Μνημειώδεις είναι και οι δηλώσεις του πριν και μετά τις συναντήσεις στην Ευρώπη με τον Σόιμπλε, στην Αμερική με κυβερνητικούς αξιωματούχους, εκπροσώπους του ΔΝΤ, στελέχη αμαρτωλών «δεξαμενών σκέψης», σε Αργεντινή και Βραζιλία με τους εκεί πολιτικούς εκπροσώπους των αστών. Οπως αποκαλυπτικά είναι και τα κολακευτικά του λόγια για δυνάμεις που υλοποίησαν, στήριξαν ή στηρίζουν σκληρές αντιλαϊκές πολιτικές, όπως η γερμανική σοσιαλδημοκρατία, οι «Εργατικοί» της Αγγλίας, οι Πορτογάλοι Σεγούρο και Σοάρες, ακόμη και οι Μόντι, Ραχόι, Ολάντ...

Στα παραπάνω, προστίθενται οι εξετάσεις που έδωσε -επιτυχώς αν κρίνουμε απ' το χειροκρότημα που απέσπασε- σε «εκλεκτά» ακροατήρια, όπως αυτά του Συνεδρίου του Economist, της Ελληνικής Ενωσης Επιχειρηματιών, του Ελληνοαμερικανικού Επιμελητηρίου τελευταία, το οποίο μάλιστα παρέθεσε γεύμα προς τιμήν του.

Ο Αλ. Τσίπρας παρουσίασε στο Economist το γενικό περίγραμμα της διαχείρισης που προτίθεται να ασκήσει. Στόχος της, όπως είπε, είναι η «συντεταγμένη και ασφαλή έξοδο απ' την κρίση» και η διάνοιξη «νέων δρόμων» κερδοφορίας για το κεφάλαιο. Σκαπανέας, οι «δημόσιες επενδύσεις ταχείας απόδοσης, που θα ενθαρρύνουν και δεν θα εκτοπίσουν τις ιδιωτικές επενδύσεις, θα επιφέρουν αποτέλεσμα crowding - in (σ.σ. μαζικών εισροών)» και η ανάληψη απ' το «δημόσιο τομέα του μεγάλου βάρους της ανάταξης» της καπιταλιστικής οικονομίας. Δηλαδή, χρήμα και υποδομές από το κράτος, για να κάνει το κεφάλαιο φθηνότερα τη δουλειά του, είτε με συμπράξεις, είτε επενδύοντας σε έτοιμες «δουλειές», φτιαγμένες με χρήματα του λαού.

Γι' αυτό -όπως ομολόγησε ο Αλ. Τσίπρας- «επιμένουμε» στη διαπραγμάτευση των δανειακών υποχρεώσεων και τη διαγραφή μεγάλου μέρους του χρέους! Για να εξασφαλίσουν παραδάκι για τους καπιταλιστές. Για τον ίδιο στόχο χρειάζεται, όπως είπε, σταθερό φορολογικό σύστημα, «ώστε να διευκολύνει παραγωγικές επενδύσεις». Αλλά και αναδιάρθρωση της Δημόσιας Διοίκησης, ώστε αποτελεσματικότερα να υπηρετεί τις ανάγκες των καπιταλιστών. Εξ ου και ομολόγησε ότι αυτό μπορεί να γίνει αν εξασφαλίσει την «κοινωνική συναίνεση», που στον καπιταλισμό ισούται με ταξική συνεργασία, άρα αφοπλισμό του εργατικού κινήματος.

Ενδεικτικό του ζήλου, με τον οποίο διεκδικεί τα εύσημα των αστών, ήταν και η αναφορά του για «αναστολή του μνημονίου» και για αποκατάσταση του κατώτατου μισθού «στο επίπεδο της 31ης Δεκέμβρη του 2011», συνοδευόμενη απ' την εξήγηση ότι, «όπως γνωρίζετε, δεν ενέχει δημοσιονομικό κόστος»! Πάνε περίπατο τα μεγάλα και ψηφοθηρικά λόγια για ακύρωση του μνημονίου με ένα νόμο και αποκατάσταση των μισθών στα επίπεδα του 2009.

Σ' αυτή τη σύναξη, ο επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ υπεισήλθε σε περισσότερες λεπτομέρειες για το σχέδιο εξόδου απ' την κρίση υπέρ του κεφαλαίου και μάλιστα με συμμέτοχους τους εργαζόμενους, όπως είπε. Ενώπιον των επιχειρηματιών ανέλαβε τις «ισχυρές δεσμεύσεις» για:

• «Οικονομική, κοινωνική αλλά και γεωπολιτική ασφάλεια και σταθερότητα». Δηλαδή, για πλήρη ενσωμάτωση του εργατικού - λαϊκού κινήματος στις αξιώσεις των εργοδοτών και για παραπέρα ενσωμάτωση της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς, στο όνομα της «ασφάλειας» με το πιστόλι στον κρόταφο του λαού.
• «Δημοσιονομική σταθεροποίηση με κοινωνικά δίκαιο και βιώσιμο τρόπο». Ακόμα και ένας πρωτοετής στα οικονομικά γνωρίζει ότι ο στόχος αυτός δεν επιτυγχάνεται παρά μόνο με σφαγιασμό δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα, μισθών και συντάξεων και ταυτόχρονα με αφαίμαξη της μεγάλης φοροδοτικής δεξαμενής, που δεν είναι άλλη από τους εργαζόμενους και τα άλλα λαϊκά στρώματα. Η αύξηση των δημοσίων εσόδων μέσω της φορολογίας, που εμφανίζει σαν το μέσο για την επίτευξη του στόχου αυτού, προϊδεάζει για νέες επιδρομές στο ήδη ισχνό λαϊκό εισόδημα, για τον επιπλέον λόγο ότι η επιβολή φορολογίας στους καπιταλιστές, δε συνάδει με το διακηρυγμένο στόχο του ΣΥΡΙΖΑ για επαναφορά της ανάκαμψης, δηλαδή της κερδοφορίας τους.
• Δε συμβαδίζει όμως και με τη δέσμευση του Αλ. Τσίπρα, ότι: «Είναι αυτονόητο ότι θα υποστηρίξουμε τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα στη ναυτιλία, τον τουρισμό και τις εξαγωγές αγροτικών και μεταποιητικών προϊόντων». Δέσμευση που μεταφράζεται σε φοροαπαλλαγές και προνόμια για τις συγκεκριμένες μερίδες του κεφαλαίου, προκειμένου να κάνουν επενδύσεις και να τροφοδοτήσουν ανάκαμψη.
• «Διαμόρφωση ενός σταθερού εργασιακού και φορολογικού περιβάλλοντος (...) Ο κόσμος της εργασίας πρέπει να αμείβεται με δίκαιο τρόπο (...) θα επαναφέρουμε τον κατώτατο μισθό (...) στα 751 ευρώ μεικτά. Θα επαναφέρουμε επίσης το ευρωπαϊκό κεκτημένο για τις συλλογικές συμβάσεις». Η δίκαιη ανταμοιβή των παραγωγών του πλούτου, είναι κατά τον ΣΥΡΙΖΑ τα 751 ευρώ μεικτά! Κι αυτά όμως που δημαγωγικά υπόσχεται στους εργαζόμενους, εντάσσονται στην προσπάθεια χειραγώγησής τους αφού, όπως είπε, πρέπει να γίνουν «αρωγοί και συμμέτοχοι, από κοινού με τους παραγωγικούς επιχειρηματίες στην εθνική προσπάθεια». Μάλιστα, δεσμεύτηκε απέναντι στους εργοδότες ότι θα ισοφαρίσουν την αύξηση στον κατώτατο μισθό, απ' τη μείωση του ενεργειακού κόστους που θα τους διασφαλίσει η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Οσο για τις ΣΣΕ, το μόνο κεκτημένο στην ΕΕ είναι να καταργηθούν κι εκεί όπου υπάρχουν, πράγμα που ήδη υλοποιείται.
• «Εθνικό Σχέδιο Δράσης για την καταπολέμηση της ανεργίας (...) Εμείς θα διευκολύνουμε την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων (...) όχι την πειρατική πρωτοβουλία που έρχεται να λεηλατήσει τους λιγοστούς πόρους μιας ασθενούς οικονομίας. Αλλά την ιδιωτική πρωτοβουλία των παραγωγικών επενδύσεων που δημιουργούν νέες θέσεις εργασίας (...) Η ολοένα αυξανόμενη ανεργία και η διευρυνόμενη φτώχεια, συνιστούν επενδυτικό κίνδυνο και όχι επενδυτικό κίνητρο». Η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ευθαρσώς δηλώνει ότι θα εξασφαλίσει στο μεγάλο κεφάλαιο τσάμπα εργατική δύναμη. Κρύβει φυσικά ότι η ανεργία στον καπιταλισμό δεν αντιμετωπίζεται, υπήρχε κι όταν η ανάπτυξη κάλπαζε. Η καταστροφή εργατικής δύναμης, που συντελείται στη διάρκεια της κρίσης, δεν πρόκειται να αποκατασταθεί στη φάση της αναιμικής ανάκαμψης. Αυτό που μπορεί να γίνει -αυτό θα κάνει και ο ΣΥΡΙΖΑ αν κυβερνήσει-, είναι ανακύκλωση των ανέργων και ημίμετρα που θα κρατάνε τη λαϊκή αγανάκτηση σε ελεγχόμενα επίπεδα για το σύστημα.

Οσο για το διαχωρισμό των κεφαλαιοκρατών σε «καλούς» και «κακούς», δε βοηθά μόνο το σύστημα, το οποίο εξωραΐζει. Βοηθά και τον ίδιο τον ΣΥΡΙΖΑ να συγκαλύπτει το ρόλο του ως δύναμης διαχείρισης της καπιταλιστικής βαρβαρότητας.

Στην εκδήλωση που διοργανώθηκε προς τιμήν του, ο Αλ. Τσίπρας προσήλθε με διαπιστευτήρια ικανά να πείσουν τους αστούς ότι μπορούν να ποντάρουν στον ΣΥΡΙΖΑ για τη διαχείριση των υποθέσεών τους σε βάρος του λαού. Ανέφερε μεταξύ άλλων:

-- «Κάποιοι πίστεψαν ότι ο κίνδυνος για την επιχειρηματικότητα στην Ελλάδα θα ήταν (...) μία πιθανή κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ (...) σήμερα αποδεικνύεται ότι ο πραγματικός κίνδυνος για την οικονομία είναι το ίδιο το μνημόνιο και η τρόικα (...) Οι επενδυτές δεν έρχονται μέσα σε αυτό το κλίμα της αστάθειας». Ομολογεί ότι για τον ΣΥΡΙΖΑ η επιχειρηματικότητα, άρα και η ανταγωνιστικότητα των επιχειρήσεων, είναι ευαγγέλιο, όπως και των αστικών κομμάτων. Γι' αυτό και θέλει να διασφαλίσει κλίμα σταθερότητας, προκειμένου να έρθουν επενδύσεις στη χώρα. Σταθερότητα όμως σημαίνει συνθήκες κερδοφορίας για το κεφάλαιο και «σιγή ιχθύος» από το κίνημα.

-- «Κάποιοι ενδεχομένως να μας κατηγορούν ότι είμαστε αρνητικοί απέναντι σε κάθε επένδυση. Είναι λάθος αυτό (...) Είμαστε υπέρ του δημόσιου και κοινωνικού ελέγχου νομικών μονοπωλίων και κρίσιμης στρατηγικής σημασίας οργανισμών για το Δημόσιο (...) υπέρ του δημοσίου και κοινωνικού ελέγχου φυσικών μονοπωλίων και κερδοφόρων οργανισμών (...) Είναι όμως μια συζήτηση την οποία θα μπορούσαμε να κάνουμε και πιο ανοιχτά». Διαβεβαιώνει τους επιχειρηματίες, ντόπιους και ξένους, ότι θέλει τις επενδύσεις τους και ότι θα κάνει τα πάντα για να τις προσελκύσει. Δίπλα στον ιδιωτικό τομέα, μάλιστα, υπόσχεται να συγκροτήσει έναν κατ' ευφημισμό «δημόσιο» τομέα, για να διευκολύνει με υποδομές και χρήμα τις επενδύσεις των επιχειρηματιών. Με αυτόν τον τρόπο (κρατική συμμετοχή και έλεγχο) λειτουργεί επί χρόνια τώρα η ΔΕΗ, χωρίς αυτό να εμποδίσει την απελευθέρωση της αγοράς, τις απανωτές αυξήσεις στα τιμολόγια, τη ληστρική υπέρ των μονοπωλίων διαχείριση του ενεργειακού πλούτου της χώρας. Ακόμα και αυτή όμως η «κρατική συμμετοχή», που είναι η άλλη όψη των ιδιωτικοποιήσεων, είναι υπό την αίρεση της συζήτησης με τους «επενδυτές».

-- «Κατά την άποψή μας, παρά τη δεινή οικονομική θέση, η Ελλάδα έχει ανεξάντλητες και αναξιοποίητες δυνατότητες εξαιτίας της ανεξάντλητης γεωπολιτικής της δυναμικής. Οφείλει αυτές να τις αξιοποιήσει δίχως δογματισμούς». Προβάλλει σαν δέλεαρ για τα μονοπώλια και τα ιμπεριαλιστικά κέντρα τη γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας, και μάλιστα «χωρίς δογματισμούς», που σημαίνει χώσιμο μέχρι τα μπούνια στους ανταγωνισμούς για τους δρόμους και τις πηγές Ενέργειας, αλλά και στα ιμπεριαλιστικά σχέδια σε βάρος λαών της περιοχής.

-- «Θεωρώ ότι είναι εθνική υπόθεση (...) η διεκδίκηση μιας νέας στρατηγικής διαπραγμάτευσης (...) Πιστεύω ότι αν έχουμε εθνική στρατηγική μπορούμε να διεκδικήσουμε (...) Το σχέδιό μας, λοιπόν, περιλαμβάνει μια σκληρή διαπραγμάτευση (...) Και σ' αυτή τη σκληρή διαπραγμάτευση πρέπει να έχουμε την αίσθηση ότι μπορούμε να επιβιώσουμε σε κάθε περίπτωση». Ο ΣΥΡΙΖΑ κοροϊδεύει ότι από την κρίση μπορούν να βγουν εξίσου κερδισμένοι τα μονοπώλια και ο λαός, όταν αποδεδειγμένα και ανεξάρτητα από μείγμα διαχείρισης, η ανάκαμψη του κεφαλαίου προϋποθέτει την ανεξέλεγκτη χρεοκοπία του λαού. Μιλάει για «εθνική υπόθεση» και «εθνική στρατηγική» καλώντας το λαό να ταυτιστεί με την ντόπια αστική τάξη και να σηκώσει τις δικές της σημαίες. Ταυτόχρονα, αφήνει ανοιχτά όλα τα ενδεχόμενα, ακόμα και αυτό της εκδίωξης από το ευρώ, κλείνοντας το μάτι σε μερίδες της πλουτοκρατίας που μπορεί να έχουν συμφέρον από μια τέτοια εξέλιξη.