«Με την εγκατάλειψη των εγκαταστάσεων, προχωρά το ξεπούλημα της ΛΑΡΚΟ, μέσα από την ιδιωτικοποίησή της. Νεκροί, ανάπηροι εργάτες είναι το αποτέλεσμα της εγκατάλειψης και της απουσίας μέτρων ασφαλείας για τη ζωή και την ακεραιότητα των εργαζομένων.

Μια στρατηγικής σημασίας επιχείρηση για την οικονομία της χώρας μας, πηγή ζωής για εκατοντάδες εργαζόμενους και την περιοχή, που ξαναζωντάνεψε και έζησε με τον ιδρώτα του ελληνικού λαού, οδηγείται στη συρρίκνωση προσαρμόζοντας τη λειτουργία της στους σχεδιασμούς των μονοπωλίων. Αντί να παρθούν μέτρα που θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν το μέλλον και την προοπτική αυτής της επιχείρησης σε όφελος των εργαζομένων και όλου του λαού, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ τη βγάζουν στο σφυρί, τη χαρίζουν στο κεφάλαιο.

Γι' αυτό δε δείχνουν κανένα ενδιαφέρον για τη συντήρηση των εγκαταστάσεων, που είναι απαραίτητη για την ασφάλεια των εργαζομένων και του εργοστασίου. Γι' αυτό σκέφτονται και αφήνουν να διαρρέουν φήμες για απολύσεις, εθελούσιες αποχωρήσεις και μεγαλύτερη διεύρυνση των εργολαβιών. Ακόμα δίνουν για προίκα στο νέο αγοραστή το λιμάνι, χώρο για μονάδα παραγωγής ρεύματος κλπ.

Η εξέλιξη αυτή δεν είναι αποτέλεσμα λάθους ή κακού σχεδιασμού της διοίκησης της ΛΑΡΚΟ. Είναι ταξική πολιτική επιλογή της Ευρωπαϊκής Ενωσης, των κομμάτων του ευρωμονόδρομου, ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ-ΣΥΡΙΖΑ, ΛΑ.Ο.Σ, των κυβερνήσεων της ΝΔ σήμερα και του ΠΑΣΟΚ προηγούμενα, που προωθήθηκε με εξαιρετική συνέπεια από τις διορισμένες διοικήσεις της επιχείρησης. Πρόκειται για εξέλιξη που δέχθηκαν και στήριξαν οι συνδικαλιστικοί τους εκπρόσωποι. Το πρόβλημα της ΛΑΡΚΟ δε λύνεται με απανωτές ημερίδες που καλλιεργούν αυταπάτες και δίνουν άλλοθι στις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.

Οι εργαζόμενοι και στο χώρο της ΛΑΡΚΟ από την προσωπική τους πείρα και την κοροϊδία όλα αυτά τα χρόνια πρέπει να βγάλουν τα αναγκαία πολιτικά συμπεράσματα και να γυρίσουν την πλάτη τους σε αυτούς που τους ξεγέλασαν. Να ισχυροποιήσουν το ΚΚΕ.

Σε αυτή την εξέλιξη είναι απόλυτα αναγκαίο να αντιδράσουμε. «Μόνιμοι» και εργαζόμενοι στις εργολαβίες από κοινού. Πρέπει να αντισταθούμε ενιαία και αποφασιστικά, ενεργώντας χωρίς καμιά καθυστέρηση. Επιδιώκοντας την ενεργό συμμετοχή κάθε εργαζόμενου και την κοινή δράση με την αγροτιά και τους αυτοαπασχολούμενους, τη νέα γενιά και τις γυναίκες της περιοχής, να διεκδικήσουμε αγωνιστικά:

• Να σταματήσει κάθε διαδικασία ιδιωτικοποίησης.
• Αποκλειστικά δημόσιος, ενιαίος φορέας ορυκτού πλούτου, στην υπηρεσία των λαϊκών αναγκών, με συμμετοχή και της ΛΑΡΚΟ.
• Καθετοποίηση της παραγωγής και δημιουργία μονάδας ανοξείδωτου χάλυβα.
• Απορρόφηση των εργαζομένων στους εργολάβους από την επιχείρηση.
• Εργασιακά, μισθολογικά, ασφαλιστικά δικαιώματα αντίστοιχα με τις σύγχρονες ανάγκες. Ουσιαστικά μέτρα υγιεινής και ασφάλειας της εργασίας.
• Προστασία του περιβάλλοντος, σταμάτημα της ρίψης της σκουριάς στον Ευβοϊκό κόλπο και ειδική επεξεργασία για την αξιοποίηση των υποπροϊόντων.

Πρέπει να γίνεται κατανοητό πως μια τέτοια διεκδίκηση, που βοηθά να αποτρέψουμε σήμερα τα χειρότερα και να αποσπάσουμε κατακτήσεις, ξεπερνά τα όρια της διαχείρισης του συστήματος. Θέτει το ζήτημα μιας άλλης εξουσίας, της Λαϊκής Εξουσίας, όπου ο ορυκτός πλούτος θα είναι λαϊκή περιουσία, που θα εκπληρώνει τις ανάγκες του λαού και την προοπτική ανάπτυξής του, προστατεύοντας παράλληλα το εργασιακό και φυσικό περιβάλλον».