Τις μέρες του Πάσχα επέλεξαν οι αστέρες του εκσυγχρονισμού, για να ψηφίσουν τις νέες διατάξεις του Συντάγματος της χώρας, με διαδικασίες που θα ζήλευαν ακόμα και τριτοκοσμικές χώρες. Το σύνολο των τροποποιηθέντων άρθρων με δεκάδες τροποποιήσεις, που άφηναν ελάχιστα περιθώρια για μελέτη στους βουλευτές, ήταν η επιλογή της Χ. Τρικούπη. Μια διαδικασία εκ του πονηρού, για να αποτραπούν τυχόν διαρροές που θα στραπατσάριζαν ακόμα περισσότερο την εικόνα της κυβέρνησης -μαριονέτας, που είναι αδύνατο πλέον να αντιστρέψουν τα συγκροτήματα του Τύπου και οι έξωθεν «καλές» μαρτυρίες (!). Διότι στο εσωτερικό η κοινωνία βρίσκεται σε αναβρασμό με όλα όσα επιχειρούνται σε βάρος της μεγάλης μερίδας των εργαζομένων. Ετσι, με δικολαβισμούς που θα αφήσουν εποχή χρεώθηκαν και τις Συνταγματικές αλλαγές, που στις περισσότερες των περιπτώσεων φέρνουν τον ανώτατο νόμο της χώρας πολύ πιο πίσω από το σύνταγμα της μεταπολίτευσης.

Η λογική της παρούσας κυβέρνησης σε όλους τους τομείς είναι κρυστάλλινη. Τα πάντα θυσία στο μεγάλο κεφάλαιο. Φυσικά, με το απαραίτητο περιτύλιγμα, ώστε να εμφανίζονται ως προοδευτικά βήματα ακόμα και οι αντιδραστικότερες των πράξεών της (σ.σ. αν και αδυνατούμε να διακρίνουμε κάποιες που δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή). Από την άποψη αυτή είναι απολύτως συνεπής προς τις διακηρύξεις και την ιδεολογία της, προς μεγάλη λύπη κάποιων αφελών που πιστεύουν ακόμα ότι κάτι μπορούμε να ελπίζουμε ακόμα από το «κίνημα» των σοσιαλιστών (sic) μας. Και δυστυχώς υπάρχουν κάμποσοι ακόμα. Στη λαίλαπα του νεοφιλελευθερισμού ήταν βέβαιο ότι δε θα γλίτωνε ο φυσικός πλούτος της χώρας μας. Εξάλλου υπήρχαν σαφή δείγματα γραφής και μάλιστα πολύ πρόσφατα. Ας μην ξεχνάμε ότι δεν πάει καιρός που ο Σχοινιάς παραδόθηκε για κωπηλατοδρόμιο, παρά το γεγονός ότι είναι καταγραμμένος ως βιότοπος, μέρος της Πάρνηθας θα δοθεί για οικιστική χρήση (εκεί σχεδιάζουν να χτίσουν το Ολυμπιακό χωριό), έγινε αεροδρόμια στα Σπάτα, για να δοθεί η εκμετάλλευσή του στους Γερμανούς, απορροφώντας τεράστιους πόρους, ενώ υπήρχε η εναλλακτική λύση της Τανάγρας, έγιναν μερικές δεκάδες χιλιόμετρα μετρό, ενώ θα μπορούσε να καλυφτεί όλη η Αθήνα με τραμ και ο σιδηρόδρομος βρίσκεται σε μαρασμό, τη στιγμή που θα μπορούσε να εκσυγχρονιστεί (προς όφελος του Ι.Χ και πιο συγκεκριμένα των εταιριών αυτοκινήτων, ελαστικών και καυσίμων), για να αναφέρουμε ορισμένα από τα επιτεύγματα των ντελάληδων της αλλαγής και των καλύτερων ημερών (που όλο λένε ότι θα 'ρθουν κι όλο δεν έρχονται ή μάλλον έρχονται αλλά αφορούν πολύ λίγους).

Σύμφωνα με τα παραπάνω ένα είναι σίγουρο. Οτι οι δασικές εκτάσεις και μάλιστα αυτές που βρίσκονται σε περιοχές τουριστικές κάποια στιγμή θα γινόταν βορά στα χέρια των κερδοσκόπων και μάλιστα με κρατική βούλα. Ολα κι όλα. Τα πάντα πρέπει να έχουν και τυπική κάλυψη. Γιατί τι σόι εκσυγχρονισμό θα είχαμε; Τα πρώτα βήματα έγιναν μ' ένα περιώνυμο νομοσχέδιο με Τζουμάκα υπουργό Γεωργίας. Οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε τότε πάγωσαν την υπόθεση. Ομως, η στόχευση παρέμενε στο ακέραιο. Η αναθεώρηση του Συντάγματος ήταν μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να δοθεί ένα τέρμα (και) στην εκκρεμότητα αυτή που θα έφερνε χρήματα στους εκλεκτούς των κυβερνώντων και φυσικά πολλές ψήφους από τους λογής-λογής ενδιαφερόμενους. Τι κι αν το Ε` Τμήμα του Συμβουλίου Επικρατείας, πανεπιστημιακές σχολές, ειδικοί, οικολογικές οργανώσεις και η Αριστερά αντέδρασε από την αρχή. Διαθέτοντας μια πλαστή πλειοψηφία που τους παρέχει το υπάρχον καλπονοθευτικό σύστημα και με την αμέριστη αρωγή των εταίρων τους της ΝΔ (σε ρόλο πρωταγωνιστή ο κ. Μητσοτάκης) τελικά αποφάσισαν την αναθεώρηση του άρθρου 24, ναρκοθετώντας τουλάχιστον 3.000.000 εκατομμύρια δασικής γης που ανήκει σε ιδιώτες ( το πώς ανήκει είναι μια άλλη ιστορία) και οικοδομικούς συνεταιρισμούς (σ.σ. πάνω από 150 βρίσκονται με έτοιμα σχέδια για να τσιμεντοποιήσουν δάση που ισχυρίζονται ότι τους ανήκουν).

Η βενιζέλεια τροποποίηση κατακερματίζει οριστικά τον ενιαίο δασικό πλούτο της χώρας μας, αφού η λέξη «δημόσια» έχει απαλειφτεί από τα δάση και τις δασικές εκτάσεις. Οι αλλαγές χρήσης είναι κάτι παραπάνω από βέβαιες στα δάση και τις δασικές εκτάσεις. Οι ιδιώτες θα έχουν λυμένα τα χέρια τους για επικερδείς μπίζνες, με τα οικόπεδά τους που θα τα μοσχοπουλήσουν στους ουκ ολίγους ενδιαφερόμενους. Στην ίδια λογική θα ακολουθήσουν αργά ή γρήγορα μοναστήρια και κοινότητες που διαθέτουν δασικές εκτάσεις (γύρω στα 4.000.000 στρέμματα), τα πρώτα με το επιχείρημα της επιβίωσης και οι δεύτερες για την άσκηση κοινωνικής πολιτικής. Είναι βέβαιο ότι τα δάση μπήκαν στο μάτι του κυκλώνα των κερδοσκόπων και το περιβάλλον σε μια μεγάλη περιπέτεια με απρόβλεπτες συνέπειες.