Η «γράφουσα χειρ» της Μάρως Βαμβουνάκη κλείνει το 22ο βιβλίο της. Διήγημα, παιδικά, δύο θεατρικά και μυθιστορήματα, όπως «Το τραγούδι της μάσκας». Ενα ώριμο πνευματικό επίτευγμα, που ζευγαρώνει την επιστήμη και την τέχνη.

Η επιστήμη που εντρύφησε η συγγραφέας, η ψυχολογία, ανοίγει τις σελίδες της για να ξεφυλλίσει την πάσχουσα ψυχή σιγά κι ήρεμα, ώσπου να εκμαιεύσει το αγκάθι του μέγιστου πόνου, για να χυθεί άπλετο φως στην παθολογία και να επακολουθήσει, με λεπτότατους χειρουργικούς χειρισμούς, η θεραπεία.

Η ψυχανάλυση κι οι κύριοι εκπρόσωποί της βάζουν και το μη πάσχοντα αναγνώστη στην ιατρική κλίνη, για να ψαχουλέψουν με τις συμβουλές τους τα δυσερεύνητα βάθη του «εγώ» του. Ενα μεγάλο ερωτηματικό το βασανίζει: Μήπως κι αυτός υπήρξε αιτία για ενοχές ή προβλήματα στους αγαπημένους, στους φίλους, στο περιβάλλον του; Τόσο ο επηρεασμός της πανίσχυρης τέχνης είναι δυνατός. Το «εγώ» της Σάντρας, εδώ, γίνεται το δικό του εγώ, που ψάχνεται γεμάτο αγωνία για κάποιες απαντήσεις.

Δυναμική γραφή, με απόλυτο σεβασμό στη μοναδικότητα του ατόμου, τρυφερή και ευαίσθητη περιήγηση στα απόκρυφα και δύσβατα «χωράφια» της ψυχής, ώσπου να φτάσει στο ποθητό τέρμα - την κάθαρση - την ανακάλυψη, στα έκπληκτα μάτια, της χωρίς μάσκα ζωής: «Σαν ν' απλώνω πρώτη φορά και να προσέχω με ενδιαφέρον ένα σωρό πράγματα. Μικροπράγματα που είναι τόσο ωραία! Τόσο απίστευτα σημαντικά! Δεν το 'ξερα πως η γη είναι έτσι πλούσια, πως κουβαλά πάνω της τόσα πολλά, τόσα σημαντικά μικροπράγματα! Μπορείς να γράψεις για το καθένα τους ένα ολόκληρο μυθιστόρημα»! (Εκδόσεις «Φιλιππότη»).