Η σκηνοθεσία του Κορνό, εφαρμοσμένη με ύφος οξύ, αλλά χωρίς έμπνευση και δεξιοτεχνία. Σκάβει τις λεπτομέρειες στις παγίδες μέσα στις οποίες οι ήρωές του θα πέσουν σε λίγο, σπρώχνοντας την αγωνία, που παράγει η πλοκή, μέχρι το τέλος. Ανάμεσα στην πανίσχυρη Κριστίν, που επιδεικνύει ενοχλητικό αισθησιασμό και σαδιστική χαιρεκακία μπροστά στην ντροπαλότητα και την αμηχανία της υποταγής της καταπιεζόμενης Ιζαμπέλ, παρεμβάλλεται ένας άνδρας που φροντίζει να διατηρεί ερωτική σχέση και με τις δυο τους. Η μεταξύ των γυναικών σχέση λυκοφιλίας εκκρίνει δηλητήριο σε μικρές δόσεις, κάτι που λειτουργεί σωρευτικά και επικαλύπτει τον ερωτισμό, τη βία, τις τριβές, τις αντιπαραθέσεις, αλλά και την ισοβαρή διαβολική ευφυΐα. Ο ρόλος του άτολμου Φιλίπ, ως μήλου της έριδας, αποκαλύπτεται. Παράλληλα ξεσκεπάζεται επίσης η συνεσταλμένη επιφάνεια της Ιζαμπέλ και ξεπροβάλλει μια ύαινα πανέτοιμη να μπήξει δόντια και νύχια, άμα τη εμφανίσει κάποιας διευθυντικής θέσης, για το γραφείο της Ν. Υόρκης π.χ. Για την Κριστίν, η στάση αυτή συνιστά έσχατη απιστία και απαντά με πολεμικό σχέδιο ταπείνωσης.

Η ταινία διανύει ήδη το χώρο του καθαυτού, τεχνικού, αστυνομικού νουάρ. Η Ιζαμπέλ παίρνει αποφασιστικά στα χέρια της την υπόθεση: Σκοτώνει παγερά την Κριστίν και η πράξη της ακολουθείται από ένα μακροσκελές ξεδίπλωμα λύσης, μέσα από ένα επεξηγηματικό σύστημα ασπρόμαυρων flash back που ανατροφοδοτούν την ιστορία - κομμάτι αρκούντως βαρετό, δεδομένου ότι οι θεατές ήδη γνωρίζουμε την τροπή που πρόκειται να πάρει...

Παίζουν: Λουντιβίν Σανιέ, Κριστίν Σκοτ Τόμας, Πατρίκ Μιλ, Γκιγιόμ Μαρκέ, Ζεράρ Λαρός κ.ά.

Παραγωγή: Γαλλία (2010).