δεν μπορεί να νικηθεί. `Η μια ελεύθερη ζωή ή θάνατος. Στέλνουμε χαιρετίσματα στους συντρόφους μας, πολιτικούς πρόσφυγες, που βρίσκονται στην Ελλάδα και τους λέμε πως τη μέρα που θα νικήσουμε, θα χορέψουμε όλοι μαζί σ' έναν μεγάλο, πολύ μεγάλο κύκλο». Και μεις θα χορέψουμε σ' αυτόν τον κύκλο, Ρεσίτ, και μεις...