Οι συγγραφείς αυτοί (γνωστοί «άγνωστοι») υποδεικνύουν στο ΚΚΕ να εγκαταλείψει τον «απομονωτισμό» του, να κάνει πίσω από τη θέση του για άμεση αποδέσμευση από την ΕΕ, προτάσσοντας αρχικά την έξοδο από την Ευρωζώνη, και προς τον ΣΥΡΙΖΑ να μην είναι τόσο κατηγορηματικός για συμμετοχή της Ελλάδας στην Ευρωζώνη, ας υιοθετήσει την έξοδο από το ευρώ.

Συστήνουν στο ΚΚΕ να απεμπολήσει την εργατική - λαϊκή εξουσία, που αποτελεί συνειδητή συμβιβαστική πρόταση στα πλαίσια της Λαϊκής Συμμαχίας των αντικαπιταλιστικών και αντιμονοπωλιακών κοινωνικών δυνάμεων, να υιοθετήσει μια άλλη κυβέρνηση που άλλοτε την ονοματίζουν αριστερή, άλλοτε κάπως αλλιώς, πάντως μια κυβέρνηση που δρα στα όρια του καπιταλισμού, διαβεβαιώνοντας ως «σύγχρονοι μαρξιστές» ότι αυτή μπορεί να γίνει ιμάντας μετάβασης προς τη σοσιαλιστική εξουσία (άλλο τώρα ποιον σοσιαλισμό επαγγέλλονται). Συστήνουν στον ΣΥΡΙΖΑ να πάψει να αναζητεί συνεργασίες προς τα δεξιά του, και να κάνει λίγο πίσω και αυτός (δεν λένε στο ζήτημα της διακυβέρνησης, της πολιτικής εξουσίας γιατί πιο πίσω δε γίνεται να κάνει από εκεί που βρίσκεται ο ΣΥΡΙΖΑ), ώστε να συμπέσει με το οπισθοχωρούν συνεχώς ΚΚΕ.

Υιοθετούν αυτές οι απόψεις (κάνοντας ως άλλοθι και κριτική στον ΣΥΡΙΖΑ) χρησιμοποιώντας όρους και ορολογίες που χρησιμοποίησε και χρησιμοποιεί το ΚΚΕ όπως Αντιμονοπωλιακό Αντιιμπεριαλιστικό Δημοκρατικό Μέτωπο ακόμα και Λαϊκό Μέτωπο, τη Λαϊκή Συμμαχία. Δηλαδή αυτοπλασάρονται ότι είναι πιο κοντά στο ΚΚΕ σε σύγκριση με τον ΣΥΡΙΖΑ. Πλασάρουν απόψεις για Μέτωπο κινηματικού χαρακτήρα, ώστε να μην κατηγορηθούν για συμμαχίες κορυφής, αν και την ίδια ώρα ομολογούν ότι αυτό το Μέτωπο ή η Συμμαχία πρέπει να συμφωνηθεί από τα Κόμματα της Αριστεράς. Δηλαδή, προτείνουν ένα κίνημα συμμαχίας με καπέλο την κομματική συμβιβαστική, για το καλό πάντα του λαού, συμφωνία ΚΚΕ - ΣΥΡΙΖΑ.

Εκεί που αποκαλύπτονται είναι όταν προσπαθούν, με πολύ ευλύγιστο πολιτικό λόγο, να περιγράψουν ποιες κοινωνικές δυνάμεις έχουν συμφέρον από αυτήν τη συμμαχία. Υποστηρίζουν ότι το Λαϊκό Μέτωπο ή το ΑΑΔΜ εκφράζει τις κοινωνικές αριστερές δυνάμεις που εντάσσονται στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ, όλες ή ένα μεγάλο μέρος τους, τη μεγάλη κοινωνική δεξαμενή -όπως ισχυρίζονται- των ανένταχτων αριστερών, των προοδευτικών, πατριωτικών, δημοκρατικών ανθρώπων. Οι ανένταχτοι μάλιστα θεωρούνται ως η προωθητική ύλη της συμμαχίας.

Ορισμένοι από αυτούς που έχουν πανεπιστημιακά, ακαδημαϊκά διπλώματα, ασπάζονται όπως λένε το μαρξισμό - λενινισμό, είναι οι αυθεντικοί μελετητές και εκφραστές του, καθορίζουν ότι οι κοινωνικές δυνάμεις διαχωρίζονται με βάση τις προσωπικές αντιλήψεις και συμπεριφορές, σε δεξιά - αριστερά, συστημικοί και αντισυστημικοί, όταν ο διαχωρισμός «πλούσιοι και φτωχοί» έχει μόνο λογοτεχνική, προπαγανδιστική αξία, καθώς είναι αδύνατον (αυτός ο διαχωρισμός) να αναδείξει την κοινωνικοταξική διάρθρωση, ούτε την εσωτερική διαφοροποίηση μέσα στην εργατική τάξη, την αστική τάξη και τη διαστρωμάτωση των ενδιάμεσων στρωμάτων.

Φθάνουν, μάλιστα, στο σημείο να προσθέτουν και μια άλλη κοινωνική δύναμη, αυτούς που εμφορούνται ή δέχονται την επίδραση των ιδανικών και αξιών της Εθνικής Αντίστασης, του ΔΣΕ, της ΕΔΑ κ.λπ. ξεχνώντας ότι πρόκειται για προηγούμενες γενιές που, ανεξάρτητα από το τι εμφορούνταν, τελικά στη σύγχρονη Ελλάδα της μεταπολίτευσης διαχωρίστηκαν πολιτικά σε οπαδούς και ψηφοφόρους όλου του φάσματος των κομμάτων. Τέτοιος είναι ο μαρξισμός - λενινισμός τους, κάλπικος.

Δηλαδή, το μέτωπο και η συμμαχία καθορίζεται με κριτήριο τι ψηφίζει ο καθένας και η κάθε μια, προσδιορίζεται ακόμα από περιστασιακές επιλογές ή και λίγο πολύ πιο μόνιμες στις συνθήκες της εξουσίας των μονοπωλίων. Ο όρος αριστερός και μάλιστα ως αυτοπροσδιορισμός αρκεί για να γίνει συνεργασία και μάλιστα Μέτωπο εξουσίας. Αν δε είσαι ανένταχτος είσαι ακόμα πιο πολύτιμος.

Είναι πρόταση απάτης αυτών που θέλουν να γίνουν μεσολαβητές συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το ΚΚΕ, με το αζημίωτο, ας μας συγχωρεθεί να πούμε, αφού πρόκειται για ηγετικά στελέχη μιας τάσης, μιας άποψης, αρθρογραφούν επώνυμα ή κρυμμένοι πίσω από την ανωνυμία σε κάποιες περιπτώσεις, διδάσκουν από καθέδρας. Αυτοί εκφράζουν την προσαρμοστικότητά τους, καθώς δεν ελπίζουν να αλλάξουν το ΚΚΕ από τα μέσα, άρα πρέπει να κτίσουν ένα ακάνθινο συρματόπλεγμα από τα έξω. Λες και το ΚΚΕ δεν έχει ζήσει εμπειρίες συμμαχιών, δεν έχει βγάλει συμπεράσματα.

Δηλαδή, αρκεί μια κυβέρνηση της αριστεράς (με εισαγωγικά ή όχι δεν έχει τόση σημασία) στο έδαφος του καπιταλισμού να φτιάξει καλούς θεσμούς, την ίδια ώρα που δεν υπάρχει τομέας οικονομίας και στο εποικοδόμημα που να μην κυριαρχούν τα μονοπώλια, που να μη γίνεται συγκεντροποίηση κεφαλαίου. Προτείνουν ακόμα εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, γνωστή απατηλή ορολογία που έχει λανσάρει προ πολλού το αστικό πολιτικό σύστημα. Αρκεί να θυμηθούμε τις εκλογές για τη συμμετοχή εκπροσώπων των εργαζομένων στις διοικήσεις των ΔΕΚΟ, των ΑΕΙ, ΤΕΙ, ή τους πολύ πρόσφατους θεσμούς που συγκροτήθηκαν με τις δήθεν ανεξάρτητες αρχές κ.λπ. Πρόκειται για διακοσμητικούς θεσμούς στα πλαίσια του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής που, για μια περίοδο, χρησιμοποιήθηκαν και σχετικά πολύ γρήγορα πέρασαν στην αχρηστία.

Εδώ μας θυμίζει την Φρανσουάζ Σαγκάν που τίμια και παστρικά έλεγε καλύτερα να κλαις σε μια «μερσεντές» παρά σε μια καλύβα. Μόνο που, με την πρότασή τους, ο λαός και μόνο ο λαός θα κλαίει στην καλύβα, οι υποστηριχτές μιας τέτοιας άποψης μάλλον θα κλαίνε, αν δεν χάσουν πλήρως το όποιο φιλότιμο τους απόμεινε, σε μια «μερσεντές».