Να ισορροπήσει τις αντιθέσεις στους κόλπους του Αραβικού Συνδέσμου επιχειρεί ο ΓΓ Ναμπίλ αλ Αράμπι, επικεφαλής του οργανισμού, σε μια από τις πλέον κρίσιμες περιόδους για την ευρύτερη περιοχή της Μέσης Ανατολής και του αραβικού κόσμου. Εχοντας χειριστεί, εκ των υστέρων (αφού αρχικώς το θέμα χειρίστηκε ο αποχωρήσας Αμρ Μούσα) το ζήτημα της Λιβύης, της οποίας η αποπομπή από το Σύνδεσμο καθώς και η παραπομπή της στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ έστρωσε το κατάλληλο έδαφος για την ΝΑΤΟική επέμβαση, ο αλ Αράμπι μοιάζει να επιδιώκει να «απορροφήσει» τις αντιτιθέμενες πιέσεις που ασκούνται στα και από τα μέλη του Συνδέσμου, ανάλογα με τις σχέσεις και τις συμμαχίες που έχουν με ιμπεριαλιστικές δυνάμεις σχετικά με το τι μέλλει γενέσθαι με την αποστολή παρατηρητών στη Συρία.

Αρκετά μέλη απορρίπτουν την πρόταση του Κατάρ για ανάπτυξη «αραβικής στρατιωτικής δύναμης», τόσο γιατί ανησυχούν για το προηγούμενο που αυτή μπορεί να δημιουργήσει και να στραφεί και εναντίον τους ανάλογα με το διεθνή και περιφερειακό συσχετισμό δυνάμεων. Αξίζει να υπενθυμιστεί ότι ο εμίρης του Κατάρ διαδραμάτισε καταλυτικό ρόλο στην ιμπεριαλιστική επέμβαση στη Λιβύη. Είναι προφανές ότι η πρόταση κατατέθηκε σε συνεννόηση με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις που έχουν συνταχθεί με τη συριακή αντιπολίτευση, οι οποίες, μέχρι στιγμής, εμφανίζονται απρόθυμες να προχωρήσουν σε στρατιωτική επέμβαση τύπου Λιβύης, αλλά επιμένουν σε υπόγειες και έμμεσες παρεμβάσεις διά μέσου μιας «αραβικής στρατιωτικής αποστολής» ή της ενίσχυσης των υπαρχόντων αντιπολιτευόμενων δυνάμεων.