Στην ταινία, τη δομημένη με θαυμαστή εξυπνάδα, ο καλός εξαναγκάζεται να παρανομήσει για να υπερασπιστεί το νόμο. Τώρα, ποιο νόμο ... Αυτόν που ο μεγαλοεπιχειρηματίας έχει πλήρως εξαγοράσει και ελέγχει ώστε να μπορεί και στο μέλλον να κάνει αυτό που ο ίδιος δηλώνει ξεκάθαρα: «Με την κρίση νόμιζα ότι τελειώσαμε, αλλά αυτό το καλό έχει η χώρα μας. Αν το θες πολύ, ξαναγυρίζεις νικητής!». Με στρατηγικές αφήγησης που ξεπηδούν από το γεροδεμένο κορμό της ιστορίας σαν παρακλάδια που αναπτύσσονται αυτόνομα, αλλά επιστρέφουν σ' αυτόν. Με όλα τα συστατικά που απαιτεί το μοντέλο για τις ταινίες του είδους και με πλήρη αποφυγή προτάσεων ή λύσεων κλισέ. Με ίντριγκα, γρήγορους ρυθμούς, ένταση, αγωνία, κορυφώσεις και μικρές ή μεγαλύτερες ανατροπές. Με τον ήρωα καρφωμένο στο περβάζι, στα πιο ψηλά πατώματα ενός ουρανοξύστη του Μανχάταν - δεν χρησιμοποίησαν σκηνικό - και την ξανθιά αστυνομικό που έχει αναλάβει τις διαπραγματεύσεις με τον «εκβιαστή» παραδίπλα. Με λήψεις μεγαλειώδεις, με το συγκεντρωμένο στα πεζοδρόμια πλήθος, ίδιος χορός αρχαίου δράματος, να πληροί τη λειτουργία των χορικών... Με ελάχιστη «κοιλίτσα» στα ντουέτα του νεαρού ζευγαριού εν ώρα ληστείας, αλλά κυρίως, χωρίς επαναλήψεις - κάτι ιδιαίτερα βαρετό στις ταινίες δράσης. Και στο τέλος ίδια από μηχανής θεός η υπέρβαση, για να φέρει το happy end... Να μην ξεχνάμε. Είναι σινεμά. Είναι μυθοπλασία κι έχουμε εξαρχής αποδεχθεί τη συμφωνία ότι στην οθόνη δεν θα μας πουν αλήθεια, αλλά κάτι που θα μοιάζει σαν τέτοια...