Εξάλλου, ανώτερα κυβερνητικά στελέχη έχουν ήδη αρχίσει να τονίζουν ακόμη περισσότερο το ζήτημα της «βιωσιμότητας» του συστήματος, έτσι ώστε να δικαιολογήσουν τις αρνητικές εξελίξεις στο ασφαλιστικό. Πρόκειται για μια τακτική ανάλογη με αυτή που χρησιμοποιήθηκε στις εργασιακές σχέσεις, όπου η αφαίρεση των εργασιακών δικαιωμάτων έγινε στο όνομα της... καταπολέμησης της ανεργίας.

Η απόφαση της Κομισιόν στέκεται σε τέσσερα σημεία:

- Στην επίτευξη φορολογικής πειθαρχίας, καθώς τα κράτη - μέλη της ζώνης του Ευρώ πρέπει να έχουν «ισοσκελισμένους ή πλεονασματικούς προϋπολογισμούς». Μια από τις προσφιλέστερες μεθόδους για την κατάρτιση τέτοιων προϋπολογισμών είναι και η μείωση των κοινωνικών δαπανών. Ειδικότερα, οι δαπάνες για την πρόνοια, την υγεία, την παιδεία, την κοινωνική ασφάλιση μειώνονται συστηματικά, σε συνδυασμό με τη λεηλασία της περιουσίας των ασφαλιστικών ταμείων μέσω του χρηματιστηρίου. Είναι ξεκάθαρο ότι και στο μέλλον, οποιαδήποτε δαπάνη θεωρηθεί ότι επιβαρύνει τον προϋπολογισμό, θα ακυρώνεται.

- Στη μείωση της φορολογίας που... επιβαρύνει την εργασία. Στο σημείο αυτό γίνεται και ιδιαίτερη αναφορά για την ανειδίκευτη και χαμηλά αμειβόμενη εργασία. Είναι κι αυτός ένας σκοπός που... αγιάζει τα μέσα, δείχνοντας παράλληλα την πρόθεση της Ευρωπαϊκής Ενωσης να παράγει συνεχώς ανειδίκευτο προσωπικό. Η φορολογία που επιβαρύνει την εργασία δεν είναι τίποτα άλλο από νέες φορολογικές ελαφρύνσεις για το κεφάλαιο, ώστε να διευκολύνεται να... απασχολεί εργαζόμενους. Ενα τέτοιο μέτρο είναι και η μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών που καθορίστηκε με τον τελευταίο αντεργατικό νόμο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

- Στην ενίσχυση των πόρων για έρευνα, κατάρτιση, νέες τεχνολογίες. Η Ευρωπαϊκή Ενωση χρειάζεται τις νέες τεχνολογίες, καθώς οι πολυεθνικές εταιρίες χρειάζονται νέα τεχνολογία, στελέχη και ερευνητικά προγράμματα που θα επιδοτούνται με τα χρήματα των εργαζομένων των χωρών τους και όχι από αυτές.

- Στην προοπτική ομαλής οικονομικής πορείας, η οποία πρέπει να παίρνει υπόψη ότι η αύξηση των συνταξιοδοτικών δαπανών, θα επιβαρύνει μακροπρόθεσμα με το 3% έως το 5% του ΑΕΠ τους τις περισσότερες χώρες - μέλη της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Η επισήμανση αυτή συνδέεται με το ζήτημα των «πλεονασματικών προϋπολογισμών» και επιβαρύνει περισσότερο τις αλλαγές στο ασφαλιστικό σύστημα.