Βάφουν την καπιταλιστική βαρβαρότητα ... πράσινη | Βουλευτικές Εκλογές 2009

Παπαγεωργίου Βασίλης

Πίσω από τον «προοδευτικό» λόγο που υποτίθεται ότι χαρακτηρίζει τους Οικολόγους Πράσινους κρύβεται η εξυπηρέτηση των συμφερόντων του συστήματος. Η περιβόητη «πράσινη ανάπτυξη», που αποτελεί την κορωνίδα των προτάσεών τους, δεν είναι τίποτα περισσότερο από τη θέση που η ίδια η ΕΕ προκρίνει για τη δημιουργία νέων πεδίων κερδοφορίας του κεφαλαίου. Παρά τη φανερή απόπειρα αυτού του κόμματος να πείσει ότι είναι ο φορέας του «νέου», στην πράξη ακολουθεί την παλιά δοκιμασμένη σοσιαλδημοκρατική συνταγή του αποπροσανατολισμού των εργαζομένων, της λογικής του «μικρότερου κακού» και της ψευδαίσθησης ότι το σύστημα μπορεί να γίνει ...καλύτερο για τον εργαζόμενο.

Στην πραγματικότητα, πρόκειται για ένα κόμμα που επιδιώκει να βάψει τη βαρβαρότητα του καπιταλισμού στα ...«πράσινα» και τίποτα παραπάνω. Εκείνο που ισχυρίζονται είναι πως με μια σειρά από δήθεν αλλαγές το σημερινό άδικο σύστημα της καπιταλιστικής παραγωγής θα γίνει ξαφνικά ...δικαιότερο.

Ας δούμε, όμως, τις κυριότερες προτάσεις των Οικολόγων Πράσινων, όπως καταγράφονται στο πρόγραμμά τους:

1. Για την οικονομία, ζητούν «φορολογική ελάφρυνση των επιχειρήσεων που μοιράζονται κέρδη με τους εργαζομένους τους» και «φορολόγηση των διανεμόμενων κερδών των ΑΕ (μερίσματα κλπ.) ως εισόδημα φυσικών προσώπων»!

Παλιά συνταγή του λεγόμενου λαϊκού καπιταλισμού που αθωώνει την εκμετάλλευση. Και που σήμερα ειδικά, σε συνθήκες κρίσης, είναι ανεφάρμοστη. Παραπέμπει και στην πολιτική του κοινωνικοεταιρισμού, υποτάσσοντας τους εργαζόμενους στην ταξική συνεργασία για μεγαλύτερα κέρδη. Παρόμοιες εξαγγελίες κάνει και το ΠΑΣΟΚ για τις φοροελαφρύνσεις των επιχειρήσεων. Σπέρνουν την αυταπάτη πως οι επιχειρήσεις δήθεν μπορούν να μοιραστούν τα κέρδη με τους εργαζόμενους, πως, δηλαδή, οι επιχειρήσεις και οι εργαζόμενοι έχουν κοινά συμφέροντα!

2. Για τα ζητήματα της εργασίας λένε: «Η υποστήριξή μας προς τον κόσμο της εργασίας είναι δεδομένη αλλά όχι άκριτη. Θεωρούμε την εργασία δικαίωμα, θέτουμε τους ανθρώπους (όπως και τη φύση) πάνω από τα κέρδη». «Στα ζητήματα απορρύθμισης και ελαστικότητας απορρίπτουμε τόσο την υποχρεωτική προσαρμογή των εργαζομένων στις ανάγκες των επιχειρήσεων όσο και την ανελαστική προσκόλληση στα παραδοσιακά πρότυπα απασχόλησης, που αγνοούν τις ιδιαίτερες ανάγκες μεγάλων κοινωνικών ομάδων όπως των γυναικών και των νέων. Στηρίζουμε όμως τις μορφές ευελιξίας που ασκούνται με απόλυτα ατομική επιλογή κάθε εργαζόμενου, κατοχυρώνουν πλήρη ασφαλιστική κάλυψη και διασφαλίζονται ως εργασιακό δικαίωμα με συνδικαλιστικές εγγυήσεις». Και καταλήγουν: «Υιοθέτηση του 35ωρου κι ανακατανομή του χρόνου εργασίας σ' όλους».

Εδώ, οι Πράσινοι είναι άκρως αποκαλυπτικοί. Αφού μας πλασάρουν το «οι άνθρωποι είναι πάνω απ' τα κέρδη» (σ.σ.: λες και σε συνθήκες εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο μπορεί οι άνθρωποι να είναι πάνω απ' τα κέρδη), μας ενημερώνουν ότι δεν έχουν «ανελαστική προσκόλληση στα παραδοσιακά πρότυπα απασχόλησης». Και τι εννοούν με αυτό; Οτι το 8ωρο - 7ωρο, η Κοινωνική Ασφάλιση, οι συνθήκες Υγιεινής και Ασφάλειας στην εργασία, η πλήρης και σταθερή εργασία, είναι ...ανελαστική προσκόλληση.

Η ...απάντησή τους σε αυτό δε διαφέρει σε τίποτα από όσα λένε οι δυνάμεις του «ευρωμονόδρομου»: Ευέλικτες μορφές απασχόλησης, stage, συμβάσεις, 4ωρα, ημιαπασχόληση, δουλειά χωρίς δικαιώματα. Αλλωστε, το 35ωρο δίχως 7ωρο και 5ήμερο, σημαίνει πλήρης ελαστικοποίηση της εργασίας, ανάλογα με τις αποφάσεις του ιδιώτη! Ο,τι δηλαδή είναι και η περιβόητη ευελφάλεια που προκρίνουν ΕΕ - ΝΔ - ΠΑΣΟΚ.

Δεν ξεχνούν, βέβαια, να βάλουν και τη ...φιλολαϊκή, «πράσινη», πινελιά: Αυτές οι μορφές θα ασκούνται «με απόλυτη ατομική επιλογή κάθε εργαζόμενου». Λες και ο άνεργος που έχει ανάγκη από το μεροκάματο για να ζήσει, θα πει ποτέ όχι σε μια δουλειά ακόμη κι αν αυτή είναι 4ωρο! Λες και ο εργαζόμενος μπορεί μπροστά στον κίνδυνο της ανεργίας να πει όχι στον εργοδότη όταν αυτός τον εξαναγκάζει σε 10 και 13 ώρες δουλειάς τη μέρα ή μείωση του χρόνου εργασίας και των αποδοχών του.

Οι Οικολόγοι Πράσινοι δεν κάνουν τίποτα άλλο από το να προκρίνουν τη Στρατηγική της Λισαβόνας.

3. Προτείνουν «Ελάχιστο Εισόδημα Αξιοπρεπούς Διαβίωσης για όλους τους πολίτες: Ανευ όρων παροχή από την πολιτεία ενός εισοδήματος σε κάθε πολίτη το οποίο θα εξασφαλίζει μια αξιοπρεπή διαβίωση και το οποίο θα αντικαταστήσει το μεγαλύτερο μέρος των διάφορων κοινωνικών επιδομάτων».

Οι Οικολόγοι κινούνται στη λογική του ελάχιστου εγγυημένου εισοδήματος, που είναι γραμμή της ΕΕ και προτείνουν το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και ο ΣΥΝ. Δηλαδή, ενός μισθού 280 ευρώ. Πολιτική ...πτωχοκομείου, όπως το ταμείο κατά της φτώχειας της ΝΔ και το επίδομα Κοινωνικής Αλληλεγγύης του ΠΑΣΟΚ. Αντί, δηλαδή, να διεκδικήσουν μισθούς που να καλύπτουν τις ολοένα και αυξανόμενες ανάγκες της εργατικής - λαϊκής οικογένειας, προτείνουν άλλη μια επιδοματική πολιτική, που το μόνο που κάνει είναι να καθιστά πιο ανεκτική μια άθλια πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι.

4. Για την «πράσινη οικονομία» λένε: «Η χώρα μας, που δεν μπορεί να στηριχθεί σε χαμηλού κόστους παραγωγή, μπορεί να γίνει πόλος έλξης "πράσινων τεχνολογιών" και "πράσινων επενδύσεων", απαντώντας με σύγχρονο τρόπο τόσο στη φυγή παραδοσιακών βιομηχανιών προς πιο φτηνές χώρες, όσο και στις αυξανόμενες απαιτήσεις για "πράσινα" προϊόντα και υπηρεσίες και τη δυναμική που έχουν στην παγκόσμια οικονομία τέτοιου είδους επενδύσεις και για την απασχόληση».

Τι προτείνουν, δηλαδή, οι Πράσινοι; Τίποτα άλλο από μια «πράσινη» καπιταλιστική ανάπτυξη. Το περίφημο «new deal», με άλλα λόγια. Αποκωδικοποιώντας την πρόταση των Οικολόγων, εκείνο που προτείνουν είναι να δώσουν μια νέα ώθηση στην ανάπτυξη καπιταλιστικών επιχειρήσεων, ντόπιων και ξένων, και κέρδη. Αλλωστε, οι Οικολόγοι της ΕΕ υπερψήφισαν τις περιβόητες τέσσερις ελευθερίες του Μάαστριχτ, ανάμεσα στις οποίες είναι και η ελευθερία διακίνησης κεφαλαίων, που έχουν αυτά τα αποτελέσματα.

5. Εξίσου αποκαλυπτικά είναι και τα όσα προτείνουν για τη Δημόσια Διοίκηση. Ζητάνε «οικονομική αυτοδυναμία της Αυτοδιοίκησης σε όλους τους βαθμούς με σταθερό ποσοστό από τα άμεσα φορολογικά έσοδα του κράτους να παραμένει στην αντίστοιχη αυτοδιοίκηση όπου εισπράχθηκε». Και επίσης: «Εμφαση στην αποκέντρωση με βασικό κύτταρο την περιφέρεια και με εκλεγμένους περιφερειακούς θεσμούς». «Θέλουμε αιρετούς, συμμετοχικούς και οικονομικά αυτοδύναμους τοπικούς - περιφερειακούς θεσμούς με μεταφορά αρμοδιοτήτων και πόρων από την κεντρική διοίκηση».

Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο, δηλαδή, από τον περίφημο «Καποδίστρια 2», που από κοινού προκρίνουν ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ και ΛΑ.Ο.Σ. Εκείνο που οι Οικολόγοι αποκρύπτουν είναι πως η λεγόμενη αποκέντρωση εξυπηρετεί πλήρως τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου. Η περιβόητη «αποκέντρωση» περνάει μέσα από τις Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα. Συνδέεται άμεσα με τη μεγαλύτερη πληθυσμιακή συγκέντρωση και την ευκολότερη πρόσβαση του κεφαλαίου σε νέους τομείς οικονομίας, όπως και με την αλλαγή παραγωγικών δραστηριοτήτων. Ολα αυτά είναι προϋποθέσεις για την καλύτερη προώθηση της εφαρμοζόμενης αντιλαϊκής πολιτικής.

6. Για την κοινωνία των πολιτών λένε: «Ενίσχυση και διεύρυνση της Κοινωνίας των Πολιτών, με ενίσχυση της εμβέλειας και του ρόλου κινημάτων, τοπικών κινήσεων και Μη Κυβερνητικών Οργανώσεων, για τις οποίες ζητάμε κατοχύρωση της οικονομικής τους αυτοδυναμίας και ανεξαρτησίας από το κράτος. Επιδιώκουμε επέκταση και ενίσχυση της επιρροής τους με θεσμοθετημένες διαδικασίες διαβούλευσης και ουσιαστικό ρόλο στη χάραξη, διαμόρφωση και υλοποίηση πολιτικών».

Η περιβόητη «κοινωνία των πολιτών» δεν είναι τίποτα άλλο από την ψευδαίσθηση ότι το σύνολο της κοινωνίας έχει κοινά συμφέροντα! Η «κοινωνία των πολιτών» επιδιώκει να διαχειριστεί την άθλια καπιταλιστική πραγματικότητα σε ομάδες φτωχού και εξαθλιωμένου πληθυσμού, με προγράμματα εθελοντισμού και τζάμπα δουλειάς στους επιχειρηματίες ή με προγράμματα διαχείρισης της φτώχειας και της εξαθλίωσης, δηλαδή υποταγής στη βαρβαρότητα. Σε αυτό το πλαίσιο λειτουργούν και οι λεγόμενες ΜΚΟ, των οποίων θέλει την κατοχύρωση της «οικονομικής τους αυτοδυναμίας και ανεξαρτησίας από το κράτος». Δηλαδή, οι ΜΚΟ να γίνουν συνταγματικά κατοχυρωμένος θεσμός, που σημαίνει πως θα μπορούν να παρεμβαίνουν σε κρίσιμους και ευαίσθητους κοινωνικούς τομείς, όπως η Παιδεία, η Υγεία και η Πρόνοια και με «κρατική» σφραγίδα. Δηλαδή, μέσω αυτών ανοίγει ο δρόμος για την περίφημη «κοινωνική οικονομία».

Η Κοινωνία των Πολιτών δεν είναι παρά ένα ακόμη εργαλείο για την επίτευξη της απαιτούμενης κοινωνικής συναίνεσης που επιδιώκει το ίδιο το κεφάλαιο και για τη συνέχιση της φτώχειας και της εξαθλίωσης.

7. Αφήσαμε για το τέλος τις αντιλήψεις των Πράσινων για τη λεγόμενη κοινωνική οικονομία, ακριβώς γιατί είναι ενδεικτική της πολιτικής που ακολουθούν και των συμφερόντων που εξυπηρετούν. Ισχυρίζονται: «Η αποτυχία του συγκεντρωτικού κράτους αλλά και η ανεξέλεγκτη ανάπτυξη της αγοράς οδήγησαν σε αναζήτηση ενός τρίτου δρόμου οικονομικών σχέσεων που διατηρούν την πρωτοβουλία και την αυτενέργεια στο επίπεδο της οικονομίας αλλά ταυτόχρονα ικανοποιούν κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς στόχους: Κοινωνικές επιχειρήσεις, συνεταιρισμοί παραγωγών - καταναλωτών, μη κερδοσκοπικές, μη κυβερνητικές οργανώσεις, μικρομεσαίες τοπικές επενδυτικές πρωτοβουλίες αξιοποίησης τοπικών ποιοτικών και οικολογικών προϊόντων, ομάδες έμπρακτης αλληλεγγύης και βοήθειας προς αδύναμες κοινωνικές ομάδες και στρώματα».

Εδώ πια οι Οικολόγοι Πράσινοι δίνουν το «στίγμα» των πολιτικών προτάσεων και των οικονομικών συμφερόντων που υπηρετούν. Για να μη διαταράσσεται οι καπιταλισμός, για να αντιμετωπιστούν προβλήματα λόγω της ανεπάρκειας της κρατικής φροντίδας στους τομείς της κοινωνικής πολιτικής, προτείνουν να την αναλάβουν οι καπιταλιστές, με την εταιρική κοινωνική ευθύνη, σε συνεργασία με ΜΚΟ και την Τοπική Αυτοδιοίκηση. Για παροχή χαμηλής ποιότητας κοινωνικών υπηρεσιών και ανταποδοτικά, ίσως και φτηνά αφού θα απευθύνονται σε εξαθλιωμένους, και ταυτόχρονα καλλιέργεια ψυχολογίας υποταγής των εργαζομένων στους επιχειρηματίες. Δηλαδή, το ιδιωτικό κεφάλαιο θα έχει τη δυνατότητα να αποκτήσει μεγαλύτερη διείσδυση σε κοινωνικούς και περιβαλλοντικούς τομείς. Σε τομείς όπως η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία ή ακόμη εταιρείες ή ΜΚΟ θα προστατεύουν τα δάση ή θα αναδασώνουν καμένες εκτάσεις. Ενισχύουν δηλαδή ως σωτήρες αυτούς που ευθύνονται για όλα τα δεινά των εργαζομένων σ' αυτούς τους τομείς.

Κώστας ΤΡΑΚΟΣΑΣ