Τον κίνδυνο να «υπάρξει εξέγερση λόγω της οικονομικής κρίσης», επέσεισε ο πρόεδρος της Ενωσης Νέων Ιταλών Βιομηχάνων, Γιάκοπο Μορέλι, σε ομιλία του στο ετήσιο συνέδριο της Ενωσης. Ομολογώντας τους φόβους της αστικής τάξης, είπε μεταξύ άλλων: «Χωρίς προοπτικές για το μέλλον, μετατρέπεται σε προοπτική μόνον η εξέγερση. Το αύριο είναι κενό ελπίδας και το σήμερα γεμάτο αγωνία». Στην Ιταλία, η ανεργία των νέων βρίσκεται ήδη στο 40,8% και ανεβαίνει δέκα ποσοστιαίες μονάδες στις νότιες περιφέρειες της χώρας. Η βιομηχανική παραγωγή έχει συρρικνωθεί κατά 25% και ακολουθεί τη συρρίκνωση γενικά της ιταλικής καπιταλιστικής οικονομίας, της τρίτης σε μέγεθος στην Ευρωζώνη.

Σύμφωνα με τον Μορέλι, η Ιταλία θα μπορέσει να ξεπεράσει την κρίση «μόνον οικοδομώντας και πάλι ένα κλίμα πραγματικής εμπιστοσύνης, χάρη στη διαφάνεια, στη συνοχή και σε μια νέα ηθική συμπεριφορά στη διαχείριση του δημοσίου συμφέροντος (...) Η οικονομική ανάπτυξη, η ελευθερία του επιχειρείν και η κοινωνική συνοχή πρέπει να καταφέρουν να συμβαδίσουν». Είναι φανερή η αγωνία των αστών να κουμαντάρουν τη λαϊκή δυσαρέσκεια που οξύνεται στο έδαφος της φτώχειας που δημιουργεί η κρίση και η διαχείρισή της υπέρ του κεφαλαίου. Ο Ιταλός βιομήχανος μάλιστα λέει ωμά ότι η «κοινωνική συνοχή» είναι προϋπόθεση για ανάπτυξη και κοροϊδεύει τους εκατοντάδες χιλιάδες άνεργους νέους ότι η ζωή τους θα αλλάξει με μερεμέτισμα του αστικού πολιτικού συστήματος όπως γίνεται και στην Ελλάδα.

Τις ίδιες «ανησυχίες» αλλά και την ίδια διέξοδο υπέρ της αστικής τάξης, είχε περιγράψει και ο πρώην επικεφαλής του Γιούρογκρουπ, Ζαν Κλοντ Γιούγκερ, στη Σύνοδο Κορυφής του Μάρτη, λέγοντας μεταξύ άλλων: «Ανησυχώ πολύ για τις επερχόμενες οικονομικές εξελίξεις (...) Δεν αποκλείω να διατρέξουμε τον κίνδυνο να δούμε μια κοινωνική επανάσταση, μια κοινωνική εξέγερση (...) Νομίζω ότι θα πρέπει να βρούμε μια τομή μεταξύ των αναπτυξιακών πολιτικών και της δημοσιονομικής εξυγίανσης». Φοβούνται πράγματι άμεσα για εξέγερση; Δείχνει το κίνημα τέτοιες διαθέσεις; 'Η μήπως το προβάλλουν ως ενδεχόμενο προκειμένου να δείξουν ότι σκέφτονται τάχα να ανακουφίσουν τους λαούς επομένως να αμβλύνουν, αφ' ενός, τις όποιες διαθέσεις για διεκδικητικούς αγώνες, αφ' ετέρου, να αποτρέψουν την αμφισβήτηση όχι μόνο της αστικής πολιτικής αλλά και του συστήματος σε μια πορεία, άρα πασχίζουν μ' αυτή την τακτική να χειραγωγήσουν; Ολα αυτά λοιπόν για τη λεγόμενη «κοινωνική συνοχή», την οποία -καθόλου τυχαία- ο ΣΥΡΙΖΑ έχει αναγάγει σε «νούμερο ένα» ζήτημα και υπόσχεται ότι αν κυβερνήσει, θα τη διασφαλίσει για τους βιομήχανους και τις άλλες μερίδες του κεφαλαίου.