Με αφορμή την έκδοση του βιβλίου «Νίκος Καββαδίας - Ο δαίμονας χόρευε μέσα του» (εκδόσεις Καστανιώτη) που υπογράφει ο Μήτσος Κασόλας, θα «σαλπάρουμε» μαζί με αναμνήσεις για τον ποιητή, δικά του κείμενα και μελοποιημένη ποίησή του στις «μακρυσμένες θάλασσες» της γραφής του.

Για εκείνον κανένα λιμάνι δεν ήταν «προορισμός», αλλά η αφετηρία για το επόμενο μπάρκο. Τα λιμάνια του δε βρίσκονται σε κανένα χάρτη, τα φώτα τους αποτελούν σημεία αναφοράς μόνο στον ωκεανό των ανθρώπινων ψυχών. Εκεί, κάτω από τους τυλιγμένους στη θαλασσινή αχλύ φανοστάστες συναντιούνται οι άνθρωποι και οι ιστορίες τους που τις διηγούνται με χαμηλή βραχνή φωνή μόνο στους «αμαρτωλούς», σε όσους δηλαδή ακούνε την καρδιά τους και είναι έτοιμοι να συγχωρήσουν.

Αυτοί ήταν οι «συνομιλητές» που επέλεξε ο Καββαδίας στη ζωή του, αυτές τις ιστορίες χάραξε σαν τατουάζ στο μπράτσο του, αυτό το «άπιαστο» μάγεψε όσους συνομίλησαν μαζί του και αποτυπώθηκε στην ποίησή του.

Μνήμες, φόβοι, έρωτες, πάθη, πειράγματα σε όλους, αλλά και η γλυκιά όλο σπιρτάδα ψυχή του Κεφαλλονίτη «Μαραμπού» και ποιήματα σαν προσευχή για όσους «έφυγαν» με «σίδερο στα πόδια/δυο μέτρα καραβόπανο/και αριστερά τιμόνι», καθώς όταν πεθάνει κάποιος στη θάλασσα, τον ράβουν σε δυο μέτρα καραβόπανο και του δένουν ένα σίδερο στα πόδια για να «βουλιάξει» και «αριστερά τιμόνι» για να μην τον «πάρει» η προπέλα καθώς το πλοίο κάνει ένα γύρο εκεί που έπεσε ο νεκρός ως «αποχαιρετισμό».