Σε λίγες γραμμές και τις περισσότερες φορές σε λίγες λέξεις συμπυκνωνόταν η ιστορία του λαού μας.

Λίγες γραμμές και τις περισσότερες φορές λίγες λέξεις ήταν τα υστερόγραφα της δόξας εκείνων που περπάτησαν το θάνατο δίχως να σκοντάψουν, για να ξημερώσει ένας κόσμος καλύτερος.

Λίγες γραμμές και τις περισσότερες φορές λίγες λέξεις γραμμένες σε φόδρες σακακιών ή σε ταπεινά κομματάκια χαρτί, ριγμένα από τα καμιόνια που οδηγούσαν τους αγωνιστές στους τόπους της θυσίας.

Λίγες γραμμές και λίγες λέξεις που γράφτηκαν στις φόδρες σακακιών που από τις ανοιχτές τρύπες τους μπαινόβγαινε ο θάνατος.

Παλιά σακάκια και ταπεινά χαρτάκια ριγμένα στους δρόμους της αδούλωτης πολιτείας. Οχι δεν υπήρχε φόβος να τα πατήσουν αδιάφοροι περαστικοί. Στις μεγάλες στιγμές της ιστορίας ενός λαού, όταν ο ίδιος με το όπλο στο χέρι στα άπαρτα βουνά και με τη γροθιά σφιγμένη στις σκλαβωμένες πολιτείες παίρνει την ίδια του τη ζωή στα χέρια του, δεν υπάρχουν αδιάφοροι περαστικοί. Υπάρχει πάντα αυτός που θα πάρει το όπλο εκείνου που έπεσε στο βουνό, υπάρχει πάντα αυτός που θα σφίξει τη γροθιά του στη θέση εκείνου που έπεσε κοιτάζοντας κατάματα τις κάννες των φονιάδων, γιατί όταν παλεύεις για το αύριο όλου του κόσμου δε δέχεσαι να σου δέσουν τα μάτια.

Ο αγώνας του λαού ξυπνά τις συνειδήσεις, κάνει τα μάτια να λάμπουν, νικά το φόβο, ανιχνεύει τα βήματα της ιστορίας σε αυτά τα απέριττα σημειώματα που τα άφησαν εκείνοι που «Αϊ-Γιώργη» άλλοι τους είπανε κι άλλοι «Αθανάσιο Διάκο» και άλλοι πως «ήτανε παιδιά των είκοσι και κάτω».

Λίγες γραμμές και πάνω τους σφύριζαν τα τρένα τραβώντας για τις κόκκινες αυγές του αύριο, τις αυγές χωρίς φασισμό και σκλαβιά.

Λίγες λέξεις γραμμένες με μολύβια ακονισμένα στα γιαταγάνια του Μεσολογγιού. Οι ίδιες λέξεις με τις οποίες γράφτηκε ο όρκος των Φιλικών, λέξεις όχι άλλες από εκείνες που μετέτρεψαν σε φρούρια του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα, κάθε σπίτι, κάθε βράχο και κάθε ρεματιά.

Λίγες γραμμές και λίγες λέξεις, πλήρεις από την περηφάνια του συνειδητού ανθρώπου, πλήρεις από την αγάπη που δεν πρόλαβαν να μοιραστούν σε όλο της το μεγαλείο, λίγες γραμμές και λίγες λέξεις γεμάτες εμπιστοσύνη στο λαό που με το δικό του αγώνα ο οποίος συνεχίζεται δείχνει πως αυτοί που έφυγαν δεν ήταν ένα τραγούδι που τελείωσε.