Ο 61χρονος Πρόεδρος της Ινδονησίας Σουσίλο Μπαμπάνγκ Γιουντχογιόνο θα καταγραφεί στα μελλοντικά βιβλία Ιστορίας ως ο πρώτος ηγέτης της χώρας του που εξελέγη άμεσα (τον Οκτώβρη του 2004) από το λαό. Θα καταγραφεί όμως και ως ο Πρόεδρος των δύο τσουνάμι (ένα το 2004 και ένα το 2010) που ανέδειξαν τη βαρβαρότητα, τις ανισότητες και τις τραγικές ελλείψεις σε υποδομές και υπηρεσίες που προκαλεί η καπιταλιστική ανάπτυξη...

Αλλωστε, ο Γιουντχογιόνο, ε.α. στρατηγός, δεν έκρυψε ποτέ ποιο σύστημα θέλησε να υπηρετήσει. Ομως, αυτό που προσπάθησε να κρύψει, παραπλανώντας το λαό της χώρας του (το 52% του οποίου ζει κάτω από τα όρια της φτώχειας και το 60% ίσα που καταφέρνει να τελειώσει το δημοτικό) είναι η πικρή αλήθεια ότι η ανάπτυξη υπέρ του μεγάλου (ξένου και ντόπιου) κεφαλαίου δε λύνει κανένα πρόβλημα... Ισα - ίσα πολλαπλασιάζει και οξύνει τις κοινωνικο-οικονομικές ανισότητες. Πράγμα που αποδείχτηκε τραγικά, την περασμένη Δευτέρα, με το σεισμό των 7,7 Ρίχτερ και το παρεπόμενο τσουνάμι στη δυτική Σουμάτρα με τους εκατοντάδες νεκρούς και αγνοούμενους.

Ο λαός, και το 2004 και τώρα, ζει στο πετσί του την καπιταλιστική βαρβαρότητα. Οι υποσχέσεις για δημιουργία υποδομών προστασίας από το πρώτο τσουνάμι έμειναν υποσχέσεις...