Τα μέτρα που σήμερα παίρνονται και τα οποία χτυπάνε στην καρδιά τους τα εργασιακά και άλλα δικαιώματα, δεν προέκυψαν μαζί με τα μνημόνια. Το σωστό είναι ότι τα μνημόνια είναι παράγωγα της ενιαίας στρατηγικής του κεφαλαίου και των κυβερνήσεών του, που «την είχαν διαμορφώσει πολύ πριν την κρίση, σε όλες τις χώρες της Ευρώπης, σε όλες τις χώρες του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από μνημόνια και χρέη», όπως επισημάνθηκε και στην κεντρική ομιλία του συλλαλητηρίου που διοργάνωσε το ΠΑΜΕ στο Σύνταγμα το Σάββατο.

Γι' αυτό το λόγο, παρόμοια μέτρα πάρθηκαν σε προηγούμενες περιόδους σε άλλες χώρες της ΕΕ, ενώ σήμερα εφαρμόζονται και εκεί όπου δεν υπάρχουν μνημόνια, ή εκεί όπου υπάρχει μια έστω ασθμαίνουσα ανάπτυξη. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η Γερμανία, η Γαλλία και η Ισπανία.

Στη Γερμανία η αναιμική ανάπτυξη (0,7% αύξηση του ΑΕΠ το β' τρίμηνο του 2013, αμετάβλητο από το πρώτο τρίμηνο), πατά κυριολεκτικά πάνω στα ερείπια των εργασιακών δικαιωμάτων:

• Πάνω από επτά εκατομμύρια εργαζόμενοι δουλεύουν με μισθό κάτω από 400 ευρώ, χωρίς δυνατότητα ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης και σύνταξης. Είναι τα λεγόμενα «mini jobs» («μίνι απασχόληση») που νομοθετήθηκαν από τον προκάτοχο της Μέρκελ, τη σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση του Σρέντερ.
• Στα «mini jobs» τα 4,65 εκατομμύρια είναι γυναίκες. Στο υποθετικό σενάριο που ένας τέτοιος εργαζόμενος συνταξιοδοτούνταν μετά από έναν χρόνο απασχόλησης, το υπουργείο Εργασίας της Γερμανίας υπολόγισε ότι με 400 ευρώ «μισθό» το μήνα, θα έπαιρναν σύνταξη μόλις 3,11 ευρώ το μήνα. Δηλαδή, με 45 χρόνια δουλειάς, η σύνταξη θα ήταν 139,5 ευρώ το μήνα!
• Μια ακόμη διαδεδομένη μορφή εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, είναι η εργασία μετά από κλήση - τηλεφώνημα (Arbeit auf Abfuf). Ο εργαζόμενος δεν ξέρει πότε και για πόση ώρα θα εργαστεί και δεν έχει κανένα εργασιακό και κοινωνικό δικαίωμα (Υγεία, Ασφάλιση). Οι μηνιαίες απολαβές κυμαίνονται από 100 έως 300 ευρώ. Η πλειονότητά τους έχει μηνιαίες απολαβές περίπου 150 ευρώ, τις οποίες συμπληρώνει το κράτος με κάποιο επίδομα ανεργίας.
• Σύμφωνα με υπολογισμούς των συνδικάτων, υπάρχουν περίπου 1 εκατομμύριο «ενοικιαζόμενοι» εργαζόμενοι σε σύνολο 41 εκατομμυρίων μισθωτών. Αμείβονται με το μισό ή και πιο κάτω μισθό από αυτά που ορίζουν οι κλαδικές Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας.
• Το 1995, η υποαπασχόληση αφορούσε το 15% των εργαζομένων, σήμερα αφορά το 25%, δηλαδή 7,3 εκατομμύρια άτομα.
• Εκθεση του Γερμανικού Ινστιτούτου Εργασίας αναφέρει για το διάστημα 2007-12 ότι το 10% των πλούσιων Γερμανών κατέχει πάνω από το 53% του συνολικού πλούτου της χώρας, ενώ το 50% των φτωχότερων Γερμανών μοιράζεται το 1%.
• Σύμφωνα με την ίδια έκθεση, οι καθαροί μισθοί μειώθηκαν κατά 6,1% στο διάστημα 2007 - 10 για το 10% των χαμηλότερα αμειβόμενων εργαζομένων.
• Ο μέσος όρος προσδόκιμου ζωής για τους φτωχούς εργαζόμενους έπεσε κατά δύο χρόνια, τα τελευταία δέκα χρόνια, σύμφωνα με έκθεση που δημοσίευσε η «Saarbruecker Zeitung». Πριν από δέκα χρόνια, οι Γερμανοί με χαμηλότερα εισοδήματα είχαν προσδόκιμο ζωής τα 77,5 χρόνια, το 2010 έπεσε στα 75,5 χρόνια.

Στη Γαλλία, όπου κατά τον ΣΥΡΙΖΑ η κυβέρνηση Ολάντ θα έφερνε έναν άλλο, τάχα φιλολαϊκό «αέρα» στην ΕΕ, το Μάη του 2013 η κυβέρνηση ψήφισε το νόμο για τη μεταρρύθμιση της αγοράς εργασίας. Με αυτόν το νόμο:

• Οι εργοδότες μπορούν να αλλάξουν τους όρους των συμβάσεων αορίστου χρόνου -δηλαδή να μειώσουν το χρόνο εργασίας και τις μισθολογικές αποδοχές- χωρίς καμία νομική συνέπεια, επικαλούμενοι απλώς «σοβαρές δυσκολίες» στη διατήρηση της επιχείρησής τους σε «ανταγωνιστικό επίπεδο».
• Επίσης, οι εργοδότες απέκτησαν το δικαίωμα να μετακινούν εργαζομένους από τομέα σε τομέα, ακόμη και από πόλη σε πόλη, χωρίς να έχουν ενημερώσει ούτε τους ίδιους ούτε τα συνδικάτα εγκαίρως, εφόσον και πάλι επικαλεστούν την αναγκαιότητα «διατήρησης του επιπέδου κερδοφορίας της εταιρείας».
• Διευκολύνονται σημαντικά οι απολύσεις, ακόμη και όσων απασχολούνται με σύμβαση αορίστου χρόνου, κάτι που μέχρι την ψήφιση του νόμου ήταν ιδιαίτερα δύσκολο στη Γαλλία. Ο νόμος ορίζει συγκεκριμένο ποσό αποζημίωσης (π.χ. 14 μισθοί για 25 χρόνια εργασίας), μειώνει το χρονικό διάστημα εντός του οποίου οι εργαζόμενοι έχουν δικαίωμα να αμφισβητήσουν δικαστικώς την απόλυση, διευκολύνει τη μετατροπή μιας σύμβασης αορίστου χρόνου σε ορισμένου.
• Αυξάνονται οι εισφορές για την υγειονομική και ασφαλιστική κάλυψη των εργαζομένων που υπάγονται σε συμβάσεις ορισμένου χρόνου.

Επίσης, η κυβέρνηση Ολάντ:

• Πριν από λίγους μήνες ανακοίνωσε νέες περικοπές ύψους 2 δισ. ευρώ ετησίως από το 2016 σε δαπάνες που αφορούν στο σύστημα των οικογενειακών επιδομάτων.
• Προωθείται σχέδιο μεταρρύθμισης του Ασφαλιστικού που αυξάνει τη διάρκεια του εργάσιμου βίου για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος από τα 41,5 (σε κάποιες περιπτώσεις 40,5) στα 44 από το 2020 και μετά. Αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές κατά 0,15% κάθε χρόνο από το 2015 έως το 2018 κ.ά.

Το καλοκαίρι του 2012, ο ΣΥΡΙΖΑ χαιρέτιζε την κυβέρνηση Ραχόι της Ισπανίας για τις διαπραγματευτικές της ικανότητες γιατί «πέτυχε τη στήριξή της από τους ευρωπαϊκούς μηχανισμούς, χωρίς Μνημόνιο. (...) Το όχι στο Μνημόνιο του κεντροδεξιού Ραχόι στην Ισπανία είναι το όχι στο Μνημόνιο του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ στην Ελλάδα» (Τσίπρας, Ιούλης 2012).

Στην Ισπανία:

• Το Μάρτη του 2012 ψηφίστηκε νόμος που δίνει το δικαίωμα στις επιχειρήσεις να μην τηρούν τις Συλλογικές Συμβάσεις και να έχουν μεγαλύτερη ευχέρεια στην ελαστικοποίηση του εργασιακού ωραρίου. Προβλέπει ακόμα, επέκταση των συμβάσεων ορισμένου χρόνου, μείωση των ημερών για την αποζημίωση απόλυσης στις 33 ανά έτος εργασίας (έως τότε ήταν 45 μέρες).
• Τον Απρίλη του 2012, γίνονται περικοπές στην Παιδεία και στην Υγεία, ύψους 10 δισ. ευρώ.
• Το 2012 χάθηκαν 200.000 θέσεις εργασίας στο Δημόσιο Τομέα και 32.400 το 2011.

Στα τέλη του 2012 αποφασίστηκαν μέτρα που:

• Μειώνουν το επίδομα ανεργίας κατά 6,3%, αυξάνουν το όριο συνταξιοδότησης από τα 65 στα 67 χρόνια, «παγώνουν» το κατώτατο μισθό, μείωσαν τις δαπάνες για την Υγεία κατά 22,6%, για την Παιδεία κατά 31%, τον Πολιτισμό κατά 19,6% και για τις βασικές κοινωνικές υπηρεσίες της Αυτοδιοίκησης κατά 40%.

Εκθεση της βρετανικής οργάνωσης Oxfam (αρχές 2013), με τίτλο «Κρίση, ανισότητα και φτώχεια», αναφέρει ότι στην Ισπανία:

• Υπάρχουν 12,7 εκατομμύρια φτωχοί.
• Το πρώτο τρίμηνο του 2012 έγιναν 46.559 εξώσεις, δηλαδή 526 σε ημερήσια βάση.

Ολα τα παραπάνω δείχνουν ότι δεν υπάρχει και δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκό μείγμα διαχείρισης του καπιταλισμού, με μνημόνιο ή χωρίς μνημόνιο. Ολα τα μέτρα που σήμερα παίρνονται στην Ελλάδα προκύπτουν από τις στρατηγικές συμφωνίες στο πλαίσιο της ΕΕ, για να γίνουν τα μονοπώλιά της πιο ανταγωνιστικά σε περιφερειακό και παγκόσμιο επίπεδο.

Για να νικήσει το κίνημα, χρειάζεται να ανασυνταχθεί, να γίνει κυρίαρχη η γραμμή πάλης που θα συγκρούεται με τα μονοπώλια και δε θα εγκλωβίζεται στην αυταπάτη ότι με αλλαγή κυβέρνησης θα λυθούν τα προβλήματα του λαού. Χρειάζεται κίνημα που θα απορρίπτει την ουτοπία μιας «πιο δίκαιης» καπιταλιστικής ανάπτυξης, όπως υπόσχονται κυβέρνηση και ΣΥΡΙΖΑ. Μ' αυτή τη γραμμή πάλης, το ΠΑΜΕ καλεί κάθε εργαζόμενο να συμμετάσχει στην απεργία, να κάνει την επιτυχία της δική του υπόθεση.