Φιλόδοξο φορμαλιστικό project από την Αργεντινή που από αφ' ενός αφηγείται ένα σύγχρονο παραμύθι με κλασικό ύφος, σε ό,τι αφορά το είδος (ασπρόμαυρο και σέπια, κάποιο stopmotion, έναν αόριστο καθορισμό μεταξύ Φριτς Λανγκ και Ζενέ/Καρό και κάποιες αναφορές στον Ντέιβιντ Λιντς, με αφήγηση αργή και μετρημένη), ενώ αφ' ετέρου προσπαθεί να εντυπωσιάσει με ορισμένες πειραματικές τεχνικές, όπως: τήξη κινηματογράφου και κόμικς, μουσική ρετρό, βωβού σινεμά, που αναφέρεται σε ένα έργο με χαρακτηριστικά ομολογουμένως σουρεαλιστικά, σε ένα φιλμ που καταγγέλλει πόσο επικίνδυνο μπορεί να είναι ένα αστικό δικτατορικό καθεστώς.
Χωρίς καινοτομίες και εκπλήξεις, ο σκηνοθέτης Εστεμπάν Σαπίρ επιδεικνύει επαρκή γνώση σκηνοθετικής τεχνικής και καλό γούστο σε ό,τι αφορά την οπτική, ενώ δε λείπουν οι υποβλητικές σκηνές που διαδραματίζονται κυρίως από τις σκιές και τις αποχρώσεις. Η ολοκληρωτική απουσία διαλόγων δεν επιβαρύνει ιδιαίτερα, παρά το γεγονός, ότι σε διάρκεια αυτή η απουσία δεν λειτουργεί στο χρόνο, στην εντέλεια. Το φιλμ συνιστά μεταφορά για το πώς ένας λαός είναι υποχρεωμένος σε σιωπή, σε κάποια δικτατορία που ενδύεται όρους παραμυθιού για μικρούς και μεγάλους.
Η ταινία, με τα σύμβολα και τις εικονογραφικές της αναλαμπές, όταν λειτουργεί, λειτουργεί σαν εξαίρετο παραμύθι ποιητικού εξπρεσιονισμού. Οταν όμως δε λειτουργεί, μετατρέπεται σε έναν «κεφτέ» και ανακαλύπτεις ότι τα συστατικά του είναι ιδεολογικά μη επεξεργασμένα και ανεπαρκή... Στη βάση της κοινότοπης ιστορίας του αγώνα του καλού με το κακό βρίσκεται ο κακός, ο «Κύριος ΤV» που ελέγχει την τηλεόραση, ταΐζει τον κόσμο μόνο με τροφή TV κι έχει αδυναμία στις γυναίκες, αφού βάφει το φαλακρό μέρος της κεφαλής του. Σημερινές αντιστοιχίες Μπερλουσκόνι. Αυτός ο κύριος, ή οι όμιλοι, κυριαρχούν σε μια χώρα/μεγαλούπολη, έξω από χώρο και χρόνο, που μπορεί να βρίσκεται οπουδήποτε.
Η μέτρια αυτή ταινία δεν είχε την αναμενόμενη εμπορική επιτυχία και ο Σαπίρ μετά το έριξε στην εμπορικότητα, σκηνοθετώντας βίντεο κλιπ της Σακίρα...
Παραγωγή: Αργεντινή (2007).