Στη συγκέντρωση προς τιμήν της 82ης επετείου της Μεγάλης Οχτωβριανής Σοσιαλιστικής Επανάστασης που πραγματοποίησε στις 7 του Νοέμβρη ο εκλογικός συνασπισμός «Κομμουνιστές, εργαζόμενοι της Ρωσίας - για τη Σοβιετική Ενωση», στην οποία συμμετείχαν εκατοντάδες Μοσχοβίτες στο κέντρο της Μόσχας, στο άγαλμα του Καρλ Μαρξ, μου κίνησε ιδιαίτερα την προσοχή ένας βετεράνος, ακριβέστερα το χειροποίητο πλακάτ που κρατούσε. Πάνω σε χαρτόνι, καρφωμένο σ' ένα μακρύ κοντάρι, αναγραφόταν: «Κοινωνικοπολιτικό Κίνημα Εργατική Συνειδητή Φτωχολογιά - για Κοινωνικές Εγγυήσεις και Επιβίωση». Τον πλησίασα, συστηθήκαμε και πιάσαμε κουβέντα. Ηταν ο Αλεξάντρ Πετρόβιτς Φεοκτίστοφ, βετεράνος του Μεγάλου Πατριωτικού Πολέμου, συνταξιούχος, πρώην μηχανικός-εφαρμοστής σε θερμοηλεκτρικό σταθμό.

- Ποιο κόμμα οργάνωσε το κίνημά σας;

- «Αποφασίσαμε να το οργανώσουμε μόνοι μας. Δουλεύουμε μαζί με το κίνημα "Εργαζόμενη Πρωτεύουσα"».

- Και γατί αποφασίσατε να ενώσετε τη φτωχολογιά;

«Βλέπετε, τώρα πολύς κόσμος βρίσκεται στα νοσοκομεία, πολλοί θεραπεύονται στα εξωτερικά ιατρεία και οι άνθρωποι δεν είναι σε θέση να αγοράσουν τα φάρμακα. Θα αναφέρω μια περίπτωση. Μια ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε από το γιατρό κλαίγοντας. "Τι συμβαίνει;", τη ρωτάω. "Να, λέει, ο γιατρός μου έγραψε φάρμακα για 470 ρούβλια. Του είπα ότι δεν έχω αυτά τα χρήματα". "Τ ότε δεν μπορώ να σας θεραπεύσω, χωρίς φάρμακα δε θα γίνεται καλά", είπε ο γιατρός. Η ίδια κατάσταση υπάρχει τώρα στα νοσοκομεία - εκεί ο άρρωστος πρέπει να αγοράσει τα απαραίτητα φάρμακα, να φέρει σεντόνια από το σπίτι του. Για τη διατροφή τι να πούμε! Μόνο 5 ρούβλια χορηγούνται για κάθε άρρωστο. Εμεινα πριν από λίγο καιρό σε νοσοκομείο, εδώ στη Μόσχα, οπότε το ένιωσα ο ίδιος στο πετσί μου. Γι' αυτό θέλουμε να διακηρύξουμε ότι εμείς, δηλαδή η φτωχολογιά, υπάρχουμε. Ο Πρόεδρος με διάταγμά του ανακήρυξε την 7η του Νοέμβρη Μέρα της Συμφιλίωσης και της Συναίνεσης. Θέλουμε να πούμε ότι δεν μπορεί να υπάρχει συμφιλίωση, γιατί μερικοί περνούν ζωή και κότα και οι άλλοι τρώνε ψωμί και σουγιά. Θέλουμε να τραβήξουμε την προσοχή των αρχών στην άθλια κατάσταση της ρωσικής φτωχολογιάς, που στην ουσία είναι το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της χώρας. Και μικρή μερίδα ατόμων άρπαξε σε σύντομο χρονικό διάστημα περιουσία εκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ρουβλιών. Ολα αυτά πάρθηκαν από την τσέπη των εργαζομένων που πληθαίνουν τις γραμμές της φτωχολογιάς. Οταν οι τιμές στα καταστήματα ανεβαίνουν αμέσως κατά 15%, οι πλούσιοι ούτε που το νιώθουν, για μας, τους φτωχούς όμως, είναι θάνατος. Γνωρίζω πολλούς συνταξιούχους που τρέφονται μόνο με ψωμί και γάλα. Δεν μπορούν να αγοράσουν τίποτα περισσότερο. Δημιουργήσαμε την οργάνωσή μας στην πόλη Στούπινο στα περίχωρα της Μόσχας και τώρα προσπαθούμε να οργανώσουμε τη φτωχολογιά της Μόσχας. Εδώ υπάρχουν διανοούμενοι που μπορούν να μας βοηθήσουν στην επεξεργασία του προγράμματος και στη νομική διατύπωση. Θα επιδιώξουμε οι εκπρόσωποι της φτωχολογιάς να αντιπροσωπεύονται σε όλα τα εκλεγμένα όργανα της πόλης. Και θα το απαιτήσουμε με πολύ αυστηρό τρόπο. Δώσαμε στον καιρό μας όλες τις δυνάμεις, την υγεία, όλη τη ζωή μας στο κράτος, στη χώρα και τώρα μας πέταξαν στο περιθώριο της ζωής. Θέλουμε να πετύχουμε να ακούγεται η φωνή της φτωχολογιάς και τα αιτήματά μας να λαμβάνονται υπόψη όταν ψηφίζονται οι νόμοι».

- Οπως φαίνεται είστε πρωτεργάτης του κινήματός σας;

«Είμαι μέλος της ομάδας πρωτοβουλίας, κάνω ό, τι μπορώ. Είναι μια ιερή υπόθεση, γιατί πρέπει να βοηθούμε τους ανθρώπους».

- Και που πολεμήσατε;

«Αρχισα τον πόλεμο στη μάχη στο τόξο Κουρσκ-Οριόλ το 1943, με μάχες απελευθερώσαμε την Ουκρανία, τραυματίστηκα βαριά, είμαι ανάπηρος δεύτερου βαθμού, για πολύ καιρό βάδιζα με πατερίτσες, αλλά σιγά σιγά έγινα καλά και, δόξα σοι ο Θεός, τώρα βαδίζω και με τα δύο μου πόδια. Και είναι λυπηρό που πληθαίνουν τις γραμμές της φτωχολογιάς εκείνοι που έχυσαν το αίμα τους για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της πατρίδας. Είναι τώρα δύσκολο γι' αυτούς - και σωματικά, και ηθικά».

- Για πείτε μου, δεν είναι άραγε δύσκολο να ζεις με τη σύνταξή σου;

«Το κατώτερο όριο διαβίωσης εγκρίνεται από τα κοινωνικά όργανα και από τους βουλευτές της Κρατικής Δούμας. Θα ήθελα όμως να ξέρω πώς το υπολογίζουν, γιατί με τη σύνταξή μας είναι αδύνατο να ζήσεις σήμερα. Μόλις τα βγάζουμε πέρα. Πριν, επί σοβιετικής εξουσίας έπαιρνα 120 ρούβλια σύνταξη και με τα χρήματα αυτά ζούσα μια χαρά με την οικογένειά μου. Στις ελεύθερες μέρες πηγαίναμε στα πάρκα, τα παιδιά αγαπούσαν τα ατραξιόν, πηγαίναμε στα θέατρα, για όλα έφταναν τα χρήματα. Γενικά, είχαμε μια κανονική ζωή. Τώρα, με τη σύνταξή μου είναι αδύνατο να ζήσω. Ας κάνουμε έναν υπολογισμό, πόσες φορές ακρίβαινε το ψωμί. Οταν παίρναμε τη σοβιετική σύνταξη 120 ρούβλια, μια φραντζόλα άσπρο ψωμί κόστιζε 20 καπίκια, υπήρχε όμως ψωμί με 16 και 14 καπίκια. Τώρα με μια σύνταξη 420 ρούβλια η φραντζόλα κοστίζει από 5 έως 8 ρούβλια. Οπότε, αν υπολογίσουμε τη σύνταξη με τις σοβιετικές τιμές, έπρεπε να παίρνω τώρα τουλάχιστον 2.000 ρούβλια. Τότε η κατώτερη σύνταξη ήταν 75 ρούβλια, τώρα θα πρέπει να είναι τουλάχιστον 1.000 ρούβλια. Τώρα παίρνουμε 380-420 ρούβλια. Είναι αλήθεια, τώρα πριν από τις εκλογές, την ανέβασαν στα 600 ρούβλια. Αλλά η αγοραστική ικανότητα και αυτής της σύνταξης δε χωράει καμιά σύγκριση με κείνη που υπήρχε στη σοβιετική εποχή. Γιατί μόλις αυξάνει η σύνταξη, αμέσως κιόλας ανεβαίνουν και οι τιμές στα είδη διατροφής. Αυτή η αγορά με το κυμαινόμενο δολάριο είναι ένας απύθμενος λάκκος. Η ζωή είναι απλώς αφόρητη. Γι' αυτό και καλούμε τη φτωχολογιά να ενωθεί σε μια ισχυρή οργάνωση, να αγωνιστούμε από κοινού και να βρούμε τη διέξοδο».

- Και πώς βλέπετε την ιδέα της αποκατάστασης του σοσιαλισμού και της Σοβιετικής Ενωσης;

«Με όλη μου την καρδιά υπέρ. Τα προβλήματά μας μπορούν να λυθούν μόνο στο σοσιαλισμό. Χωρίς σχεδιασμένη οικονομία και χωρίς τη συμμετοχή των εργατών, όλων των ανθρώπων της δουλιάς, δεν μπορεί να επιτευχθεί η σταθεροποίηση. Παλιότερα, στη χώρα μας η διαφορά στα εισοδήματα ήταν ένας στους τρεις. Οι τιμές βρίσκονταν στο ίδιο επίπεδο επί δεκαετίες. Τώρα όλοι κατηγορούν τους κομμουνιστές ότι υπήρχαν μεγάλες ουρές. Μα οι ουρές υπήρχαν γιατί οι τιμές ήταν πολύ χαμηλές και μάλιστα οι πιο χαμηλόμισθοί μπορούσαν να ψωνίσουν διάφορα τρόφιμα, ρούχα, έπιπλα, αλλά εμπορεύματα. Ολα ήταν προσιτά σε όλους. Είχαμε μεγάλη αγοραστική ικανότητα. Και τώρα καυχιούνται ότι δεν υπάρχουν ουρές. Ναι, δεν υπάρχουν ουρές, αλλά γιατί έκοψαν το πολυάριθμο, μέχρι το 60%, στρώμα του πληθυσμού με ελάχιστα εισοδήματα και χαμηλή αγοραστική ικανότητα. Δεν υπάρχουν ουρές, γιατί τα περισσότερα προϊόντα και εμπορεύματα έγιναν απρόσιτα για τους περισσότερους ανθρώπους».

Ενδιαφέρθηκα να μάθω για το απεικονιζόμενο έμβλημα στο πλακάτ. Ο βετεράνος μου εξήγησε πρόθυμα: «Η ζωγραφισμένη ασπίδα σημαίνει προστασία, ο κύκλος και η σφιχτή γροθιά σημαίνουν την ένωση, γύρω του τα στάχια - τα σιτηρά, το σοβιετικό καπίκι στο κέντρο συμβολίζει τη σταθερότητα. Σύνθημά μας είναι η αυτοπροστασία των κοινωνικών εγγυήσεων. Στον αγώνα μας έχουμε γνώμονα τα λόγια του Λένιν, ο οποίος έλεγε ότι η κοινωνία χωρίζεται σε δύο κόμματα - το κόμμα τον πεινασμένων και το κόμμα των χορτάτων. Ουδέτεροι δεν μπορούν να υπάρχουν. Οι ουδέτεροι με την "ουδετερότητά" τους υποστηρίζουν στην ουσία την υπάρχουσα εξουσία. Πάνω σ' αυτή τη βάση στεκόμαστε».