Το γιορτινό τραπέζι, τα δώρα και η χαρά που συνοδεύει όλους αυτές τις μέρες, αποτελούν πράγματα άγνωστα για χιλιάδες ανέργους της Θεσσαλίας. Η Πρωτοχρονιά θα βρει τις λίστες ανέργων να έχουν «φουσκώσει» ακόμα περισσότερο, καθώς έχουν πληθύνει δραματικά τα «νεκροταφεία» εργοστασίων στη Μαγνησία και στη Λάρισα, όπως και τα ξεκληρισμένα αγροτικά νοικοκυριά στα Τρίκαλα και την Καρδίτσα.

Ξεπερνά το 25% το ποσοστό ανεργίας στη Μαγνησία, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία, ενώ εξαιτίας της συρρίκνωσης της παραγωγικής βάσης της περιοχής που προκάλεσε η αντιλαϊκή πολιτική όλων των κυβερνήσεων, το 33% των βιομηχανικών εργατών έχει πεταχτεί στο δρόμο της ανεργίας.

Στη Λάρισα, ο αριθμός των ανέργων, με βάση στοιχεία του ΟΑΕΔ, αυξήθηκε κατά 4.900 και ο συνολικός αριθμός των ανέργων έφτασε στους 18.300. Με στοιχεία του Εργατικού Κέντρου εκτιμάται πως το 30% των εργαζομένων δουλεύουν ανασφάλιστοι. Την ίδια ώρα η κυβέρνηση αντί να πάρει μέτρα αντιμετώπισης της ανεργίας, την αξιοποιεί σαν πρόσχημα για την παραπέρα ανατροπή των εργασιακών σχέσεων, εφαρμόζοντας τα διαβόητα Τοπικά Σύμφωνα Απασχόλησης.

Την αγανάκτησή τους για τη ζωή στην ανέχεια που εσκεμμένα τους έχουν οδηγήσει, μεταφέρουν στο «Ρ», άνεργοι της Θεσσαλίας, με τους οποίους συζητήσαμε για τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν.

Τρεισήμισι χρόνια είναι άνεργη η Ελένη Καπουράνη, από το καλοκαίρι του '96 που έκλεισε η ΒΙΟΠΑΛ στο Βόλο, όπου δούλευε. «Από τους 130 εργαζόμενους - μας τόνισε - που απολύθηκαν από τη ΒΙΟΠΑΛ, οι 112 παραμένουν άνεργοι. Μας 'λεγαν πως θα μας βοηθήσουν, αλλά οι υποσχέσεις ήταν ψεύτικες. Κάθε χρόνος που περνά είναι ακόμα πιο δύσκολος. Αντιμετωπίζω πολύ σοβαρό οικονομικό πρόβλημα. Δουλεύει μόνο ο άντρας μου και παίρνει περίπου 200.000 δρχ. το μήνα. Με αυτά είναι δυνατόν να τα βγάλουμε πέρα, όταν έχουμε παιδί στο σχολείο που θέλει φροντιστήρια και τόσα άλλα;».

Για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε στην προσπάθειά της να βρει δουλιά, μας είπε: «Δουλιά με πλήρη απασχόληση δεν μπορείς να βρεις πουθενά. Οπου και να πας σε εκβιάζουν να δουλέψεις όποτε θέλουν, χωρίς ασφάλιση και με απαράδεκτες συνθήκες εργασίας. Την ίδια ώρα, η κυβέρνηση δε λαμβάνει έστω και κάποια μέτρα ανακούφισης, ενώ δε βλέπουμε να κάνουν τίποτα για μας η ΓΣΕΕ και το Εργατικό Κέντρο Βόλου. Εύχομαι για το νέο χρόνο ν' αλλάξει αυτή η κατάσταση και να έχουμε όλοι δουλιά. Κι αυτό θα το πετύχουμε μόνο αν αγωνιστούμε».

Για 17 χρόνια δούλευε στη μονάδα επεξεργασίας χαρτοπετσετών της «ΣΟΦΤΕΞ» στη Λάρισα, ο Νίκος Νταφούλης και 11 χρόνια η γυναίκα του Διαμαντούλα. Λίγες μέρες πριν τα Χριστούγεννα πήραν από την επιχείρηση αντί για Δώρο, την απόλυση.

Οπως μας είπε ο Νίκος «ήρθε ο νέος εργοδότης για να μας πετάξει στο δρόμο, παρά το γεγονός ότι μας 'λεγαν ότι δεν πρόκειται ν' απολυθούμε με το νέο ιδιοκτησιακό καθεστώς. Είχε δεσμευτεί για αυτό και το υπουργείο Εργασίας. Ηταν ψέματα, μετά από 7 μήνες και μέσα στις γιορτές μας απέλυσαν. Δεν το έχουμε ακόμη συνειδητοποιήσει. Ο λόγος που επικαλέστηκαν για την απόλυσή μας ήταν ότι "το τμήμα είναι αντιπαραγωγικό". Αυτό είναι ψέμα, καθώς η Μονάδα Επεξεργασίας Χαρτοπετσετών που δουλεύουμε προμήθευε με προϊόντα όλη την αγορά της Θεσσαλίας. Τι θα κάνω τώρα εγώ και η γυναίκα μου που ζούσαμε την οικογένειά μας απ' αυτή τη δουλιά; Είμαι σίγουρος ότι η δικές μας οι απολύσεις είναι μόνο η αρχή. Γι' αυτό πρέπει ενωμένοι όλοι οι εργαζόμενοι της "Αθηναϊκής Χαρτοποιίας" να αντιπαλέψουμε αυτές τις αντεργατικές επιλογές των εργοδοτών και της κυβέρνησης».

Από το '92 είναι άνεργος ο 55χρονος Θανάσης Κομίτσας από τη Λάρισα, ο οποίος δούλευε στη «ΒΙΟΚΑΡΠΕΤ» και μετά στην ΤΕΧΕΡΑΝ. «Από την απόλυσή μου και μετά - μας είπε - δεν μπόρεσα να βρω δουλιά. Μόνο την ηλικία μου να πω στους εργοδότες, φτάνει για να μου πουν όχι. Η κατάσταση στην οικογένειά μου γίνεται όλο και πιο δύσκολη. Η γυναίκα μου είναι υποαπασχολούμενη. Δουλεύει 10 μέρες το μήνα. Εχουμε δύο παιδιά. Αναγκαζόμαστε να ζούμε με δανεικά. Αυτή είναι η "ελευθερία της αγοράς" που μας λέει η κυβέρνηση. Εμείς να πεινάμε και οι πλούσιοι να γίνονται πλουσιότεροι. Τα προβλήματά μας θ' αντιμετωπιστούν μόνο αν δυναμώσουμε τον αγώνα μας, άνεργοι και εργαζόμενοι μαζί».

Η Γιάννα Ζιάκου, ήρθε από το χωριό της στη Λάρισα, για να βρει μια καλύτερη ζωή, αλλά βρήκε την ανεργία. Οπως μας τόνισε, «δούλευα σ' ένα φασφουντάδικο για δύο χρόνια, απολύθηκα και μετά τίποτα. Ευτυχώς προς το παρόν παίρνω επίδομα ανεργίας, το οποίο βέβαια δεν αρκεί για να καλύψω τις ανάγκες μου. Οταν ψάχνεις δουλιά και σου κλείνουν την πόρτα σε καταβάλλει το άγχος. Κι αν σου πουν ναι, αυτό σημαίνει πως είναι δουλιά χωρίς ένσημα, με σπαστό ωράριο και λίγα χρήματα. Η κατάσταση είναι απελπιστική. Κάτι πρέπει να γίνει. Το δικαίωμα στη δουλιά δεν μπορεί να μας το αφαιρέσει κανείς».