Με πρώτη ματιά η ταινία μοιάζει να αναδίδει αίσθηση διαχρονικότητας, η ιστορία θα μπορούσε κάλλιστα να διαδραματίζεται στα τέλη του '60, του '70, του '80, αλλά και σήμερα. Η εμφάνιση των εφήβων και τα μαλλιά των αγοριών, η - σε μεγάλο βαθμό - απουσία ηλεκτρονικών μικροσυσκευών, τα σιδεράκια στα δόντια και οι χώροι (σπίτι/σχολείο).Βέβαια, η ηλικία των 14 χρόνων δε γνωρίζει ημίμετρα, είναι του ύψους ή του βάθους, είναι η ηλικία των συμμαθητών και «κολλητών» του κεντρικού ρόλου Ερβέ, το βλέμμα του οποίου διαπερνά την ταινία και του αραβικής καταγωγής Καμέλ. Βέβαια, ολόκληρος ο συνομήλικος πληθυσμός βρίσκεται αντιμέτωπος με το αιώνιο πρόβλημα, την ανακάλυψη και το ξύπνημα της σεξουαλικότητάς του και μόνον ο τρόπος διαχείρισης του προβλήματος διαφέρει. Η υπερχρονική αίσθηση λειτουργεί, επίσης, σαν διαρκής υπόμνηση, ώστε η παράμετρος του ευρύτερου περιβάλλοντος (επαρχιακή πόλη Ρεν), παράμετρος καθοριστική στη διαμόρφωση αντιλήψεων και συμπεριφορών, να λαμβάνεται υπόψη στη νοηματική ερμηνευτική επεξεργασία. Οπως κι εκείνη του στενού περιβάλλοντος, βλέπουμε τη χωρισμένη μητέρα του Ερβέ να βολεύεται πίσω από τη δικαιολογία της κατάθλιψής της, την έλλειψη διακριτικότητας στην άτσαλη προσπάθειά της να επικοινωνήσει με τον γιο της και τη δίψα της για να ζήσει, έστω και αναχρονισμένα, μέσα από τον γιο της.
Ολες οι αλήθειες για τους έφηβους έχουν γίνει κλισέ, σχεδόν κλασικά, υποχρεωτικά περάσματα για την επίτευξη του κωμικού. Οι ιδέες δεν είναι κακές, καμιά, όμως, δε βρίσκει την πλήρη ολοκλήρωσή της. Μάλιστα, παρατίθεται και μια σειρά γελοίων, σχεδόν σουρεαλιστικών λεπτομερειών που μένουν ασχολίαστες. Τα ρούχα του Ερβέ, π.χ., που είναι ακριβώς τα ίδια από την αρχή ως το τέλος του φιλμ, τα βρώμικα πόδια της Ορόρ, η αυτοκτονία του καθηγητή. Οι καταδύσεις στις καταστάσεις που πραγματοποιεί ο νεαρός σκηνοθέτης Ριάντ Σατούφ - Σύρος που έφθασε στο Παρίσι δέκα ετών - μπορεί να είναι ζουμερές, εγκλωβίζονται, όμως, στα όρια του «σύμπαντος» της ακμής, του αυνανισμού, της νεανικής καχυποψίας και του γενικώς «χύμα». Οι καταδύσεις του Σατούφ δεν είναι σε καμία περίπτωση ανατρεπτικές. Σύντομα περάσματα /ρόλοι που υποδύονται η Εμανουέλ Ντεβός, η Ιρέν Ζακόμπ και η Βαλέρια Γκολίνο δεν κατορθώνουν να βελτιώσουν στο ελάχιστο τον καχεκτικό χαρακτήρα της ταινίας.
Παίζουν: Βενσάν Λακόστ, Αλίς Τρεμολιέρ, Βαλέρια Γκολίνο, Ιρέν Ζακόμπ, Εμανουέλ Ντεβός, Αντονι Σονιγκό, κ.ά.
Παραγωγή: Γαλλία (2008).