Αν θα έπρεπε όμως να θυμώσει ο αξιότιμος κύριος πρόεδρος, αυτό θα έπρεπε να αφορά στην πειθήνια υποταγή στις υπερατλαντικές πιέσεις. Και επιπρόσθετα να διερωτηθεί γιατί οι έρευνες για την τρομοκρατία προσανατολίζονται, παλαιόθεν, προς ορισμένες (υποδεικνυόμενες άραγε;) σκιές, αφήνοντας στη σκιά άλλες προελεύσεις.

Να θυμίσουμε τους στίχους του Οδυσσέα Ελύτη:

«Εφτασαν ντυμένοι "φίλοι", / αμέτρητες φορές οι εχθροί μου, / τα παμπάλαια δώρα προσφέροντας. / Και τα δώρα τους άλλα δεν ήτανε, / παρά μόνο σίδερο και φωτιά. / Στ' ανοιχτά που καρτέραγαν δάχτυλα / μόνον όπλα και σίδερο και φωτιά».

Αλλά, όπως ένας άλλος στίχος από το «Αξιον Εστί» αναφέρει: «Και το χώμα δεν έδεσε ποτέ με τη φτέρνα τους».

Αμέσως μετά την απελευθέρωση, που οδήγησε σταδιακά στην πρόσδεση τους «συμμάχους» των επεμβάσεων, ο στρατηγός Στέφανος Σαράφης, στρατιωτικός αρχηγός του ΕΛΑΣ, έγραφε:

«Από την εθνεγερσία του 1821, τα χειρότερα δεινά αυτού του τόπου οφείλονται στις ξένες επεμβάσεις, ή, την εξάρτηση από ξένες δυνάμεις. Σ' αυτό το ιστορικό σταυροδρόμι που βρίσκεται η Ελλάδα, η καλύτερη άμυνά της πρέπει να στηρίζεται στην αποφυγή κάθε ξένης εξάρτησης».