*

Πρέπει να γυρίσουμε πάνω από έναν αιώνα πίσω. Στα 1887.

Τότε, παραμονές του «δυστυχώς επτωχεύσαμεν», ο Τρικούπης διαπραγματευόταν ένα νέο δάνειο με τους (ίδιους πάντα) «συμμάχους» και «φίλους».

*

Τελικά, το δάνειο ορίστηκε στο ονομαστικό ποσό των 135 εκατομμυρίων, από το οποίο, όμως, το πραγματικό ποσό που συμφωνήθηκε να εκταμιευτεί από τους πιστωτές μας - μετά τις κρατήσεις, τις εγγυήσεις και τις προπληρωμές τόκων - δεν ξεπερνούσε τα 90 εκατομμύρια.

Τι έγινε, όμως, πού πήγαν τα λεφτά του δανείου;

Η μερίδα του λέοντος (κατά τον Ανδρεάδη τα 32 εκατομμύρια, κατά άλλους 52 εκατομμύρια) καταβλήθηκε στους τραπεζίτες για την εξόφληση παλιότερων δανείων. Επίσης, ένα επιπλέον ποσό ύψους 13 εκατομμυρίων «πέταξε» για την ικανοποίηση παλιότερων οφειλών σε ξένους τοκογλύφους.

Και εδώ έρχεται το «καλύτερο».

*

Επειδή ουδείς δανείζει ή στηρίζει (και τότε και τώρα) χωρίς «ανταλλάγματα»,

για την εκχώρηση του δανείου που «πέτυχε» ο Τρικούπης - ώστε «να στηριχτεί η ελληνική οικονομία» - η Ελλάδα υποχρεώθηκε, για να της βγάλουν το δάνειο, να παραγγείλει τρία θωρηκτά και κανόνια, ύψους 26 εκατομμυρίων!

Αυτή ήταν η «βοήθεια» πριν εκατόν είκοσι τόσα χρόνια των «συμμάχων» και «φίλων» μας προς την Ελλάδα.

*

Λεπτομέρεια: Κατά μια σατανική σύμπτωση - και τότε - η παραγγελία των θωρηκτών έγινε σε ...γαλλικές εταιρείες!!

*

Φυσικά, η διαφορά με το παρελθόν είναι οφθαλμοφανής και αν την σημειώνουμε είναι για να τονίσουμε τη διαπραγματευτική «πρόοδο» που κατέκτησαν οι ελληνικές κυβερνήσεις στο διάβα του χρόνου:

Τώρα η κυβέρνηση Παπανδρέου συμφώνησε να πληρώσει τους Γάλλους για έξι φρεγάτες.

Τότε, η κυβέρνηση Τρικούπη, τα θωρηκτά που παρήγγειλε ήταν «μόνο» τρία...