Παράξενος μαγικός ρεαλισμός, τολμηρό πείραμα, ανεξάρτητης παραγωγής. Ενας άγγελος - σωτήρας, ένας ξοφλημένος μουσικός, ένας μειλίχια κυνικός σωματέμπορας. Η συνάντηση της πανωραίας - αλλ' ουδέποτε επαινεμένης για την ερμηνεία της - Μέγκαν Φοξ με τους θρυλικούς - cult επαινεμένους - Μίκι Ρουρκ και Μπιλ Μάρει αποτιμάται τουλάχιστον ιδιάζουσα, σ' αυτό το αυθαίρετο μείγμα γλυκερής μελοδραματικής υπόστασης που - χωρίς να παράγει νόημα - συνιστά την ίντριγκα στο ποιητικοφανές παραμύθι του υποκόσμου. Το σενάριο έγραψε ο Μιτς Γκλέιζερ πάνω στο οποίο βάσισε το σκηνοθετικό του ντεμπούτο. Η ταινία είναι πολύ περίεργη αφενός, για να την πάρεις στα σοβαρά σαν ολότητα και αφετέρου, δεν είναι όσο πρέπει περίεργη ώστε να συνιστά σουρεαλιστικό φιλμ νουάρ.Στο επίκεντρο ο Νέιτ Πουλ, ο Ρουρκ ως πρησμένος και θλιβερός τρομπετίστας σε στριπτιζάδικο, με άσπρες κάλτσες, λιγδιασμένο μαλλί και νύχια που φέρνουν σύγκρυο. Ο μέγας γκάνγκστερ Χάπι Σάνον - στον ρόλο ο Μπιλ Μάρεϊ - τον έχει επικηρύξει, γιατί κοιμήθηκε με την γυναίκα του. Ο Νέιτ κυνηγημένος από τους πληρωμένους δολοφόνους του Χάπι σπρώχνεται μέχρι την έρημο στο Νέο Μεξικό. Εκεί, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, ονειρεύεται - εικάζω - ότι τον σώζουν λευκοντυμένοι Ινδιάνοι. Στην περιπλάνησή του για την έξοδο από την έρημο, πέφτει πάνω σε ένα πολύχρωμο πλανόδιο τσίρκο που ορθώνεται στη μέση του πουθενά. Ο ιδιοκτήτης, ο Ρις Αϊφανς στον ρόλο, προτρέπει στο μαγικό θέαμα: γυναίκες που καταπίνουν φωτιές, τέρατα, γυναικεία, παντός είδους και διαστάσεων και τέλος το κλου, πίσω από γυάλινη προστατευτική βιτρίνα: η εκπάγλου κάλλους Λίλι, η γυναίκα με φτερά αετού που συγκλονίζει ερωτικά τους τυχερούς που βλέπουν τα μεγαλόπρεπα φτερά να ανοίγουν. Παρά την παντελή ανυπαρξία χημείας μεταξύ τους, ο τρομπετίστας και η Λίλι μπαίνουν σε μια μοιραία σχέση. Παρότι ο τρομπετίστας για να σώσει το τομάρι του «πουλά» - κάποια στιγμή - την Λίλι στον γκάνγκστερ, ξοδεύει όλο το υπόλοιπο της ταινίας για να ξανακερδίσει το αιθέριο, διαφορετικό αυτό ερωτικό αντικείμενο που έπεσε από τον ουρανό.
Είναι δυνατόν κάποιος να αισθανθεί γοητεία λόγω των καλών συστατικών: Προσεγμένοι χώροι - έως και βίλα που σχεδίασε ο FrankLloyd Wright επιστρατεύεται, φροντισμένα κοστούμια, ανόθευτη τρέλα που τροφοδοτεί μια μυστηριακή ομορφιά και, εν κατακλείδι, τα φτερά σαν ηχηρός συμβολισμός μιας αισθητικής που αποσκοπεί να προσδώσει διανοητική βαρύτητα σε επιτηδευμένες ασυναρτησίες. Βέβαια, η ιδέα ενός άνδρα τελειωμένου που πέφτει πάνω σ' έναν άγγελο, είναι δυνητικά σουρεαλιστική, μόνο που η ταινία δεν κάνει χρήση γλώσσας σουρεαλιστικής και ανάλογης επιδεξιότητας, αλλά ρεαλιστικής γραφής. Ολη αυτή η ομορφιά υπηρετεί δυστυχώς μια παράλογη μελοδραματική ιστορία με τετριμμένους διαλόγους και κλισέ που δεν παράγει νόημα, που δεν σχηματίζει κάποιο δραματικό τόξο και που η προβολή του ονείρου τραβά σε τέτοιο μάκρος που χάνεται η όποια προοπτική. Ετσι οι λαμπρές εικόνες του Christopher Doyle φαντάζουν ασύνδετες και επίπεδες, σαν βαλμένες λάθος η μια δίπλα στην άλλη, υποταγμένες σε έναν αλλόκοτο, βαρύ, μολύβδινο ρυθμό.
Παίζουν: Μίκι Ρουρκ, Μέγκαν Φοξ, Μπιλ Μάρεϊ, Κέλι Λιντς, Ρις Αϊφανς κ.ά.
Παραγωγή: ΗΠΑ (2010).