Τα χαράματα της 7ης Φλεβάρη του 1986 εγκαταλείπει την Αϊτή ο δικτάτορας Ζαν- Κλοντ Ντιβαλιέ. Ο διεφθαρμένος δικτάτορας και η αυλή του θα μεταβούν στη Γαλλία, με ένα μεταγωγικό αεροσκάφος, που έχει παραχωρηθεί από τις ΗΠΑ. Αυτή η άτακτη φυγή σημαδεύει το τέλος της οικογενειακής δικτατορίας των Ντιβαλιέ, που επί 29 χρόνια καταδυνάστευαν την Αϊτή, μια χώρα που κατέχει το δυτικό τμήμα της νήσου Ισπανιόλα (το ανατολικό ανήκει στη Δομηνικανική Δημοκρατία) και απέχει 600 μίλια από τις ακτές της Φλόριδας, με πληθυσμό εξίμισι εκατομμύρια κατοίκους και ετήσιο κατά κεφαλήν εισόδημα λιγότερο από 350 δολάρια- η Αϊτή είναι η φτωχότερη χώρα της Λατινικής Αμερικής και μια από τις πιο πυκνοκατοικημένες σε όλο τον κόσμο. Η Αϊτή είχε στρατηγική σημασία για τους Αμερικανούς, αφού θεωρούνταν το καλύτερο ορμητήριο για ενδεχόμενη επίθεση κατά της Κούβας.

Η «δυναστεία» Ντιβαλιέ άρχισε το 1961 με τον Φρανσουά Ντιβαλιέ, ο οποίος ανακήρυξε τον εαυτό του ισόβιο Πρόεδρο με δικαίωμα διαδοχής από το γιο του. Ο Ζαν- Κλοντ Ντιβαλιέ έγινε πρόεδρος το 1961 σε ηλικία 19 ετών. Είναι εξίσου αδίστακτος και άπληστος με τον πατέρα του, διαθέτει την οικονομική και πολιτική στήριξη των ΗΠΑ, καθώς και μιας χούφτας μεγιστάνων, που ελέγχουν την οικονομία της χώρας. Ο δικτάτορας στηρίζει την εξουσία του στον πραιτοριανό στρατό των «Τοντόν Μακούτ», οι οποίοι ανέρχονται σε 15.000.

Η αντίστροφη μέτρηση για τον Ντιβαλιέ αρχίζει στις 28 Νοέμβρη του 1985, όταν ο στρατός δολοφονεί τέσσερις εφήβους στην πόλη Γκονάιβες. Εκτοτε οι αντιδικτατορικές διαδηλώσεις, παρά την τρομοκρατία βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη. Στις 8 Γενάρη του 1986 ο Ντιβαλιέ κλείνει τα Πανεπιστήμια και για να καλοπιάσει τον κόσμο ρίχνει τις τιμές των ειδών διατροφής. Ομως το οργισμένο πλήθος δε σταματάει, πυρπολεί κυβερνητικά κτίρια και προχωρεί σε λεηλασίες καταστημάτων και ξενοδοχείων.

Μπροστά σ' αυτές τις εξελίξεις, οι ΗΠΑ που θεωρούν πλέον τον Ντιβαλιέ «καμένο χαρτί», αποφασίζουν να αποστασιοποιηθούν. Ανακοινώνεται από την Ουάσιγκτον ότι αναστέλλεται η οικονομική βοήθεια στην Αϊτή. Ο Ντιβαλιέ στην απελπισία του κηρύσσει το στρατιωτικό νόμο, όμως οι διαδηλώσεις πολλαπλασιάζονται, ενώ οι «Τοντόν Μακούτ» δολοφονούν 50 διαδηλωτές. Στις 7 Φλεβάρη, όταν ο Ντιβαλιέ αντιλαμβάνεται ότι έχασε και τον έλεγχο του στρατού αποφασίζει να φύγει με την εγγύηση και τη βοήθεια των ΗΠΑ και της Γαλλίας.