Συγκεκριμένα, στο νομοσχέδιο προβλέπεται:

• Στο άρθρο 29 με τίτλο «καλλιέργεια κάνναβης, δημόσια χρήση ναρκωτικών ουσιών, πλαστογραφία ιατρικής συνταγής» αναφέρεται: 1. Οποιος για δική του αποκλειστική χρήση καλλιεργεί φυτά κάνναβης σε αριθμό ή έκταση που δικαιολογούνται μόνο για την ατομική του χρήση, τιμωρείται με κράτηση μέχρι τριών μηνών ή με πρόστιμο μέχρι πεντακοσίων ευρώ. 2. Οποιος κάνει χρήση ναρκωτικών δημοσίως τιμωρείται με κράτηση μέχρι έξι μηνών ή με πρόστιμο μέχρι χιλίων ευρώ. Ο δράστης της πράξης του προηγούμενου εδαφίου μπορεί να κριθεί ατιμώρητος, εάν το δικαστήριο, εκτιμώντας τις περιστάσεις τέλεσης της πράξης και της προσωπικότητας του δράστη, κρίνει ότι η αξιόποινη πράξη ήταν εντελώς συμπτωματική και δεν είναι πιθανόν να επαναληφθεί. 3. Δεν τελεί άδικη πράξη όποιος, για δική του αποκλειστικά χρήση, με οποιονδήποτε τρόπο προμηθεύεται ή κατέχει ναρκωτικά, σε ποσότητες που δικαιολογούνται μόνο για ατομική του χρήση.

Πρόκειται για μύθο, καθώς δεν είναι εφικτό να κριθεί και να μπει στη ζυγαριά η προσωπική χρήση ουσιών. Ποιος και με ποια κριτήρια θα επιλέξει ποια είναι η ανάγκη προσωπικής χρήσης, οπιοειδών για παράδειγμα, για τον ένα ή τον άλλο χρήστη ή εξαρτημένο; Ενας χρήστης που ξεκινάει με 50 mg ηρωίνη στην πορεία μπορεί να χρειάζεται δύο, τρία ή και παραπάνω γραμμάρια την ημέρα; Στην πραγματικότητα ανοίγει ο δρόμος για μικρούς και μεγάλους εμπόρους να δρουν ελεύθερα, χιλιάδες νέοι σπρώχνονται στην εξάρτηση.

• Στο άρθρο 23 όπου αναφέρονται οι περιπτώσεις διακίνησης που τιμωρούνται με την εσχάτη των ποινών (ισόβια) ή με πρόσκαιρη κάθειρξη (10 - 20 ετών) επισημαίνεται μεταξύ άλλων ότι η μεγάλη ποσότητα διακινούμενων ναρκωτικών προσδιορίζεται από το ύψος του οικονομικού οφέλους (50.000 ευρώ) και πάνω.

Για να καταλάβει κάποιος τι σημαίνει οικονομικό όφελος 50.000 ευρώ από ναρκωτικά, αξίζει να αναφερθεί ότι 4 κιλά κάνναβης ή δύο κιλά ηρωίνης κοστίζουν περίπου 40.000 ευρώ (στοιχεία του Ευρωπαϊκού Κέντρου Παρακολούθησης Ναρκωτικών και Τοξικομανίας). Δηλαδή για να χαρακτηριστεί κάποιος έμπορος θα πρέπει να διακινεί... τόνους ναρκωτικών;

Βέβαια όλα τα παραπάνω νομοθετούνται με το πρόσχημα του «εξορθολογισμού των ποινών για τη διακίνηση, ώστε να μην αντιμετωπίζονται με τον ίδιο τρόπο οι μικροδιακινητές και οι μεγαλέμποροι» και «να μην μπαίνουν οι χρήστες φυλακή». Οντως οι χρήστες έχουν ανάγκη από θεραπευτικά προγράμματα και όχι από φυλακές. Θα πρέπει με όλους τους τρόπους να οδηγούνται στην επιλογή της απεξάρτησης. Ομως για να γίνει κάτι τέτοιο θα πρέπει να υπάρχουν τόσα «στεγνά» θεραπευτικά προγράμματα όσα έχει ανάγκη η χώρα, με επαρκές επιστημονικό εξειδικευμένο προσωπικό. Σήμερα, η κυβέρνηση υποχρηματοδοτεί τα «στεγνά» προγράμματα καθιστώντας αδύνατο να συνεχίσουν το έργο τους. Τα Κέντρα Πρόληψης μένουν στον αέρα, καθώς δεν προβλέπεται πουθενά η κατοχύρωσή τους και η αλλαγή του θεσμικού τους πλαισίου που δημιουργεί σοβαρά προβλήματα στο έργο αλλά και στους ίδιους τους εργαζόμενους.

• Στο άρθρο 53 αναφέρεται: Ο προγραμματισμός για την αντιμετώπιση της εξάρτησης από ουσίες (...) διακρίνεται σε τρεις βαθμίδες α) πρόληψη - ενημέρωση, β) θεραπευτική αποκατάσταση, γ) κοινωνική επανένταξη. Αρμόδιο για την ίδρυση, εποπτεία και ανάκληση άδειας λειτουργίας Συμβουλευτικών Σταθμών, Κέντρων και Θεραπευτηρίων σωματικής και ψυχικής απεξάρτησης και κοινωνικής επανένταξης ή άλλων σχετικών μονάδων μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, πέραν των ήδη αναγνωρισμένων με το άρθρο 51, είναι το υπουργείο Υγείας και Κοινωνικής Αλληλεγγύης (...) Με την ίδια διαδικασία και με τους ίδιους όρους μπορούν να ιδρύουν αντίστοιχες μονάδες που προβλέπονται στο πρώτο εδάφιο της προηγούμενης παραγράφου, και α) δήμοι και κοινότητες, β) φιλανθρωπικά σωματεία και κοινωφελή ιδρύματα, εφόσον τούτο προβλέπεται από τις καταστατικές του διατάξεις, γ) εκκλησιαστικοί φορείς, δ) Ανώτατα Εκπαιδευτικά ή Τεχνολογικά Ιδρύματα ε) φυσικά ή νομικά πρόσωπα που επιδιώκουν συναφείς σκοπούς.
• Στο άρθρο 55 αναφέρεται ότι προγράμματα πρόληψης μπορεί να καταρτίζουν η Εκκλησία, οι ΟΤΑ, συνδικαλιστικοί φορείς, καθώς και οποιοσδήποτε κρατικός ή ιδιωτικός μη κερδοσκοπικός φορέας.

Με λίγα λόγια άλλη μια κρατική αρμοδιότητα μετακυλίει σε ιδιώτες, εκκλησίες και στον κάθε άσχετο που χωρίς επιστημονική γνώση και ειδίκευση υποτίθεται θα προσφέρει πρόληψη, απεξάρτηση, κοινωνική επανένταξη θησαυρίζοντας κι από αυτόν τον ανθρώπινο πόνο, με επικίνδυνες συνέπειες για την ανθρώπινη ζωή.